16 αριθμοί και 24 γράμματα : Ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Α. Γκόγκα εκδοθείσα το έτος 2019 (Α΄μέρος)

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΓΚΟΓΚΑ

«16 αριθμοί και 24 γράμματα»

ISBN 978-9925-7392-6-4

© Δημήτριος Γκόγκας

e-mail: dimitriosgogas2991964@yahoo.com

ΤίτλοςΣυλλογής: 16 αριθμοί και 24 γράμματα

Επιμέλεια: Στρατούλα Τραμουντάνη, Δημοσιογράφος

Σελιδοποίηση: Δημήτριος Γκόγκας

ΕΚΤΥΠΩΣΗ- ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας κατά τις διατάξεις της Κυπριακής Νομοθεσίας (Ο περί του Δικαιώματος Πνευματικής Ιδιοκτησίας και Συγγενικών Δικαιωμάτων Νόμος του 1976 (Ν. 59/1976, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι και σήμερα)και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου του βιβλίου χωρίς την έγγραφη συναίνεση από τον συγγραφέα και τον εκδότη.

  

Αφιερώνεται

στην σύζυγό μου Στρατούλα

και στο γιο μου Αντώνη

16 αριθμοί ισούνται με το οξυγόνο

Στο μισό του δρόμου το τέλος αργεί ακόμη

1.        

Στο μικρό δωμάτιο,

μέτρησε τέσσερις

άσπρους τοίχους.

Ψηλά ο ουρανός.

«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.

Τους έβαψε γαλάζιους

και πνίγηκε στη θάλασσα.

2.        

Στο σκονισμένο κομοδίνο

είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.

Με χάλκινες ζωγραφιές.

               Σε κλουβί,

μικρά πουλιά

είχαν τα φτερά της.

Το ίδιο βράδυ

πέταξαν μακριά.

3.        

Ήθελε πάντα

να περπατήσει

κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,

με μια ομπρέλα να γέρνει

στον κυρτό της ώμο.

Κάποια ημέρα

έβρεχε πολύ

από το χάραμα,

πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,

την έβαλε με προσοχή στον ώμο,

η βροχή σταμάτησε ευθύς.

4.        

Η δουλειά που είχε

δεν τον ευχαριστούσε απόλυτα.

Κρύφτηκε με επιμέλεια

πίσω από τη φράση: δόξα τω θεώ

που έχω δουλειά.

«Αυτονόητο»,

μονολόγησε,

και συνέχισε να μαζεύει

τα σκουπίδια του Δήμου.

Κάπου – κάπου κοίταζε

τον κόσμο που περνούσε

βαδίζοντας

στην κορυφογραμμή των βλεφάρων.

5.        

Το είχε αποφασίσει από βραδύς.

Μόλις ξημερώσει θα συγυρίσει

το σπίτι.

Σηκώθηκε,

ήπιε κρύο καφέ,

έκανε ζεστό μπάνιο,

έβαψε είκοσι νύχια,

είδε τηλεόραση,

ντύθηκε αργά,

βγήκε έξω στην πόλη.

Συγύρισε τον εαυτό της,

δεν ήθελε να λερωθεί.

6.        

Την αγαπούσε,

ήταν σίγουρο.

(σίγουρο;)

Μα ακόμα περισσότερο,

τα μικρά του βράδια,

τα κουρασμένα εκείνα βράδια

όταν πονούσε το κορμί του,

την αγαπούσε με την απουσία της,

ακόμα πιο πολύ.

Κι απουσία τώρα είχε γίνει μόνιμη,

σαν τον κισσό σ’ ένα παράθυρο ανοιγμένο.

7.        

Ο διπλανός ζούσε στην αίγλη

του έρωτα.

Ήξερε το λυγερό κορμί της

πιο πολύ κι απ΄ το δικό του.

Υμνούσε τον έρωτα.

Σ΄ ολάκερο το σπίτι

οι ήχοι του

κεντούσαν στο μεσότοιχο.

Όμως το αν μ΄ αγαπάς και σ’ αγαπώ

 σταματούσε

μόλις τα σώματα εξαγνίζονταν

    στη δίνη της φωτιάς.

Ο έρωτας ήταν

τοίχος που τους χώριζε.

8.        

Βλέπω,

σαν ανοίγω τα μάτια μου,

τα δικά της μάτια

πάνω στ’ αρώματα της μέρας.

Πως αγαπά τα μάτια της!

Βλέπω τον ήλιο

συντροφιά της,

καθώς μυρίζει το πρωινό

κι κείνο το φεγγάρι.

Το φεγγάρι με τη νύχτα του,

το φεγγάρι

που κρεμιέται στη ζώνη της.

Μα δε βλέπω τη μέση της.

9.        

Αυτή η  αναμονή

δεν είχε ποτέ μια γεύση γλύκας

στην γωνία που σε περίμενα.

Φούσκωνα

και ησύχαζα

καθώς πρόβαλες

με στητή την ομορφιά.

Πως μπορώ

να μη ρίξω

σε τούτο το διάβα σου

την προβιά μου

και να απλώσω

τους πόθους της αγάπης μου,

καθώς τα σπίτια γύρω μου

σβήνουν τα φώτα

και κοιμούνται;

10.      

Κάτω απ΄ τις  σκιές

των ματοτσίνορων,

τα μάτια μου

πεταμένα σε χωματιές.

Είχαν δει τόσα!

Στις γύψινες ακτές,

με μαζεύουν οι ρακοσυλλέκτες.

11.      

Πήραμε τον δρόμο

για το κρεβάτι.

Σε κρατώ απ΄ το χέρι.

Περπατάμε με τη μουσική

και την ποίηση

μέχρι την άκρη.

Πολλές φορές

τις αφήνουμε μόνες στο σπίτι.

Στη μοναξιά τους

όπως και τη δική μας.

12.      

Στο ιατρείο η μέρα ήταν αλλιώτικη.

Μυστικές αγωνίες.

Ο σφυγμός της πόρτας

που έτριζε.

Το σπαρτάρισμα

ενός χαλασμένου θερμόμετρου,

επιτάχυνε τους κτύπους τις καρδιάς μου.

Για σένα!

Ο επόμενος παρακαλώ!

Στο χτύπο του κρεμασμένου ρολογιού

ένα βήμα ακόμα μπροστά,

για τη ζωή,

για τη ζωή και τοθάνατο.

13.      

Στην εποχή που ζούμε,

-χωρίς ανάσες-

στο μισό του δρόμου,

στα μισά της λευτεριάς

στο μισό των δικαίων

στο μισό του ονείρου

στο μισό που καίει το χώμα,

η επανένταξη αργεί.

Και θ΄ αργήσει ακόμα,

είπαν οι σοφοί του κράτους.

Κούνησε το κεφάλι ο κόσμος.

Ζούμε με την ανάσα μας μισή.

14.      

Βρείτε τη φωνή.

Φωνάξτε.

Το νύχι υνί.

Σκάψτε.

Στης αυγής το τέλος,

το τέλος αργεί ακόμα.

Πολύ φοβούμαι

ότι στην τελεία της διαδρομής,

θα ζητωκραυγάσουν

δικαιωμένοι πως νικήθηκαν.

Στην πολυθρόνα τους τα λάβαρα.

15.      

Οι καρδιές λειτουργούσαν

ηχεία.

Σε χαμηλή πτήση.

Έλικες .

Η καρδιά μου, κοίτα να δεις δούλευε!

16.      

Περίμενε ν΄  ανθίσει η γαρδένια.

Δυο χρόνια περίμενε.

Αναρωτήθηκε!

Ίσως και περισσότερο.

Αυτή την Άνοιξη,

πήγε και αγόρασε μιαν ανθισμένη.

Δεν άντεχε άλλο χρόνο χωρίς λουλούδια.

ΔΙΕΞΟΔΟΣ* του Δημητρίου Γκόγκα

  

Όσο πλησίαζε η αναμενόμενη επιστροφή,
κοιμόταν σε καμένη ηλιαχτίδα.
Δεν μπορούσε να πλησιάσει την άκρια του ανέμου.
Που να πάει;

Φύλλο ξεραμένο, λησμονημένο από τα αδέλφια του.

 Η λιπόσαρκη σκιά του, 

όμοια σκιά ενός δένδρου στην έρημο.
Μια στεγνή δροσοσταλιά πάνω στο διψασμένο δέρμα του,
αλλόκοτη ανησυχία.

 Δεν υπήρχε Πακτωλός, άφαντος ο Αχέροντας.

Μια Κερκόπορτα ρημαδιό

κι αυτή σε σελίδα ενός ευαγγελίου.
Σφαλιστή.

Λιώμα το αιμάτινο βουλοκέρι.

Γέλωτες και μειδιάματα οι πολεμόχαροι οσιομάρτυρες.

«Διέξοδος» ψέλλιζε κι έβλεπε μια όαση,
λουλούδια, γιρλάντες και νερό να πλημμυρίσει ένα καινό όνειρο.

Πήρε δυο χάλκινα άστρα από τις επωμίδες
κι όπως εξοστράκισε τον ουρανό
είδε το φίδι να του χαρίζει το κόκκινο μήλο.

* Γ΄Βραβείο στο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Περιοδικού : ΚΕΛΑΙΝΩ έτους 2020

… ναι φοβάμαι του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
Σκοτώνω φίλους μ΄ ένα μαχαίρι
κι ύστερα ψάχνω να βρω ένα άλλοθι.
Τους διαγράφω απ΄ το τεφτέρι
και λέω ήταν όλοι παράλογοι.  
 
Με συγχωρώ σε κάθε βήμα
και πίνω ούζο εις τις υγείες τους.
Για κείνους γράφω αυτό το ποίημα
δεν τις αντέχω τις σκευωρίες τους. 
 
Δεν είμαι άγιος το ξέρεις δα ζωή μου.
Το τραίνο σφύριξε ακόμα δυο φορές.
Έχω προβάλλει τη ψεύτικη στολή μου
σ΄ αυτούς που παίζουνε παντού τους δικαστές.
Κι όσο μας φτύνουνε και εμείς γελάμε
εγώ σεμνά θα σου το πω πως τους φοβάμαι.
 
Σταμπάρω φάτσες με τους καθρέφτες
καθώς περνούνε δεκάδες άστεγοι.
Τους σημειώνουν σαν να  ναι κλέφτες
μα δεν τους πιάνουν γιατί ανάρμεγοι.
 
Κι ύστερα κάθομαι σε μια ταβέρνα
και παραγγέλνω γλυκό κρασί.
Στο βάθος ψάλλει κάποια λατέρνα
και η ζωή μας που αγκομαχεί.
 
Δεν είμαι άγιος πολλάκις το δηλώσει
καθώς μας κλείνουν στα διαμερίσματα.
Ο επαναστάτης που χω σπιτώσει
μ έχει σκλαβώσει με σαλιαρίσματα.
Κι όσο μας φτύνουνε και εμείς γελάμε
σεμνά  σου λέω πως ναι φοβάμαι.
 

 

 

Κυκλοφόρησε και από τις σελίδες των εκδόσεων: Λευκό Μελάνι, η ποιητική συλλογή: Σημείο Συνάντησης

 των : Δημητρίου Γκόγκα και Ρούλας Τριανταφύλλου. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε πατώντας επί του παρακάτω συνδέσμου

https://lefkomelani.gr/product/simeio-synantisis/...

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας; / Δημήτριος Γκόγκας

Είναι η ευτυχία με την απόκτηση πολλών υλικών αγαθών ή τελικά είναι η σταύρωση; Ερχόμαστε στη ζωή με κεντημένο στο πεπρωμένο, τη μοίρα μας τον σκοπό μας που πρέπει να εκπληρώσουμε ή ο σκοπός αλλάζει κατά το πέρασμά μας μέσα από τη ζωή. Και ολοκληρώνεται με την αποχώρησή μας; Ολοκληρώνεται όταν φύγουμε και περάσουμε τη πύλη του θανάτου; Μάλλον όχι; Δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή ξαφνικά, ένα παιδί έχει ολοκληρώσει την αποστολή του στη γη. Θα ήταν άδικο και παράτολμο να ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο αφού δεν γνωρίζουμε τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε. Εκτός και αν, εκτός και αν είμαστε απλή ενέργεια που καλούμαστε να συμπληρώνουμε το ρεζερβουάρ του διαστήματος όταν αυτό έχει ανάγκη. Ή κατά την πλέον λαική και θρησκευτική προσέγγιση, ο θεός ολοκληρώνει το σχέδιό του για κάθε άνθρωπο και τον παίρνει κοντά του όταν αυτός κρίνει αναγκαίο.