Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 20 Μαρ 2020 βραδάκι (με φόντο τον Κορονωιό) Λες να μοιάζει με φεγγάρι;

11 ημέρες μετά την αναμενόμενη άφιξη του Κορονωιού στην Κύπρο και τα κρούσματα έφτασαν τα 75. Δηλαδή ποσοστό 0,0085% επί του συνόλου του πληθυσμού,από 0,0078% που ήτανε χθες. Η Κυβέρνηση ανακοινώνει νέα μέτρα, ο λαός υπακούει αν και υπάρχουν περιπτώσεις ανυπακοής των σχετικών διαταγμάτων. Μια βόλτα στην παραλιακή λεωφόρο των Φοινικούδων φανερώνει του λόγου το αληθές. Παρά το γεγονός των κλειστών καταστημάτων ο κόσμος βγαίνει για μια βόλτα, δεν κρατά τις αποστάσεις που προβλέπονται. Στα καταστήματα τροφίμων, αρτοποιείων παρατηρούνται να εισέρχονται πολίτες χωρίς να φορούν ούτε γάντια, ούτε μάσκες  (αν και στις πλείστες των περιπτώσεων δεν παρέχουν ασφάλεια) ενώ οι υπάλληλοι αδυνατούν να τους κάνουν παρατήρηση. Δυστηχώς οι κακές νοοτροπίες συμπεριφοράς δεν εκλείπουν. 

Στις τρομολαγνικές ειδήσεις των 8, υπάρχει μια είδηση που μου κάνει εντύπωση. Η αύξηση της ενδοεικογενειακής βίας. Ο εγκεισμός φαίνεται να έχει αρνητικά αποτελέσματα για τους συμπολίτες μας, που συχνά- πυκνά σηκώνουν το χέρι και όποιον πάρει ο ... χάρος. Αυτοσυγκράτηση αδέλφια και οι δύσκολοι καιροί θα συνεχιστούν. Αν χειροτερέψουν τα πράγματα τι θα κάνουμε; Θα σκοτώνει ο ένας τον άλλον; 

Σήμερα υποσχέθηκα μια βόλτα και εγώ στην γυναίκα μου, στη Στρατούλα. Αν ήταν καλός ο καιρός θα πηγαίναμε κινηματογράφο,  για φαγητό έξω και καφέ. Πράγματι ντυθήκαμε σωστά, καθήσαμε αναπαυτικά στους καναπέδες και είδαμε ένα ακόμα επεισόδιο  της σειράς: Chicago P.D. Στη συνέχεια βγήκαμε στη βεράντα του σπιτιού και αγναντεύοντας το πέλαγος τσιμήσαμε ένα παραδοσιακό πιάτο γεμιστών πιπεριών με συνοδεία χωριάτικης. Στο τέλος για επιδόρπιο ένας  κυπριακός καφές και κουλουράκι! Η επιστροφή στο σπίτι ήταν μικρή. Πέντε βήματα!! 

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού 20 Μαρ 2020

Τι σημαίνει αυτοπεριορισμός; Ο αυτόβουλος εγκλεισμός σε συγκεκριμένο χώρο, λέει το λεξικό. Και ποια η σημασία του; αναρωτιέμαι στα πλαίσια μιας δημοκρατίας; Ενός δημοκρατικού κράτους; Είναι ένα μέτρος προστασίας ή είναι ένα είδος αυτοφυλάκισης;  Με την συναίνεσή μου να εγκλειστώ σε ένα σπίτι, ένα υποστατικό, ένα νοσοκομείο, σε μια φάρμα, ποιον πράγματι προστατεύω; Τον εαυτό μου ή τελικά μια πολιτεία που με θέλει καθηλωμένο σε ένα καναπέ, μια πολυθρόνα και απλώς με ταίζει; Με προσέχει εικονικά, μέχρι να τεθεί ένα τέλος. Τι επιδιώκει μέσα στα πλαίσια της ευγενούς δημοκρατικής τάξης; Αυτό το δημοκρατικό "απαγορεύεται" πόσο απολυταρχικό είναι μέσα στα πλαίσια των δημοκρατικών κανόνων; Πρόσχημα ή όχι η προστασία της πολιτείας από κάποιον εξωγενή παράγοντα, θανατηφόρο παράγοντα είναι μια σκληρή πραγματικότητα, την οποία ο απλός πολίτης δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε με μια διαρκή ελαφρότητα, αλλά ούτε με σοφία. Δότι δεν υπάρχει σοφία. Υπάρχουν νέοι κανόνες, νέοι νόμοι, νέες ρυθμίσεις  που απλώς επιβάλλονται με έναν ωμό τρόπο. Αυτό είναι είτε σας αρέσει είτε όχι. 

Διαβάζω σήμερα ότι ο πληθυσμός της μεγαλονήσου (Κύπρος) το 2018 έφτασε τις 875.900. Τα κρούσματα του επικίνδυνου ταχέως μεταδιδόμενου ιού (κορονοϊού) σήμερα ήταν 67. Ποσοστό δηλαδή: 0,0078% επί του συνόλου. Αμελητέο ποσοστό; Ίσως μα κάθε μέρα ανακοινώνονται και νέα κρούσματα. Ο πλανήτης σε πανικό; Τα ΜΜΕ σε υστερική κατάσταση. Στο σπίτι μια σκληρή καθημερινότητα. Το μπαλκόνι η μόνη διέξοδος, όπως και ο υπολογιστής. Η τηλεόραση επαναλήψεις. Κουζίνα, σαλόνι, κρεβατοκάμαρα, βεράντα μια διαδρομή αφόρητη. Βλέπω τον εαυτό μου αρρωστημένο από την παλιά μου αγαπημένη συνήθεια να επιλέγω σπίτι. Τώρα το σπίτι δεν είναι μια προσωπική επιλογή, είναι μια επιβολή, είναι μια επιλογή της πολιτείας για μένα,με ή χωρίς εμένα. Πρέπει να την ακολουθήσω σαν καλό και υπάκουος πολίτης, πρέπει να προσαρμοστώ; Άσκηση; Και ποιο το έπαθλο; Η ίδια η ζωή; 

Τόσοι πολλοί και τόσο μόνοι

Θα προσπεράσω τη σκέψη της παγκόσμιας συνομωσίας, θα σεβαστώ τις προφητείες γερόντων που αγίασαν και θα σταθώ απέναντι σ΄έναν «υιό» που δεν σέβεται τους γονείς του. Συμπεριφέρεται με αγένεια κυρίως στους μεγάλους ανθρώπους ως να τους θεωρεί υπαίτιους για τις μικρές και τις μεγάλες συμφορές αυτού του τόπου, εννοώντας τον πλανήτη. Είναι σαν να περίμενε χρόνια ολόκληρα την κατάλληλη στιγμή της ευδαιμονίας και της έπαρσης προκειμένου να θωρακιστεί και να ορμήσει λυσσαλέα επάνω στο ανθρώπινο είδος. Να το περιορίσει και να προσπαθήσει να το μειώσει κατά τι. Εδώ τίθεται και ένα μέγα ερωτηματικό. Και αυτή την αγένεια του την έχει διασπείρει σε όλα τα μήκη της κοινωνίας μας. Έτσι παρατηρούνται φαινόμενα χυδαίας συμπεριφοράς ανθρώπου προς άνθρωπο, ανθρώπου προς τη φύση, ανθρώπων προς τα ζώα. Και φτάνουμε στη προχωρημένη υποκριτική κατάσταση ότι καταπολεμούμε αποτελεσματικά όλα τα ψήγματα διχόνοιας που έχει με επιμέλεια ψεκάσει ο υιος. Διότι ουσιαστικά μας έχει καταστήσει όλους μας ένα αντίγραφό του. Έχουμε γίνει υιοί του. Χτυπά τον ταμπουρά και εμείς χορεύουμε. Τραγικό παράδειγμα να συνεχίσεις να υπηρετείς το χρήμα για να εξυπηρετήσεις τον άνθρωπο, αντί να γίνει ο καθένας δούλος του ανθρώπου για να επαλειφθεί το χρήμα. Κομμάτι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Του βάλαμε κορώνα του υιού, τον καταστήσαμε παντοδύναμο και κυρίαρχο των ζωών μας. Απομονώνουμε τους ανθρώπους και του δίνουμε το δικαίωμα να θερίζει εκεί έξω. Να παίρνει ζωές και να μην γνωρίζουμε που πάνε αυτά τα σώματα. Γίνονται χώμα; Γίνονται στάχτη; Τα τρώνε άλλα ζώα;

Και σε μια νύχτα ανακαλύψαμε πόσοι πολλοί είμαστε και πόσο μόνοι. Και ξαφνικά μας λείπει η διασκέδαση και βγαίνουμε στα μπαλκόνια και στις βεράντες με πιάνα και κιθάρες, με μπουζούκια και βιολιά να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε και να δηλώσουμε σε γείτονες και περαστικούς την παρουσία σας, ε είμαστε και εμείς εδώ, τώρα σας το δηλώνω, διότι πριν λίγες ημέρες με αγνοούσατε και σας αγνοούσα. Τι ντροπή, τι ανοησία, τι υποκρισία και οϊμέ μια στατική ψευδαίσθηση. Άγριοι καιροί. Μα κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Το απαγορευμένο αποτρόπαιο βίντεο

Στην αρχή είπα θα έγινε κάποιο λάθος. Έπειτα ακολούθησαν άλλες δύο αποστολές με την παράκληση να το μοιράσω σε άλλους. Δεν καταλάβαινα και μάλιστα στον ένα φίλο (όχι απλά φίλο του ΦΒ) ρώτησα τι είναι τούτο, διότι δεν είχα internet και δεν έπαιζε το βίντεο. Έδειχνε απλώς ένα νεαρό άνδρα να τον κρατούν δεμένο στρατιώτες και μασκοφόροι, εικάζω χαμένοι ελεεινοί και τρισάθλιοι σχιζοφρενείς τερατάνθρωποι να μιλούν και να απειλούν. Δεν πήρα απάντηση. όταν πήγα στο σπίτι και άρχισε το βίντεο να ... παίζει είδα τον νεαρό άνδρα να τον πριονίζουν, να τον αποκεφαλίζουν. Γύρω το να γελούν, να βιντεοσκοπούν, να ουρλιάζουν από χαρά και να χαιρετούν έναν θεό ότι είναι μεγάλος. Να χτυπούν με ξύλα το κουφάρι το άψυχο κορμί του νέου. Δεν ξέρω ποιος θεός θέλει τέτοια θυσία. Ο δικός μου σίγουρα όχι. 

Έμεινα συλλογισμένος, συγκλονισμένος. Οι αποστολές συνεχίστηκαν με την παράκληση να το μοιράσω σε ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Δεν καταλάβαινα το γιατί; Γιατί να συμμετάσχω σε ένα γαιτανάκι χωρίς αρχή και φυσικά χωρίς τέλος. Ποιος ο σκοπός. Να εξυπηρετήσω ποια συμφέροντα. Να αποδείξω πως εκείνοι είναι απάνθρωποι; κτήνοι. Μα είναι δεν χρειάζονται πλέον αποδείξεις. 

Εμείς πως θα αποδείξουμε πως παραμένουμε ακόμα άνθρωποι, υγιείς, ψυχικά ορθοί. Ο κόσμος πάει κατά διαβόλου, ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε λιγάκι την πορεία του, ας μην ακολουθήσουμε τον δρόμος της κακίας. Όχι φυσικά τον δρόμο της αδυναμίας. 

Στεναχωρήθηκα διότι ανάμεσα σε αυτούς που μου απέστειλαν το βίντεο ήταν παλιοί συμμαθητές αλλ΄ακαι παλαιοί συνάδελφοι και ένας ποιητής. Ελπίζω απλώς πως η πυραμίδα της αποστολής του βίντεο θα σταματήσει. Δεν θα συνεχιστεί η αποδοχή του βήματος, των αισχρών ιδεολογιών και του μίσους με αυτό τον τρόπο. Η αποστολή φαντάζει πολλές φορές σαν και μια πράξη εκδίκησης. Η γνώση υπάρχει πλέον, η αποτροπή όχι. Η γνώση της ντροπής είναι γνωστή, η γνώση της αλήθειας μας τρομάζει, ας μην συμμετάσχουμε με τον τρόπο μας. Ας επιλέξουμε την σιωπή σε ορισμένα πράγματα. Ίσως μετατραπεί σε δυνατότερη φωνή, σε κραυγή. 

Μονόλογος ενός Ποιητή

Πεθαίνω κι ανασταίνομαι μέσα από τους στίχους και το δάκρυ της πένας.

Αναζητώ καθημερινά λίγα λεπτά από τον χαμένο χρόνο μου, ίσως από τον θάνατο του χρόνου, τον δικό μου, που αναλογεί για να συνθέσω τα χίλια μύρια κύματα του αίματος μου.

Μια διαρκής αναζήτηση φθόγγων και λέξεων σ΄ ένα χορό, αρμονικό και ήσυχο, πάνω σε ένα πάλλευκο χαρτί, όμοιο με την ειρήνη κι άλλοτε πάνω σε ένα γυαλιστερό ξίφος έτοιμο να κόψει γόρδιους δεσμούς αλήθειας και ψέματος.

Ο ήχος του όπλου μου, είναι η φωνή της σιωπής καθώς βηματίζει ένα μολύβι.

Πικρά ερωτευμένος με την ουσία της ζωής, τον αληθή παράδεισο και τη σαγήνη του θανάτου.

Και κάπως έτσι θα καρφωθεί ένας φαρμακερό βέλος στα στήθη και στη καρδιά μου.

Αποχαιρετισμός του Δημητρίου Γκόγκα

Συνάχτηκαν οι χωριανοί γύρω από τη κεντρική γέφυρα να δούνε την εκτέλεση της. Μικρή «εξώλης και προώλης» διαμένουσα σ΄ ένα φτωχόσπιτο στην άκρη του ξεροπόταμου. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Μόνη υποδέχτηκε τη μοίρα που της έλαχε, πρώτα με τα καλωσορίσματα του μουχτάρη, ύστερα ο αστυνόμος, ο δάσκαλος. Ο ιερέας της έγνεψε τη σιωπή. Την κοινωνού σε συχνά, κάθε Κυριακή και την έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό.

Όταν κυρώθηκε το «ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου» έτρεξε μα δεν πρόλαβε. Το «ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τα πρόσωπα». Κι αυτή πρόσωπο δεν είχε.

Έσφιξε το μίσος στα στήθη της, έπιασε το σχοινί, το έσφιξε πιότερο στο λαιμό της. Ήτανε καλό κορίτσι είπανε στο δείλι της μέρας, πίνοντας τον καφέ της συγχώρεσης.