Οι ποιητές Παύλος Ανδρέου και ο Δημήτριος Γκόγκας στην εκδήλωση : Στη πανσέληνο του Αυγούστου (19 Αυγ 2024)

 

19 Αυγ 2024. Κάτω από την πανσέληνο του Αυγούστου πραγματοποιήθηκε σε κεντρικό πολυχώρο της Λάρνακας μουσικο - ποιητική βραδιά με θέμα -τι άλλο- το φεγγάρι. Πολύς ο κόσμος, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των διοργανωτών και απόλαυσε ποιητές και ποιήτριες να απαγγέλουν όμορφες δημιουργίες. Ανάμεσα σε αυτούς και εγώ με το ποίημά μου: Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! και ο νεαρός ποιητής  Παύλος Ανδρέου με το ποίημά του: ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ. 

ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΤΙΓΡΗΣ / Παύλος Ανδρέου 
 
Σε ανήλιαγο σοκάκι
βουίζει ένα κουνούπι
παγιδευμένο
σταγόνες αγωνίας στα φτερά του.
«Προσοχή στο φως.
Είναι αναξιόπιστο.
Θάνατος εξασφαλισμένος.
Θανάσιμη παγίδα χωρίς έλεος.»
Ο εξολοθρευτής με βλέμμα έκπληκτο ρωτά:
«Μιλούν και τα κουνούπια;»
Το έντομο εξοργισμένο στροβιλίζεται.
«Απαιτώ εκεχειρία.
Απόδραση από το τεχνητό μαρτύριο
των LED.
Μη με εγκλωβίζετε στη δίψα των αισθήσεων…»
Τα βράδια της υπομονής
μεταμορφώνεται σε τίγρη ανελέητη.
Ρουφά το αίμα μας αχόρταγα
μέσα από αντανακλάσεις προβολέων
των διερχόμενων ασθενοφόρων.
Αποκτά διαστάσεις γιγαντιαίες
υπαγορεύοντας μεθοδικά τις τύψεις μας.

**

Ένα φεγγάρι στο κεφάλι μου! / Δημήτριος Γκόγκας
 
Ονειρεύομαι ένα ολόκληρο φεγγάρι.
Μα μέχρι σήμερα, μισό και κείνο, 

στερημένο από χρώμα.
Κι ύστερα, είναι και η μνήμη!
Μια μνήμη κομμένη στα δύο, 

όπως και η πατρίδα μου.
Σ αυτή τη μνήμη, 

θα ΄θελα ένα ολόκληρο φεγγάρι 

και μια πατρίδα.
Στα δύο, δυο μισοφέγγαρα, 

μόνο στα περασμένα.
 
Βλέπω τις ματιές των ανθρώπων 

στα σφραγιστά σύνορα ενός απομεσήμερου
Ακούω τις κραυγές τους, σαν κραυγές ενός ρολογιού που δεν σταματά,
παρά μόνο σαν το βόλι συναντήσει τον θάνατο.
Όταν νυχτώνει,
βγαίνει ο ήλιος.
Κι όταν ξημερώνει,
δηλώνεται η απουσία του φεγγαριού.
 

Συνηθίζω να κυκλοφορώ ακέφαλος!
Με περιγελούν εχθροί και φίλοι, 

στους δρόμους, στα σοκάκια 

και στη πράσινη γραμμή.
Μαύρη τη σταυρώνω εγώ, 

πιο μαύρη από ποτέ.
Βαθιά νυχτιά.
Και κάπου – κάπου σηκώνω τα χέρια 

και πιάνω το φεγγάρι.
Το βάζω επιμελώς στους ώμους.
Δεν μου ταιριάζει ακριβώς.
Μα ονειρεύομαι πως έχω ένα κεφάλι.
Ένα φεγγάρι, ένα πρόσωπο!

Χαιρετισμός ...

Δεν κράτησα επαρκείς σημειώσεις
ώστε τώρα που ξέφυγα από τη χλεύη εκείνων που
με περιέπαιζαν στο άκουσμα πως ξεσκόνιζα στίχους,
να γνωρίζω με απόλυτη ακρίβεια πότε έγραψα το πρώτο ποίημα.
Κι ίσως τούτο να είναι μία ασημαντότητα
όμως πόσες ασημαντότητες κάνουν τη ζωή πιο όμορφη και πιο τρυφερή;
Κι όσο πλησιάζει ο καιρός που θα διαβούμε
τα κατώφλια της ένδοξης αιωνιότητας και θα μακαριζόμαστε
για μία- δύο γενιές,
δεν γνωρίζω (ίσως όσο αντέξουν τα ήθη και τα έθιμα) να σας πω και
τούτο με ακρίβεια.
Οι μακαρισμοί πολλές φορές κουβαλούν επάνω τους ένα βαρύ φορτίο συμφερόντων, σφιχταγκαλιές και ασπασμούς που μετά την αποδήμηση λαμβάνουν ακόμα μεγαλύτερη αξία.
Πως ένα λερωμένο εσώρουχο αποκτά αμύθητη αξία επειδή είχε τη τιμή
να περιβάλλει επιδέξιους κώλους.
Στον δρόμο αυτό που επέλεξα να προχωρήσω, δεν ήλπιζα ποτέ,
ότι θα χαρακτηριστώ μονομάχος σε μια αρένα.
Αλήθεια πόση φαυλότητα, πόσος στόμφος μα κυρίως πόση έπαρση επιστρατεύονται στις προσωπικές και απρόσωπες συναναστροφές των ποιητών, ώστε να δειχθεί κάποιος καλύτερος και
να σκοτώσει τα ποιήματα των άλλων. Τις ζωές των άλλων.
Διότι το κάθε ποίημα είναι ένα κύτταρο, είναι κομμάτι του σώματος από τη ζωή ενός ποιητή.
Και εμείς γινόμαστε φονιάδες.
Αν το ποίημα είναι πέτρα, κρατάμε σφυρί
Αν το ποίημα είναι φωτιά, ρίχνουμε νερό
Αν το ποίημα είναι αέρας, κλειδωνόμαστε έσω μας
Αν το ποίημα είναι νερό, το πίνουμε
Αν το ποίημα είναι κρασί, το χύνουμε
Αν το ποίημα είμαστε εμείς, το θυσιάζουμε
Αν το ποίημα είναι ξύλο, το καίμε…

Αλήθεια γιατί τόσο λίγο κρατά το ποιητικό αεράκι
που έστω γλυκά και ακυβέρνητα σκουντά το καραβάκι στα πελάγη και τις θάλασσες. Πόσο μας ενοχλεί, που στο βάθος του ορίζοντα θαρρούμε πως είναι γκρεμός και παρακαλούμε να πέσει;
Τέλος – τέλος όταν πλησιάζει το φεγγάρι στη μέση και βγαίνουν οι βρικόλακες και οι πόρνες στα θαμπόγυαλα,
όλοι μα όλοι γελούν ακατάπαυστα
(υποτασσόμενοι σε μια παγκόσμια θεωρεία πως το γέλιο κάνει καλό στην υγεία)
γιατί πιστεύουν ακράδαντα πως όλα σε τούτη την τεντωμένη σε μια μικρούλα κλωστή ζωή, ακόμα και η ποίηση είναι ένας ασκός γεμάτος αστεία.

Αγαπητέ μου Ποιητή, μην πεις ότι δεν σε προειδοποίησα!

Της Λάρνακας / του Δημητρίου Γκόγκα

 

Στις νύχτες μας, η Λάρνακα, γοργόνα μου θυμίζει!
Χτυπά -θεριό- τη θάλασσα, το κύμα της αφρίζει.
Μες στις παρόδους τριγυρνούν, από τη μάννα μας φαντάροι.
Μετρούν στις μέρες τους, κρυφά, καημός ποιος θα τους πάρει!
 
Οι νυχτοβάτες , χωρίς αιδώ, τοίχους μουντζουρώνουν
κι οι προύχοντες απ΄ τη γωνιά, θαρρώ τους καμαρώνουν.
Δεν είναι άχτι και  θυμός για τη κακή γραφή τους,
μα που της Σκάλας η καρδιά, δεν είναι στο κορμί τους.
 
Περνούν τα χρόνια και οι μοίρες της ασθμαίνουν.  
Στο κάστρο γλυκό- πίνουν και γιομίζουν τα κανόνια.  
Από τα χείλια τους βγαίνουν ευχές, που δεν σημαίνουν
τίποτα πλέον και ας ζουν ψυχές κι αυτές αιώνια.
 
Κι ο βιολιτζής, ο ποιητής από την πύλη Αμμοχώστου,
εκλιπαρεί για επιστροφή, μα αυτή αργεί ακόμα.
Πλάθει στιχάκια μαζί με νότες για του αγνώστου
Στρατιώτη τη ψυχή, που ζει  έξω απ΄ το σώμα
 
Λάρνακα, πόλη του φωτός, πόλη μας των Αγίων
των περισσών Ειλώτων, των κομπάρσων των Πληβείων.
Των φοινικιών, των πεύκων, των δακρύων
των εργατών και των ανθρώπινων θηρίων.
 
Για σε, τα βήματα μας, παν΄ στην άμμο που ζεσταίνει!
Για σε, το βλέμμα του θεού που μας βαραίνει!
Για σε, το χθες, το σήμερα, το πέρα
Για σε, των ουρανών η πλατυτέρα! 

ΤΟ ΔΕΝΔΡΟ / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

Στο δένδρο που φυτέψαμε,  
δεν κάθονταν ποτέ πουλιά.
Σάββατο το κλαδέψαμε
κι έπεσε γύρω σκοτεινιά.
 
Καρπούς ποτέ δεν είδαμε,
πράσινα φύλλα στα κλαδιά.
Κι ως την δροσιά του πήραμε,
έπεσε βαρυχειμωνιά.
 
Με ξύλα το χτυπούσανε,  
παιδιά ντυμένα ξωτικά.
Κι όσοι από κει περνούσανε,
ρίχνανε δάκρυα για γιατρειά.  
 
Ξαπόστασε κι ένας φτωχός
και έγειρε στο πλάι του.
Κι έριξε φύλλα ένας Θεός,
να γίνουν μαξιλάρι του.
 
Άνεμοι πάλι φύσηξαν
κι ακούστηκαν κελαηδισμοί.
Σ όλο τον κόσμο κήρυξαν,
πως ήρθε πάλι η αυγή.

 

 

 

Αίτημα για μετατροπή ενός μικρού οικοπέδου σε πάρκο στην οδό Τουζ Χανέ στην περιοχή Μακέντζυ

     

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ- ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

     Κύριε Δήμαρχε 

     Κύριε Αντιδήμαρχε

     Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι

       Στη γωνία της οδού Τουζ Χανε και Σεχιτ Οζάλ Αλί βρίσκεται ένα οικόπεδο (τουρκοκυπριακή περιουσία;) και μέσα σε αυτο υπάρχει ένα περίπτερο (Άγιος Θεόδωρος) που δεν λειτουργεί πλέον. Πριν από χρόνια ο Δήμος Λάρνακας μέσα στο οικόπεδο αυτό, φύτεψε δένδρα τα οποία ποτέ δεν τα "φρόντισε" κάποιος. Παρά τις εκκλήσεις και τις κατά καιρούς προτάσεις μου, να γίνει ο εν λόγω χώρος του οικοπέδου (ο δενδροφυτεμένος) ένα μικρό πάρκο για να ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων της γειτονιάς για ...ξεκούραση αλλά και των περαστικών, μέχρι και σήμερα δεν έγινε καμιά απολύτως προσπάθεια. Σε σχετική επιστολή, η μόνη απάντηση που έχω λάβει, είναι ότι το αίτημά μου έχει προωθηθεί στο αρμόδιο τμήμα για εξέταση. Δυστυχώς έχει παρέλθει πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και προφανώς ακόμα εξετάζεται! 

       Το μικρό αυτό οικόπεδο έχει γίνει χώρος παρκαρίσματος από τους περίοικους, τα φυτά και τα δένδρα έχουν θεριέψει και καμιά υπηρεσία (δεν ξέρω, είναι φυσικό;) δεν ασχολείται. 

       Αλήθεια κύριοι της Δημοτικής Αρχής, πόσο δύσκολο είναι να καθαριστεί ο χώρος και να καλωπιστεί. Να τοποθετηθούν δυο, τρία παγκάκια, μια βρύση και λουλούδια; Να ομορφύνει ο τόπος, που εδώ και 18 χρόνια παραμένει σε οικτρή κατάσταση. 

      Σας αποστέλλω και φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. 

      Με εκτίμηση 

      Δημήτριος Γκόγκας

Πίνακες με ενημερωτικό υλικό σε άθλια κατάσταση στις Αλυκές της Λάρνακας / Γκόγκας Δημήτριος

 αναφέρει ο Δημήτριος Γκόγκας 

ΣΕ ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

      " Η Αλυκή Λάρνακας βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της πόλης της Λάρνακας, ανατολικά των χωριών Μενεού και Δρομολαξιάς, παρά του αεροδρομίου Λάρνακας. Αποτελείται από ένα δίκτυο τεσσάρων αλμυρών λιμνών διαφόρων μεγεθών τρεις από τις οποίες είναι συνδεδεμένες. Οι τέσσερις κυρίως λίμνες ονομάζονται Αλυκή, Σορός, Ορφανή και η τέταρτη είναι μια μικρή λίμνη, η οποία ήταν μέρος της Ορφανής αλλά αποκόπηκε από αυτή έπειτα από την κατασκευή του δίαυλου του αεροδρομίου της Λάρνακας.Η αλυκή θεωρείται ως υδροβιότοπος διεθνούς σημασίας και προστατεύεται από τη σύμβαση Ραμσάρ από το 2001, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως Ζώνη Ειδικής Προστασίας από το 2005.

    Κάθε χρόνο, την ίδια εποχή, η Αλυκή της Λάρνακας βάφεται ροζ από τα χιλιάδες φλαμίνγκο (Phoenicopterus roseus) που ξεχειμωνιάζουν στις όχθες της.Στη δυτική όχθη είναι χτισμένο το Τέμενος Χαλά Σουλτάν Τεκκέ (Ουμμ Χαράμ τούρκικη εκκλησία)

Μύθοι και Παραδόσεις

Η παράδοση του νησιού θέλει την Αλυκή της Λάρνακας να συνδέεται με τον Άγιο Λάζαρο και συγκεκριμένα με τον ερχομό του στο νησί . Σύμφωνα με την παράδοση, στη θέση της λίμνης υπήρχε ένας αμπελώνας. Περνώντας μια μέρα από εκεί ο Άγιος Λάζαρος, κουρασμένος όπως ήταν, ζήτησε λίγο σταφύλι από την ιδιοκτήτρια. Εκείνη του αρνήθηκε και τότε ο  Άγιος Λάζαρος για να την τιμωρήσει μετάτρεψε τον αμπελώνα της σε αλυκή."

Το παραπάνω κείμενο είναι αναδημοσίευση από την «Βικιπαίδεια»

  Κύριε Δήμαρχε 

  Κύριε Αντιδήμαρχε

  Κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι

     Όπως γνωρίζετε πολύ καλά η περιοχή των Αλυκών αποτελεί πόλο έλξης των τουριστών που επισκέπτονται την πόλη μας. Όμως, δεν γνωρίζω εάν το έχετε διαπιστώσει οι ίδιοι, οι ξύλινοι πίνακες με το πληροφοριακό υλικό, βρίσκονται σε άθλια κατάσταση που δεν συνάδει με την αξία της τοποθεσίας, αλλά και με τον πολιτισμό μας. Ως πολίτης της πόλης, αισθάνομαι άσχημα, όταν επισκέπτομαι τις αλυκές και αντικρύζω τις παρακάτω εικόνες. Θεωρώ λοιπόν υποχρέωση,  της Δημοτικής Αρχής η σχετική παρέμβαση (αν δεν είναι στη δικαιοδοσία σας)  προκειμένου να γίνουν οι απαραίτητες επιδιορθώσεις και οι σχετικοί πίνακες να πάρουν την αρχική τους μορφή. 

   Με την ευκαιρία θα πρέπει να σας επισημάνω ότι οι καταστροφές που έχουν υποστεί κάδοι απορριμμάτων, πάσσαλοι, παγκάκια κτλ είναι πάρα πολλές και δεν έχει γίνει κάποια προσπάθεια επιδιόρθωσης εδώ και πάρα πολύ καιρό. 

Με εκτίμηση 

Δημήτριος Γκόγκας