Συνάχτηκαν οι
χωριανοί γύρω από τη κεντρική γέφυρα να δούνε την εκτέλεση της. Μικρή «εξώλης
και προώλης» διαμένουσα σ΄ ένα φτωχόσπιτο στην άκρη του ξεροπόταμου. Εκεί
ξεκίνησαν όλα. Μόνη υποδέχτηκε τη μοίρα που της έλαχε, πρώτα με τα καλωσορίσματα
του μουχτάρη, ύστερα ο αστυνόμος, ο δάσκαλος. Ο ιερέας της έγνεψε τη σιωπή. Την
κοινωνού σε συχνά, κάθε Κυριακή και την έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό.
Όταν κυρώθηκε το «ουδέν
κρυπτόν υπό του ήλιου» έτρεξε μα δεν πρόλαβε. Το «ένα χέρι νίβει το άλλο και τα
δυο τα πρόσωπα». Κι αυτή πρόσωπο δεν είχε.
Έσφιξε το μίσος
στα στήθη της, έπιασε το σχοινί, το έσφιξε πιότερο στο λαιμό της. Ήτανε καλό
κορίτσι είπανε στο δείλι της μέρας, πίνοντας τον καφέ της συγχώρεσης.
Αχ τι κρίμα αυτή η κοινωνία των κριτών Την μια να σου ψάλλει το ώσαννά και την επομένη το «σΣταυρωσον σταυρωσον αυτόν .Κι ας η μεγαλύτερη θηλειά αξίζει σε κείνη Οπου δίχως δικαίωμα γίνεται κριτής. Γιατί να ψάχνει το βάθος Ενα ένοχο έψαχνε και τον βρήκε
ΑπάντησηΔιαγραφήΕις τους αιώνες των αιώνων η ίδια ιστορία....
ΑπάντησηΔιαγραφή