16 Απρ 2020. Μεγάλη Πέμπτη,Προδόθηκε, Σταυρώθηκε και το μαρτύριο το πέρασε μόνος του

Άλλα 20 κρούσματα. 735 συνολικά σε μια μικρή χώρα όπως η Κύπρος. Πρέπει σίγουρα να προσπεράσω τις κακές σκέψεις αλλά μία τάση, φυσιολογική τάση να αναλύω τα πάντα, με οδηγεί σε αυτές. 0,084% σκαλί, σκαλί ανεβαίνει το ποσοστό. Μόλις κατεβαίνουν τα κρούσματα αρχίζουν οι ειδικοί και μιλούν για σταθεροποίηση και κυρίως προσπαθούν να δώσουν μυνήματα αισιοδοξίας, πάσχα έρχεται παιδιά και Ανάσταση, ας μοιράσουμε ψεύτικες ελπίδες, δεν χάνουμε τίποτα, τα χάσαμε όλα! 

Μόλις ανεβαίνουν τα κρούσαματα όλοι μιλούν για μία διαρκή πάλη και αγώνα που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί. Μα οι αγώνες κερδίζονται εκεί έξω στους δρόμους. Πρώτη φορά βλέπω έναν αγώνα και έναν πόλεμο να κερδίζεται μέσα από φυλακές. Πρωτοτυπία, ανθρώπινη πατέντα. Ιδιοφυής σκέψη. Αντί στο αντίθετο. Μη φυσιολογικό. Είναι σαν να μου λένε πως σε έναν πόλεμο γίνεται δικός μας ένας λόφος χωρίς να πατήσουμε και χωρίς να υψώσουμε την σημαία μας εκεί. Γελειότητες. 

Μεγάλη Πέμπτη. Σήμερα βάφαμε τα αυγά, κάναμε τα τσουρέκια, προετοιμάζαμε το έδαφος και την κουζίνα για το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής. Σήμερα μας πείθουμε πως πρέπει να βάψουμε τα αυγά, να κάνουμε τα στουρέκια και να προετοιμάσουμε το έδαφος για το μεγάλο φαγοπότι της Κυριακής με μοναδική διαφορά τη σημαντικότερη πτυχή. Μόνοι και μακριά απο τους αγαπημένους μας. Όταν θέλεις να εκδικηθείς κάποιον, όταν θέλεις να πληγώσεις κάποιους χτυπάς εκεί που πονάνε. Στους αγαπημένους, στους δικούς τους. Και αυτή τη στιγμή, ξεπερνώντας τα όρια της πανδημίας, αυτό γίνεται. Δεν ξέρω αν θα αναστηθούμε, δεν ξέρω εάν με το να μείνουμε σπίτι θα είμαστε ζωντανοί αύριο. Ξέρω πως θα πρέπει να μάθω ξανά το αλφάβητο και να συνθέσω νέες λέξεις και όρους, σβήνοντας όλα όσα ήξερα ως σωστά και ορθά στη ζωή μου. 

Δεν μπορώ να ακούω άλλο από την τηλεόραση συνθήματα και μυνήματα που σε λίγες μέρες γίνανε ξεπερασμένα, καταδικασμένα σε αποτυχία. Δεν μπορώ να βλέπω άλλο πρόσωπα επιστρατευμένα σε μια πολιτική επικίνδυνη, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Δεν μπορώ να θωρώ τους αυνανιστές του ψέματος να παρουσιάζονται ως προφήτες της αλήθειας. Και κυρίως δεν αντέχω να μου λένε κατάμουτρα πως είμαι αδαής,πως μέχρι τώρα ζούσα σε ένα κενό, ήμουν καινός και τώρα, ναι τώρα έτσι ξαφνικά να προδίδω τον Χριστό μου, να τον Σταυρώνω και να τον ξεπροβοδίζω στον θάνατο μόνο του. Λάθος. 

Δεν μπορώ να αισθάνομαι ότι μέχρι τώρα δεν γνώριζα τις αξίες και τα ιδανικά, πως δεν μιλούσα με τα παιδιά μου, πως δεν δάκρυζα, πως δεν γνώριζα τους γειτόνους και τώρα ελέω ενός ιού, όλα αυτά γεννήθηκαν μέσα μου. Έτσι ξαφνικά. Δεν γνωρίζω εάν με τον Χριστό αναστηθώ και εγώ, αναστηθούμε όλοι. Πρέπει πάντως να αποκτήσουμε τη δύναμη, ή να βρούμε μια κρυμμένη δύναμη στη καρδιά και στη ψυχή μας να αγωνιστούμε για μια καλύτερη κοινωνία αξοστρακίζοντας την ανεντιμότητα του λόγου, την κλοπή της ελευθερίας, τη περιθωριοποίηση της επιλογής, τη Δημοκρατία του εγώ μας. Να βρούμε την ανθρωπιά μας. 

Με όλα αυτά το μόνο που μου απομένει είναι μια κοινότυπη ευχή: ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

15 Απρ 2020: Στους 715 οι επίσημα νοσούντες. Η Μεγάλη Τετάρτη ευχέλαιο για τον Covid - 19

Σήμερα δεν έχω πολλά να πω. Μου αρκεί η σιωπήμπροστά στην ερώτηση της συζύγου μου. Πόσο θα διαρκέσει αυτό. Δεν αντέχω. Έχω πολλές σκέψεις που με βασανίζουν μπροστά σε αυτή την ανθρώπινη πανδημία και όχι μόνο (απαίσια φράση) αρρώστειας αλλά και πανδημίας αρρωστημένων μυαλιών. 

Ειλικρινά δεν μπορώ να ταξινομήσω πουθενά πως να είναι δυνατόν να ακούμε φράσεις όπως είναι ευκαιρία να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, να τ΄ αγκαλιάσουμε, έχουμε την δυνατότητα να περπατήσουμε στην αυλή μας, να μας λένε πως είναι καιρός να δοκιμάσουμε τις δυνατότητές μας στην μαγειρική, για δες τι έκανε ο τάδε διάσημος κτλ, να κάτσουμε στο μπαλκόνι μας και να θαυμάσουμε την δύση, την ανατολή και τα πουλάκια που κελαηδούν ....σαν δεν ντρέπονται και παρασυρόμαστε και εμείς και λέμε ναι μπορούμε επιτέλους να τα κάνουμε αυτά, λες και πιο μπροστά δεν τα κάναμε, δεν μιλούσαμε, δεν παίζαμε, δεν περπατούσαμε, δεν γελούσαμε .... Γιατί κοροιδεύουμε ακόμα και τον ευατό μας δεν το γνωρίζω. Γιατί δημιουργούμε την ψευδαίσθηση ότι ζούμε σε κάποιο παράλληλο κόσμο και όχι σε αυτή την τρομακτική πραγματικότητα, την οποία διασκεδάζουμε, τη στιγμή που κάποιοι επενδύουν στον φόβο και την διαρκή υπομονή θα περάσει και τούτο. 

Κοιτάζεις τους άδειους δρόμους και βρίσκεσαι κομπάρσος σε μια ταινία επιστημονικής δαντασίας και τρόμου. 

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, που έγραφαν και οι μικροί κύριοι και οι μικρές κυρίες, το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,082%, άντε ακόμα λίγο. Η Μεγάλη Τετάρτη του Κυρίου μας καλεί στο ευχέλαιό της. Ας αναστηθούν οι ευχές μας και ας διαλύσει το άγιο λάδι τις κακίες και τους φθόνους αυτού του κόσμου. 

14 Απρ 2020: Ημερολόγιο της Μεγάλης Τρίτης. Έγκλειστες οι "10 παρθένες" Ή μωρές ή φρόνιμες χάσανε φέτος το γαμήλιο δείπνο!

Μεγάλη Τρίτη. 4 Απρ 2020. Ο εγλεισμός στο σπίτι αρχίζει και αλλοιώνει τις μορφές μας σας χειρώτερη ασθένεια από τον ίδιο τον Κορωνοιό. Οι διαμορφοθείσες καταστάσεις αποτελούν πλέον άλλοθι για το μέλλον. Ποτέ άλλοτε η ανθρωπότητα δεν ακολούθησε τέτοιου είδους πρακτικές. Το "Μένουμε σπίτι" ηχεί πλέον ως κατάρα και όχι ως ευχή στα κεφάλια των ανθρώπων. Ματαίως επιστρατευονται όλοι αυτοί οι εγχώριοι σταρ και γνωστοί της γειτονιάς και λαλούν εκ της τηλροράσεως όλα αυτά τα χαζοχαρούμενα και μοσχομυριστά αναμένοντας την θετική αντίδρασή μας. 

Εγώ προσωπικά αναμένω μια νέα φοβισμένη κοινωνία, ανθρώπους καχύποπτους και αδύναμους. Αλήθεια αυτός ο περιορισμός στο σπίτι δεν μοιάζει σαν εξορκισμός της ψυχής μας. Σας να υπάρχει μια δύναμη αόρατη που αντλεί ότι καλό υπάρχει στα βάθη μας και εξαντλεί μέχρι θανάτου το σώμα. Είνσι σαν να σου κλείνει την πόρτα η ίδια η πολιτεία και να σου λέει ότι γίνεται γίνεται για το καλό σου. Πως γίνεται η πολιτεία να γνωρίζει το δικό σου καλό και εσύ όχι; Μήπως τελικά δόθηκε υπέρμετρη δύναμη σε όλους όσους διοικούν την πολιτεία. Γιατί η Δημοκρατία έχει ένα κρυφό πρόσωπο, που όμοιό της δεν φαίνεται στις γραμμές των συνταγμάτων; Η προστασία δεν έχει να κάνει με τη φυλακή. Εκτός και εάν έχουμε μπει όλοι σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων. 

Φοβάμαι, συνεχίζω να φοβάμαι πως θα έρθουν μέρες δύσκολες και δεν θα είναι απλώς οι μέρες που θα θρέφουν ισχνές αγελάδες. Και δεν θα είναι μόνο σχήμα λόγου αλλά θα κυκλοφορούν στους δρόμους σκελετοί και, κέρβεροι θα θρυμματίζουν τα εναπομείναντα. 

Μεγάλη Τρίτη. Η μάνα μας μας έλεγε να κοιμηθούμε το μεσημέρι για να αντέξουμε το βράδυ να ακούσουμε τα δώδεκα ευαγγέλια. Στο βάθος του λόγου οι 10 παρθένες και η παραβολή των ταλάντων. Πως να καλλιεργήσεις τον πόνο και τον λόγο, πως να αυξήσεις τα χαρίσματά σου. Είσαι σε ένα γουδί και η πανδημία σε χτυπά με το γουδοχέρι, μέχρι να σε λιώσει. Να συνθλίψει την καρτερία, την υπομονή, τη αντοχή. Και όλα μέρα με τη μέρα γίνονται μια οργή που μαζεύεται στο βάθος της ψυχής, στην άκρια της καρδιάς με τόσα ερωτήματα να εκκρεμούν. 

Μεγάλη Τετάρτη και άλλοι 32 συνάνθρωποί μας μολύνθηκαν. Το σύνολο των προσβηθέντων αγγίζει τους 700 στην Κύπρο. 695 πλέον. Δηλαδή: 0,079% Ας ανάψουψε τα κεριά της Ανάστασης και ας ευχηθούμε έναν καινούργιο κόσμο, πολύ διαφορετικό ασχέτως εάν δεν εκπληρωθεί η ευχή μας. Εξάλλου ποιες ευχές των ειλώτων έχουν ευωδοθεί; 

13 Απρ 2020: Άλλη μια μέρα εγκλεισμού στο σπίτι... / Μάνα Φοβάμαι!

Άρχισαν οι ηλίθιες προσεγγίσεις του εγκλεισμού να πιάνουν τόπο. Είναι καιρός λέει να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, να επανεξετάσουμε τις αξίες και τα πιστεύω μας, να κατανοήσουμε καλύτερα τους δικούς μας και άλλα τέτοια ευώδη λέει, μα ποιος τα λέει και εάν πράγματι αυτός που τα λέει και μας τα διαβάζει ξέρει τι λέει. 

Σε λίγες ημέρες θα κλείσουμε ένα μήνα εγκλεισμού στο σπίτι. Στην υπέροχη φυλακή μας που άλλωτε θέλαμε να γυρίσουμε και τώρα θέλουμε να την αφήσουμε, να τρέξουμε έξω από αυτή, να γυρίσουμε πίσω σε κείνη την αναθεματισμένη καθημερινότητα με τα άγχη της, τους φόβους της, τις υστερίες της. Εκείνη την τρομερή καθημερινότητα που μας ξυπνούσε πολύ πρωί για την δουλειά και μας γύριζε αργά το βράδυ στο κρεβάtι μας κατάκοποι. Και τώρα βγαίνουμε από το σπίτι μια στιγμή, μια τόση στιγμούλα και οι φόβοι μας κυριεύουν μην κολλήσουμε κάτι αόρατο, κάτι που μόνο οι άλλοι βλέπουν και ξέρουν και εμείς ακόμα είμαστε μακριά ή είμαστε τόσο κοντά...

Θυμάμαι τη μάνα μου στο χωριό, μικρό παιδί,χειμώνας καιρός να μου λέει: κοίτα να μην κολλήσεις καμιά γρίπη, χρονιάρες μέρες. Και ντυνόμασταν καλά, προσέχαμε να μην φτερνιζόμαστε ο ένας κοντά στον άλλο, πίναμε ροφήματα ζεστά και καθόμασταν γύρω από τη φωτιά, τη σόμπα να μην κρυώσουμε. Τι άλλαξε τώρα και η γρίππη έγινε τόσο απειλητική; Μάνα φοβάμαι! 

Σαν να μην έφταναν τούτες οι σκέψεις αυτοί που νόσησαν έφτασαν τους 662 στην Κύπρο. Το ποσοστό που το μετρώ με την δική μου στατιστική έφτασε με ωραίο βηματισμό το 0,075% και οι νεκροί συνάνθρωποί μου τους 12. Δηλαδή στο 1,82% επί των νοσούντων. Δεν ξέρω εάν είναι μεγάλο το ποσοστό, αλλά με θλίβει πολύ η απώλεια. Με στεναχωρεί που Μεγάλη Εβδομάδα σκέφτομαι αυτά και βρίσκομαι μακριά από τον οίκο του Ιησού μου. Ελπίζω στη βοήθειά του. Κια όχι μόνο των ειδικών. 

12 Απρ 2020: Ημερολόγιο εγκλεισμού στη μεγαλόνησο

17 νέα κρούσματα σήμερα. Και όλοι γελούνε, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί γελάνε. Φτάσαμε αισίως τους 633 συνανθρώπους μας που μολύνθηκαν από τον ιό. ποσοστό 0,072%. Φυσικά πιστοί στην εφαρμογή των μέτρων περιορισμού, μένουμε στο σπίτι με ότι μπορεί να συνεπάγεται τούτο. Πλησιάζουμε τον μήνα. Και σε μια προσπάθεια μετάδοσης αισιόδοξων μηνυμάτων, όλα παρουσιάζονται με επάλειψη χρυσόσκονης. 

Διαβάζω στα κοινωνικά δίκτυα διάφορα σχόλια και αναρωτιέμαι εάν είναι η προσπάθεια των συναθρώπων μου να μετριάσουν το κακό που έχει προκληθεί στον ψυχισμό τους. Σαν ένα παγκόσμιο πείραμα που δεν είδε ξανά ο άνθρωπος. Ελπίζω να μην είναι ένα τεράστιο φιάσκο. Παλεύω με τις εικόνες των φερέτρων, των νεκρών, με αυτές των εντατικών, των νοσοκομείων και των γιατρών και θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα κολάζ από μακρινές εποχές, αλλά προσγειώνομαι. Δεν μπορώ να πιστέψω αλλά συμβαίνει. 

Μένουμε σπίτι λοιπόν και είμαστε λιγότεροι ελεύθεροι και από τα πουλιά. 

11 Απρ 2020: Ημερολόγιο Αυτοπεριορισμού λόγω Covid - 19

Ανακοινώθηκαν τα νέα κρούσματα του Covid - 19.  21 νέα κρούσματα και ο συνολικός αριθμός εκτοξέυτηκε στα 616. Αυτό που έχω ως απορία είναι γιατί δεν αφαιρούνται από τον συνολικό αριθμό όσοι θεραπεύτηκαν. Έτσι θα είχαμε μικρότερο αριθμό σίγουρα. Πολύ μικρότερο. Το ποσοστό νοσηρότητας στο 0,070%

Η καθημερινότητα πλέον δεν αντέχεται. Τα ίδια και τα ίδια. Αν είχε στόμα να μιλήσει ο καναπές θα ούρλιαζε. Ξεκινά και η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου. Χωρίς την άμεση επαφή με τις θείες λειτουργίες δεν ξέρω πως θα περάσει και αυτή η βδομάδα. Νεκρική σιγή μέσα μου. Η καλύτερη λύση.