ΑΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΟΥ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

                                                                                                                      26 Νοεμβρίου 2002

ΑΓΑΜΗΜΕΝΗ ΜΟΥ

Τι να σου κάνει μια καληνύχτα στην ερημιά του στρατοπέδου;

Πως προσπαθώ να ξεγελάσω την μοναξιά

με μια βουβή καληνύχτα κολλημένη στο κόκκινο των χειλιών

μεταφέρει τραύματα από στόμα σε στόμα και

από μια ανδρική αγκαλιά σε μία άλλη κλειστή.

Πόσες φορές να την πω,

πόσες φορές μπορώ να την ακούσω,

να ξεγελάσω τις σκιές

που άλλοτε μονάχες και άλλοτε ζευγαρωτές,

περπατούν με τις κάνες των όπλων

να εκλιπαρούν τους ουρανούς των δωματίων,

να συγκατανέψουν στο πόνο, το κλάμα,

τον βουβό οίστρο μιας σύντομης συνάντησης μέσα στο όνειρο.

Δειλά υποκλίνομαι δεχόμενος και έναν εφιάλτη.

ΜΕΡΑ ΜΟΥ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

15 Νοεμβρίου 2002

 

Της αγάπης έμαθα τον λαβύρινθο.

Φυλλωσιές αδρόσιστες στο πυρόξανθο.

Αμαρτία είμαι εγώ.

Μια στιγμή!

Να σιωπήσω!

Τον ομφάλιο της γης μην αφήσω.

Μέρα μου, παρθένα.

Αγέννητη.

Στου Αι Δημήτρη τη χρονιά, μέρα μέθυσα.

Στα κλειστά της ξενιτιάς,  αιμορράγησα.

Και ο κτύπος της καρδιάς

Σαν χαλάζι,

μ΄ ένα νύχι γυάλινο,

με χαράζει.

Μέρα μου, αγνή.

Αγέννητη.

Μες της γης τα σωθικά, λάβα ντύθηκα. 

Πέρασα απ’ της πηγής, μα δεν πλύθηκα.

Ζει, απρόσμενα η ψυχή.

Φτερουγίζει.

Η ζωή, μια ρωγμή.

Με ακοντίζει.

Μέρα μου, μητέρα.

Αγέννητη.

 

ΔΙΑΔΡΟΜΗ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

10 Νοεμβρίου 2002

Μια διαδρομή υάκινθους ονειρεύτηκα.

Ποταμούς στεγνών δακρύων γεύτηκα.

Είναι το χαμόγελό σου, στο βαθύ γαλάζιο.

Των βουνών τους ήχους αφουγκράστηκα.

Στις κορυφές ν΄ αναδυθώ, κουράστηκα.

Είναι ένα μυστικό, στο βαθύ γαλάζιο.

Στων κυμάτων το πλατύ κοιμήθηκα,

Στων ερώτων την πηγή ξεπλύθηκα.

Μία η ανατολή, στο γαλάζιο σου χαρτί.

Αέρηδες στον κόρφο σου, γλυκολαλούνε.

Σειρήνες όνειρα, με πόθο σε καλούνε.

Η αλλοτινή φύση, στο γαλάζιο σου χαρτί.

Ανοικτή επιστολή / πρόταση προς τον Δήμαρχο Λάρνακας που αφορά δημιουργία Δημοτικού Κάμπιγκ

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε

Η απομάκρυνση των τροχόσπιτων από την παραλιακή ζώνη είναι μια καλοδεχούμενη ενέργεια. Αποκαθιστά την καλώς εννοούμενη εικόνα που πρέπει να έχει η ακτογραμμή στην πόλη μας. Τυχόν αντιδράσεις δεν θα πρέπει να πτοήσουν την όλη προσπάθεια της απομάκρυνσης της ασχήμιας.

Η ανάγκη όμως του Κύπριου πολίτη που δεν διαθέτει την απαιτούμενη οικονομική άνεση να πάει διακοπές είτε στο εξωτερικό, είτε στο εσωτερικό διαμένοντας σε ξενοδοχεία παραμένει. Πρέπει λοιπόν να μπορούμε ως πολιτεία να ανταποκριθούμε και σε αυτή την ανάγκη. Η Λάρνακα έχει πολλούς ελεύθερους χώρους που δεν έχουν αξιοποιηθεί ακόμα. Επιλεξτε μια τοποθεσία πλησίον της θάλασσας και δημιουργείστε ένα δημοτικό κάμπινγκ που θα έχει τη δυνατότητα φιλοξενίας 70-100 τροχόσπιτων. Εξωραιστε το με δένδρα, δημοτικό εστιατόριο, αναψυκτήριο και θα έχετε μια κερδοφόρα Δημοτική επιχείρηση.

Έτσι πιστεύω θα μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Για μελετήσετε το!

Με εκτίμηση

Δημήτριος Γκογκας

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ προς τον Δημοτική Αρχή της Λάρνακας

καθώς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ανταποκρίθηκε στην παράκληση μου να "ισιώσει" τις πινακίδες της πόλης που κάποιοι τις "στράβωσαν"

Η "αίτηση" υποβλήθηκε δημόσια στις 25 Ιουλ 2024 και σήμερα διαπίστωσα ότι τουλάχιστον στη γειτονιά μου οι πινακίδες, όπως δείχνει και η φωτογραφία επανήλθαν στην αρχική τους θέση! Πραγματικά τους ευχαριστούμε! Πιθανολογώ ότι το ίδιο συναίβη με όλες τις στραβές πιναίδες της πόλης.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

                                                                                                                     1η Νοέμβρη 2003

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανεμοδείκτες οι σκέψεις λαχταρούν να φτάσουν στο τέρμα.

Στη άγνωστη Δύση θα κοπεί το νήμα.

Στης ανατολής τα μέρη θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο.

Μυστήριο με τη βολίδα έτοιμη να σκάσει εντός των λέξεων.

Θρύψαλα οι φθόγγοι και οι γραφές.  

Θα τουφεκίσουμε τον πόλεμο, γιατί έχουμε έφεση στο Θάνατο, εμείς!

Ο πόλεμος θα πεθάνει μαζί μας!

Και τραγουδώντας και τραγουδώντας, όλοι μαζί,

κάτω από το φως του ουρανού μας. 

Είναι ωραία μέρα να πεθάνει κανείς!

Πανηγύρι ο θάνατος.

Σαν απλώνει το σκεπασμένο με τα δρεπάνι χέρι του

του κλείνουμε πονηρά το μάτι. 

(η καημένη  Καμπούλ ήτανε μακριά ακόμα)

Που ξεκινούν και πάνε; 

Ρωτάνε περίεργα περιπατητές 

στα μονοπάτια που διαβαίνουν τις ιτιές και τα κυπαρίσσια,

Τόσα αμούστακα παιδιά και άφοβοι άνδρες;

Στήνει γάμο και χαρά ο  πόλεμος;

Κι αυτός ο πόλεμος;

Τι νεκρική σιγή το πανηγύρι του.

Τι νεκρική σιγή, στο «προσοχή» η σιγή του θανάτου!

Αντίο λοιπόν μην ξεχάσω να πω.

Αντίο δρόμοι,

Που περπάτησα,

Που έκλαψα,

Που πόνεσα.

Αντίο και πάνω σας ξόδεψα

Τόσες πατούσες υποδημάτων.