γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας
Ακολουθείς τα βήματά
σου κάθε μέρα, ντύνεσαι, στολίζεσαι και ετοιμάζεσαι να πολεμήσεις για τον
επιούσιο. Μυρίζεις τον
αγέρα και αντί για το άρωμα των λεμονιών και των πορτοκαλιών, οσμίζεσαι το
άρωμα ενός περίεργου θυμού που σε περιβάλλει. Ίσως να μην είναι ο δικός σου
θυμός γιατί όλα πηγαίνουν στραβά και όχι κατ ευχήν, οπότε υπάρχει ακόμα
μεγαλύτερη απορία σε ποιον ανήκει. Διότι είτε με τον ένα είτε με τον άλλο
τρόπο, το δικό σου θυμό τον καταλαβαίνεις, τον αναγνωρίζεις, του έχεις δώσει
σάρκα και οστά, τον κουβαλάς μαζί σου. Τον θυμό όμως των άλλων; Τον
δικαιολογείς; Συνήθως όχι, ειδικά όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τον δικό σου
θυμό. Θέλεις να είναι επικρατέστερος, ο δικός σου.
Θυμώνεις γιατί δεν
λύνεται 48 χρόνια το πρόβλημα της μισής πατρίδας και επιμένεις να ακολουθείς αυτούς
που όλα αυτά τα χρόνια απέτυχαν να δώσουν την λύση που όφειλαν. Και δεν
αναρωτιέσαι πως ακόμα και όταν η λύση ήταν εφικτή, κάτι συνέβαινε και βάθαινε
το χάσμα.
Θυμώνεις γιατί δεν
βρίσκεις αξιοπρεπή εργασία κανονικού ωραρίου με επαρκή μισθό, όχι μόνο να
καλύψεις τις βασικές ανάγκες αλλά και να πίνεις τον καφέ σου αμέριμνα. Όμως δεν
αναρωτιέσαι ότι η φιλοσοφία του ευτυχισμένου δούλου είναι αυτή που σε σφίγγει
σαν θηλιά, σε πνίγει και σε εξοντώνει.
Θυμώνεις γιατί σε
καταπιέζουν με 3μηνα, 4μηνα και άλλες περίεργες εξετάσεις γιατί προέχει η
διαρκής αξιολόγηση, αλλά δεν αναρωτιέσαι γιατί απορρίπτεται η δική τους αξιολόγηση.
Με τη σειρά σου βαθμολογείς τις ομάδες που ακολουθείς με παντιέρες εθνικά
σύμβολα και δεν κουνάς αρνητικά το κεφάλι στην ιδέα ότι σε θέλουν πρόβατο και
όχι επικεφαλής κριάρι.
Έφτασε επιτέλους στην
στάση του λεωφορείου. Μια στάση χωρίς παγκάκια και στέγαστρο, χωρίς
ενημερωτικούς πίνακες για τα δρομολόγια, χωρίς εκδοτήρια, χωρίς…. Έτσι τις θυμάσαι
από τότε που γεννήθηκες και θυμώνεις!
Στην πρώτη Δημόσια
Υπηρεσία που πηγαίνεις σου συμπεριφέρονται με αγένεια, σε διώχνουν γιατί δεν
προσκόμισες το τάδε χαρτί και σε μειώνουν. Και αντί να έχεις την δύναμη να
υπερασπιστείς την θέση σου σκύβεις το κεφάλι και απομακρύνεσαι. Ο θυμός σου,
τσιτώνει τα αγγεία του εγκεφάλου.
Θυμώνεις για την
ακρίβεια, αλλά δεν διαμαρτύρεσαι. Ακολουθείς την πεπατημένη δήλωση: Θα
περάσουμε
Ζηλεύεις τις άλλες χώρες
που έχουν Σιδηρόδρομο, Ηλεκρτικό, τραμ και μετακινούνται άνετα και εσύ
αναμένεις να χαμηλώσουν οι τόνοι των συντεχνιών. Θυμώνεις
Θυμώνεις που το ρεύμα
που σου πουλούν είναι πανάκριβο και δεν αναρωτιέσαι γιατί τόσος ήλιος πάει
χαμένος
Θυμώνεις που το νερό
στη βρύση σου δεν πίνεται αλλά παρηγορείσαι γιατί ακόμα έχεις την δύναμη να
κουβαλάς μπουκάλες από τον διπλανό δρόμο
Θυμώνεις που τα
κρατικά κανάλια συνήθως δεν έχουν να σου πούνε τίποτα αλλά δέχεσαι την
χρηματοδότησή τους από το ταμείο του κράτους, από σένα δηλαδή
Θυμώνεις που οι
νεκροί από τροχαία πολλαπλασιάζονται αλλά δέχεσαι την θεωρία της πρόληψης μέσω
κάμερας και τα πρόστιμα ως η τιμωρία που θα σώσει ζωές. Το μόνο που κάνει είναι
να σώζει τσέπες.
Έφτασες στις Φοινικούδες.
Παρήγγειλες πίτα σουβλάκι. Μα σιορ πότε έφτασε 7 ευρώ η πίτα. Δηλαδή για να
φάει μια 4μελής οικογένεια θέλει να δώσει το μεροκάματο μιας μέρας. Και εκεί
δεν λες τίποτα, όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά με γεμάτο στόμα δεν μιλάμε.
Θυμώνεις που ζεις, αλλά
δεν κάνεις τίποτα για να αποφύγεις τον μέλλοντα θάνατο. Έτσι κι αλλιώς
σκέφτεσαι όλοι δικαιούμαστε έναν τάφο.
Θυμώνεις όπως και οι άλλοι, αλλά ακόμα δεν αναρωτήθηκες γιατί δεν ενώνονται αυτοί οι θυμοί κι ούτε "τι στο καλό συμβαίνει!"
Και επειδή όταν θυμώνεις και δεν αντιδράς σε λένε πολιτισμένο. Αν αντιδράσεις είσαι τραμπούκος, είσαι αριστερός, είσαι ρατσιστής, είσαι... Είσαι ο Είλωτας που θέλουν όλοι οι άρχοντες να έχουν.
Και μη χειρότερα!
