Τόσοι πολλοί και τόσο μόνοι

Θα προσπεράσω τη σκέψη της παγκόσμιας συνομωσίας, θα σεβαστώ τις προφητείες γερόντων που αγίασαν και θα σταθώ απέναντι σ΄έναν «υιό» που δεν σέβεται τους γονείς του. Συμπεριφέρεται με αγένεια κυρίως στους μεγάλους ανθρώπους ως να τους θεωρεί υπαίτιους για τις μικρές και τις μεγάλες συμφορές αυτού του τόπου, εννοώντας τον πλανήτη. Είναι σαν να περίμενε χρόνια ολόκληρα την κατάλληλη στιγμή της ευδαιμονίας και της έπαρσης προκειμένου να θωρακιστεί και να ορμήσει λυσσαλέα επάνω στο ανθρώπινο είδος. Να το περιορίσει και να προσπαθήσει να το μειώσει κατά τι. Εδώ τίθεται και ένα μέγα ερωτηματικό. Και αυτή την αγένεια του την έχει διασπείρει σε όλα τα μήκη της κοινωνίας μας. Έτσι παρατηρούνται φαινόμενα χυδαίας συμπεριφοράς ανθρώπου προς άνθρωπο, ανθρώπου προς τη φύση, ανθρώπων προς τα ζώα. Και φτάνουμε στη προχωρημένη υποκριτική κατάσταση ότι καταπολεμούμε αποτελεσματικά όλα τα ψήγματα διχόνοιας που έχει με επιμέλεια ψεκάσει ο υιος. Διότι ουσιαστικά μας έχει καταστήσει όλους μας ένα αντίγραφό του. Έχουμε γίνει υιοί του. Χτυπά τον ταμπουρά και εμείς χορεύουμε. Τραγικό παράδειγμα να συνεχίσεις να υπηρετείς το χρήμα για να εξυπηρετήσεις τον άνθρωπο, αντί να γίνει ο καθένας δούλος του ανθρώπου για να επαλειφθεί το χρήμα. Κομμάτι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Του βάλαμε κορώνα του υιού, τον καταστήσαμε παντοδύναμο και κυρίαρχο των ζωών μας. Απομονώνουμε τους ανθρώπους και του δίνουμε το δικαίωμα να θερίζει εκεί έξω. Να παίρνει ζωές και να μην γνωρίζουμε που πάνε αυτά τα σώματα. Γίνονται χώμα; Γίνονται στάχτη; Τα τρώνε άλλα ζώα;

Και σε μια νύχτα ανακαλύψαμε πόσοι πολλοί είμαστε και πόσο μόνοι. Και ξαφνικά μας λείπει η διασκέδαση και βγαίνουμε στα μπαλκόνια και στις βεράντες με πιάνα και κιθάρες, με μπουζούκια και βιολιά να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε και να δηλώσουμε σε γείτονες και περαστικούς την παρουσία σας, ε είμαστε και εμείς εδώ, τώρα σας το δηλώνω, διότι πριν λίγες ημέρες με αγνοούσατε και σας αγνοούσα. Τι ντροπή, τι ανοησία, τι υποκρισία και οϊμέ μια στατική ψευδαίσθηση. Άγριοι καιροί. Μα κάλλιο αργά παρά ποτέ!