121 λέξεις σε έναν αποχαιρετισμό

Όταν κλείνεις τα μάτια για  τον αιώνιο ύπνο, δεν μπορεί να δεις τα έδρανα της εκκλησιάς που έχουν κατακλυσθεί από ανθρώπινη αγάπη. Την αγάπη που πιθανόν να μη σου έδειξαν οι άνθρωποι σαν είχες ανοικτά. Παραλύουν και νεκρώνονται οι αισθήσεις σου. Δεν μπορείς να διαβάσεις τα χείλη τους. Εκείνα τα χείλη που μπορεί και να ξεστόμισαν άλογες λέξεις, δριμύτατες αναφορές και τώρα σου λένε το ύστατο αντίο. Δεν μπορείς να ακούσεις τους συγκινητικούς επικήδειους, τα όμορφα λόγια των συγγενών σου, το γλυκό ψιθύρισμα στο νεκρικό αντίο, τους ύμνους, την θαυμάσια εξόδιο ακολουθία, το στερνό τραγούδι των χορωδών.

Δεν μπορείς να γευτείς το δάκρυ των αγαπημένων σου, που πέφτει σαν στάλα βροχής στο μάγουλό σου. Γίνεσαι μνήμη πίσω από τα κλειστά βλέφαρα.