ΛΑΜΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 Αρχίζει ο Φεβρουάριος του 2003 

ΛΑΜΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Λάμψεις.

Λάμψεις μέσα στη αφέγγαρη νύχτα.

Είναι ο ρακοφορεμένος εχθρός που καιροφυλαχτεί

Και στην μεριά του απλώνει την πραμάτεια.

Στο παζάρι των ψυχών πάντα τοκίζεται ο άνθρωπος.

ΨΑΧΝΩ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 13 Ιανουαρίου 2003

 

ΨΑΧΝΩ

Τι να αξίζει άραγε,

Πιότερο από το χαμόγελό σου;

Ο ήλιος;         

Η πέτρα;

Ο άνεμος;

Ψάχνω να βρω το χαμόγελό σου.

Στον πέτρινο ήλιο.

Στην ηλιοκαμένη πέτρα.

Στον σκονισμένο άνεμο.

ΦΩΣ/ Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 12 Ιανουαρίου 2003

ΦΩΣ

Φως.

Μισήσαμε

Φως απόλυτο.

Τολμήσαμε.

Θα καταλάβουμε.

Θα υπάρξουμε.

Θα μεταλάβουμε.

Θα αλλάξουμε.

Φως.

Ράπισμα, διαλύτης σκιών.

Φως ιλαρό, φως λαών,

μιλήσαμε.

Να καταλάβουνε

Να υπάρξουνε

Να μεταλάβουνε

Να αλλάξουνε.

Ακέφαλη καρέκλα / Δημήτριος Γκόγκας

 

Απέναντί του μια ακέφαλη καρέκλα
Την αντικρύζει κάθε μέρα.
Και μάρτυρά του ο Θεός 

την ομοιάζει με σκελετό που ξεθάφτηκε χωρίς το κρανίο.
Έχει κορμί, έχει πόδια μα ακέφαλη ως είναι δεν απαντά στις εκκλήσεις του
Δεν απαντά στις ερωτήσεις του
Γιατί;
 
Έτσι με ταπεινότητα ρίχνει το βλέμμα στο Θεό
Α τούτος φταίει που τον έκανε λεύτερο
Επέλεξε τη σκοτοδίνη κι ήρθε ο θάνατος
Κι έτσι απουσιάζει τις Κυριακές από το τραπέζι στο πατρικό
Κι έτσι είναι αδειανή και ακέφαλη η καρέκλα
Κι έτσι μένει κενό το πιάτο
Κι έτσι υψώνει το πνεύμα στον ουρανό και πλησιάζει το ετοιμόρροπο ταβάνι
 
κι αυτή η εικόνα είναι θεϊκή;
Αναρωτιέται και σταματά τη γλώσσα που έκπληκτη αναμασά προσευχές και παρεκκλίσεις
Ύστερα πάει στο εικονοστάσι κι ανάβει το καντήλι
Τουλάχιστον να ζεσταίνεται κάτω από τα κλινοσκεπάσματα της γης
Κι ας μένει ακέφαλη η καρέκλα!
 

 

 

 

ΦΥΛΕΣ / / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

                                                                                                                        10 Ιανουαρίου 2003

ΦΥΛΕΣ

Μες στην κοιλάδα του Πανσίρ,

Απόρησε ο λερός μικρός με το τύμπανο κρεμάμενο στους ώμους

και τη σκανδάλη βέρα στο δάκτυλο.

Πως έφτασαν ως εδώ τόσοι πολλοί ξένοι;

Τόσοι στρατιώτες κρυμμένοι πίσω από το αλφάβητό τους.

Στο τετράδιό του μουντζούρωνε ακόμα αριθμούς σκοτωμένων.

Χαζάροι, Παστούν,  Τατζίκοι, Αϊμάκοι,

Τουρκομάνοι, Βαλούχοι, Μπαλόχ, Πασάγοι, 

Νουριστάνοι, Μπραχούι, Παμίροι, Γκουρτζάρ και Ουζμπέκοι

κουβαλούν στις πλάτες τους,

σ΄ ένα άπλυτο δισάκι την έχθρα των αιώνων.

Ανεμοστρόβιλοι φυλές σκορπίζουν και σκορπίζονται.

Σαν φύλλα,

Σαν σκόνες, στάχτες,

και σκουπίδια.

Που πάνε ;

Ποιοι είναι τούτοι που ήρθανε;

Τι γυρεύουν;

Ας τους αφήσουμε μονάχοι τους να παίζουν, με τις σπάθες, 

τις χατζάρες με τις μοίρες τους.

Στο σκάκι από λάπις, υπάρχει πάντα η ισοπαλία!

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ / Ποίημα από τη συλλογή: ΑΝΑΣΕΣ από την Καμπούλ / 2015 του Δημητρίου Γκόγκα

 

Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

1 Ιανουαρίου 2003

Ακούγεται στο βάθος του διαδρόμου, ο ήχος της Πατρίδας.

Φωτίζει η φεγγαρόσκονη κι η πόρτα ξύλινη,

-από της σάπιας βίδας, το πήγαινε έλα –  έτοιμη να σπάσει.

Και τούτο στρατιώτη θα περάσει.

Ακούγεται ψηλά σαν κρόταλο, ο ήχος του θανάτου.

Πόση απόλυτη ερημιά, μέσα σε μία μυρωδιά.

Σαν βότσαλο που γλίστρησε, στης θάλασσας τον πάτο.

Και την ψυχή μας θα δαμάσει.

Οι κύκλοι χάθηκαν και δεν θα βγει, κείνη η γοργόνα που ρωτά,

για τον χαμένο βασιλιά.

Αφήστε τον να κοιμηθεί, είναι αργά κι έχει κρυώσει το κορμί.

Τον δρόμο του έχει χάσει.