Πάσχιζε ταλαιπωρημένο το βλέμμα
να δει τις χώρες πίσω από τα γεμάτα βαγόνια με ανθρώπους
-μετανάστες τους λέγανε στα χαρτιά με κείνες τις πύρινες γλώσσες-
Κι εσύ, με την τεμαχισμένη σου ψυχή
κόχλαζες σα λάδι σε καρβουνιασμένο τηγάνι
ως αγκάλιασε σταγόνες βροχής.
Έσταζε και στα στήθια της γης το νερό του Φθινοπώρου.
Δεν είχες πλέον δύναμη το μαύρο χέρι να σηκώσεις
Το είχες ακουμπήσει πάνω στο θρυμματισμένο γόνατο
απ΄ την ορθοστασία της ξενιτειάς που έβριζες πάντοτε.
Δεν άντεχες το χέρι να απλώσεις,
τα άσπρο μαντήλι λερωμένο μονίμως στη τσέπη
και ιδού
αξύριστος μέρες – συνεχώς είχες πένθος-
με τις τρίχες πουρνάρια στις αυλακωμένες πλαγιές,
δικαιολογούσουν κάποτε – κάποτε
κι έλεγες περιγελώντας,
ο αχνιστός καφές σε ξεκούραζε
στα ρημαγμένα καφενεία που σύχναζες τα βράδια.
**
ΩΡΑΡΙΟ
ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Δίπλωναν απ΄ την
ασίγαστη κούραση
τα γόνατά του.
Τα πρωινά για την
δουλειά
στην γιομάτη από
εργάτες στάση του λεωφορείου
τρία στενά πιο κάτω
άφηνε στις πέντε τα
ξημερώματα
από νωρίς, τον κρύο
ιδρώτα να κυλήσει στον υπόνομο.
Τώρα ήταν σίγουρος
Η συγκατάβαση στον
θάνατο
υποταγή στη ζωή του
χρέωνε.
Έξι με δύο – μείον τις
υπερωρίες-
Κατέβαλε τον φόρο
εργασίας που του αναλογούσε
Από τις συχνές
υποκλίσεις, καλό μπαστούνι έγινε!
* Τα παραπάνω ποιήματα συμπεριλήφθηκαν και στο Καλιτεχνικό Ημερολόγιο 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου