Τόσοι πολλοί και τόσο μόνοι

Θα προσπεράσω τη σκέψη της παγκόσμιας συνομωσίας, θα σεβαστώ τις προφητείες γερόντων που αγίασαν και θα σταθώ απέναντι σ΄έναν «υιό» που δεν σέβεται τους γονείς του. Συμπεριφέρεται με αγένεια κυρίως στους μεγάλους ανθρώπους ως να τους θεωρεί υπαίτιους για τις μικρές και τις μεγάλες συμφορές αυτού του τόπου, εννοώντας τον πλανήτη. Είναι σαν να περίμενε χρόνια ολόκληρα την κατάλληλη στιγμή της ευδαιμονίας και της έπαρσης προκειμένου να θωρακιστεί και να ορμήσει λυσσαλέα επάνω στο ανθρώπινο είδος. Να το περιορίσει και να προσπαθήσει να το μειώσει κατά τι. Εδώ τίθεται και ένα μέγα ερωτηματικό. Και αυτή την αγένεια του την έχει διασπείρει σε όλα τα μήκη της κοινωνίας μας. Έτσι παρατηρούνται φαινόμενα χυδαίας συμπεριφοράς ανθρώπου προς άνθρωπο, ανθρώπου προς τη φύση, ανθρώπων προς τα ζώα. Και φτάνουμε στη προχωρημένη υποκριτική κατάσταση ότι καταπολεμούμε αποτελεσματικά όλα τα ψήγματα διχόνοιας που έχει με επιμέλεια ψεκάσει ο υιος. Διότι ουσιαστικά μας έχει καταστήσει όλους μας ένα αντίγραφό του. Έχουμε γίνει υιοί του. Χτυπά τον ταμπουρά και εμείς χορεύουμε. Τραγικό παράδειγμα να συνεχίσεις να υπηρετείς το χρήμα για να εξυπηρετήσεις τον άνθρωπο, αντί να γίνει ο καθένας δούλος του ανθρώπου για να επαλειφθεί το χρήμα. Κομμάτι δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο. Του βάλαμε κορώνα του υιού, τον καταστήσαμε παντοδύναμο και κυρίαρχο των ζωών μας. Απομονώνουμε τους ανθρώπους και του δίνουμε το δικαίωμα να θερίζει εκεί έξω. Να παίρνει ζωές και να μην γνωρίζουμε που πάνε αυτά τα σώματα. Γίνονται χώμα; Γίνονται στάχτη; Τα τρώνε άλλα ζώα;

Και σε μια νύχτα ανακαλύψαμε πόσοι πολλοί είμαστε και πόσο μόνοι. Και ξαφνικά μας λείπει η διασκέδαση και βγαίνουμε στα μπαλκόνια και στις βεράντες με πιάνα και κιθάρες, με μπουζούκια και βιολιά να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε και να δηλώσουμε σε γείτονες και περαστικούς την παρουσία σας, ε είμαστε και εμείς εδώ, τώρα σας το δηλώνω, διότι πριν λίγες ημέρες με αγνοούσατε και σας αγνοούσα. Τι ντροπή, τι ανοησία, τι υποκρισία και οϊμέ μια στατική ψευδαίσθηση. Άγριοι καιροί. Μα κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Το απαγορευμένο αποτρόπαιο βίντεο

Στην αρχή είπα θα έγινε κάποιο λάθος. Έπειτα ακολούθησαν άλλες δύο αποστολές με την παράκληση να το μοιράσω σε άλλους. Δεν καταλάβαινα και μάλιστα στον ένα φίλο (όχι απλά φίλο του ΦΒ) ρώτησα τι είναι τούτο, διότι δεν είχα internet και δεν έπαιζε το βίντεο. Έδειχνε απλώς ένα νεαρό άνδρα να τον κρατούν δεμένο στρατιώτες και μασκοφόροι, εικάζω χαμένοι ελεεινοί και τρισάθλιοι σχιζοφρενείς τερατάνθρωποι να μιλούν και να απειλούν. Δεν πήρα απάντηση. όταν πήγα στο σπίτι και άρχισε το βίντεο να ... παίζει είδα τον νεαρό άνδρα να τον πριονίζουν, να τον αποκεφαλίζουν. Γύρω το να γελούν, να βιντεοσκοπούν, να ουρλιάζουν από χαρά και να χαιρετούν έναν θεό ότι είναι μεγάλος. Να χτυπούν με ξύλα το κουφάρι το άψυχο κορμί του νέου. Δεν ξέρω ποιος θεός θέλει τέτοια θυσία. Ο δικός μου σίγουρα όχι. 

Έμεινα συλλογισμένος, συγκλονισμένος. Οι αποστολές συνεχίστηκαν με την παράκληση να το μοιράσω σε ακόμα περισσότερους ανθρώπους. Δεν καταλάβαινα το γιατί; Γιατί να συμμετάσχω σε ένα γαιτανάκι χωρίς αρχή και φυσικά χωρίς τέλος. Ποιος ο σκοπός. Να εξυπηρετήσω ποια συμφέροντα. Να αποδείξω πως εκείνοι είναι απάνθρωποι; κτήνοι. Μα είναι δεν χρειάζονται πλέον αποδείξεις. 

Εμείς πως θα αποδείξουμε πως παραμένουμε ακόμα άνθρωποι, υγιείς, ψυχικά ορθοί. Ο κόσμος πάει κατά διαβόλου, ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε λιγάκι την πορεία του, ας μην ακολουθήσουμε τον δρόμος της κακίας. Όχι φυσικά τον δρόμο της αδυναμίας. 

Στεναχωρήθηκα διότι ανάμεσα σε αυτούς που μου απέστειλαν το βίντεο ήταν παλιοί συμμαθητές αλλ΄ακαι παλαιοί συνάδελφοι και ένας ποιητής. Ελπίζω απλώς πως η πυραμίδα της αποστολής του βίντεο θα σταματήσει. Δεν θα συνεχιστεί η αποδοχή του βήματος, των αισχρών ιδεολογιών και του μίσους με αυτό τον τρόπο. Η αποστολή φαντάζει πολλές φορές σαν και μια πράξη εκδίκησης. Η γνώση υπάρχει πλέον, η αποτροπή όχι. Η γνώση της ντροπής είναι γνωστή, η γνώση της αλήθειας μας τρομάζει, ας μην συμμετάσχουμε με τον τρόπο μας. Ας επιλέξουμε την σιωπή σε ορισμένα πράγματα. Ίσως μετατραπεί σε δυνατότερη φωνή, σε κραυγή. 

Μονόλογος ενός Ποιητή

Πεθαίνω κι ανασταίνομαι μέσα από τους στίχους και το δάκρυ της πένας.

Αναζητώ καθημερινά λίγα λεπτά από τον χαμένο χρόνο μου, ίσως από τον θάνατο του χρόνου, τον δικό μου, που αναλογεί για να συνθέσω τα χίλια μύρια κύματα του αίματος μου.

Μια διαρκής αναζήτηση φθόγγων και λέξεων σ΄ ένα χορό, αρμονικό και ήσυχο, πάνω σε ένα πάλλευκο χαρτί, όμοιο με την ειρήνη κι άλλοτε πάνω σε ένα γυαλιστερό ξίφος έτοιμο να κόψει γόρδιους δεσμούς αλήθειας και ψέματος.

Ο ήχος του όπλου μου, είναι η φωνή της σιωπής καθώς βηματίζει ένα μολύβι.

Πικρά ερωτευμένος με την ουσία της ζωής, τον αληθή παράδεισο και τη σαγήνη του θανάτου.

Και κάπως έτσι θα καρφωθεί ένας φαρμακερό βέλος στα στήθη και στη καρδιά μου.

Αποχαιρετισμός του Δημητρίου Γκόγκα

Συνάχτηκαν οι χωριανοί γύρω από τη κεντρική γέφυρα να δούνε την εκτέλεση της. Μικρή «εξώλης και προώλης» διαμένουσα σ΄ ένα φτωχόσπιτο στην άκρη του ξεροπόταμου. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Μόνη υποδέχτηκε τη μοίρα που της έλαχε, πρώτα με τα καλωσορίσματα του μουχτάρη, ύστερα ο αστυνόμος, ο δάσκαλος. Ο ιερέας της έγνεψε τη σιωπή. Την κοινωνού σε συχνά, κάθε Κυριακή και την έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό.

Όταν κυρώθηκε το «ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου» έτρεξε μα δεν πρόλαβε. Το «ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τα πρόσωπα». Κι αυτή πρόσωπο δεν είχε.

Έσφιξε το μίσος στα στήθη της, έπιασε το σχοινί, το έσφιξε πιότερο στο λαιμό της. Ήτανε καλό κορίτσι είπανε στο δείλι της μέρας, πίνοντας τον καφέ της συγχώρεσης.  

Εξαιρούνται από τη ζωή

τα μικρά αθώα που καλύπτουν τις πικρές αλήθειες και μας κάνουν να συνεχίσουμε ως ορθόδοξοι το διάβα μας

Ερώτημα

Ειλικρινά πιστεύετε ότι μας διοικούν σώφρονες άνθρωποι; Αν όχι γιατί τόσοι τους ακολουθούν; Αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν γιατί; Μάλλον λοιπόν το αντίθετο. Πίσω από την τυφλή υπακοή άφρονων ανθρώπων στην πολιτική, δεν κρύβεται, είναι ολοφάνερο πως διοικεί το κέρδος.