Μονοπάτι για τον παράδεισο / Δημήτριος Γκόγκας

 

Τον καιρό εκείνο, είχε χτιστεί ένα ξωκλήσι δίπλα από τη θάλασσα.
Τα κύματα κάπου – κάπου χαμένα και αυτά
χωρίς καμία ιδιαιτερότητα και φαντασία χτυπούσαν τα μπλε του παράθυρα.
-Κατανοείτε πλέον ότι βρισκόμαστε σε κάποιο νησί, χαραγμένο σε ανώνυμο χάρτη-
Στην αρχή του προαυλίου υπήρχε ταμπέλα  «Απαγορεύονται οι σκύλοι».
Γάτες υπήρχαν!
Άγνωστο γιατί. Λυπηρό γεγονός ο διαχωρισμός των ζώων.
Κάθε Κυριακή προσέρχονταν τα ποιήματα να αγιαστούν.
Οικογένειες ολόκληρες από λέξεις και στίχους.
Μοναδικότητες, ιδιομορφίες και λοιπές ιδιοτυπίες αφήνοντας στην άκρη.
Μην αμαυρωθεί η λεπτότητα της αγιότητας του χώρου και κυρίως του τοπίου.
Να βαπτιστούν με νερό και όχι με άγιο πνεύμα, με το πνεύμα του ανθρώπου.
Κάποιες από τις λέξεις έχαναν την ισορροπία τους, έπεφταν και πνίγονταν.
Άλλες, μην βιαστούν από τους πιστούς της υστεροφημίας χόρευαν ένα Ζάλογγο,
δίνοντας την υπόσχεση της αντάμωσης στο μυροφόρο παράδεισο.
Οι ιερείς αυλοκόλακες της πίστης έσκιζαν τα ιμάτιά τους.
Συνήθης πρακτική της ποιητικής ραστώνης.