Covid-19: Στη σκιά ενός αόρατου εχθρού. Ημερολόγιο 1ης Απρ 2020

Αυτό πότε θα τελειώσει; Οι ειδικοί, τουλάχιστον όλοι αυτοί που παρουσιάζονται ως ειδικοί αδυνατούν να δώσουν εξηγήσεις. Αναμασούν τα λόγια τους, επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, καθημερινά καθώς το κύμα τρομοκρατίας κάτω από στη σκιά του αόρατου εχθρού συνεχίζει να εξαπλώνεται. Φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι μου στέλνουν βίντεο με αναφορές σε παγκόσμιες 

συνομωσίες. Τα βρίσκω αστεία, τα κλείνω πριν καλά- καλά τα ανοίξω. Τι να πιστέψεις δεν ξέρεις; 

Όλο και περισσότεροι αρρωσταίνουν γύρω σου, δεν τους βλέπεις, πως να τους δεις άλλωστε. Τα κρούσματα έφτασαν τα 320 στη χώρα. Το ποσοστό πλέον άγγιξε το 0,040% επί του συνόλου του πληθυσμού. Και όλοι μιλούν για τις νέες τάσεις που θα επικρατήσουν στις αγορές, στις εργασιακές σχέσεις, στις τραπεζικές συναλλαγές. Τρέλα, μια σιχαμερή τρέλα. Οι εταιρείες και τα πολυκαταστήματα συνεχίζουν να στέλνουν διαφημιστικά. Λες και μας προετοιμάζουν για κάτι νέο. Λες και τίποτα δεν θα είναι ίδιο μετά το τέλος και αυτής της συμφοράς. Λες και όλη η ανθρώπινη συμπεριφορά θα μεταλλαχθεί. Ήδη συμβαίνουν τα αδιανόητα. Όλοι εν δυνάμει λεπροί. 

Οι δυνατοί του κόσμου μιλούν για πόλεμο και αναφέρουν πως θα ξεπεράσουν τα θύματα κάποιων μεγάλων καταστροφών του πλανήτη. Δεν διστάζουν με θράσσος βεβαίως να υπολογίζουν τους νεκρούς με διαγράμματα, με κόκκινες και πράσινες κουκίδες, με γραμμές πάνω κάτω και πλαγίως σαν κάτι φυσιολογικό και σε παρασέρνουν και σένα στην φυσιολογικότητα της τρομολαγνείας. Και φυσικά σε τρέφουν ως γουρούνι μέσα στο σπίτι, δίνοντας σου το αναφαίρετο δικαίωμα της ανάσας! Με ένα απλό sms  έχεις το δικαίωμα της εξόδου!

Μου δίνεται η αίσθηση ότι θα επιβληθούν και νέα μέτρα απαγόρευσης. Όπως πχ έτσι το φαντάζομαι θα αρχίσουν να βγαίνουν από αύριο όσοι το επίθετό τους αρχίζουν από α, την επόμενη αυτοί με το β και πάει λέγοντας. Θα βγαίνουμε έξω κάθε 24 μέρες, όσες και τα γράμματα της αλφαβήτα. Για ιατρική περίθαλψη ούτε λόγος. Πρέπει να κολλήσεις εάν θέλεις να αντικρύσεις ιατρό! 

Αντίο λοιπόν και σήμερα. Οι άδειοι δρόμοι κάπου οδηγούν και  χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Και οι άνθρωποι χαίρονται μέσα από το σπίτι τους γιατί δεν ρυπαίνεται πλέον το περιβάλλον. Δεν πειράζει ρυπαίνονται και διαβρώνονται οι ίδιοι. 

31 Μαρτίου 2020: Covid 19 σε μια άδεια πόλη

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Από το μπαλκόνι του διαμερίσματος παρατηρώ τους φάρους των αστυνομικών αυτοκινήτων να αναβοσβήνουν. Περιπολούν την άδεια πόλη μπας και βρεθεί κανένας παράτυπος να κυκλοφορεί σπάζοντας τους περιοριστικούς όρους. Τόσες περιπολίες δεν είδαμε εδώ και χρόνια. Σαν ένα παιχνίδι. 

Άδεια η πόλη, άδειοι οι δρόμοι. Αδειάζει σιγά - σιγά και το μυαλό του ανθρώπου. Σαν να κράτησε πάρα πολύ αυτό το στείο με τον Κορωνοιό. Ένα πικρό αστείο. Από παντού ξεπροβάλλουν εικόνες φρίκης, ντροπής. Οι νεκροί πολλαπλασιάζονται. Τα φέρετρα τοποθετούνται στοίβες στις εκκλησίες. Οι άνθρωποι στην πυρά. Μεσαίωνας. Το σωστό και το δίκαιο αντιστρέφονται. Το κανονικό φαντάζει παράδοξο. Και όλα αυτά με έναν απόλυτα φυσιολογικό τρόπο. Τον τρόπο της πλήρους υποταγής του πολίτη στις αποφάσεις του κράτους. 

Και πως να αντιδράσει και τούτο το κακόμοιρο. Το χτύπησε η δίνη. Παίρνει όπως- όπως τις τολμηρές αποφάσεις, στήνει τοίχους και κάστρα απέναντι από έναν αόρατο εχθρό που δηλώνει πανέτοιμος να μπήξει τα νύχια του και να ξεσκίσει τις ανθρώπινες σάρκες. Παιχνίδι θεών, παιχνίδι των θνητών. Παιχνίδι των παραδείσων και της κολάσεως. 

Παράλληλα ο δείκτης νοσηρότητας στην μεγαλόνησο έφτασε το 0,029%. Νούμερο που μάλλον είναι αναληθές,  μα σε κρατάει συντροφιά στον κόσμο των αριθμών που κατασκευάσαμε. 

30 Μαρτίου 2020: Ο 19χρονος Covid, επισκέπτης απρόσκλητος, θεωρείται ανεπιθύμητος...

Ο 19χρονος Covid, νεαρός μπήκε στην ενηλικίωση με θρασύτητα και εμμονές για τις σχέσεις των ανθρώπων. Ήρθε απρόσκλητος,όχι όπως παλαιότερα που παρακαλούσαμε να κολλήσουμε κάποια ίωση, ένα κρυλόγημα για να μην πάμε στο σχολείο. Ήρθε απρόσκλητος και με την συμπεριφορά του μας ανάγκασε να τον θεωρήσουμε ανεπιθύνητο επισκέπτη. Τον διαπομπέψαμε, τον διασύραμε, τον κατηγορήσαμε για χιλιάδες θανάτους, τον δικάσαμε χωρίς να του δώσουμε το τεκμήριο της αθωότητας και τα αποτελέσματα τα έχουμε οι υγιείς ακόμα, λίγο έξω από την πόρτα μας. 

Εξαιρετικά δύσκολη η σχέση μας. Στα πρόχειρα του διαζυγίου. Απαιτεί όλο και περισσότερους νεκρούς, θυσίες στο όνομά τους. Θεωρείται παντοδύναμος ασχέτως εάν υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν ξεφύγει από τα δίχτυα του. Βρίσκει έναν περίεργο τρόπο να γλυτώνει χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Μεταλλάσσεται. Παίρνει μορφές αρχαίων θεών, ειδωλολατρικών θεών, θεών της Ασίας, της Αφρικής, του αρέσουν τα δάση της Νοτίου Αμερικής, οι απέραντες εκτάσεις της Ευρώπης, λατρεύει τους πάγους. Αγαπά τον κόσμο όλο. Και την συμπεριφορά μας δεν την συγχώρεσε κι ούτε φαίνεται να την συγχωρά. 

Στην πατρίδα μου το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,026%. Δύο μικρομονάδες πάνω από το χθεσινό με τα κρούσματα να έχουν φτάσει αισίως τα 230. Η Κύπρος αγωνίζεται με μανία να τον θέσεις εκτός της αυλής της. Να τον εξοστρακίσει. Όσο επιμένει αυτός άλλο τόσο πεισμώνει η πατρίδα με την πεποίθηση ότι ο στόχος θα επιτευχθεί. Αρκεί να μην είναι ένα εφιαλτικό παιχνίδι, γιατί στα παιχνίδια όλα ανατρέπονται! 

29 Μαρτίου 2020: Ταξίδι το άπειρο με την άδεια ενός θανατηφόρου ιού!

Τα κρούσματα πΛέον είναι πάνω από 200. 214 στην μεγαλόνησο, όπου πνέουν άνεμοι ανευθυνότητας. Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,024%. Προχωράμε να ανεβούμε και άλλο. 

Από το μπαλκόνι βλέπω στην απέναντι πολυκατοικία ότι μια οικογένεια έχει επισκέψεις. Κυριακή βλέπετε και έχουμε συνηθίσει να τρώμε όλοι μαζί. Την περίπτωση να ασθενήσουμε όλοι μαζί κανείς μα κανείς δεν την υπολογίζει. Παίρνω άδεια να πάω σε ένα κατάστημα τροφίμων και ακούω έναν πολίτη να γελά με ένα φίλο του που εμφανίστηκε με γάντια και μάσκα. "Μαλάκα,πελέ αυτά είναι για τα γερόντια με το μπαστουνάκι" ! Ανατρίχιασα και γέλασα πικρά, γυρίζοντας το πρόσωπο μη με δει. Ντράπηκα για μένα, ντράπηκα και για εκείνον. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια πράγματα αξίζουμε! 

Μια φίλη ποιήτρια, δίνει ραντεβού με τον πατέρα της κάθε δυο μέρες. Θάρρος θέλει και φαίνεται η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με την σοβαρότητα και άλλοτε με ποιητική διάθεση, δίνει τη δική της μάχη στο παρόν. Το μέλλον κανείς δεν το ξέρει. 

Ξημερώματα και είδα έναν εφιάλτη. Ένα μικρό ταξίδι, στιγμιαίο, πόσο διαρκούν οι εφιάλτες; Ένα ταξίδι στο άπειρο. Συνάντησα αγαπημένα πρόσωπα, συγγενικά πρόσωπα, χαμένα στο παρελθόν, με τις φωτογραφίες τους στη βιβλιοθήκη και ένα μικρό καντηλάκι στο κέντρο. Πρόσωπα που μας άφησαν και η θύμησή τους εν μέσω κρίσης μόνο ευωδιά σκορπίζει. 

Κοιτάς το πρόσωπο της γυναίκας που αγαπάς και λες πως αξίζει να μάχεσαι...

Θα έρθει ξανά η Άνοιξη; Το Καλοκαίρι; Θα έρθουν και οι άλλες εποχές; Ή θα μάθουμε να ζούμε μονόχνωτα μόνο σε μία; 

28 Μαρτίου 2020: Ιδιότυπη φυλακή ελέω Κορωνοιού...

   

Με την ανακοίνωση των 179 ήδη κρουσμάτων στην Κύπρο το ποσοστό νοσηρότητας από τον κορωνοιό έφτασε στο 0,020%. Και όπως φαίνεται, όπως τουλάχιστον λένε όσοι φέρουν τον τίτλο του ειδικού ήρθε, θα μείνει και θα μας παιδεύσει ακόμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

   Κλειστήκαμε στα σπίτια μας. όμοια πλέον με κελιά πολυτελείας. Με κουζίνες, σαλίνια, υπνοδωμάτια. Με την ματαιότητα να μας κατακλύει μέσα σε 100 τετραγωνικά. "όποιος δεν έκαμε φυλακή, δεν ξέρει..." είχα ακούσει παλιαότερα να λένε. Τώρα ακόμα και μέσα σε τούτη την τεράστια διαφορά καταλαβαίνω ή αρχίζω να καταλαβαίνω, την στέρηση της ελευθερίας. Αρχίζω να νιώθω όπως οι φυλακισμένοι... Τα παράθυρα κάγκελα, το μπαλκόνι προαύλιο φυλακής. Πόσες δραστηριότητες να κάμεις μέσα σε ένα δωμάτιο; Δεν θα αναφερθώ στις ελαφρότητες των ανθρώπων που για λίγη δημοσιότητα παρουσιάζονται να ψαρεύουν, να κάνουν υποβρύχια κατάδυση, να κολυμπούν δήθεν στην μπανιέρα, να βγαίνουν στα μπαλκόνια με πιάνα και άλλα όργανα, να κάνουν συναυλίες κατά παραγγελία κτλ. Μέσα στην απελπισία ο άνθρωπος μηχανεύεται. Και η ελαφρότητα προσδίδει ρινίδες ελπίδας, ότι οι υγιείς άνθρωποι μπορούν να παράγουν γέλιο μέσα στην καταστροφή. Μα μήπως και οι φυλακισμένοι δεν γελούν; 

   Έστειλα στο 8998 το πρώτο μύνημα. Να μεταβώ μέχρι το φαρμακείο να πάρω χάπια. Εγκρίθηκε αμέσως ..."...για εύλογο χρονικό διάστημα" ενθουσιάστηκα. Ντύθηκα γρήγορα και εκτέλεσα την εντολή, πειθήνιος στρατιώτης πολίτης. Επί των επάλξεων, χωρίς καμία πλέον περιττή μετακίνηση. Τι είναι περιττή μετακίνηση; Όλα, εκτός από αυτά που ορίζει ο κρατικός μηχανισμός. 

  Οι ειδήσεις μυρίζουν θάνατο. 'Ολα τα νέα αναδύουν μια μπόχα, έναν μειωτικό τόνο των ανθρώπων και τι περίεργο! Μάθαμε αυτή την ταπείνωση, να την παρουσιάζουμε ως πόλεμο και όχι μάταιο για έναν αόρατο εχθρό. Οι ηγέτες του κόσμου, πελαγοδρομούν ανάμεσα στο σωστό, το δίκαιο, το άδικο και φυσικά ανάμεσα στις ζωγραφιές των χαρτονομισμάτων. Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα. Ο λεγόμενος Δυτικός προηγμένος Κόσμος πανικοβλημένος από μια κατάρα, στέκεται χάσκοντας μπροστά στα παιδιά του που χάνονται. Δεν είναι τούτα που λιμοκτονούν από έλλειψη τροφής, εκείνα ήταν στην Αφρική, με λίγο χυλό επιζούν, τα παιδιά μας τώρα χαροπαλεύουν στις καθαρές κλίνες...

Πόσο πράγματι λυπάμαι να σκέφτομαι όλα τούτα μέσα στην ιδιότυπη φυλακή των 100 τετραγωνικών! 

Κορωνοϊόυ έργα: 27 Μαρτίου 2020

Κοιτάζω στον καθρέφτη. Θέλω κούρεμα. Αρπάζω το μικρό ψαλίδι και κόβω τις φαβορίτες. Δεν τολμώ ν ακόψω τα υπόλοιπα μαλλιά. Τ΄ αφήνω λοιπόν στη μοίρα τους που είναι να φυτρώνουν ακόμα και όταν δεν τα θέλεις. Αφήνω τις άσπρες τρίχες να μεγαλώνουν και να μου θυμίζουν ακόμα περισσότερο την γοητεία της μέσης ηλικίας και τον ερχομό μια άλλης. Ειδήσεις - ειδήσεις θανάτου με γυροφέρνουν και δεν μπορώ να σταθώ στην τόση αισιοδοξία του συνόλου των ανθρώπων που μένουν στο σπίτι και διασκεδάζουν με τόσες ελαφρότητες για να αντικαταστήσουν δήθεν τις δραστηριότητές τους. Στέκομαι όμως με σεβασμό απέναντι στα μικρά παιδιά που κάνουν γενέθλια στο μπαλκόνι, τραγουδούν, γελούν με τους γειτόνους, στέλνουν μυνήματα. Αναρωτιέμαι εάν θέλουν έναν κόσμο καινούργιο, γιατί από μόνα τους δεν μπορούν. Προσπερνώ ταχύτατα την υποκρισία των μεγάλων και μαζί με αυτούς και την πιθανότητα να είμαι και εγώ κομμάτι της. 

Οι δείκτες  νοσηρότητας στη δεύτερη πατρίδα μου αυξάνονται. Έφτασαν στο 0,018% και όλα δείχνουν ότι θα πάνε ακόμα πιο πάνω. Λες και το βάλανε στοίχημα να αγγίξουν την κορυφή. Οι ηγέτες της λεγόμενης ενωμένης Ευρώπης ανύμποροι κοιτούν τα νούμερα, βγαίνουν στους δέκτες και χασκογελούν, άλλοτε λίγο τρομαγμένοι, άλλοτε αποφασισμένοι να χτυπήσουν άλλο ένα κακό στη ρίζα τους. Και κάποιες μεγάλες εταιρείες τρίβουν τα χέρια κάτω από το τραπέζι. Πόσο λείπουν από την αθρωπότητα οι χαρισματικοί ηγέτες. Αυτοί που προβλέπουν το κακό και που δεν αφήνουν απροστάτευτο με ανθρώπινη ειλικρίνεια τους λαούς τους. 

Σήμερα έστειλα και το πρώτο μύνημα στο νούμερο 8998 με την ένδειξη ότι βγάζω το σκυλάκι μου βόλτα κάπου κοντά στο σπίτι μου. Μου το ενέκριναν. Λέω ακόμα ένα βήμα έγινε. Πρώτα σε περιορίζουν και ύστερα σου δίνουν ανάσες με το σταγονόμετρο. Κι έτσι καθώς δεν χάνεται η ελπίδα όλα τα πιθανά μέτρα στο μέλλον θα φαντάζουν μια έξοδο, ρινίδες ελευθερίας που θα διασκορπίζονται τριγύρω μας. Κι όλοι οι άνθρωποι, δούλοι της δημοκρατίας θα κινούμαστε σαν μια γροθιά ενωμένοι να νικήσουμε τη συμφορά. Δεν είναι κακό, καθόλου μάλιστα. Σου δίνει την αίσθηση του πολέμου και πως είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές. 

Ίσως αν έβρεχε δυνατά...