Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ / Δημήτριος Γκόγκας / Ποιητική Συλλογή: Ανάσες από την Καμπούλ

 

1η Νοέμβρη

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Ανεμοδείκτες οι σκέψεις λαχταρούν να φτάσουν στο τέρμα.

Στη άγνωστη Δύση θα κοπεί το νήμα.

Στης ανατολής τα μέρη θα ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο.

Μυστήριο με τη βολίδα έτοιμη να σκάσει εντός των λέξεων.

Θρύψαλα οι φθόγγοι και οι γραφές.  

Θα τουφεκίσουμε τον πόλεμο, γιατί έχουμε έφεση στο Θάνατο, εμείς!

Ο πόλεμος θα πεθάνει μαζί μας!

Και τραγουδώντας και τραγουδώντας, όλοι μαζί,

κάτω από το φως του ουρανού μας. 

Είναι ωραία μέρα να πεθάνει κανείς!

Πανηγύρι ο θάνατος.

Σαν απλώνει το σκεπασμένο με τα δρεπάνι χέρι του

του κλείνουμε πονηρά το μάτι. 

(η καημένη  Καμπούλ ήτανε μακριά ακόμα)

Που ξεκινούν και πάνε; 

Ρωτάνε περίεργα περιπατητές στα μονοπάτια που διαβαίνουν τις ιτιές και τα κυπαρίσσια,

Τόσα αμούστακα παιδιά και άφοβοι άνδρες;

Στήνει γάμο και χαρά ο  πόλεμος;

Κι αυτός ο πόλεμος;

Τι νεκρική σιγή το πανηγύρι του.

Τι νεκρική σιγή, στο «προσοχή» η σιγή του θανάτου!

Αντίο λοιπόν μην ξεχάσω να πω.

Αντίο δρόμοι,

Που περπάτησα,

Που έκλαψα,

Που πόνεσα.

Αντίο και πάνω σας ξόδεψα

Τόσες πατούσες υποδημάτων.

7000 νεκροί και το 40% αυτών παιδιά στη περιοχή της Γάζας

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

   

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τα εκγλήματα που σημειώθηκαν στις 7 Οκτ 2023 από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ. Κανείς δεν μπορεί να μην αισθανθεί αποτροπιασμό και να μην δικαιολογήσει την αντίδραση του Ισραήλ. Όμως μέχρι ενός σημείου. Διότι το έχουμε πει ξανά. Δεν μπορεί να επικαλείσαι το δικαίωμα της αυτοάμυνας, περνώντας στην ολοκληρωτική αντεπίθεση/ επίθεση και να εξουδετερώνεις, να σκοτώνεις αμάχους και μάλιστα μικρά παιδιά. Σκεφτείτε ότι από τους 7000 νεκρούς μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι 2800 είναι νεκρά παιδιά. Απλώς σκεφτείτε τον αριθμό και προσπαθείστε να δημιουργήσετε μια εικόνα πολέμου, μια εικόνα χάους και κολάσεως. 

  Ναι θα δώσουμε δίκαιο στο Ισραήλ που θέλει να εκδικηθεί (αν και ως Χριστιανοί μια πράξη εκδίκησης δεν συνάδει με το θρήσκευμα και τις αρχές) αλλά σε βάθος χρόνου ταξιδεύοντας στα γεγονότα θα δούμε το διαρκές δράμα του παλαιστινιακού λαού, που εξοστρακίζετε και δεν έχει, επί της ουσίας, πατρίδα. 

  Μόνη λύση, η εκεχειρία και η έναρξη συζήτησης για τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, μη εξαρτώμενου από το Ισραήλ. 

Σχήμα Οξύμωρο (Ισραήλ- Παλασιτίνη- Χαμάς )

 

Το έχουμε γράψει, το έχουμε πει. Η τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς που αιφνιδιαστικά (και είναι άκρως περίεργο) έπληξε αμάχους στο έδαφος του Ισραήλ πρέπει να πληρώσει το τίμημα. Και όλοι συμφωνούν (κυρίως οι ενδιαφερόμενοι)  (Αμερική, Ευρώπη, κτλ) ότι η Χαμάς δεν αντιπροσωπεύει τον Παλαιστινιακό Λαό και πως ενώ στέκονται στο πλευρό του Ισραήλ, θέλουν να τον προστατεύουν και του παρέχουν ανθρωπιστική βοήθεια. Όμως επιτρέπουν το Ισραήλ να βομβαρδίζει συνεχώς τη λωρίδα της Γάζας με θύματα αθώους αμάχους (γυναικόπαιδα). Αν το Ισραήλ θέλει να πάρει το αίμα του πίσω, το πήρε ήδη και με το παραπάνω. Αν θέλει να εξουδετερώσει μόνο τη Χαμάς, τότε είναι ηλίου φαεινότερον ότι η Χαμάς δεν κρύβεται, ούτε σε σχολεία, ούτε σε νοσοκομεία, ούτε σε δημόσια κτίρια. Βρίσκεται κάτω από τη γη. Αν το Ισραήλ ήθελε ή θέλει να κατατροπώσει τη Χαμάς, ας έστελνε ή ας στείλει τις επίλεκτες ομάδες και ας κάνει το...παιχνίδι που επιθυμούν. Αλλιώς σχήμα οξύμωρο και υποκρισίες της Δύσης! 

Αταξία / Δημήτριος Γκόγκας (από την ποιητική συλλογή: ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ μαζί με την Ρούλα τριανταφύλλου και την Χριστίνα Γαλιάνδρα)

ΑΤΑΞΙΑ

Όταν ξεκινά η περίοδος του κυνηγιού
Τα πουλιά κρύβονται στις φτερούγες τους
Οι άνθρωποι καμώνονται τους ήρωες
Οι σκαντζόχοιροι ντύνονται κάκτοι

Στο σπίτι υπάρχει πάντα νερό σε λαγούμια με δηλητήριο
Και τροφή γιομάτη καρφίτσες για τη μάσηση
Ώρες – ώρες ο παρακλητικός φωνάζει τον μέντορα
Κι ο πνευματικός σηκώνει τα χέρια ελέω θεού
Νίπτοντας τα χείρας επί των υδάτων

Τι μέρες και κείνες, οι μέρες του κυνηγιού
Η πατέρας λιοντάρι
Η μάνα αλεπού
Οι γέροντες κόρακες
Τα αδέλφια περιπλανώμενες ύαινες
και η πολιτεία
νεκρωμένος ιστός αράχνης από κανόνες και νόμους.

Οι νεκροί με τους ζωντανούς και τανάπαλι.

τι κι αν θρηνώ / Δημήτριος Γκόγκας

Βάζω το δάκρυ στους αρμούς 
κι η πέτρα του ταιριάζει 
πέφτει θολό και καταγής 
μονάχο του λιμνάζει 

κι είναι σα βόλι που μεθά 
στη κάνη πολυβόλου 
σαν μια πνοή που καίγεται 
σ΄ευθεία φλογοβόλου

τι κι αν θρηνώ, ακούγομαι 
στα έγκατα της γης μου
που ΄τε ανθρώποι δεν πατούν 
κι ούτε ανθούν λουλούδια 

μόνο μια δύσοσμη οργή 
με χρώματα σφαγής 
γίνεται νότες πένθιμες 
σε νεκρικά τραγούδια. 

Η ανέφικτη λύση του Κυπριακού Προβλήματος/ Δημήτριος Γκόγκας

     

Μισός αιώνας πλέον έχει περάσει και ο Ελληνισμός της Κύπρου,με συμπαραστάτη τον Ελληνισμό όλου του Κόσμου, μάχεται για τη δικαίωσή του. Για την επίλυση του προβλήματος που προέκυψε με βίαιο και τραγικό τρόπο, από την Εισβολή της Τουρκίας (Εγγυήτρια Δύναμη) το 1974, μετά το προδοτικό υποκινούμενο (από ξένες δυνάμεις)  πραξικόπημα (που πραγματοποίησε η Χούντα της Ελλάδας - Εγγυήτρια Δύναμη) και την αποχή- απαθή στάση της Αγγλίας (Εγγυήτρια Δύναμη).Μισός αιώνας ιδεών και ποικίλων προτάσεων που έπεσαν στο κενό. Η κάθε πλευρά κατηγορεί την άλλη,ότι μεθοδεύει τις θέσεις κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να οδηγούνται οι συνομιλίες σε αδιέξοδο. Αν όμως θέλουμε να μιλάμε με αντικειμενικότητα, χωρίς να παραμερίζουμε τις αστοχίες της Ελληνοκυπριακής πλευράς, οι αποτυχίες των συνομιλιών και των διαπραγματεύσεων έχουν διαιρέτη και παρονομαστή την Τουρκία, η οποία πατρονάρει την Τουρκοκυπριακή πλευρά και θέτει συνεχώς νέα αιτήματα κατευθύνοντας τις συνομιλίες σε στενωπούς και νομικές αγκυλώσεις που θυμίζουν λαβύρινθο. 
     Οι πολίτες δε και από τις δύο πλευρές, οι νόμιμοι κάτοικοι της Κύπρου δείχνουν έντονα σημάδια κόπωσης. Είναι φυσικά και αυτό μέρος του πολιτικού παιχνιδιού και σκηνικού. Η κόπωση, η κούραση, οδηγεί πολλές φορές σε άλογους και άγονους συμβιβασμούς. 
Τα προβλήματα είναι πολλαπλά και άλυτα: Εγγυήτριες Δυνάμεις, Εδαφικό, Σύνταγμα, Σώματα Ασφαλείας, Φυσικό Αέριο κ.ο.κ και συνεχώς θα εμφανίζονται και άλλα στο περίφημο τραπέζι των διαπραγματεύσεων που αμη τι άλλο μπορούσε να στηθεί πάνω στην πράσινη γραμμή με όλες τις λαμπρότητες. 
    Έτσι λοιπόν θα συνεχίσουμε; Είναι ανέφικτη μια λύση; Είναι πιθανόν να οδηγηθούμε σε κείνο το χρονικό σημείο του μέλλοντος, όπου θα αντικρύσουμε και στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα τη σημαία της Κύπρου; Θα σβήσουν επιτέλους από τον Πενταδάκτυλο οι προκλητκές φωταγωγημένες κατοχικές σημαίες; Με τς υπάρχουσες συνθήκες και με αυτές που φαίνεται να διαμορφώνονται, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όχι. Δεν θα συμβεί ποτέ αυτό!
   Η επιθυμητή λύση της επανένωσης μπαίνει στα κόκκινα προβλήματα και πρέπει να το αναλάβει ένας "φορέας" που γνωρίζει να χειρίζεται ανάλογα προβλήματα στη διεθνή σκηνή, με πολιτική βούληση, διεθνή επιρροή και οπωσδήποτε στρατιωτική και οικονομική υπεροχή. Ο ΟΗΕ δεν μπορεί να αποτελέσει τίποτα άλλο παρά το "καταφύγιο που φθονούμε" Και επειδή δεν υπάρχει τέτιοιος"φορέας" ή  τέτοια δύναμη έτοιμη να συνδράμει, εκείνοι στο βορρά και εμείς στον Νότο. Ίσως απεγκλωβισμένοι από μια ουτοπική ελπίδα επίλυσης και χωμένοι στην αγκαλιά της ρήσης : Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι, απαλλαγούμε και από τους λιβανιστές της λύσης και τους "βρυκόλακες" της πολιτικής, που στοιχειώνουν τα δικά μας όνειρα και των παιδιών μας. 
     Παραμερίζοντας δε τα σεβαστά ήθη και έθιμα και των δύο πλευρών, οι εθνικές και οι εθνολογικές διαφορές είναι πρέπει να πούμε ότι είναι τόσο τεράστιες και βαθειές, που το ρήγμα δεν μπορεί να γεφυρωθεί και ούτε να αγνοείται. Με ελάχιστα λόγια πρέπει να αναλογιστούμε: Μήπως τζάμπα μιλάμε; 

Στην Κύπρο σαν θα πάμε
στ΄ ωραίο μας νησί. 
Σε θέλουμε να έρθεις 
Ελλάδα μας και συ

έγραφε ο Ε. Παλληκαρίδης 

Εμείς τι γράφουμε και τι λέμε;