- Τι με ρωτάς γυναίκα.
Ποιος με όρισε ρυθμιστή των ψυχών σου;
Των παραλογισμών σου;
Σου απαντώ με έπαρση ορθώς.
Εγώ κοιτώ και απαντώ: Κανείς, παρ΄ εκτός ο λογιστής των
μερτικών σου.
Είσαι στο τέλος μια θηλιά,
μια ανεκπλήρωτη γραφή των διαθηκών σου!
Ποιος λέει (πες το χωρίς σκέψη)
Το μαντήλι, μπούρκα έχω μάθει πως το λεν, γυναίκα θα το ρίξεις;
Σταμάτα, έχουν το χρώμα τ΄ ουρανού τα μάτια που δεν βλέπω;
Μήπως σκληρός ο ήλιος που λογά, τ΄ αυλακωμένο πρόσωπο,
στο χρόνο μη το δείξεις;
- Είναι πληγή ο χρόνος και μετρά, πάντα με λάθη και κινά.
- Είναι καιρός να λυτρωθείς, τον ήλιο να αγγίξεις.
Τέλος ποιος την συννεφιά σου λέει: διάλυσε την;
-Μα η συννεφιά; του απαντά χωρίς να απαντά (σταμάτα τσάκισέ την)
-Ο ήλιος,
Είπα! ο ήλιος είν΄ σκληρός. Κι άμε γυναίκα να κρυφτείς.
-Γιατί το κάνεις; Θα νοιαστείς; Εδώ δεν νοιάστηκε κανείς!
-Λένε πως πιάνεις χώμα το ζουπάς και βγάνεις νάμα;
-Πάω γυμνότερη ως την σπηλιά του μεταξιού και ανάβω τάμα.
Εσύ τι θέλεις, τι λογάς κοψο-μεσής του δρόμου;
-Να πάρω γεύση από το στόμα ενός εντόμου!
