24 γράμματα
Ισούνται με την προσευχή της ζωής
α
.
Το
δέρμα των βουνών
είναι το πράσινο.
Το
δικό μου ενός μύδρου που δεν λιώνει
ή
το φίδι.
β.
Βραδιάζει
ξημερώνει
το
τριαντάφυλλο ανθίζει
όπως και η ψυχή μου.
Στο σκέλεθρο η πνοή
ασθμαίνει.
γ.
Το
κλάμα του ανθρώπου
χωρίς
γιατί,
είναι
παράδεισος.
Αν
απαντήσεις,
συναντάς
φωτιά !
Πως
γίνεται να μην ρωτήσεις!
δ.
Όταν
μιλάς μονάχος
είσαι
σπασμένος καθρέφτης.
Βλέπεις
την
αλήθεια
απ΄
τα ραγίσματα.
Δεν
τον κρατάς.
Αγοράζεις
καινούργιο
και
πετάς την αλήθεια.
ε.
Μια
θάλασσα που λείπει
όπως
η παρουσία σου,
είναι
μια θάλασσα
η
αυλή που γεννήθηκα.
Οι
ευχές μου, νησιά ακατοίκητα.
ζ.
Κι
όταν ανέστησες τη μήτρα
-ήρθανε πρώτες οι μοίρες-
Αναρωτήθηκα,
που
είναι ο Θεός;
Είδα
δεξιά,
έστρεψα
ψηλά
κι αντίκρισα εμένα.
Όλοι
φωνάξανε με μιας: Ντροπή
Δεν
γνωρίζουν ότι ο καθένας μας είναι Θεός.
η.
Φορτώθηκαν
τα γέλια
με
τόσα περιττά,
που
βούλιαξαν
στη
θλίψη.
Χαμογέλασες
λιγότερο
και
σηκώθηκες.
θ.
Πόσο
πονούν
οι άνθρωποι,
που πήρε ο πόνος
τ΄ όνομά τους;
ι.
Πόσο
πονούν,
που
ο Ιούδας
κρεμάστηκε
κι
άλλοι φορέσανε
το φωτοστέφανο;
Είναι
πρακτικό το πρόβλημα.
Αν
κρεμαστείς,
τα
πόδια δεν φτάνουνε στο έδαφος.
Και
πώς θα περπατήσεις;
κ.
Το
αίμα φουσκώνει
και η φλέβα σπάει.
Η
λύπη γίνεται χαρά
και
η χαρά αγκάθι.
Κι
αναρωτιόμαστε:
τι
είναι παράπλευρες απώλειες;
Να
κλαις εσύ
και
να γελώ εγώ;
λ.
Ζωή
είναι ότι ζύμωσες
και
πρόσφερες στους άλλους.
Θάνατος
είναι: ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες,
στο
τραπέζι της Κυριακής.
μ.
Γι
αυτό πρέπει να βγεις!
Ζωντάνεψε
το δέρμα
που
μάζωξε
τη
ζωή μέσα
σε
μια σιδερόφρακτη
μάντρα από σύννεφα.
ν.
Και
αν μου πεις πως
δεν
λογαριάζεις
που
θα πας,
πρέπει
να πας
εκεί
που λογαριάζεις.
Λίγο
πριν
ράγισε
το σώμα σου.
ξ.
Πάλι δεν βγάζεις νόημα.
Είμαι
εδώ
να
πάρω χρώμα
από
τον ήλιο και να
στήσω
βουνά και θάλασσες.
ο.
Και
δεν είναι παράξενο;
Ρίχνεις
τα δίχτυα,
πλησιάζουν
τα ψάρια.
Μα
πιάνεις όνειρα
με
τρύπια πανέρια;
Με
τα νερά να ξεγλιστρούν,
να
βρέχουνε τα πόδια σου.
π.
Κλείνω
τα μάτια
μήπως
και σφαλιστεί η καρδιά.
Μα
δεν μπορεί
στο
σκοτάδι να ζει η καρδιά σου.
Με
την καρδιά σου λυχνάρι,
φώτισε
το σώμα σου.
ρ.
Κι
έτσι γλυκιά μου,
γύρε
το κεφάλι
στο
στήθος.
Άκου
την
καρδιά που ακουμπά
στα
βράχια των πνευμόνων.
Μην
φοβηθείς να πέσεις στις λάμες τους.
σ.
Μόνο
ως καημός,
μόνο
ως δάκρυ
κύλησε
ανάμεσα
στις
ρίζες
του
ασημένιου στήθους μου.
Μικρά
κλαδιά
που
κρατούν το είναι σου.
τ.
Στην
αυλή της μάνας
υπάρχει
μια μυλόπετρα.
Μέσα
στο χώμα.
Μισή
μέρα και μισή νύχτα.
υ.
Τη
μέρα
οι λέξεις
γίνονται
ακτίνες,
το
βράδυ άστρα.
Τη
μέρα
τα
λόγια μας πονάνε,
το
βράδυ ακονίζονται.
φ.
Το
πρωί που ξυπνάς
ένα
ποτήρι γάλα,
ψωμί
και βούτυρο,
Η
αγάπη μου
επάνω
στο τραπέζι.
χ.
Κάθε
μέρα
θέλω
να βραδιάζει.
Κάθε
βράδυ,
να
ξημερώνει.
Πότε
σαν ακτίνα,
πότε
σαν άστρο.
Μες
στη καρδιά μου
σκοτάδι
και φως.
ψ.
Φθινόπωρο
Άνοιξη
Χειμώνας
Καλοκαίρι
Τετράφυλλη
η καρδιά μου.
Ποιό
φύλλο να βαστάξω;
ω.
Το
μόνο που με σώνει:
γεννιέμαι
ξανά
και ξανά
μες
στην αγκαλιά σου.
Ποτέ
μην χαλάσεις τη φωλιά μου!
