Ένα ποίημα από τον ποιητή Δημήτριο Γκόγκα μεταφρασμένο από μένα στην αλβανική γλώσσα με βαθιά εκτίμηση για την ακούραστη εργασία και τις αξίες του έργου του που αγκίζει με τη λυρική του πένα τις ψυχές των ανθρώπων, ανθολογεί τους Έλληνες και ξένους ποιητές με αγάπη σε αρκετές θεματικές ανθολογίες και διάφορους ιστότοπους. Του εύχομαι πάντα επιτυχίες!
ΤΟ ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ
Θυμάται ακόμα τη μάνα
να σπάει ένα σταρένιο ψωμί στο κεφάλι της νύφης.
«Να στεριώσετε» φώναξε να τ΄ ακούσουν όλοι.
Προ πάντων να τ΄ ακούσουν οι εχθροί της.
Στις γιορτές το ίδιο.
Σταύρωνε τα χριστόψωμο, μοίραζε στους γειτόνους.
«Να μπολιάσουν τα τραύματα» μονολογούσε.
«Να σιάξουν οι χρόνοι»
μέχρι την επόμενη στάση της ζωής, στο ψήσιμο της αλμυροκουλούρας.
Ύστερα
με μια λαγάνα αποχαιρετούσε
το μπάρκα της ζωής της για να γευτεί τη λαμπρόπιτα.
Σταύρωνε τα χριστόψωμο, μοίραζε στους γειτόνους.
«Να μπολιάσουν τα τραύματα» μονολογούσε.
«Να σιάξουν οι χρόνοι»
μέχρι την επόμενη στάση της ζωής, στο ψήσιμο της αλμυροκουλούρας.
Ύστερα
με μια λαγάνα αποχαιρετούσε
το μπάρκα της ζωής της για να γευτεί τη λαμπρόπιτα.
Μα η μάνα έγινε άνεμος και σαν άνεμος πάει.
Παίρνει πότε πότε τα μαλλιά και τα χτενίζει με τον τρόπο της.
Ευθύς ανοίγουν τα μάτια του,
καμπάνες τον καλούν.
Ψάχνει να βρω, λίγο αλεύρι, νερό, μαγιά, κι αγίασμα να ζυμώσει,
να θέσει σε μια πινακωτή τη ζωή του.
Ν΄ αγγίξει τη φωτιά του.
Να μυρίσει ο δρόμος του ψημένη κόρα
να θρυμματιστεί ο αχνός της ψίχας του.
Παίρνει πότε πότε τα μαλλιά και τα χτενίζει με τον τρόπο της.
Ευθύς ανοίγουν τα μάτια του,
καμπάνες τον καλούν.
Ψάχνει να βρω, λίγο αλεύρι, νερό, μαγιά, κι αγίασμα να ζυμώσει,
να θέσει σε μια πινακωτή τη ζωή του.
Ν΄ αγγίξει τη φωτιά του.
Να μυρίσει ο δρόμος του ψημένη κόρα
να θρυμματιστεί ο αχνός της ψίχας του.
Έτσι να πορεύεται, το σκέφτεται, το θέλει
ζυμωτός σε σταρένιο κάμπο,
με το ψωμί παραμάσχαλα,
πότε κομμένο στα δύο, πότε μοιρασμένο
και πότε στον κόσμο ολάκερο.
ζυμωτός σε σταρένιο κάμπο,
με το ψωμί παραμάσχαλα,
πότε κομμένο στα δύο, πότε μοιρασμένο
και πότε στον κόσμο ολάκερο.
Για «να σιάξουν οι χρόνοι» ακούστηκε ξανά η φωνή από την άβυσσο.
DHIMITËR GOGA
BUKA E NËNËS SIME
Kujton ende nënën
duke thyer një bukë gruri mbi kokën e nuses.
“Të hedhë rrënjë” thirri që ta dëgjoijnë të gjithë.
Sidomos ta dëgjojnë armiqtë.
duke thyer një bukë gruri mbi kokën e nuses.
“Të hedhë rrënjë” thirri që ta dëgjoijnë të gjithë.
Sidomos ta dëgjojnë armiqtë.
Në festat ndodhte e njëjta gjë.
Bënte kryq mbi meshën e Krishtit,
dhe e shpërndante tek fqinjët.
“Për të shëruar plagët” monologonte.
“Të përmirësojnë motet”
deri në stacionin tjetër të jetës,
në pjekjen e kulaçit të kripur.
Më vonë
me një bukë Kreshme i linte lamtumirën
shtegtimit të jetës së saj për të shijuar byrekun
e Pashkës.
Bënte kryq mbi meshën e Krishtit,
dhe e shpërndante tek fqinjët.
“Për të shëruar plagët” monologonte.
“Të përmirësojnë motet”
deri në stacionin tjetër të jetës,
në pjekjen e kulaçit të kripur.
Më vonë
me një bukë Kreshme i linte lamtumirën
shtegtimit të jetës së saj për të shijuar byrekun
e Pashkës.
Por nëna u bë erë dhe si erë fluturoi.
Lëshon herë pas here flokët dhe i kreh në mënyrën e saj.
Menjëherë i hapen sytë,
Dhe e ftojnë kambanat.
Më lutet t’i siguroj pak miell, ujë, maja
dhe ajazmë për të mbrujtur,
për të vendosur një pjatë në jetën e të birit.
Për të prekur zjarrin e tij.
Të kundërmojë rruga bukë të pjekur
të thërmohet avulli i tulit të saj.
Lëshon herë pas here flokët dhe i kreh në mënyrën e saj.
Menjëherë i hapen sytë,
Dhe e ftojnë kambanat.
Më lutet t’i siguroj pak miell, ujë, maja
dhe ajazmë për të mbrujtur,
për të vendosur një pjatë në jetën e të birit.
Për të prekur zjarrin e tij.
Të kundërmojë rruga bukë të pjekur
të thërmohet avulli i tulit të saj.
Të shkojë kështu duke menduar, e dëshiron
i brumuar në fushë gruri,
me bukën nën sqtull,
herë të prerë më dysh, herë të ndarë
me tërë botën.
i brumuar në fushë gruri,
me bukën nën sqtull,
herë të prerë më dysh, herë të ndarë
me tërë botën.
Për të “rregulluar motet” u dëgjua sërish zëri
nga humnera.
nga humnera.
Përktheu: PETRO ÇERKEZI
