Μάνα μην κλαις / Δημήτριος Γκόγκας

 

Μάνα μην κλαις, δεν θ΄ αργήσω.
Έχω χρόνια μπροστά, να τρυγήσω.
 
Κι έχω πάρει μαζί,
τη ζακέτα τη γκρι,
μη κρυώσω.
Έρχομαι στις οκτώ,
ετοιμάσου κι εγώ,
φιλί θα σου δώσω.
 
Μάνα μην κλαις, δεν σ΄ αφήνω.
Μα έχουν βάλει φωτιές και νιώθω πως σβήνω.
 
Έχω πάρει μαζί,
τη δική σου ψυχή
και το χάδι.
Φίλησε τον μπαμπά.
Πες του να μ΄ αγαπά,
μέρα και βράδυ.
 
Μάνα μην κλαις
οι δικές μου εποχές
ποτέ δεν ανθίσαν.
Στο κουρνιαχτό
λάβα και ουρλιαχτό
μόνο αφήσαν.

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ / Ποιητικη Συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ /2020

 

 

1 Ιανουαρίου 2023

 
Ακούγεται στο βάθος του διαδρόμου, ο ήχος της Πατρίδας.
Φωτίζει η φεγγαρόσκονη κι η πόρτα ξύλινη,
-από της σάπιας βίδας, το πήγαινε έλα –  έτοιμη να σπάσει.
 

Και τούτο στρατιώτη θα περάσει.

 
Ακούγεται ψηλά σαν κρόταλο, ο ήχος του θανάτου.
Πόση απόλυτη ερημιά, μέσα σε μία μυρωδιά.
Σαν βότσαλο που γλίστρησε, στης θάλασσας τον πάτο.
 

Και την ψυχή μας θα δαμάσει.

 
Οι κύκλοι χάθηκαν και δεν θα βγει, κείνη η γοργόνα που ρωτά,
για τον χαμένο βασιλιά.
Αφήστε τον να κοιμηθεί, είναι αργά κι έχει κρυώσει το κορμί.
 

Τον δρόμο του έχει χάσει.

Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ : ΑΝΑΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ ΕΤΟΣ 2020

 

15 Δεκεμβρίου 2002 (13: 36 Ώρα Καμπούλ)
 
Διάλογος στον δρόμο της Καμπούλ (Αφγανιστάν)
 

 
-          Τι με ρωτάς γυναίκα.
     Ποιος με όρισε ρυθμιστή των ψυχών σου;
     Των παραλογισμών σου;
     Σου απαντώ με έπαρση ορθώς.
     Εγώ κοιτώ και απαντώ: Κανείς, παρ΄ εκτός ο λογιστής των
     μερτικών σου.
     Είσαι στο τέλος μια θηλιά,
     μια ανεκπλήρωτη γραφή των διαθηκών σου!
     Ποιος λέει (πες το χωρίς σκέψη)
     Το μαντήλι, μπούρκα έχω μάθει πως το λεν, γυναίκα θα το ρίξεις;
     Σταμάτα, έχουν το χρώμα τ΄ ουρανού τα μάτια που δεν βλέπω;
     Μήπως σκληρός ο ήλιος που λογά, τ΄ αυλακωμένο  πρόσωπο,
     στο χρόνο μη το δείξεις;
    
-          Είναι πληγή ο χρόνος και μετρά, πάντα με λάθη και κινά.
-          Είναι καιρός να λυτρωθείς, τον ήλιο να αγγίξεις.
     Τέλος ποιος την συννεφιά σου λέει: διάλυσε την;
 
    -Μα η συννεφιά;  του απαντά χωρίς να απαντά (σταμάτα τσάκισέ την)
 
   -Ο ήλιος,
     Είπα! ο ήλιος είν΄ σκληρός. Κι άμε γυναίκα να κρυφτείς.
   -Γιατί το κάνεις; Θα νοιαστείς; Εδώ δεν νοιάστηκε κανείς!
   -Λένε πως πιάνεις χώμα το ζουπάς και βγάνεις νάμα;
   -Πάω γυμνότερη ως την σπηλιά του μεταξιού και ανάβω τάμα.
     Εσύ τι θέλεις,  τι λογάς κοψο-μεσής του δρόμου;
   -Να πάρω γεύση από το στόμα ενός εντόμου!

ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΜΠΟΥΛ / Δημήτριος Γκόγκας /Ποιητική Συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ ISBN: 978-9925-7392-9-5 / 2020

 

14 Δεκεμβρίου 2002

 
Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,
Σαν άγγελοι ωραίοι
Μοιάζουν πολύ σαν πόρνες του θανάτου.
Μικρές και ασήμαντες, σκορπούν χολή,
Σαν καρφιά στο σταυρό του αθανάτου.
 
Γερνούν νωρίς, κι αλλάζουν χρώματα.
Βογκούν από τον πόνο.
Κόκκινες, κίτρινες, ξανθές φωτοβολίδες.
Είναι οι ανάσες του εχθρού που μέσα τους τρυπώνω.
Πίσω απ΄ της νύχτας τις χρυσές πυγολαμπίδες.
 
Δεν τις μπορώ τις νύχτες στην Καμπούλ.
Στο θάλαμο λαξεύουνε τις λέξεις,
Σπάνε τα τσέρκια με θυμό. Βοούν νεκρά πουλιά.
Στρατιώτη ονειρεύεσαι μια μάχη για να παίξεις;
 
Δεν είναι οι νύχτες στην Καμπούλ,
Ως άνθρωποι ωραίοι.
Ως έκπτωτοι που χάσανε τα άσπρα τους φτερά.
Είδα τις νάρκες μες τα μάτια της ψυχής,
σ΄ ένα λυχνάρι που ο καπνός ποτέ δεν σταματά.
 
Κι ύστερα λένε οι σύντροφοι,
                                           τις νύχτες μαζεμένοι:
«Πλησιάζουμε την Κόλαση. Το φέγγος  για λυχνάρι»
Ωχρά τα πρόσωπα κοιτούν  κι οι τοίχοι των θαλάμων
σαν μέταλλο στεγνοί. Στον διάδρομο ανάβει ένα φανάρι.
 
Σφαλίστε! Είν΄ επιταγή.  Μην τολμήσουνε,
Στις νύχτες μας και ζούνε,
Εφιάλτες πια, δεν τους θωρώ. Ξέρω μόνο πετάνε!
Στις κάνες στρατιωτών αηδόνια τραγουδούνε.
Σαν τις σειρήνες μας καλούν και κάπου αλλού τους πάνε!
 

Τα: 13,14,15, 16 ποιήματα της Ποιητικής: «16 αριθμοί και 24 γράμματα» του Δημητρίου Γκόγκα: που εκδόθηκε το έτος 2019 (ISBN 978-9925-7392-6-40)

 

13.      
 
Στην εποχή που ζούμε,
-χωρίς ανάσες-
στο μισό του δρόμου,
στα μισά της λευτεριάς
στο μισό των δικαίων
στο μισό του ονείρου
στο μισό που καίει το χώμα,
η επανένταξη αργεί.
 
Και θ΄ αργήσει ακόμα,
είπαν οι σοφοί του κράτους.
Κούνησε το κεφάλι ο κόσμος.
 
Ζούμε με την ανάσα μας μισή.
 
 

 
14.      
 
Βρείτε τη φωνή.
Φωνάξτε.
Το νύχι υνί.
Σκάψτε.
 
Στης αυγής το τέλος,
το τέλος αργεί ακόμα.
 
Πολύ φοβούμαι
ότι στην τελεία της διαδρομής,
θα ζητωκραυγάσουν
δικαιωμένοι πως νικήθηκαν.
Στην πολυθρόνα τους τα λάβαρα.
 
 
15.      
 
Οι καρδιές λειτουργούσαν
ηχεία.
Σε χαμηλή πτήση.
Έλικες .
 
Η καρδιά μου, κοίτα να δεις δούλευε!
 
 
16.      
 
Περίμενε ν΄  ανθίσει η γαρδένια.
Δυο χρόνια περίμενε.
Αναρωτήθηκε!
Ίσως και περισσότερο.
Αυτή την Άνοιξη,
πήγε και αγόρασε μιαν ανθισμένη.
Δεν άντεχε άλλο χρόνο χωρίς λουλούδια.

ΖΕΙΔΩΡΑ ΨΥΧΑΝΕΜΙΣΜΑΤΑ : Ποιητική Συλλογή του Χρήστο Αλεξιάδη

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 
     

Τον Χρήστο Αλεξιάδη, έχω την τύχη και την τιμή να τον γνωρίζω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ως ποιητή όμως, τον συνάντησα μέσω των σελίδων της κοινωνικής Δικτύωσης. Είναι ένας άνθρωπος που διακρίνεται για την σεμνότητα και την ταπεινότητά του. Και αυτό κατορθώνει να το μεταδώσει μέσα από τον λόγο του. Προσπαθεί χρόνια τώρα να ζει τις μικρές στιγμές, μέτοικος μέσα σε μια «αυλή θαυμάτων» αντιπαλεύοντας το «άτι της αλαζονείας» Εκεί ξεδιπλώνει τα όνειρά του και συναντά τα χρώματά τους. Εργάτης της ποίησης και της στιχουργικής, σκαπανέας ακούραστος της τέχνης, δύναται να αναλύσει τη «δύναμη μιας λέξης» και να αναδείξει τις «ζείδωρες στιγμές». Στην πρώτη του ποιητική συλλογή μπορούμε να δούμε χωρίς περιστροφές το αποτέλεσμα της «αποταμίευσης αισθημάτων» , τα «άστρα του θέρους» και μια ακόρεστη δίψα να μας κοινωνήσει στης «ηλιαχτίδας το αγλάισμα» και στον «ήχο των χρωμάτων»
      Στα 62 ποιήματα της ποιητικής συλλογής των εκδόσεων «το κλειδί» μπορεί ο αναγνώστης να έχει την διάθεση να ανέβει σε «ασέλωτα άλογα» και να τραπεί σε φυγή, σε ουτοπίες, όμως σίγουρα θα σταθεί με σκεπτικισμό στα μικρά φιλοσοφημένα ποιήματα που ορισμένα από αυτά αποτελούν αλήθειες του κόσμου πέραν του ποιητή. Το «αν που δεν μεγάλωσε» αναμένουμε ως αναγνώστες να αποκτήσει την οντότητα που επιθυμεί ο ποιητής και είμαστε απολύτως σίγουροι ότι και στο μέλλον θα διαβάζουμε «Φυλλορροήματα» που στους «δρόμους του ουρανού» θα μας χαρίζουν την γαλήνη που χρειάζεται ο ίδιος, αλλά και εμείς οι αναγνώστες της ποίησης. Α μη τι άλλο, η ποιητική συλλογή «ΖΕΙΔΩΡΑ ΨΥΧΑΝΕΜΙΣΜΑΤΑ» όπως και όλες οι ποιητικές συλλογές αποτελούν το απόσταγμα της ψυχής και την έκθεση των υπαρξιακών προβλημάτων μας και οφείλουμε να αγκαλιάσουμε την προσπάθεια του Χρήστου Αλεξιάδη.
 
Στιγμές της λήθης
 
Και σαν έρθουν τούτες οι στιγμές της λήθης,
να μου κρατάς το Α της ζωής,
Α-λήθειες μαζί σου να θυμούμαι…
 
**
Το άτι της αλαζονείας
 
Σέλες αλόγων έγιναν οι άρχοντες
και καυχώνται για τη ρώμη και την εξυπνάδα τους
μέχρι να ξεπεζέψουν απ΄ το άτι της αλαζονείας.
 
**
Τα σημάδια
 
Σημάδια να βάζεις
– μου ΄λεγες μάνα-
ακόμα και στους πέτρινους
τους τοίχους
ένα δενδρί τα λόγια μας,
π΄ ανθίζουν και την πέτρα.
Σημάδια να βάζεις μου ΄λεγες
–κι ύστερα έκλαιγες-
άδικος ο κόσμος
στ΄ αλισβερίσι
 κλαδιά τα χέρια μας
μα τα ρήμαξε η συνήθεια.