Προσμονή ενός φεγγαριού

Μια μαγική νύχτα
χωρίς φεγγάρι
μόνο με ήλιο και μια καρδιά
γεμάτη λησμονιά και στεναχώρια.
Αυτό είσαι.

Μην εκπλαγείς
ο βραδινός ήλιος
κουβαλά στις ακτίνες του ένα ασήκωτο βάρος.
Έτσι είναι η λησμονιά ένα ασήκωτο βάρος.
Έτσι είναι η στεναχώρια
ένα αγκάθι.
Σκοτώνει το φεγγάρι,
μετακινεί τον ήλιο,
τρυπάει τις καρδιές.
Μια παρείσακτη ρίζα
τραβάς το δάκρυ
και παίρνει μαζί της και τα δύσβατα.

Ή πιστεύεις ;
Τα παρασέρνει
μαζί και τα σίδερα,
τις αλυσίδες
τις λαιμητόμους;

Αυτή είσαι.
Μια νύχτα.

Κι κείνο που χτίζεται παρατύπως
δεν είσαι εσύ μα ένα φάντασμα,
δεν είσαι εσύ μα μια προσμονή.
Προσμονή ενός νέου φεγγαριού
τη νύχτα…

Οι βάρβαροι έμειναν απέναντι...

Επιτέλους, έκαμε τον σταυρό του ο εθνιστής.

Δεν επήλθε ουδεμία πρόοδος.  

Οι Βάρβαροι του Καβάφη

μα θαρρώ και οι δικοί μας

έμειναν στον τόπο τους. 

Είχαν βλέπετε και πολλές δουλειές.  

Ν΄ ανάψουν τις σημαίες στον Πενταδάκτυλο

να ακολουθήσουν το άστρο του Σουλτάνου

και να γευτούν το μέταλλο, το μύρο και τη ρητίνη.

Οι μισές γυναίκες συνέχιζαν τα κοσκινίζουν τη ζάχαρη στα κόλλυβα.

Ήτανε τα μνημόσυνα για τους αγνοούμενους.  

Οι άλλες μισές και τούτες, μάζευαν την κόκκινη κλωστή,

είχε ξετυλιχτεί από την ανέμη, τελείωνε και το παραμύθι.

Για τον άσπρο καπνό που περιμένανε, σύννεφο ανομβρίας ήτανε.

Πάει έφυγε και κείνο.

Μην αναγνώσετε λαθεμένα τα σημάδια.

Πιο καθαρά δεν γίνεται.

Διαβάστε απλώς την Ιστορία μας.

Κι οι βάρβαροι την δική τους. 

[Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν με ρώτησε: Είσαι νέος ποιητής; ]

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν με ρώτησε: Είσαι νέος ποιητής;

Πήρα πρόχειρα και γρήγορα μια νεκρή μέρα

και ειλικρινά θυμάμαι πως την έβαλα να καθίσει δίπλα μου και όχι απέναντί μου.  

Είχα την πεποίθηση,  ίσως ψευδή,  

μα καταλάβαινα πως

μέσα από την καρδιά μου βαθιά,

όπου η ανούσια για αυτούς  ειλικρίνειά μου

πρόδιδε τους χρόνους του σαρκίου μου

μα κρατούσε αμπαρωμένη και κρυφή την ηλικία της ποίησής μου

θα έδινε ένα χρόνιο εμφύλιο

με παρατεταμένες απώλειες στίχων και ποιημάτων

σχισμένες,  ανάκατες σελίδες χαρτιών στα δάπεδα και στα ξύλινα γραφεία.

Είσαι νέος ποιητής; Τι πάει να τούτο;

Η νεκρή μέρα είχε βάψει επιμελώς τα χείλη του δειλινού

και περίμενε να την φιλήσω στο μέτωπο πριν την αποχαιρετήσω.

Έσκυψα μα με μιας χάθηκε

το πρόσωπό μου βράχηκε από δροσιά με μια ταχύτητα ποιητικής φωτιάς.

Ξέρετε εμείς εκδίδουμε νέους ποιητές;

Μα η ποίηση;

Η ποίηση κύριοι έχει ταχύτητα, δεν έχει ηλικία; Έχει ηλικία η ταχύτητα;

Η Ποίηση είναι νανούρισμα;

Έχετε ακούσει καλύτερο νανούρισμα από το κορίτσι που έγινε μάνα;

Η ποίηση είναι ένα βαθύ όνειρο, που αναζητά τη διέξοδο;

Έχεις ακούσει κλάμα ανθρώπου που ολάκερη ζωή περιμένει να χαρεί το όνειρό του;

Η ποίηση είναι θεότητα. Είναι σοφία. Είναι το λίγο που έγινε και γίνεται πολύ!

Γιατί λοιπόν επιμένετε;

Ενδύθηκα την ηλικία της ποίησης μου,

πήρα τη χαμένη μέρα παραμάσχαλα

μονολογώντας στίχους ανέκδοτους και σαθρές σοφιστείες.

Μεγάλωσα ακόμα περισσότερο! 

Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης.

Και τώρα τι; Τι απομένει ; Η ελπίδα ότι μόλις συμφωνήσουμε θα έχουμε την ίδια ώρα; Και οι χάρτες; Οι νέοι κόκκινοι χάρτες; Κυκλοφορούν λέει ήδη στο διαδίκτυο και πιάνουν, θεέ μου πόσες χώρες αγκαλιάζουν κάτω από το ζεστό κόκκινο φεγγάρι, ημισέλινο θαρρώ το έχουνε βαφτίσει, οι σφαγείς της ιστορίας κι είναι σαν να ρέει το αίμα από την Μεσόγειο μέχρι τον Ευφράτη ποταμό. Κι όμως εμείς, τόσο μα τόσο πια ιδεαλιστές, που αντί να γίνουμε οι γλύπτες της ιστορίας, μακαρίζουμε τις μέρες και τις ώρες, που ο καλός κοινός θεός (γιατί βρε παιδιά ένας είναι να το ξέρετε) μας έκανε γειτόνους και όσο και εάν τινάζουν τα χαλιά από πάνω μας και πετάνε τα σκουπίδια τους, εμείς εκεί να τους τρατάρουμε το γλυκό της Κυριακής.

Δεν αρκεί να διαβάζουμε τα ποιήματά τους, δεν αρκεί να ακούμε τη μουσική της, δεν αρκεί ν΄ αγκαλιάζουμε τους δικούς μας εγκλωβισμένους τόπους και ανθρώπους, δεν αρκεί να παρακαλούμε …..δεν καταλαβαίνετε δεν αρκεί….

Πόσες ακόμα ενδείξεις θα πρέπει να υπάρξουν σε τούτα τα χρόνια, πόσες φορές θα πρέπει να μας φτύσουν για να πιστέψουμε πως η ντροπή δεν είναι δική μας, πόσο καιρό έχουμε να διαβάσουμε τη λέξη περηφάνεια και αξιοπρέπεια, τους ορισμούς της. Ω! μην αφήνετε τους εαυτούς σας, μην αφεθούμε όλοι μας να γίνουμε επαίτες της ήδη χαλκευμένης ιστορίας και μην παρασύρεστε από ηλίθιες συζητήσεις που αναμασούν τα ίδια, τα ίδια, τα ίδια χρόνια ολάκερα.

Μας λένε ότι τα δεδομένα άλλαξαν. Τα δεδομένα είναι ίδια (εισβολή, κατοχή, αγνοούμενοι) εμείς αλλάζουμε. Αλλάζουμε και όσο περνάει ο καιρός οι ίδιοι τρομάζουμε τους εαυτούς μας. Μην αφήσετε το όνειρο να γίνει εφιάλτης. Το βουνό με τα πέντε δάκτυλα ήδη μας μουντζώνει. 

Μνηστήρες επί του εδαφικού κι η Πηνελόπη συνεχίζει να υφαίνει

Γιατί θα πρέπει να ξενιτευτώ για να μοιράσω τα περιβόλια μου, τις λεμονιές και τις πορτοκαλιές, τις ελιές, κάτω από τον ίσκιο της Γενεύης; Τι αθέατο θα συμβεί εκεί που εδώ δεν θα μπορούσαμε να το δούμε; Γιατί θα πρέπει να κουβαληθούν τόσες ομάδες ανθρώπων μακριά από την Πατρίδα, με χάρτες, πυξίδες, μπλοκ ζωγραφικής και χάρακες; Τι θα σχεδιάσουν επί αμμοδόχων και χαρτών; Δεν είχαμε στην μεγαλόνησο αίθουσες και ταχυ φαγεία. Και τι περίεργη προθυμία από χώρες της Σκανδιναβικής Χερσονήσου να φιλοξενήσουν διάσκεψη για την επίλυση του εδαφικού της Κύπρου; Τόσοι μνηστήρες κι η Πηνελόπη να επιμένει τη γη του Κολόμβου ως εγγύηση. Καλά εκείνη ύφαινε 10 χρόνια το ίδιο υφαντό ενώ εμείς (και πάλι πρώτοι και μοναδικοί εν τω μάταιο τούτο κόσμο) 40 χρόνια και ευτυχώς βρήκαμε πετρέλαιο και αέριο και τα βασιλόπουλα της γης μας έρχονται κρατώντας μύρια δώρα. Απλώς, επειδή την φιλαργυρία μας την ξέρουμε, ας σφίξουμε την καρδιά μας, ας κοιτάξουμε τον καθρέφτη και ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Η βαλίτσα της επιστροφής ας μείνει λίγο ακόμα σκονισμένη, αν είναι για το καλό μας. Διότι όπως ακούτε τον άνεμο, ο Σουλτάνος, παίζει τον ίδιο σκοπό και πάλι. Τα ίδια παντελάκη μου τα ίδια παντελή μου. Μην υποτιμάμε τις ορέξεις του εχθρού. Ο Λύκος κι αν εγέρασε.......Όσο είσαι Κοκκινοσκουφίτσα καλό είναι να προσέχεις τα μονοπάτια του δάσους και καλού κακού πριν περάσεις από το ΑΤΜ για ανάληψη, δες αν καταβλήθηκαν οι εισφορές για τα ενοίκια των βάσεων, Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και το παιχνίδι του θρόνου στη περιοχή βάζει πλώρη και για τα φετινά βραβεία Οσκαρ και Γκράμυ. Οι ηθοποιοί ήδη παρήγγειλαν τα καινούργια τους κουστούμια.......

Το Περιοδικό Cadences που επιμελείται ο ∆ρ. Σταύρος Σταύρου Καραγιάννη, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Ανθρωπιστικών Σπουδών Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου

στην τελευταία έκδοσή του κάνει αφιέρωμα στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη. Έτσι μαζί και με άλλους σημαντικότατους ποιητές της Κύπρου, αποδεχόμενος σχετική πρόταση, συμμετείχα με δύο ποιήματά μου εμπνευσμένα από την ποίηση του μεγάλου Έλληνα βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας ποιητή. Τα ποιήματα που συμπεριλήφθησαν στο αφιέρωμα είναι τα παρακάτω: 

Κάποια στιγμή 

Κάποια στιγμή, 

της αγάπης μου ήταν να σβήσει 

κείνη η ρωγμή, 

που δειλά 

σ΄ ένα τοίχο είχα αφήσει. 

Mα εσύ μυστικά, 

σε χαρτί που ρωτά, 

είχες απλά ζωγραφίσει 

την ζωή. 

Ποιητή, 

του Σεφέρη μια αρχή 

«η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει»

 Λέω: η ζωή είναι δείλι, 

που στον ήλιο μας τάζει, 

-κάθε μέρα σαν ωριμάζει - 

πως θα έρθει, θα φύγει.

 Κι άμα χαράζει γίνεται φόβος, κυνήγι. 

Εμπνευσμένο από το ποίημα του Γ. Σεφέρη «Ρίμα» 

που συμπεριλαμβάνεται στην συλλογή Ποιήματα 

από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ 

***

Με το χνώτο σβηστό 

παράγωγο έμπνευσης 

από την “Άρνηση” του Γιώργου Σεφέρη 

Με το χνώτο σβηστό, 
σε πελάγη, τρελό το καράβι μου. 
Να σαλπάρει απ΄ το χθες, 
όταν συ θα μου λες, 
στ΄ ακρογιάλι μου, 

σ΄ αγαπάω πολύ, 
μα σαν να σαι πουλί, 
τον χειμώνα, 
με αφήνεις γιατί, 
Καλοκαίρι ανθεί, 
ανεμώνα.