Ποιος είναι ο ήρωας ή η ηρωίδα;

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας (με απλά λόγια) 

    Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την έννοια της λέξης: ήρωας. Μιας λέξης που συχνά - πυκνά κινδυνεύει άμεσα να χάσει την ουσιαστική αξία της και να μεταβληθεί σε μια κοινή λέξη όπως όλες τις άλλες. 

Ποιος όμως είναι ο ήρωας ή η ηρωίδα;

     

Ήρωας /Ηρωίδα: Είναι εκείνος ο άνθρωπος που έχει εξαιρετικές ικανότητες που συνηγορούν στην εκτέλεση ασυνήθιστων, παράτολμων και αξιέπαινων πράξεων από μέρους του, με σκοπό τη διάσωση άλλων ανθρώπων από βέβαιο θάνατο, την εξόντωση άγριων θηρίων προς όφελος του κόσμου, την απελευθέρωση λαών από δυνάστες κτλ. (...έτσι ήρωες μπορούν να χαρακτηριστούν οι δύο σμηναγοί που σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια της υπηρεσίας του έχοντας ως στόχο τη λύτρωση ανθρώπων από την πύρινη λαίλαπα, ήρωας ήταν ο Ηρακλής (μυθολογία) που σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας για να γλυτώσει τους ανθρώπους της περιοχής, ήρωες ήταν οι πολεμιστές του 21 πχ Κολοκοτρώνης, Καραισκάκης κτλ που θυσίασαν ζωές και περιουσίες για την απελευθέρωση της πατρίδας, 

ήρωες υπήρξαν οι αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και στρατιώτες που πολέμησαν στο ύψωμα 731 κατά την πόλεμο Ελλήνων - Ιταλών κ.ο.κ). Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε την ύπαρξη πολλών ηρώων στην καθημερινότητα της ανθρωπότητας παρά το γεγονός ότι τα εύσημα αποδίδονται λανθασμένα σε ... άρχοντες που δεν τους αρμόζει ο τίτλος. 

 

    Μην συγχαίουμε ολα αυτά με τους ήρωες ενός λογοτεχνικού έργου, ενός θεατρικού ή κινηματογραφικού σεναρίου. Μην ονομάζουμε ήρωες πχ τους ποδοσφαιριστές μιας ομάδας που με τα τέρματ απου πέτυχαν έδωσαν τρανή νίκη στην ομάδα τους κτλ 

     Ο ήρωας έχει άμεση σχέση με την δυναμική αποκατάσταση του σωστού, ορθού, δίκαιου. Πολλές φορές - θεωρώ  ότι πιθανόν να είναι λάθος- οι ήρωες αναγνωρίζονται μετά θάνατον ... (λυπηρό). 

       Να αποδίδουμε στον Καίσαρα τα του Καίσαρα και στον Θεό τα του Θεού. Να είμαστε δίκαιοι! 

ΟΣΟ ΔΙΑΡΚΟΥΣΕ Η ΞΕΝΙΤΕΙΑ / Δημήτριος Γκόγκας ... από τη ποιητική συλλογή: Ξέρω έναν τόπο / 2018

 

Την έσυραν χιλιόμετρα μακριά
αιχμάλωτη της ξενιτιάς
και μιας Άνοιξης που την περίμενε χρόνια.
Από το γκρίζο πέτρινο σπίτι,
το μάτι του παιδιού έβλεπε τα χελιδόνια.
Δεν ήθελε να ξανάρθουν καμία Άνοιξη.
 
Την βάλανε γυμνή μπροστά στους δικαστές,
με τις άσπρες ρόμπες.
Θόλωσε για μια στιγμή
(τόσες δεκάδες παιδάκια σαν δικαστές)
Της κοίταξαν τα δόντια,
τα πόδια
και (αλλοίμονο) τα χέρια.
Ποιος θα έπαιρνε εργάτη χωρίς χέρια.
 
Το μόνο που δεν ζήτησαν ήταν να μιλήσει.
Την φωνή της δεν την άκουσε κανείς.
Την έκλεισε μέσα στα γράμματα της Άνοιξης
κι απλώθηκε στους χρόνους της ένα χειμώνας,
σαν σημαία στο πέτρινο σπίτι.
 
Τα χελιδόνια δεν ήρθαν όσο διαρκούσε η ξενιτιά.
Η Άνοιξη φευγαλέα,
μια ηλιαχτίδα
κι ύστερα ανάσα της
μέσα στην ανάσα του κόσμου.
Λίγο νερό, λίγο χώμα,
αυτό ήταν το τραπέζι της.
Λίγο νερό και λίγο χώμα.
 
Το χέρι του παιδιού που ζητούσε,
μ΄ ένα σπαθί το έκοψαν.
Ήταν άσκεφτο αυτό που πίστευε είπαν.
Ζητιάνευε την Άνοιξη.
 
Κι οι δικαστές;
Αχ αυτοί οι δικαστές
άλλαξαν τις ρόμπες τους
και χρόνια τώρα φορούν τα μαύρα
και κρατούν τα γρανάζια των εποχών.
«Πότε θα αλλάξει τούτο;
Δεν θα το μάθει ποτέ της » ψέλλισε.

Η ΚΑΠΝΟΠΟΥΛΗΣΗ / Δημήτριος Γκόγκας (Ποιητική Συλλογή: Ξέρω έναν τόπο: έτος 2018)

 

                         Λεπτομέρεια από τον περίφημο πίνακα του χαράκτη Τάσσου (1914-1985), «Η καλλιέργεια του καπνού»
 
Χειμώνας. Κάπου στο σπίτι μια σόμπα ανάβει,
ο πατέρας κι η μάνα σκυφτοί σε μια κάσα,
ο παππούς με βελόνα, τα δέματα ράβει
κι εμείς στο σοφρά με κοφτή την ανάσα.
 
«Όταν θα έρθει ο έμπορας, βράδυ,
μάνα να βγάλεις το σπιτίσιο γλυκό,
να χορτάσει το μάτι». Δίνει στον άνδρα το αστείρευτο χάδι
πάει να γεμίσει το ποτήρι νερό.
 
Ο ήχος στην πόρτα, ένα τσίμπημα, πόνος.
Τα μάτια του θόλωναν, κοιτούσαν παντού.
Σαν να σταμάτησε στο σπίτι ο χρόνος.
«Έλα, έλα θα βρούμε μια άκρη  αλλού»
 
Πώς να του σφίξεις το χέρι; Κατράμι
στα δάκτυλα, μαύρο σαν πίσσα.
Ανείπωτος κόπος που πήγε χαράμι,
στα χείλη η γλυκύτητα, έγινε λύσσα.
 
«Μην απελπίζεσαι, του χρόνου η σοδειά σου,
θα είναι καλύτερη» την πλάτη χτυπάει.
«Για δες ομορφούλικα που ειν΄ τα παιδιά σου.
Είναι καλή η τιμή». Μα κανείς δεν γελάει.
 
Κλείνει η πόρτα, η ώρα κυλάει.
Ο πατέρας κι η μάνα ξανά παν΄  στην κάσα.
Ο παππούς σε μυριάδες κομμάτια. Την μοίρα κεντάει,
κι αφήνει να φύγει απ΄ το κορμί του η ανάσα.

Εν – χωρίον (Δημοτικό του Στρυμονικού) / Δημήτριος Γκόγκας

Henry Roland (1856-1924), Η αλληγορία της Άνοιξης.

Κάποιο χρόνο, ένα μήνα, δεν θυμάμαι πια.
Δυο κρινάκια άνθισαν στην ακροποταμιά.
 
Λυγερόκορμη κοπέλα κατηφόριζε.
Απ΄ τ΄ αγκάθια που ΄ταν γύρω τα ξεχώρισε.
 
Το ΄να είχε μαύρο χρώμα σαν τη μοίρα της.
Μια γραμμή κι αυτή κομμένη μες στη χείρα της.
 
Άσπρο χρώμα, τ΄ άλλο είχε, σαν παράδεισος,
που το ζήλευε τη νύχτα ως κι η άβυσσος.
 
Στάθηκε, κορμί με χάρη και τα μύρισε.
Στη καρδιά της, μια σταγόνα της σπινθήρισε!
 
Μα η Μαγκίλα*, γκρίζος λόφος, κακιά μάγισσα:
«όλα εγώ του κόσμου τούτου του τα δάνεισα».
 
Αν τη νύχτα πάρεις δρόμο είναι λυπηρό.
Αν τη μέρα χτίσεις ζήση, σκλήθρο σε σταυρό.
 
Και η νύμφη από τύχη, λάθος άρωμα.
Κάποια ξενιτειά την βρήκε ως το χάραμα.

*Μαγκίλα: Λόφος στην περιοχή του Στρυμονικού Σερρών 

@Δημήτριος Γκόγκας (πνευματικά δικαιώματα)

ΠΟΝΟΣ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ξέρω ένα Τόπο (2018) / Δημήτριος Γκόγκας

 
 

Χρόνια φεύγω μακριά, τα μαλλιά μου ασπρίσανε.
Πάντα αφήνω κερί σ΄ ένα τάφο και κλαίω.
Η ζωή κι η αυγή σε δυο δρόμους  χωρίσανε.
Σ΄ ένα δάκρυ στη γη, μια βαρκούλα που πλέω.
 

Πάντα φτάνω αργά στην πατρίδα. Νυχτώνει.
Ένας ύμνος  κρυφός, της καρδιά μου στολίδι.
Το κερί που‘χα αφήσει ξημερώματα λιώνει
και γελάει πικρά του θανάτου το φίδι.
 
Επιστρέφω με θλίψη. Σε μια πέτρα ο ήλιος
καθρεφτίζει το φως του. Πρωινό του Απρίλη.
Ας πατήσω το χώμα στην αυλή που πονούσα.
Σαν πουλάκι ας κλείσω τα φτερά μου το δείλι.

Κυπριακό Πρόβλημα: κάνουμε συλλογές από ευχολόγια και χτυπήματα στην πλάτη ως ένδειξη συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα μας

 Δημήτριος Γκόγκας

Όπου σταθούν και όπου βρεθούν τόσο ο Τούρκος Πρόεδρος κος Ταγίπ Ερντογάν, όσο και ο πρόδερος των Τουρκκυρπίων επαναλαμβάνουν ότι η λύση του Κυπριακού προβλήματος θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει τη βάση των δύο κρατών. Και ενώ εμείς κάνουμε συλλογές από ευχολόγια και χτυπήματα στην πλάτη ως ένδειξη συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα μας, οι απέναντι δείχνουν ξεκάθαρα τα δόντια τους. Και είναι δόντια αρκετά μεγάλα, δόντια και νύχια που ακονίζονται τόσο στην Αγγλία, όσο και στην Γερμανία, χωρίς να εξαιρούνται οι ΗΠΑ αλλά και το βραδύκαυστο ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια λαθών, δεν υπάρχουν περιθώρια υποχωρήσεων. Μπροστάς μας ορθώνονται προβλήματα που δυστηχώς αποτελούν πολιτικοστρατιωτικές παγίδες που στρώνου περίτεχα οι εταίροι μας.