25 Απρ 2020 : Η κανονικότητα του ευαγγελίζονται κάποιοι θα αργήσει

έχουν παραβλέψει τον παράγοντα άνθρωπο ως άνθρωπο και τον αντικαθιστούν από τον παράγοντα αριθμό. Έτσι λοιπόν οι αριθμοί που έχουν την τιμητική τους στην ανάλυση της πανδημίας παρουσιάζονται με μία ασύλληπτη δυναμική και ως οι πρωταγωνιστές της συμφοράς. Τόσοι νόσησαν, τόσοι πέθαναν, τόσοι θεραπεύτηκαν κτλ. Και αναμάσηση τσίχλας τύπου : επανεκκίνηση της οικονομίας. 

Θα προσπεράσω το γεγονός της πανδημίας ως ακραία κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά και κατάλληλα και θα συμφωνήσω με την αναγκαιότητα των μέτρων. Σκέφτομαι όμως ότι σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν ήταν να επιβληθεί μια απόφαση ή όταν ήταν να ληφθούν μέτρα πχ για την τρομοκρατία, έπρεπε να τρανταχθεί η σκέψη και η συνείδηση του παγκόσμιου πολίτη. Λέω λοιπόν μήπως έρχονται αποφάσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα; 

Ας φανούμε, ας φανώ και εγώ λιγάκι πιο πεζοί. Ας αντιμετωπίσουμε το κάθε πρόβλημα στην ώρα του. 

Σήμερα 810 νοσούντες : 0,092% επί του πληθυσμού

24 Απρ 2020, έχω κουραστεί όπως και όλοι όσοι γνωρίζω να ακούμε

ειδήσεις και αναφορές για την πανδημία. Τα 9 νέα κρούσματα στην Κύπρο, ανέβασαν το σύνολο των νοσούντων στους 804 και με βάση τον εγγεγραμμένο πληθυσμό το ποσοστό έφτασε 0,092%. 

Μικρό ή μεγάλο το ποσοστό έπαψε να με ενοχλεί. Με ενοχλούν περισσότερο πράγματα που μέχρι χθες ήταν τόσο δεδομένα και τώρα αυτά θεωρούνται τόσο μακρινά και πως θα πρέπει να τα διεκδικήσουμε εκ νεου. Με ενοχλεί το γεγονός πως όλοι σκέφτονται το δικό μου καλό και ουσιαστικά μέσα από αυτή τη σκέψη απουσιάζω εγώ που με παρουσιάζουν ως τον ανεύθυνο πολίτη, στον οποίο θα εμφυσήσουν την υπευθυνότητα και όλοι μαζί θα σωθούμε ώστε να μη λείπει κανείς από το επόμενο τραπέζι, όπως λέει και το διαφημιστικό σπότ. Τι άραγε να είναι αλήθεια και τι ψέμα. Που υπάρχει λογική και που παραλογισμός; Στις αναφορές κάποιες εφημερίδας της ότι με τα μέτρα που πήρεαμε αποτελεύμε παράδειγμα; Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσο παρεμβατικό το κράτος και τόσο δυνητικά θετικό στην αστυνόμευση όσο τώρα. Γιατί άραγε; Μα για την προστασία της Δημόσιας Υγείας. 

Και όλες αυτές οι εταιρείες; Τροφίμων,Αυτοκινήτων, Τράπεζες κτλ τόσο κοντά μας και τόσο εξυπηρετικές. Σαν να μας αγκαλιάζουν όλους με τόση τρυφερότητα, με τόση αγάπη και στέλνουν τα φιλιά και τις ευχές τους να είμαστε όλο καλά και πως είναι συνεχώς στο πλευρό μας, άγγελοι, άγγελοι, γυμνοί άγγελοι εμείς χωρίς φτερά. Τι να τα κάνεις άλλωστε, που να πετάξεις, πως να πετάξεις. Και αφού το κακό παράγινε και τα λεφτά τελειώνουν και όλοι έχουμε καταλάβει πως με το να σταματήσουμε τον κόσμο, να τον ακινητοποιήσουμε στην φυλακή του σπιτιού, κάναμε την πατάτα του αιώνα, αποδεικνύοντας μια λανθασμένη αποτελεσματικότητα στην συνεχή αποτελεσματικότητα μας, επισημαίνοντας την δυναμική της αδυναμίας μας, αποφασίσαμε την σταδιακή άρση των μέτρων εν μέσω πανδημίας. Α μην ξεχάσω να πω ότι η καμπύλη της νοσηρότητας έχει πάρει την κατηφόρα. Ασχέτως εάν τα κρούσματα ανεβαίνουν. Η καμπύλη της πανδημίας είναι όπως τις καμπύλες της γυναίκας. Αυξομοιώνεται και ανάλογα βγαίνουν τα συμπεράσματα. Καλά, κακά βγαίνουν από γλώσσες που κόκκαλα δεν έχουν και κόκκαλα τσακίζουν. 

Ιησούς Χριστός! 

Πέμπτη 23 Απρ 2020 : 5 νέα κρούσματα, 795 στο σύνολο στην Κύπρο

Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε αισίως το 0,091%. Έτσειλα μύνημα και μετέβηκα μέχρι το αρτοποιείο για ν απάρω ψωμί. Είχα στη διάθεσή μου ακόμα μιρή ώρα μέχρι να πάει 21:00, μέχρι δηλαδή να αρχίσει η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Στο κατάστημα έδειχνα βιαστικός, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από την υπάλληλο. Της εξήγησα και μου απάντησα: "Θα μας τρελλάνουν γενικώς" " Δεν έχετε άδικο" μουρμούρισα. Ας φύγω όμως γιατί βιάζομαι. Όλα βιαστικά, Να πας εδώ, να πας εκεί και συγχρόνως να προστατευτείς.Μια ζωή τραγωδία. 

[Φοβάμαι..] / Δημήτριος Γκόγκας

Φοβάμαι

το δένδρο που ριζώνει μέσα μου

Και τα μικρά του κλαδιά γίνονται χέρια
Όταν πάει ν΄ ανθίσει κόβω
τα νύχια του σώματος
Φοβάμαι μη βγάλει αγκάθια.
Αντίο δίχως όνομα στο τέλος
Η αγκαλιά μου πάντα ανοικτή
Αυλή, ποθητή τριανταφυλένια
Μη σε τρομάζουν Τα ρήματα της αγάπης
Μη γίνουν τα χέρια σου κλαδιά
Φοβάμαι Μη και συ
Ακονίζεις τα νύχια σου.

Είμαι εδώ..... / Σοφία Σκουλικα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Μέτρησα φιλιά

                           Ένα μικρό βράδυ που καθόμασταν στο πεζούλι της αυλής μας και                            δαγκώναμε το φεγγάρι τα,

λόγια, κρίματα

ήταν πολλά σαν σύννεφα

                           μα εμείς ακούγαμε τους ουράνιους βηματισμούς τους 

                          χωρίς ανάσα, 

                          χωρίς να μιλάμε, 

                          χωρίς το τραγούδι των νυχτερινών αέρηδων που,

σαν ουρανού αστέρια

                           κατέβαιναν στο περίγυρό μας, 

                           στήνανε τις ορχήστρες των ερώτων και

                           παίζανε τα φιλιά,

                          παίζανε και τα χάδια  στα έγχορδα.

Για μένα ήσουν μονοπάτι

                          Δεν θα σε ξεχάσω, ήσουν ένα μονοπάτι,

                μονοπάτι ζωής, μονοπάτι θανάτου. 

 Τα βήματά μου ισχνά σαν βεργούλες που σπάζουνε,

μα νικούσαμε, νικούσαμε μαζί.

Ξέρω

είσαι το μονοπάτι

που δεν θα ξανά περπατήσω

είμαι εδώ όμως,

φεγγάρι που δάγκωσα, 

φεγγάρι που χόρτασα

είμαι εδώ τα λόγια σου

να σου θυμίσω.

Ποιητική Σύμπραξη: Σοφία Σκουλικα- Βέλλου και 

Δημήτριος Γκόγκας

Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα / Δημήτριος Γκόγκας

Δεν ήρθες όταν σε ζητούσα

Μια ψιλή βροχή έσβησε ότι περίσσεψε απ΄ το πάθος

Δεν ήρθες όταν σε καλούσα

Ένα άσπρο περιστέρι μου ΄ πε πως μονάχη δάκρυσες

Δεν ήρθες όταν σ΄  είχα ανάγκη

Η καρδιά μου αποτέλειωσε τους κτύπους

Τώρα το κενό γίνεται μαύρη κορνίζα

Δεν ήρθες όταν έγινα ποίημα

Δεν μπλέχτηκες στις λέξεις, στους στίχους

Πήρες τη θέσης της τελείας

Δεν ήρθες όταν σ΄  αγάπησα

Δεν ήρθες όταν σ΄ αγαπούσα

Μη περίμενες να σε ξυπνήσω  λέγοντας:

Σ΄ αγαπώ μα συ δεν έρχεσαι!