Λίμνες της Φλώρινας: Ένας νομός , έξι λίμνες !

Το 2007, ως Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς, μετατίθεμαι σε Μονάδα της Δυτικής Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα σε Μονάδα του Νομού Φλώρινας. Με συναρπάζει το φυσικό περιβάλλον και θαμπωμένος από την ομορφιά των λιμνών του νομού αποφασίζω να γράψω μια εργασία πάνω στις λίμνες. Το αποτέλεσμα εκείνο, το υπέβαλλα στη Στρατιωτική Επιθεώρηση, εκρίθηκε η δημοσίευσή της εργασίας, κάτι που πραγματοποιήθηκε στο τεύχος Νοε-Δεκ 2008. 

Δημήτριος Γκόγκας

Πατώντας επάνω στο σύνδεσμο θα μεταφερθείτε στις σελίδες της Στρατιωτικής Επιθεώρησης. 

https://docplayer.gr/2930741-Limnes-tis-florinas-keimeno-yplhos-dimitrios-gkogkas.html

Μετέωρα ( Τόπος συνάντησης θεού και ανθρώπων )

Το 2006 υποβάλλω μία εργασία στη Στρατιωτική Επιθεώρηση με τίτλο :Μετέωρα (Τόπος συνάντησης θεού  και ανθρώπων) Υπηρετούσα τότε ως ανθυπολοχαγός στο όπλο των Τεθωρακισμένων. Το πως είχα αποφασίσει να γράψω αυτή την εργασία ούτε που θυμάμαι. Η εργασία εκείνη δημοσιεύεται στο τεύχος Μαρ- Απρ 2007

Δημήτριος Γκόγκας

Πατώντας επί της διευθύνσεως θα βρεθείτε στις σελίδες της προαναφερόμενης στρατιωτικής επιθεώρησης

http://army.gr/sites/default/files/mag_20070201.pdf

Τόσοι Συμβολισμοί ...γιατί;

Τόσοι συμβολισμοί, χωρίς καμία μα καμία αξία. Γιατί; Πότε το ακριτικό Καστελόριζο, πότε μια ακριβή γραβάτα, πότε μια Ιθάκη θα ξεπροβάλλει, πότε ένας Μέγας Αλέξανδρος, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν θα αναδεικνύεται η αλήθεια και δεν θα λέγεται χωρίς μειδίαμα μία ειλικρινής συγνώμη, ένα διάφανο δάκρυ, μια αγκάλη χωρίς να είναι σκουπιδότοπος....Το άει σιχτίρ είναι η λιγότερο συμβολική φράση που μπορώ να ξεστομίσω

Αγώνας η αλλαγή του κόσμου που δεν έρχεται

Κάποιες φορές πιάνω τον εαυτό μου αλλά και συμπολίτες μου  να βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη, τεράστια ουτοπία. Να θέλουμε να διορθώσουμε τον κόσμο. Λες και ο κόσμος είναι μια ζωγραφιά σε μια κόλλα Α4 και εμείς με ένα σβηστήρι, διαγράφουμε ότι δεν μας αρέσει. Στη προσπάθεια αυτή δεν κατανοούμε ότι πολλές φορές μουντζουρώνουμε. Και είναι ουτοπία. Ο κόσμος αυτός ποτέ δεν θ΄ αλλάξει όπως τον ονειρευόμαστε. Μα αν σταθείς αμέτοχος δίνει χώρο όλο και μεγαλύτερο χώρο σε εκείνους που επιθυμούν την περιθωριοποίησή σου για να δρουν ανενόχλητοι. Οπότε ένας διαρκής αγώνας και πόλεμος, με τις νίκες και τις ήττες. 

Το «ΨΩΜΙ»… Παρουσίαση του Βιβλίου του Χρίστου Τσιαήλη από τον Δημήτριος Γκόγκα

https://thematofylakes.gr/%CF%84%CE%BF-%CF%88%CF%89%CE%BC%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CF%8E%CF%82/

Εάν δεν ληστέψεις τους άλλους δεν μπορείς να επιβιώσεις

θα πρέπει να το αφομοιώσεις το νόημα αυτής της πρότασης, να το κάνεις δικό σου, να μπορεί να κυλάει στο αίμα σου εάν φυσικά θέλεις τελικά να έχει νόημα στη ζωή σου. Είναι όμως έτσι ή απλώς έτσι σκεφτόμαστε ή μας οδήγησαν να κάνουμε ανάλογες σκέψεις αυτοί του περίφημου διευθυντηρίου; Κάθε τόπος έχει το διευθυντήριο του, κάθε χώρα, κάθε λαός και κάθε έθνος. Και το διευθυντήριο δεν είναι άλλο από όλους εκείνους που προσπαθούν να διαμορφώσουν την σκέψη μας κατά το δοκούν και να μας οδηγήσουν στα μονοπάτια που οι ίδιοι θεωρούν ως μονοπάτια σπουδαία, ως μονοπάτια μάλλον μονόδρομους. Σκεφτείτε να ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου το κορυφαίο πολίτευμα θα ήταν η Δικτατορία και ο Φασισμός η κορυφαία θεωρία. Τότε η Δημοκρατία θα ήταν η δεξιά ή και η αριστερή απειλή και θα την εξοστράκιζαν από τα έδρανα ενός κοινοβουλίου με συνοπτικές διαδικασίες. Σκεφτείτε να ήταν το λογικό αλλά και το νόμιμα αποφασισμένο η τριμελής οικογένεια απλά. Τότε όποια οικογένεια θα αποτελούνταν από τέσσερα ή και περισσότερα μέλη θα ήταν καρκίνωμα, θ α ήταν περιττή σε τούτη την κοινωνία. Το λέω αυτό όχι επειδή ντε και καλά θα μπορούσαν να ισχύουν αλλά εάν ίσχυαν; Έτσι λοιπόν εάν δεν ληστέψεις τους άλλους δεν μπορείς να επιβιώσεις; Και φυσικά θα διαφωνήσουμε καθώς χρησιμοποιούμε την λέξη διαβίωση και όχι την λέξη πλουτισμό. Αν δηλαδή βάλουμε στη θέση του "επιβιώσεις" το "πλουτίσεις" τότε σίγουρα βγαίνει ένα απολύτως φυσιολογικό νόημα. Φυσιολογικό γιατί ο πλουτισμός λειτουργεί πάντα σε βάρος των ανθρώπων που ξοδεύονται, ταλαιπωρούνται, βασανίζονται, βαφτίζονται ήρωες και στις πλάτες τους ως εργάτες, τρώνε με χρυσά κουτάλια οι επιτήδειοι, οι κλέπτες των λαών, οι κλέπτες των πολιτών, οι κλέπτες των εργατών.