Γ. Έντεκα [11] ποιήματα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών και από την ενότητα : Υγιή Προιόντα! ...του Δημητρίου Γκόγκα / (ISBN: 978-618-82188-6-4) / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

 

Όταν κοιμάσαι,

βλέπω ένα μικρό σπιτάκι με τριαντάφυλλα

και μια Στρελίτζια στην άκρη του κήπου.

 

Να ξέρεις εγώ

(ναι εκείνο το εγώ μου)

Δεν μπορώ να μετρώ τ΄ άστρα

και να ψάχνω την Αφροδίτη.

Είμαι ερωτευμένος

γιατί ξεχνώ στο μέτρημα.

Κι ύστερα πάλι απ΄ την αρχή

(τελετουργίες της νύχτας)

 

Να ξέρεις εγώ,

Έχω αρχίσει να ξεχνώ τις λέξεις.

Μιλώ όλο και λιγότερο.

Βυθίζομαι στην κινητή άμμο της σιωπής

και σηκώνω το χέρι για βοήθεια.

Αγκίστρι της αγάπης.

Πως η σιωπή είναι το δόλωμα

και πως, εγώ μετρώ τ΄ άστρα

στους γαλαξίες της.

(τελετουργίες της ποίησης)

 

 

ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ

 

Η αφθονία του άρτου ήταν εμφανής,

ακόμα και σε περιόδους πολέμων.

Οι στρατιώτες δεν έσκαβαν χαρακώματα.

Έχτιζαν τοίχους με προζύμι.

 

Την μέρα ο ήλιος φούσκωνε το ζυμάρι.

Κάθε που έπεφταν βόμβες

χώριζε η κόρα από την ψίχα.

 

Ήτανε εκείνη η στιγμή

που έτρεχαν οι άνθρωποι κι άρπαζαν

άλλοι την κόρα και άλλοι την ψίχα.

Γέμιζαν οι αποθήκες ψωμί.

Πόσο ψωμί μπορεί να χωρέσει στις αποθήκες!

 

Οι καθ΄ όλα επιστάμενοι κατανόησαν και τούτο πρόβλημα.

Στην συνεδρίαση της ογδόης υπέγραψαν

-είναι αλήθεια με πόνο ψυχής-

να μην γίνει άλλο ψωμί.

 

Οι στρατιώτες τώρα δεν χτίζουν τοίχους με προζύμι.

Χτίζουν τοίχους με τα σώματα τους.

Κάθε που πέφτουν βόμβες, γεμίζουν τα χαρακώματα.

 

Οι άνθρωποι τώρα τρέχουνε να σκεπάσουν τα χαρακώματα.

-είναι αλήθεια με πόνο ψυχής-

 

Το λιγοστό ζυμάρι που απόμεινε

συνηθίζεται να το σταυρώνουν.

ΙΣΟΤΙΜΙΕΣ

 

Στα σώματα των νεκρών ηρώων,

που στέκονται ακίνητα από φτυαριές χωμάτων και άσπρα μάρμαρα.

Στα σώματα αυτά που κάποτε γερνούσαν, μα τώρα για δείτε

δείτε νεκροί μου άνθρωποι, δεν γερνούν μαζί μας,

θ΄ απλώσω τις ισοτιμίες της ζωής, νεκροσέντονα.

Ίση δικαιοσύνη, ίση εξουσία, ίσοι μπροστά σε όλα

Μα τούτες οι ισοτιμίες της ζωής ξεπεράστηκαν,

και μοιάζουν τόσο μακρινές ηδονές.

Τώρα οι άρχοντες εκπληρώνουν την εκπόρνευση

και ανασκάπτουν τους τάφους μας

και πετούνε τα άσπρα μάρμαρα

με μια  μαύρη απλή γραφή

και το πρόθεμα που μας πληγώνει : αν

 

αν- ιση δικαιοσύνη,

αν- ιση εξουσία,

αν- ισοι μπροστά σε όλα

 

 

 

ΑΣ ΦΥΛΛΟΜΕΤΡΗΣΟΥΜΕ

 

Ας φυλλομετρήσουμε

τους νεκρούς μας

και σήμερα

ταΐζοντας

τα πρόβατα

με παχιές

ειδήσεις

λίγο πριν

νηστέψουμε

και κοινωνήσουμε

με το αίμα

και το σώμα

του Κυρίου

Ημών και

Υμών.

Στο ένα χέρι

 κρατώ τον καφέ

στο άλλο

το μικρό παιδί.

Φύγαμε

για την παραλία.

 

Το μικρό παιδί

τραγουδούσε:

 

"Μια και είμαι εγώ παιδί

ξέρω πάντα να γελώ

 χαρωπά τα δυο μου

χέρια τα χτυπώ."

 

Μέχρι τώρα είχα μετρήσει είκοσι.

 

ΠΕΝΤΕ ΔΑΚΡΥΑ

 

 

Χιόνι

 

Σπογγισμένο αίμα

που στράγγιξε

κι έγινε λάβα που καίει

στα σπλάχνα της.

Κάποτε,

μέσα απ΄ τις ρωγμές του σώματος της, 

γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού. 

Καίει ότι την πόνεσε.

Κι ύστερα

στάχτη

και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.

 

Βροχή

 

Κάθε χρόνο

την ίδια μέρα,

μικρή ώρα δειλινού,

βρέχει.

Επέτειος θλίψης,

απώλειας

και χωρισμού.

 

Ρίγη στα μάρμαρα.

Μια ξαφνική μπόρα,

τον ύπνο των νεκρών ταράζει.

 

Ιδρώτας

 

Της πατρίδας το χρέος ξεπληρώθηκε.

Είπες : Με το παραπάνω

και –θυμούμαι- έκανες και μια κίνηση

με το χέρι, σαν να ΄ θελες να ξεφύγεις.

Τώρα ήρθε η σειρά της.

Βάλανε κάτω όλα τα ίχνη και τις υπογραφές,

οι πέτρες και τα σίδερα έτοιμα

-είχε καλούς σιδηρουργούς η Πατρίδα-

Τα καινούργια συμβόλαια έτοιμα.

Και πάλι χρέος.

Ο Ιδρώτας κυλούσε σαν τον κόμπο στο λαιμό σου.

 

Γάλα

 

Πίσω από αυτές τις βιτρίνες δούλευες.

Εγώ στους δρόμους.

Συναντιόμασταν στο ίδιο καφενείο

με άλλους συντρόφους και δεν

ανταλλάσαμε κουβέντα.

Χαρτιά έπαιζα μόνο με τον καφετζή.

Απορούσα βέβαια ,

καθώς είχαμε πιει από το ίδιο ποτήρι, γάλα.

 

Αίμα

 

Είναι στη μοίρα μας.

Έτσι να πεθάνουμε.

Σε κάποιο χρόνο ανομβρίας.

Όταν τα δένδρα θα διψούν,

θα μας φυτέψουνε στις ρίζες τους,

το αίμα  μας να πιούνε.

 

ΣΤΑΓΟΝΑ ΑΠΟ ΘΛΙΨΗ

 

 

Στο σπίτι υπάρχει πάντα μια αιώνια θλίψη. 

Η απαλή μυρωδιά της

απλώνεται  σαν διάφανο  ρούχο γυναίκας

σ΄ ένα ατσάλινο  σύρμα με δυο μαύρα μανταλάκια χελιδόνια

μα δεν στεγνώνει.

Κάθεται ανέμελη

πάνω στην φροντισμένη κεφαλή των λουλουδιών  του  κήπου μας

και άμοιρα εκείνα,  την αγκαλιάζουν 

έτοιμα από πανάρχαιο καιρό να θυσιαστούν, 

για το πρώτο γυάλινο βάζο σε κάποια γιορτή, σε κάποιο πένθος.

Όταν της ανοίγουμε τη ξύλινη πόρτα,

με το σιδερένιο πόμολο να χτυπά, 

ρυθμικά, 

σαν ήχος βαρύς και πένθιμος,

φεύγει και χάνεται

γίνεται,

φύλλο

ένα αστέρι,

σύννεφο

γίνεται χρόνος

χάνεται.

 

Τέτοιες παρόμοιες θλίψεις ζούνε στα σπίτια του κόσμου,

μικρές και μεγάλες πράσινες θάλασσες

άσπροι και γαλάζιοι ουρανοί χωρίς σύννεφα που κλαίνε.

Ταξιδεύουν με ξύλινα καράβια,

παίρνουν τις όμορφες πριγκίπισσες και τους ηρωικούς βασιλιάδες

απ΄ τα πανύψηλα κάστρα και τους μεταμορφώνουν σε όμορφους κύκνους

πάνω στις λίμνες, σε ήρεμους ποταμούς.

Μια σταγόνα κι η θλίψη πάνω στις λίμνες, στους ποταμούς. 

Μια δροσοσταλιά πάνω στις κεφαλές των λουλουδιών μας.

 

Κι ύστερα οι νεκρικές σπονδές,

στις αδειανές κάμαρες,

στους απελπισμένους δρόμους μας ,

στους τάφους των δωματίων μας.

 

Να ενδυθώ τη αιώνια θλίψη,

κόβοντας την κεφαλή των λουλουδιών ,

να κτυπήσω το σιδερένιο πόμολο της σεμνής κατοικίας

και να μου ανοίξει ένα χθες.

Να με υποδεχτεί με χνώτο που τρέμει.

 

Μα είναι η θλίψη!

Πως πάλι με πρόλαβε;

 

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

Θρυμματισμένο το χαμόγελό σου.

Έρχεται χειμώνας μου είπες στα χείλη σου

και το φιλί σου θα ναι παγωμένο.

 

Θυμάμαι πως φοβόσουν πάντα τον χιονιά

κι έτρεμες σαν έβλεπες πουλιά καρφιτσωμένα, 

στους πάγους της λίμνης μας.

Όπου έπινε σιωπηλά νερό

το λαβωμένο ελάφι της Άρτεμης.

 

Βέβαια θνητή μου λυπημένη αγάπη,

σου εξήγησα όταν έβρισκα καιρό

και δραπέτευα από στίχους

και άλλες μικρές και μεγάλες ιστορίες λόγου,

ότι ο χειμώνας περνά πάντα με υπομονή.

 

Κι ας μ΄ αγαπούσες επιτέλους λιώνοντας τους πάγους, 

στα χείλη σου, 

με ότι απόμεινε από το κορμί που πύρωσε,

από τον θάνατο του χρόνου.

 

 

ΕΛΠΙΔΑ

 

Επισκεπτήριο συνήθης ώρα χαράς θεού.

Μέρα Μεσημέρι!

Ένα σύννεφο λιπόσαρκο κοιμάται στη μέση τ΄ ουρανού,

έτοιμο να γίνει πούπουλο και στάχτη

κι όχι βροχή, όπως θα περίμενε ο κόσμος.

 

Ο αγέρας μουχλιασμένος μπαινόβγαινε στα σωληνάκια.

Αλίμονο μας κρύωνε και κλείναμε τα βλέφαρά μας.

Οι ασθενείς ξεψυχούσαν απ΄ την ανία της ζωής.

 

Το άσπρο σεντόνι πάντα αδιάβροχο.

 

Και κείνη η καυτή ανάσα

σαν σφύριγμα ζωής μέσα σε χαραμάδα.

 

Εσύ λες ελπίδα. Εγώ μια μέρα που έφυγε. Παγίδα του χρόνου.

Πέτρες οι ώμοι μου ουρανέ! Βουνά που κουβαλώ,

στον πόνο και την μοναξιά μας.

 

Τελειώνει η σκηνή. Πέφτει η αυλαία. Όλοι στον πρύμνη.

Μπαλώνουμε το δέρμα μας σήμερα.

 

ΦΟΒΟΣ

 

 

Λέω πως ζω

κι όταν με ρωτούν πως τα πάω

απαντώ

"σπίτι - δουλειά

δουλειά-σπίτι"

Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια

με προσοχή μην σχιστούν οι σακούλες

Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα

αποφεύγω τον σκύλο που μισώ

δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο

κατοικούν μέσα του Κέρβεροι

κι ένας Προκρούστης

που θέλει δουλειά.

Αν του την δώσω τι θα λέω

όταν με ρωτούν αν ζω;

Ζω σπίτι;

 

 

 

 

ΠΟΣΟ ΜΕ ΒΟΛΕΥΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ

 

Δεν ξεχώριζαν οι εποχές,

σαν μου έλεγες: θα πεθάνω.

Εγώ περίμενα υπομονετικά,

πίσω από την κρυφή συμπόνια μου

τον θάνατό σου.

Πόσο με βόλευε ο θάνατός σου!

 

 Η αγάπη μου ήταν τυλιγμένη

μέσα στο σάβανό σου,

πριν ακόμα πεθάνεις.

Και μ΄ αυτό σε έντυσα.

Με την αγάπη μου.

 

Θυμάσαι αγάπη μου, το σάβανό σου;

Άσπρο κεντημένο με εικόνες αγίων

από το παζάρι της Τρίτης. Κάθε Τρίτη

 στην Κεντρική πλατεία.

 

Πέμπτη μου έλεγες σταυρώθηκε

και εγώ σου ψιθύριζα:

 ναι αλλά και Πέμπτη πέθανε.

 

Δεν περίμενα ποτέ το Σάββατο

να σε αναστήσω.

 

Το χέρι μου, αχρεία προέκταση τι σου πρόσφερε;

 Μια φτυαριά χώμα και ένα χτύπημα πίκρας στον τάφο.

 

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

 

Όταν πλαγιάζει και κρυώνει

βάζει τα χέρια κάτω απ΄ το πάπλωμα

μην τ΄ αγγίξει η παγωνιά και τα σπάσει

Μερικές φορές κοιτά

με την άκρη του ματιού του την γυναίκα

που κοιμάται δίπλα του

και πιάνει την καρδιά του

Δεν θέλει να πεθάνει πρώτος

Θέλει να είναι δεύτερος όπως πάντα

 

Κάτω απ΄ την σκιά των σκεπασμάτων

μπορεί να δει πιο καθαρά

τους δικούς του που έφυγαν,

τους άλλους που κοιμούνται

και κείνους που έρχονται

για να γεράσουν μαζί του.

Όταν τον παίρνει ο ύπνος

είναι σίγουρος ότι έκανε το σωστό

αλλά πάντα στο βαθύ της ψυχής του

πεταρίζει ένα μικρό πουλί

έτοιμο να του κλείσει τα χείλη

να του αρπάξει με το ράμφος

την άκρη του σκεπάσματος.

 

Φοβάται πολύ

τρέμει μην πεθάνει πρώτος.

Εις τον αφρό της θάλασσας... κείτεται η Αφροδίτη / του Δημητρίου Γκόγκα

Με στεναχωρεί ιδιαίτερα η άποψη που ορθώνεται από ορισμένους φίλους και φίλες της Κύπρου σχετικά με την Ελλάδα, την ελληνική σημαία, τον ελληνισμό γενικότερα, αλλά και τον χριστιανισμό. Αμφισβητούν την αναγκαιότητα του αγώνα του 55-59 θεωρώντας πως αν έμενε το νησί στην αγκάλη της Αγγλίας το πιο πιθανό, αν και μιλούν μετά βεβαιότητας, θα ήμασταν ανεξάρτητοι πλήρως ως την Μάλτα. Άποψη τους και δικαίωμα να την εκφράζουν. Διαβάζοντας όμως την ιστορία και τη θέση της Κύπρου δεν βρίσκω τίποτα άλλο παρά άρωμα Ελλάδας και ελληνισμού γενικότερα. Όσο για τον απελευθερωτικό αγώνα του 55-59 που είχε τη στήριξη του συνόλου του λαού της Κύπρου, μόνο να κλάψω μπορώ πάνω από τους τάφους τόσων ανθρώπων που έδωσαν τις ζωές τους για τούτη τη γη, για ένα όραμα που τελικά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν ευοδώθηκε, και βλέπουν να αμφισβητείται η θυσία τους.

Όσο αφορά τη θρησκεία του Χριστιανισμού ας μας πούνε τι ακριβώς επιθυμούν; Αθεϊσμό; Συμπαντική θρησκεία;, Επιστροφή στο δωδεκάθεο; Ειδωλολατρικά συμπλέγματα; Κουμφουκισμο; Μωαμεθανισμό; Διότι αν αναζητούν τον καλό άνθρωπο θα τον βρούμε στην Αγία Γραφή...η επιλογή να μην είμαστε καλοί άνθρωποι είναι δική μας.

Χρόνια τώρα, αιώνες ελληνισμός και χριστιανισμός προχωρούν μαζί με όλα τα λάθη, τα μιση, τα πάθη, τους συμφεροντολογικους πολέμους, τους μεγάλους σταυρούς, την εκμετάλλευση κτλ όμως όλα αυτά κατακρίνονται από τον Χριστιανισμό και από τον ιδρυτή του. Στο χέρι μας είναι η διαμόρφωση της σωστής ανθρώπινης χριστιανικής πορείας.

Αυτά προς το παρόν...η ιστορία και η σκέψη...η ανταλλαγή των απόψεων συνεχιζεται

Β. Εννέα [9] ποιήματα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών και από την ενότητα : Υγιή Προιόντα! ...του Δημητρίου Γκόγκα / (ISBN: 978-618-82188-6-4) / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

ΗΤΑΝ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΗΣ

 

Ήρθε ο γαμπρός και έκατσε δίπλα του

να μετρηθεί το ύψος και το πλάτος

και προπαντός οι αποστάσεις.

 

Η κόρη του είχε φτάσει τα είκοσι ένα χρόνια.

Μετρούσε, ξανά μετρούσε τόσα τα έβγαζε

και ο ίδιος είχε πατήσει τα εξήντα.

 

Αισθάνθηκε στην πλάτη το χτύπημα του χεριού

«μην ανησυχείς θα την προσέχω

κοίτα εσύ να γράψεις κείνο το χωράφι με τις ελιές»

 

Η μάνα είχε κοιμηθεί κάτω από κείνες τις ελιές.

 

Έβγαλε το χαρτί από την τσέπη, έβαλε την υπογραφή του

μια τζίφρα δηλαδή και του το δωσε.

 

Πήρε το χαμόγελο της κόρης, το έκαμε δαχτυλίδι

το φόρεσε στο δάκτυλο του γαμπρού

πήρε την μνήμη την έκαμε κεντητό

και είπε: «ήταν το θέλημά της…»

 

Κέρασε από μια ελιά στους καλεσμένους,

 

ύστερα βγήκε από το σπίτι

πήρε τον δρόμο για το χωράφι

ξάπλωσε κάτω από τις ελιές.

 

Τον πήρε και κείνο ο ύπνος.

 

 

 

**

 

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΜΙΑΣ ΑΥΛΗΣ

 

Αυτό το σπίτι μόνο του στέκετε στην μέση μιας αυλής

κι η μάνα πάει κι έρχεται από κάμαρη σε κάμαρη

χαζεύοντας τις φωτογραφίες.

Οι τοίχοι του ψηλότεροι από ποτέ

οι κουρτίνες στο ξεφτισμένο χρώμα του ήλιου.

Γιατί να ΄ναι τα παράθυρα  τόσο μεγάλα;

Πως μπαίνει το κρύο θεέ μου έτσι!

Μαζί με τον θάνατο

μπαίνει και το κρύο

κορνιζωμένοι θάνατοι

ο παππούς, ο πατέρας, οι ήρωες της ζωής μας.

 

Δίπλα από το σπίτι ήταν το περιβόλι

στο χώμα του έψαχνες το χρυσάφι

σαν γαύγιζαν τα σκυλιά

έτρεχες να κρυφτείς κάτω απ΄ το τραπέζι.

Αδελφέ μου!

Μετρούσες τα ρόδια

- είχε ο παππούς πολλές ροδιές-

Μετρούσες τα χρόνια.

Τα χρόνια γίνανε σήμερα

ένας  ακόμα θάνατος.

Σήμερα περιμένω να μπει

περισσότερο κρύο.

 

Κλείνω το παράθυρο

Τι εποχή είναι;

Ότι και να ναι έμεινε όξω

αλλά το κρύο - κρύο

Μήπως δεν κάνει κρύο την Άνοιξη;

 

 

***

 

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ;

 

Καθίσαμε στο τραπέζι.

Η μητέρα φορούσε ακόμα τον μποξά,

τον ίδιο που φόραγε όταν φύγαμε από το σπίτι.

Με το άκουσμα της σειρήνας.

«Πόλεμος» είχε πει.

 

Μα ο πόλεμος μητέρα ήτανε μέσα μας.

Δώδεκα κάνες του χρόνου, μας έστησαν στον τοίχο.

 

Μια ο Νιόβρης, μια ο Απρίλης, τώρα ο Ιούλης.

Πόσες τουφεκιές, ν΄ αντέξει τ΄ ασθενικό στήθος μας.

 

Και τώρα τι απέμεινε;

Ένας άγνωστος ήλιος, γνωστός στους άλλους

Ένα κουφό φεγγάρι, φωνάζει στις σημαίες

Και μια πούλια να αιωρείται

σε παντρειές κι αρραβωνιάσματα

με τον αυγερινό.

****

 

ΑΓΝΟΕΙΤΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

 

Κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο

προς την περιοχή της Δροσιάς *

Το πρωί ευτυχώς ο δρόμος ήταν κενός

μα στην επιστροφή πάντοτε γεμάτος

από αυτοκίνητα και λίγους ανήμπορους ανθρώπους.

 

Εκείνη πάντα στην στροφή

με ένα βλέμμα καθισμένο στο παγκάκι

με ένα πόδι να κρεμιέται

και μια τσάκιση στην λερωμένη φούστα.

 

Δεν της μίλησε ποτέ, ποτέ δεν της είπε ένα

στερημένο γεια

μοναχά κουνούσε τον χρόνο

πέρα δώθε

κάπως έτσι όπως ο άνεμος

τα πανιά μιας βαρκούλας.

Πέρα δώθε

μπας και καταλάβει τις σκέψεις της

πίσω από την  τσάκιση της λερωμένης φούστας

και του κρεμασμένου ποδιού.

 

Πέρασαν κάμποσες μέρες

ο ουρανός έστω κι αργά θύμωσε

το χέρι επιμελώς κινήθηκε προς το μάγουλο

δεν ήθελε να δουν ένα δυο δάκρυα

ότι περίσσεψε

από το προσφάγι στο παγκάκι

Αργότερα έμαθα ότι ο άνδρας της

αγνοείτο από τον πόλεμο

και του στέρησαν την ειρήνη.

 

* Δροσιά: Περιοχή της Λάρνακας Κύπρου

*****

 

ΓΡΑΜΜΑΤΙΑ ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΑ

 

Ξεκίνησε από τους μακρινούς τόπους

άφησε πίσω του ένα μαγικό σήμαντρο

και την μάνα του να το χτυπά κάθε Κυριακή

στην αυλή της.

 

Έτσι έρχονταν και οι γείτονες

σεμνοί και αγαπημένοι σύντροφοι.

Πότε για το γλυκό και

πότε γιατί ήταν καλύτεροι άνθρωποι.

Κρατώντας στα χέρια τους σμύρνα και λιβάνι.

Κρατώντας στα χέρια τους τα δώρα του δικαστή

και χρέη, 

χρέη φόρους και υποθήκες.

Τα ανεξόφλητα γραμμάτια της ιστορίας .

 

Ποιος τα θυμάται πια;

Ποιος τρέχει στις τράπεζες και τα κολαστήρια;

Η μάνα έχει μια δύναμη μόνο

να χτυπά το σήμαντρο κάθε Κυριακή.

 

Ξεκίνησε από τους μακρινούς τόπους

ξωπίσω του έκλειναν παράθυρα

σπιτιών που ύφαιναν σε αργαλειούς παραδουλεύτρες

και εργάτριες

σκυφτές  από τους πόνους της μέσης

λίγες μπροστά στα τάματα

και τ΄ αναμμένα καντήλια της Παναγιάς.

Ύφαιναν την λύπη

κένταγαν το χρέος

βελόνιαζαν τις πληρωμές

και τα γραμμάτια,

έμεναν γραμμάτια ανεξόφλητα.

 

Κάθε Κυριακή μια μάνα χτυπά το σήμαντρο

λαλώντας τον από τους μακρινούς τόπους.

Στα όνειρά της,

Στην τύχη της,

Στον χρόνο της,

Στην ζωή της.

 

Εκεί χωρίς την πληρωμή να χει φτάσει στο κόκκαλο

χωρίς την πληρωμή να χει τελειώσει  την νύχτα

να δώσει το φιλί της.

Και   οι γείτονες ν΄ απλώσουν το χέρι δίνοντας

το πιατάκι με το γλυκό

πάλι πίσω.

Tο πιατάκι της Κυριακής με τ  ασημοκέντητη σταυρό

και πάνω το σήμαντρο να την καλεί στον τάφο.

Κολλά το χώμα

όπως η ζωή σε ένα ανεξόφλητο γραμμάτιο.

 

 

******

 

ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

 

Σήμερα θα δειπνήσω μ΄ ένα νέο άγνωστο στρατιώτη.

Θα καθίσουμε απέναντι,  σ΄ ένα καλό εστιατόριο,

σαν αυτά που σερβίρουν με ευγένεια τη ακρίβεια,

κι΄  αλλοίμονο  θ΄ ανεχτούμε την υπεροπτική ματιά, 

του τελευταίου τραπεζοκόμου.

 

Θα παραγγείλουμε όλα εκείνα που μας αναγκάζουν

να καθόμαστε αμέριμνοι,  σαν τις καλαμιές

έτοιμες να καούν στους κάμπους της υπαίθρου

και μας καθιστούν ώρες- ώρες δειλινές, 

όμορφα αγάλματα στα σαλόνια των φυλακών μας.

 

Θα πιούμε ένα γλυκύ ηδύποτο,  κοιτάζοντας

ο ένας στα μάτια του άλλου,

μέχρι ότου κουραστεί κάποιος και

κατεβάσει σιγανά τα βλέφαρα.

 

Ο ήλιος θ΄ αρμενίζει στις καρδιές

και θα ξεκουράζεται στις αγκαλιές των νέων

που πέφτουν αμαχητί στα χαρακώματα της ραστώνης

και υποκλίνονται στις συνήθειες των σοφών.

Πατρίς, αγκαλιά με τη  Θρησκεία και λίγη οικογένεια.

Μην ταραχτεί η χρόνια τάξη.

Μην λησμονηθούν και οι άγνωστοι στρατιώτες, 

εκείνων των χρόνων που δεν θέλει να θυμάται κανείς.

Μα είναι τόσο καλά δομημένες οι παρελάσεις, 

της λεβεντιάς και της υπερηφάνειας.

 

Δεν θα τον πιέσω με οχλήσεις του κοινού νου.

Δεν θα σκιάσω αυτή την έξοδο

από τις σκοτεινές πύλες της πολιορκίας.

Έτσι τα βλέφαρα κάποιος θα τα σηκώσει.

Θ΄ αντικρύσουμε και πάλι ο ένας τα μάτια του άλλου

βαθειά για να βρούμε καθαρό νερό στο βυθό της ίριδας.

Και πριν υπογραφή το συμβόλαιο του.

Θα τον ρωτήσω: Γιατί κινήθηκε από την πολυθρόνα του;

Ήρωας θέλει να γίνει;

 

 

*******

ΜΥΡΙΖΩ

 

Ανοίγω το παράθυρο.

Μυρίζω τον αέρα.

Κλείνω  μέσα στα μάτια μου

λίγο απ΄  άρωμα της Πατρίδας,

που έφτασε ως εδώ χάμω.

 

Μα πως;

Με ποιο χελιδόνι;

Με πιο γερανό;

Με ποιο πουλί της ξενιτιάς;

 

Κλείνω το παράθυρο.

Το άρωμα πάνω μου κατοικεί.

Πυλός που χτίζει το όνειρο.

 

********

 

ΜΗ ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ

 

Σκέφτομαι πως πρέπει και σήμερα

να σου πω σ΄ αγαπώ κι ανοίγω το παράθυρο

όλη η αγάπη μου είναι πάνω σ΄ ένα πουλί που πετά

και στο άνθος της γαρδένιας που πόθησες

όλη μου η αγάπη είναι δυο μαύρα φτερά

και πράσινα φύλλα σ΄ ένα μπαλκόνι

Μην μου ζητάς να κλείσω το παράθυρο

σαν κάμει κρύο

δεν  θα έβρει απάγκιο το πουλί

και στάλα η γαρδένια.

 

 

 

 

*********

 

1^Η ΤΟΥ ΜΑΗ

 

 

1η του Μάη σήμερα.

Πήρα το αμάξι

κοίταξα να έχω βενζίνη

χρήματα στο πορτοφόλι

πέρασα από την κεντρική πλατεία

δεν είχαν μαζευτεί ακόμα οι εργάτες

έκρυψα το πανό στο πορτμπαγκάζ

και έκατσα να απολαύσω

τον καφέ.

 

1η του Μάη σήμερα

γεμάτες οι καφετέριες

τα εστιατόρια

οι δρόμοι

οι παραλίες

δεν είχαν μαζευτεί ακόμα οι εργάτες.

 

Κάποιοι εργάτες βεβαίως  δούλευαν

για να μην μαζευτούν ακόμα οι εργάτες.

 

1η του Μάη σήμερα

ωραία φάγαμε

ωραία ήπιαμε

 

μην ξεχάσω το πανό και πιάνει χώρο.

 

Στην τηλεόραση συζητούσαν για τους εργάτες

που δεν μαζεύτηκαν ακόμα.

 

Α. Δέκα [10] ποιήματα από την Ποιητική Συλλογή: Ωράρια Επιστροφών και από την ενότητα : Υγιή Προιόντα! ...του Δημητρίου Γκόγκα / (ISBN: 978-618-82188-6-4) / 2015 (Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ)

 

Α΄ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

 

ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΩΝ

(ΥΓΙΗ ΠΡΟΙΟΝΤΑ)

ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΩΝ
 
Μεγάλωσε μ΄  ένα πίνακα στο βλέμμα του: ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΤΡΟΦΩΝ.
Πίσω από τις πληροφορίες, οι αλλαγές και οι παραλαβές τσαντών.
Η Υποδοχή.
Στα καταστήματα που σύχναζε, τα είχε μάθει όλα τόσο καλά!
Τις ημέρες και τις ακριβείς  ώρες των επιστροφών.
Τους ομιχλώδεις όρους.
Μάλιστα, κάποια στιγμή  - παρελθόντα ανάμνηση-
είχε επιστρέψει ένα ολάκερο χρόνο ως ελαττωματικό προϊόν.
Ξήλωσε ένα μήνα, πέταξε στην άκρη της ιστορίας, δυο – τρεις ημέρες,
τίποτα παραπάνω.
Εκείνοι της Υποδοχής με το προσποιητό χαμόγελο, το δέχτηκαν.
Στις πάντα αναγκαίες επιστροφές (εισβολή, κατοχή)
δεν απαιτούσε χρήματα.
Του αρκούσε να αγοράζει άλλα, καινούργια προϊόντα.
Η ίδια δουλειά, μισό αιώνα τώρα. Γιόρταζε!
Η κίβδηλη γειτονιά του έφερε δώρο την αγάπη.
Την δέχτηκε (από συνήθεια) αρνούμενος ευγενικά.
 
Όπως τότε, που φερνε πρόσφορα
ο διπλανός με το τρύπιο ποτιστήρι
ο μεμέτης που βρεχε τα χωράφια με άσβεστο μίσος
η ασέληνη νύχτα σαν μπόλιαζε την κραγμένη σιωπή στο κορμί του
και η προσφιλή προσφυγιά τον ακολουθούσε στο κάθε βήμα.
 
Έπρεπε να την επιστρέψει, σκέφτηκε,  το δίχως άλλο.
Πήρε ένα μικρό μαχαίρι, την τρύπησε κρυφά. Μάτωσε.
Ποια αγνή αγάπη δεν ματώνει;
Απευθύνθηκε νομότυπα στους υπεύθυνους.
 
Πεισματικά κλειδώνανε στα κόκκινα βαμμένα χείλη το «όχι».
«Μόνο υγιή προϊόντα» του είπαν.
 
Πήγε την επομένη, βρήκε κλειστό το κατάστημα.
Την άλλη, είχε μια πίκρα που ενοχλούσε η φωνή, μα πάλι,  τα ίδια.
Έκλεισε με τα χέρια το θαμπό πρόσωπό του και είδε εχθρό τον εαυτό του. Μέσα του.
Αποφάσισε να την κρατήσει.
Την φώλιασε σ΄ ένα από τα ράφια της καρδιά του,
δίπλα από το μαύρο τσεμπέρι της μάνας και
από την λευτεριά  που σκότωσε τον πατέρα του νέο.
Από τότε, έμαθε να ζει με μια μισή αγάπη.
 
 

ΕΡΙΝΥΑ
 
Έψαχνες να βρεις και κάτι ακόμα 
δεν ήξερες τι, 
κοιτούσες πάντα στο χώμα τα σημάδια από τα βήματά σου 
μα πάντα το χέρι βαθιά εκεί
εκεί στην άδεια σου τσέπη. 
Πότε- πότε μια σφαίρα στη χούφτα.
Ήθελες να την φυτέψεις μέσα στην αυλή σου 
ή σε κάποιο κεφάλι,
Είπες πολλές φορές σκάστε, 
σκάστε μιλάτε πολύ 
μα κανείς δεν άκουγε.
Στο Αφγανιστάν σου πούλησαν παιδί για έρωτα 
και συ τους έδειξες τη σφαίρα
Αυτό δεν ήταν παιδί 
ήταν μια ερινύα. 
Ευτυχώς Παναγιά μου φορούσε μπλε μπούρκα.
Δεν θα έπαιρνες αρνί σε τσουβάλι. 
Αν το αγόραζες 
ίσως δεν θα μάθαινες ότι σκοτώθηκε χθες. 
Δεν μπορείς να τα σώσεις όλα.
Μα συ δεν έσωσες κανένα.
Τώρα βολεύτηκες πίσω από τη σύνταξη 
βλέπεις ειδήσεις 
έχεις για φίλο τον σκύλο του γείτονα
δεν έχεις δικό σου.
Που καιρός για έξοδα.
Όταν βρέχει 
-εδώ δεν βρέχει συχνά -
η σφαίρα στη τσέπη μουλιάζει. 
Δεν σκοτώνει παρά μόνο τον σκύλο του γείτονα.
Αλλάζεις χρόνο, λες: ήτανε φίλος μου, πιστός.
Το λουράκι το δίνεις για ανακύκλωση.
Κάνεις τη μπούρκα σφουγγαρόπανο.
 
 
 
ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
 
Δίπλωναν απ΄ την ασίγαστη κούραση
τα γόνατά του.
Τα πρωινά για την δουλειά
στην γιομάτη από εργάτες στάση του λεωφορείου
τρία στενά πιο κάτω
άφηνε στις πέντε τα ξημερώματα
από νωρίς, τον κρύο ιδρώτα να κυλήσει στον υπόνομο.
Τώρα ήταν σίγουρος
Η συγκατάβαση στον θάνατο
υποταγή στη ζωή του χρέωνε.
Έξι με δύο – μείον τις υπερωρίες-
Κατέβαλε τον φόρο εργασίας που του αναλογούσε
Από τις συχνές υποκλίσεις, καλό μπαστούνι έγινε!
 

 
ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ
 
Ο Ανδρέας άπλωσε τα καπακλούδια
πάνω στο λερωμένο τραπέζι.
Η Μαρία γέμισε με ψίχουλα τις συγνώμες της.
Ο αυτόματος φωτισμός τρεμόπαιζε στους λερωμένους ανεμιστήρες.
Ο κάδος απορριμμάτων ανέδυε την μυρωδιά των στομάχων
την ασχήμια της εργασίας, τους φόβους.
Ο νεροχύτης βούλωνε συχνά από τα αποφάγια  
την συμπεριφορά της τυφλής υπευθύνου, την αλαζονεία της.
Το μαύρο τηλέφωνο της εταιρείας δίπλα από τον βρώμικο νεροχύτη.
Κάθε που χτυπούσε- και χτυπούσε συχνά- ένας απολυόταν.
 
 

 
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ ΤΟΥ
 
Το φεγγάρι χτύπησε μεσάνυχτα
Γύμνωσε την αλήθεια του και το κουρασμένο σώμα του
Κλειδώθηκε σε κάποιο δωμάτιο του αχανούς βίου του
Τριγύρω τα ευαγγέλια της ποίησης
Σημειώσεις, στίχοι, χαρτιά που πεθάνανε,
Τσαλακωμένες σπίθες μιας φωτιάς σε τζάκι
Κάπου, κάπου τον επισκεπτότανε εκείνη η ανέπνευστη ώρα
Και κείνος έκαμε την προσπάθειά του
Να κλέψει στίχους. Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια ανεπιτυχής προσπάθεια.
Δεν έμαθε ποτέ του να κλέβει. Δεν έγινε ποτέ του ληστής.
 
Έβγαλε και το τελευταίο ρούχο, τη άυλη σάρκα του.
Πλύθηκε απ΄  τα λίπη του, λεύκανε τα κόκκαλα του
Πήρε το μελάνι, έβαψε τα χείλη του και βάλθηκε
με το υνί να σκαλίζει τη ζωή του
Το ήξερε καλά
Η σπορά όποια και αν ήταν,  ήταν δική του και του θεού
Στην θεία δίκη των ποιητών
Κανείς δεν θα μολογούσε ένοχος.
 
 

 
ΜΟΝΑΞΙΑ
 
Κουβέντιαζες συνεχώς, με τον σκέτο στο στόμα,
για μακρινά της ζωής σου.
Έχουν παράξενη όψη – ξωτικές μαρτυρίες- κείνα τα μακρινά. Πιο οικεία.
Μελετούσες το πένθος των άλλων.
Την δική σου χρόνια λύπη έκρυβες  πίσω από τα λουλούδια του βάζου.
Άνοιγες προσεκτικά μ΄ ένα χρυσό κλειδάκι
τη μνήμη με τις φωτογραφίες,  να ψάξεις αυτούς που ξέχασες.
Αυτούς που σε ξέχασαν
«Δεν μπορώ» μου είπες.
«Δεν μπορώ, μ΄ αυτό τον τρόπο»
Σου απάντησα αμέσως:
«Το χώμα για να΄ ναι χώμα πρέπει να σκεπάζει ρίζες και πτώματα»
 
 
 
ΑΚΡΟΑΣΗ
 
Και τώρα στον πεθαμένο κόσμο που  ζούμε
ήρθε η ώρα να το παραδεχτούμε πως ο θάνατος είναι μια λύτρωση.
Θα πάρω μόνος το βαθύ μονοπάτι για να ξεθάψω τις ποταμίσιες ρίζες,
αποκαλύπτοντας ότι απόμεινε πάνω στην σκουριά των κοκκάλων.
Το νερό θα καλεί σε ακροάσεις τους βατράχους .
 
Στο γυρισμό
θα σταματήσω να πιω ένα καφέ στη μνήμη μου
δίπλα στη γέφυρα της λύτρωσης και του θανάτου.
 
Η Μυρσίνη στο ραδιόφωνο ακόμα τ΄ άσπρα θα βάζει!
 
 
 

 

* Η Μυρσίνη βάζει τ’ άσπρα :

Στίχος του στιχουργού:

Λευτέρη Παπαδόπουλου

 
 
 
ΠΟΝΟΥΣΕ
 
 
Πονούσε
και περίμενε
κρατώντας την υπομονή με το ασθενικό χεράκι
τον θάνατο
να επουλώσει τις πληγές της.
 
 
 
ΕΞΕΤΑΣΗ
 
Το κεφάλι του βούιξε απ΄ τον αχό της απεργίας.
Οι παλμοί του αυξήθηκαν στην διάρκεια της ανάβασης.
«Ήρθε ο καιρός της εξέτασης»  είπε.
Σκούπισε την σανίδα σωτηρίας, σκούπισε δηλαδή το χέρι του αντιπάλου.
Κι ύστερα,
σκούπισε και το δικό του μην μολυνθεί.
Το κεφάλι του βούιζε ακόμα.
 
Στο απέναντι πεζοδρόμιο, κάποιοι ήδη είχαν βγει από τις σπηλιές τους
και κάπνιζαν την λήθη ρίχνοντας επιμελώς στο έδαφος.
Οι κυρίες ίδιοι οι άνδρες πλέον. Άγουρες.
Την ψυχή του,  πήρε και την έκλεισε μέσα στον κύκλο του φεγγαριού.
Και κείνο χάρηκε.
Τώρα βούιζε και το δικό του κεφάλι.
 
Κοίταξε την τσέπη του βαθειά και απόρησε.
Ομίχλη βγήκε μαζί με το χέρι του
και μια τεράστια μαργαρίτα πάνω στην κάνη που κάπνιζε.
 
Το κεφάλι του πήγαινε να σπάσει.
Οδός Δημοκρατίας , πρώτο στρίψιμο αριστερά, μονολόγησε.
Εκεί το γραφείο του Ιατρού για μια δόση υγείας.
 
 
 

 
ΡΗΜΑΓΜΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ
 
Πάσχιζε ταλαιπωρημένο το βλέμμα
να δει τις χώρες  πίσω από τα γεμάτα βαγόνια με ανθρώπους
-μετανάστες τους λέγανε στα χαρτιά με κείνες τις πύρινες γλώσσες-
Κι εσύ, με την τεμαχισμένη σου ψυχή
κόχλαζες σα λάδι σε καρβουνιασμένο τηγάνι
ως αγκάλιασε σταγόνες βροχής.
Έσταζε και στα στήθια της γης το νερό του Φθινοπώρου.
 
Δεν είχες πλέον δύναμη το μαύρο χέρι να σηκώσεις
Το είχες ακουμπήσει πάνω στο θρυμματισμένο γόνατο
απ΄  την ορθοστασία της ξενιτειάς που έβριζες πάντοτε.
Δεν άντεχες το χέρι να απλώσεις, 
τα άσπρο μαντήλι λερωμένο μονίμως στη τσέπη
και ιδού
αξύριστος μέρες – συνεχώς είχες πένθος-
με τις τρίχες πουρνάρια στις αυλακωμένες πλαγιές,
δικαιολογούσουν κάποτε – κάποτε
κι έλεγες περιγελώντας,
ο αχνιστός καφές σε ξεκούραζε
στα ρημαγμένα καφενεία που σύχναζες τα βράδια.
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χωρίς γνώση πολλά από τα ρεπορτάζ και τα άρθρα....

 Που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο σχετικά με την κατάσταση στο Αφγανιστάν. Το άρθρο συνόδευε φωτογραφία με τη σημείωση : Κατεστραμμένο παλάτι στη Καμπούλ. Διαβάζοντας το θεωρεί ο αναγνώστης ότι η Καμπούλ έχει πολλά παλάτια και εκείνο το κατεστραμμένο είναι ένα εξ αυτών. Δεν είναι όμως έτσι. Η πρωτεύουσα του Αφγανιστάν Καμπούλ είχε ένα παλάτι που ανήκε στον βασιλιά Μοχάμεντ Ζαχιρ Σαχ ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα μέχρι και το 1973. Επίσης υπάρχει ακόμα ένα οικοδόμημα ως παλάτι που κατοικούσε η βασίλισσα. Τα δύο αυτά οικοδομήματα δηλαδή το παλάτι και η κατοικία της βασίλισσας βομβαρδίστηκαν κατά την καταλειψη του Αφγανιστάν από τους Ρώσους. 

Με αυτή την επισήμανση αυτό που θέλω να τονίσω είναι το ανούσιο ρεπορτάζ η' άρθρο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και επηρεάζει σιγά σιγά αλλά βαθειά τη γνώση μας. Φυσικά και στο χέρι μας είναι να επιλέγουμε το διαβάζουμε και να ψάχνουμε τη σωστή γνώση την αληθινή. Όμως σε μια εποχή που κυριαρχεί η οπτική γνώση, η πληροφορία της εικόνας μάλλον τούτο φαντάζει δύσκολο. Ίσως η οριοθέτηση των περασμένων πληροφοριών και γνώσεων χωρίς όμως περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης θα ήταν μια λύση. Δηλαδή η ουσιαστική παραπομπή της γνώσης στη πηγή απ' όπου προήλθε. Τι, πως γιατί, που το γράφει;

Το κορίτσι με το ζιβάγκο / Δημήτριος Γκόγκας

Εβρεχε. Έβρεχε ώρες, οι δρόμοι είχαν πλημμυρίσει, ρεύμα δεν υπήρχε κι ένα περίεργο βουητό ακουγόταν από την κορυφή του βουνού, σαν κάποιος θεός να βαριανασανε, να κοιλοπονουσε. Στις ειδήσεις μιλούσαν για πρωτοφανείς καταστροφες. Το βουνό είχε ξυπνήσει και χειμμαροι με χαλίκια και λάσπη κατέβαιναν στις αυλές των σπιτιων. Χτύπησε το κουδούνι της ξωπορτας - -δεν περίμενα κανενα- και βρέθηκα μπροστά σε μια εικόνα Αγίας. Δεν θα ήτανε πάνω από δέκα οκτώ χρόνων σκέφτηκα, με τα κάστανα μαλλιά βρεγμένα,μπλεγμένα και ριγμένα στους ώμους, ένας στρογγυλός λαιμός από μπλούζα ζιβάγκο άφηνε μόνο το πρόσωπο στη κοινή θέα, ένα φεγγάρι ολόγιομο πρόσωπο που έλαμπε από νεότητα και ομορφιά. Δεν μιλήσαμε πολύ, κράτησα τη πόρτα του ασανσέρ ανοικτή να λάμψει ο διάδρομος και να τοποθετήσει ένα φάκελλο στο γραφείο του διαχειριστή κι ύστερα φώλιασα μέσα στο ασανσέρ. Που θα πας τη ρώτησα, δεν θα μου πεις το όνομα σου; Δίστασε, δάγκωσε το χείλος κι είπε πως μένει κάτω από μένα. Μαθήτρια του λυκειου. Τελειωνε φετος. Θα πιούμε ένα καφέ έτσι; Εγνεψε καταφατικά κι έφυγε. Από εκείνη τη μέρα η κάθε μέρα ήταν διαφορετική. Ο κόσμος έδειχνε πιο όμορφος και τα σκιρτήματα της καρδιάς προκαλούσαν αρρυθμίες. Όταν γυρνούσα από τη δουλειά έβλεπα τα μάτια της πίσω από τις άσπρες κουρτίνες να με θεωρούν. Χαμογελούσαν μα η καρδιά μου το είχε καταλάβει. Έρωτας ήταν...

Οι μέρες περνούσαν, γίναμε φίλοι, ο ένας καφές έφερε τον άλλο μέχρι που χάθηκα σε μια νύχτα. Ο θάνατος του πατέρα με απομάκρυνε πρακτικά. Έμαθα ότι με αναζητούσε μα ήμουν στο μαύρο κόσμο μου. Η μία πλευρά πονούσε κι η άλλη αγαπούσε. Ήρθε Ιούνιος. Τώρα εγώ την έχασα. Εξαφανίστηκε χωρίς να μου πει κάτι, δεν βρεθήκαμε, δεν προλάβαμε να αποχαιρετιστουμε. Βρήκα κάτι παλιά βιβλία που μου είχε χαρίσει και δειλά δειλά πήγα στο πατρικό της. Να μάθω. Πως ο ανιχνευτής ψάχνει τα ίχνη των χαμένων θησαυρών. Κάπως έτσι. Πήγε στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσει. Κάτι μου είχε πει, δεν είχα δώσει σημασία, στο χαμόγελο της βυυιζομουν. Καλά θα κρατήσω τα βιβλία και κάποια στιγμή θα της τα δώσω. Πάω συχνά στη πόλη.Ψεματα ήταν. Πήρα τη διεύθυνση.Τουμπα. Άνω Τούμπα.

Στο τέλος του μήνα βγήκαν οι μεταθέσεις των στρατιωτικών. Πήγαινα κι εγώ Θεσσαλονίκη. Μοίρα μου κούνησε το δάκτυλο. Πυθία της ζωης. Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Μετακόμισα, πήρα το λιγοστά πράγματα μου και βρήκα ένα σπιτάκι απέναντι από το στρατόπεδο. Ανθούπολη. Τη διεύθυνση της, την έχασα. Δεν γνωριζα και που σπουδαζε. Τελείωσε σκέφτηκα. Έτσι έγινε ρουτίνα το σπίτι δουλειά, κινηματογράφος, κάποια βόλτα στο Βαρδάρη. Συνήθως πήγαινα στο σταθμό των τρένων κι από κει έπαιρνα το λεωφορείο με τον αριθμό 14 για να πάω στο κέντρο. Το λεωφορείο ένωνε το σταθμό με την Τουμπα. Ώσπου μια μέρα.... την ώρα που περίμενα στη στάση, την είδα να κατεβαίνει το ίδιο όμορφη , σα μια άνοιξη να κατηφορίζει προς το καλοκαίρι.

Κορίτσι μου λέω...εσύ είσαι. Τρελή χαρά συνάντησης, τόση ομορφιά. Αγκαλιαστηκαμε σφιχτα. Οι αρυθμιες ξανάρχισαν πιο έντονες. Είχαμε τόσα να πούμε. Χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε ζευγάρι.

Έβρεχε. Έβρεχε καταρρακτωδης. Δεν υπήρχε ρεύμα πουθενά. Ο επόπτης του στρατοπεδου μας μυνησε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Είχα υπηρεσία στη πύλη, αρχιφύλακας. Ένιωθα ιδιαίτερη χαρά, θα ερχόταν να μου πει πως θα έφευγε στο εξωτερικό για συνέχιση των σπουδών. Τόσο γρήγορα, άλλος ένας αποχωρισμός. Η καρδιά δεν σκιρτουσε.Πονουσε. Πήγαμε απέναντι σε μια ταβέρνα από άλλη εποχή. Ο ταβερνιάρης μας φρόντισε. Έβαλε ένα κερί στη μέση του τραπεζιού,. εψησε στα κάρβουνα ότι είχε, ετοίμασε ένα δείπνο μυστηριακό, και πριν μου πει τίποτα μίλησα πρώτος. Αν φύγεις ότι γινηκε τελείωσε, μάτια που δεν βλέπονται! Αν όμως το θέλεις μπορείς να γίνεις γυναίκα μου, να παντρευτούμε. Κοίταξε τα μάτια μου, τα δάκτυλα μου, δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή γιατί, αργότερα μουεξηγησε. Πάρε τα κλειδιά του σπιτιού μου, πήγαινε και κοιμήσου εκεί, αύριο το πρωί θα τους το πούμε. Οι αρυθμιες ξανάρχισαν.

Έβρεχε, έβρεχε πολύ. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, μια ζωή, κι όταν βρέχει πάντα θυμάμαι το κορίτσι με το ζιβάγκο και το πρόσωπο της Παναγίας.