2η Ομαδική Ποιητική Συλλογή Εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ (Συμμετοχή με τα παρακάτω Ποιήματα)

Ο Δημήτριος Γκόγκας συμμετείχε στην 2η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ με τα παρακάτω ποιήματα: 

ΤΡΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ

1.

Κάποτε θυμάμαι 

υποφέραμε από ανομβρία 

γιατρικό δεν υπήρχε

στάλα στάλα μαζεύαμε 

το δάκρυ μας σε μεγάλα ντεπόζιτα

Τώρα που βρέχει 

δουλειά δεν έχουμε 

τρυπάμε τα ντεπόζιτα. 

2. 

Κάποτε θυμάμαι 

οι γονείς μας δικάστηκαν 

ερήμην 

γίνανε αριθμοί. 

Το παιδί

έβαλε στόχο 

να γίνει μαθηματικός. 

Δεν το πέτυχε. 

Μπλέχτηκε στις πράξεις. 

3. 

Κάποτε θυμάμαι 

κέρδισε η ελπίδα 

στις κάλπες. 

Η ελπίδα εκείνη 

δεν ήταν παρά 

μέλανας ζωμός 

συνοδεία λωτού. 

Η Κίρκη έβγαινε στο τέλος. 

 ***

ΕΚΛΟΓΗ ΣΥΝΕΝΟΧΩΝ

Κάθεσαι στον καναπέ σου

(τον αγόρασες θυμάμαι, εσύ ούτε που το είχες λογαριάσει,
σε τιμή ευκαιρίας, πάντα έτσι έλεγες) και κλαις.

Με μια κίνηση, να έτσι, κόβοντας τον αέρα,
κλείνεις και την κουρτίνα στον ήλιο.
Σε λίγο πεθαίνεις και με λυγμούς φωνάζεις: «Φοβάμαι τη ζωή»
Δεν είναι ζωή ο θάνατος!
Άλλη ώρα θα το συζητήσουμε!

Το χτύπημα στη πόρτα, σου σκούπισε αστραπιαία το δάκρυ.
Μην σε δούνε κλαμένη.
Ντρέπεσαι.
Ντρέπεσαι για τη ψυχή σου
Χρόνια μια φοβισμένη ζωή, κατοικούσε μέσα σου.
Ή όχι;

Τώρα γινήκατε δύο και κείνος
είχε φύγει τρέχοντας απ΄ τους δρόμους.
Κλείστηκε στις μουχλιασμένες κάμαρες
Μες στις ζωντανές κολάσεις, όπου οι ψυχές καθαγιάζονται,
μονάχα με γραφές.

Πληροφορίες για την Ομαδική Ποιητική Συλλογή μπορείτε να βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο, καθώς και να αναγνώσετε τους Ποιητές που συμμετείχαν:

http://dianismabooks.tictail.com/product/2%CE%B7-%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AE

Η εικόνα ενός μικρού πάρκου στην οδό Τουζ Χανε μπορεί και να χαρακτηριστεί άθλια και απαράδεκτη

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του Δημητρίου Γκόγκα

Αξιότιμε  Κύριε Δήμαρχε

Αξιότιμε Κύριε Αντιδήμαρχε

Κυρίες και Κύριοι  Δημοτικοί Σύμβουλοι

   

Στην οδό Τουζ Χανέ απέναντι απο την Πολυκατοικία CARISA 8,  υπάρχει ένα μικρό πάρκο Έχω πληροφορηθεί ότι ο χώρος είναι Τουρκοκυπριακή περιουσία και πως ένα μέρος έχει δοθεί σε συμπολίτες μας για την δημιουργία επιχειρήσεων. Το μέρος που έχει απομείνει και λογίζεται ως πάρκο, βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Γνωρίζω ότι το τμήμα Κήπων καταβάλλει συνετές προσπάθειες (και αξίζουν συγχαρητήρια) για την βελτίωση τω χώρων πρασίνου της πόλης.

     Στο μικρό αυτό πάρκο πριν από χρόνια φυτεύτηκαν κάποια δένδρα τα οποία μεγαλώνουν απεριποίητα. Κάποια υπηρεσία σας, είχε τοποθετήσει σιδερένιους πασσάλους που επιτήδειος συμπολίτης μας έβγαλε. Σε τακτά χρονικά διαστήματα ο χώρος χρησιμοποιείται ως πάρκινγκ αυτοκινήτων, ενώ πρόσφατα όπως θα δείτε και στην φωτογραφία, έτερος πολίτης έστησε τέντα και δημιούργησε τον δικό του χώρο στάθμευσης για το αυτοκίνητό του και έτερος φύτευσε ντοματιές!

     Πιστεύω ότι θα πρέπει να επέμβει άμεσα το αρμόδια τμήμα σας, προκειμένου ο χώρος να εξωραϊστεί και να θυμίζει πάρκο. Να απομακρυνθούν τα αλλότρια, να τοποθετηθούν 1-2 παγκάκια, να κλαδευτούν το δένδρα, να μπούνε κάδοι απορριμμάτων, να ορισθεί (παλιά πρόταση μου, που την είχατε απορρίψει) κάποια οικογένεια από την γειτονιά υπεύθυνη προστασίας / επιμέλειας του πάρκου και να παραδοθεί στους κατοίκους της περιοχής.

 

Με εκτίμηση

Δημήτριος Γκόγκας

ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ / Δημήτριος Γκόγκας

 
Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα.
Μια ψιλή βροχή έσβησε ότι περίσσεψε απ΄ το πάθος.
 
Δεν ήρθες όταν σε καλούσα.
Ένα άσπρο περιστέρι μου ΄ πε πως μονάχη δάκρυσες.
 
Δεν ήρθες όταν σ΄ είχα ανάγκη.
Η καρδιά μου αποτελείωσε τους κτύπους.
 
Τώρα το κενό γίνεται μαύρη κορνίζα.
 
Δεν ήρθες όταν έγινα ποίημα.
Δεν μπλέχτηκες στις λέξεις, στους στίχους.
 
Πήρες τη θέσης της τελείας.
 
Δεν ήρθες όταν σ΄ αγάπησα.
Δεν ήρθες όταν σ΄ αγαπούσα .
 
Μη περίμενες να σε ξυπνήσω λέγοντας:
Σ΄ αγαπώ μα συ δεν έρχεσαι!
 

από την Ποιητική Συλλογή:  Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book) (α΄μέρος)

Για τους ποιητές ... 3 χαικού: 2018 / Τιμητική διάκριση στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΟΡΙΖΟΝΤΩΝ ΕΦΑΛΤΗΡΙΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 

Ανθολόγιο Ποίησης Όστρια 2020 / Τρία [3] ποιήματα του Δημητρίου Γκόγκα [συμμετοχή]

Αφυδατώσεις
 
1.
 Άπλωσε με θέρμη την αγάπη στο πρόσωπό της.
Εκείνο έλαμψε σαν παρθένο
κάτω από το ηλιοκαμένο σώμα της μέρας.
Δεν πέρασε χρόνος πολύς, ποτέ άλλωστε δεν περνούσε
κι αφέθηκε μεθυστικά στη λήθη.
Όταν ξεχνάς συνειδητά, δεν ξεχνάς ποτέ.
Άνυδρη στέγνωσε  από ενοχές 
κι αφυδατώθηκε η ζωή της.
 
2.
 
«Τι είναι τούτο και πάλι;»
Ο πόνος στο στήθος καθώς ξάπλωνε
ολοένα και μεγάλωνε σαν φάντασμα σε πρωινούς εφιάλτες.
Η αγωνία της παγώνι που φούσκωνε την ουρά του
και τον χειμώνα που πέρασε ζώο σε χειμέρια νάρκη.
Σαν πλησιάζει το αναπόφευκτο
τα ευχολόγια σαπισμένα πέταλα στα πρησμένα χείλη της. 
Στο μεσονύχτι άναψε το καντήλι και πάλι.
 
3.
 
Είχε σκάσει το δέρμα του.
Λίμνη που αποξηράθηκε με συνοπτικά διατάγματα.
Ανυπόγραφα τα μισά, τα πλείστα διαπλεκόμενα και παράτυπα.
Κανείς δεν έδινε σημασία για το κορμί του.
Κούτσουρο πεταμένο.
Πονούσε.
Στο σπίτι, στο καφενείο, στα χωράφια.
Πονούσε
«Ανάθεμά με» μα ο σταυρός μπροστά από το εικόνισμα, κανονικός.
Άνοιγε τη κάνουλα κι έβρεχε τακτικά το εγώ του.
Μούσκεμα κι ούτε που τον ένοιαζε.
«Βλέπεις» φώναζε, «η γη καταπίνει το νερό κι ήλιος το διαλύει»
Ο ίδιος ξεφλούδιζε το δέρμα του,
να μεταλάβει στο αίμα του, να βρει τη πληγή της ξεχασμένης ανάσας. 

*

ΔΙΕΞΟΔΟΣ*
 
Όσο πλησίαζε η επιστροφή,
κοιμόταν σε καμένη ηλιαχτίδα.
Δεν μπορούσε να πλησιάσει την άκρια του ανέμου,
που να πάει σα φύλλο ξεραμένο, λησμονημένο από τα αδέλφια του.
 
Η σκιά του όμοια σκιά ενός δένδρου στην έρημο,
Στεγνή δροσοσταλιά πάνω στο διψασμένο δέρμα του,
μια αλλόκοτη ανησυχία.
 
Δεν υπήρχε Πακτωλός, άφαντος  ο Αχέροντας.
Κερκόπορτα κι αυτή ενός ευαγγελίου.  
Σφραγιστή από οσιομάρτυρες.
«Διέξοδος» ψέλλιζε κι έβλεπε μια όαση,
λουλούδια, γιρλάντες
και νερό να πλημμυρίσει ένα καινό όνειρο.
 
Πήρε δυο χάλκινα άστρα από τις επωμίδες
κι όπως εξοστράκισε τον ουρανό
είδε το φίδι να του χαρίζει το κόκκινο μήλο.

* Γ΄Βραβείο στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού : ΚΕΛΑΙΝΩ έτους 2020

 

*

Έχω υπάρξει και καλύτερα
 
Κάποιες ώρες ο ήλιος ενδύεται το γκρίζο και χάνεται
Κι έτσι το σώμα μου προσαρμόζεται ανήμπορο
Κόβει τις μεταμεσονύκτιες εξόδους στις πλατείες των ονείρων
Και τις στενωπούς των εφιαλτών
Γυροφέρνει στο πέρα και στο εκεί εκτός λόγου
 
Τι θα πει καλημέρα;
Τι θα βγει από το χαίρετε;
Αδυνατώ να αναλύσω τις τοιχογραφίες στην κρυψώνα του γιατί
 
Ανεπίδοτη ανάγκη στης ψυχής μου, ψυχή κι άλλοτε
Επίδοση με πίστωση κατά παραγγελία του ερωτήματος και της μετάφρασης
 
Υπήρξα και καλύτερα
Από εκείνες τις μέρες των λόγων στην τοκισμένη σχιζοφρένεια
Έκτοτε εκλάπησαν οι πρώτες ύλες του «υπήρξα» και του «καλύτερα»
Και καταχωρήθηκαν με την ένδειξη « άγνωστη προέλευσης»
 
Τώρα στην απλουστέρα της δημοτικής των δικαίων ανθρώπων
Λέω «καλημέρα» και βγαίνω αγκαζέ με το «χαίρετε»
Γνέφοντας με συγκατάβαση στην απόσταση. 

 

Ελλάδα μας γλυκιά

ποίημα που τραγουδούσαμε στα σχολεία 

Ελλάδα μας γλυκιά τρισδοξασμένη που ήσουν τίποτα στη γη σαν ήλθε όμως η στιγμή, γλυκιά στιγμή πετάχτηκες ορθή * Με χρόνια με καιρούς ζωσμένη το σπαθί επρόσμενες το άγιο φως εκεί που ο σκλάβος αδελφός αδελφός σκυφτός σε πρόσμενε σκυφτός * Μα πέρα στη σκλαβιά, στο ξενικό ζυγό στενάζουν κ’ι άλλα σου παιδιά και καρτερούν ελευθεριά, ελευθεριά γλυκιά Ελλάδα μας γλυκιά