Η επιλεκτική ευαισθησία της Δύσης για τους πολέμους της υφηλίου

 
γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας 

   

Πάντα οι πολιτισμένες χώρες έδειχναν τις προτιμήσεις τους για τους πολέμους που διεξάγονταν είτε στην γηραιά ήπειρο  (όνομα και πράμα) είτε στις άλλες ηπείρους του πλανήτη. Έδειχναν με τις επιλογές τους σε ποιους έπρεπε να επέμβουν και σε ποιους όχι, ανάλογα με τον πολιτικό – οικονομικό προσανατολισμό του πολέμου και φυσικά σταθμίζοντας πότε με ακρίβεια και πότε σχετικά τα συμφέροντά τους. Έτσι λοιπόν από τη  μια δεν μας φαίνεται περίεργο που στον πόλεμο Ουκρανίας – Ρωσίας, οι χώρες της Δύσης δια των συνασπισμών τους (ΕΕ, ΝΑΤΟ, Κοινοπολιτεία των Άγγλων καθώς και οι πειθήνιοι και επιστήθιοι φίλοι τους: Αυστραλία, Καναδάς κτλ) προδίδουν μια άνευ προηγουμένου υπερ- ευαισθησία στην προάσπιση των δικαιωμάτων μιας χώρας για αυτοδιάθεση και σύσσωμοι στέλνουν κάθε είδους βοήθεια στην πολύπαθη Ουκρανία και από την άλλη σε όλους μένει η πικρή απορία αναπάντητη γιατί στην Ουκρανία και όχι και σε άλλες περιοχές- χώρες του κόσμου όπου χρόνια τώρα μαίνονται ψυχροί και θερμοί πόλεμοι και η πολιτισμένη συμμαχία των Δυτικών χωρών απλώς κοιτάζει και σφυρίζει αδιάφορα.

Ας δούμε όμως στο σημείο αυτό ποιοι είναι οι πόλεμοι αυτοί που σιωπηλά και μακριά από τα Μέσα της Δημοσιότητας συνεχίζονται με χιλιάδες θύματα ή ποιοι είναι αυτές οι διαμάχες που έχουν αφεθεί στο έλεος του χρόνου και γράφουν τη δική τους ιστορία.
 
1.    Αφγανιστάν: Μια εναλλάξ κατοχή της χώρας από Ρωσία – Ανεξάρτητη Δύναμη Δύσης (επί της ουσίας ΝΑΤΟ με επικεφαλής την Αμερική)έφεραν σε απόγνωση τον ντόπιο πληθυσμό με τις αντιμαχόμενες φατρίες να παίρνουν το μέρος πότε της μιας και πότε της άλλης δύναμης. Δέκα χρόνια κατοχής από Ρωσία, είκοσι χρόνια από τις Δυτικές Δυνάμεις το μόνο που κατορθώθηκε είναι η ύπαρξη πάνω του 1εκατ. νεκρών και την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, αυτούς δηλαδή τους οποίους πολεμούσαν για να εκδημοκρατίσουν τη χώρα. Και τώρα τι. Φεύγοντας οι Δυτικοί παρέδωσαν τους Αφγανούς σε ένα καθεστώς στυγνό και άκρως θεοκρατικό και βαθειά φασιστικό. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή!
2.     Συρία: Εμφύλιος πόλεμος, ξεκίνησε το 2011 με την υποκίνηση των ΗΠΑ και όπως ήταν φυσικό μπλέχτηκαν η Ρωσία, ως βοήθεια της Συρίας, και η Τουρκία παίρνοντας πότε το μέρος των μεν και πότε των δε, κατά πως τρέχουν και τα συμφέροντά της. Μέχρι τώρα οι νεκροί, κυρίως άμαχοι ξεπέρασαν τις 600.000 ανθρώπους. Ο πόλεμος αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε … ύφεση χωρίς να γνωρίζει κανείς με ακρίβεια την εξέλιξή του.
3.    Υεμένη: Εμφύλιος πόλεμος για την κατάληψη της εξουσίας. Ξεκίνησε το 2014, οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις 100.000 ανθρώπους και πίσω από την υπεράσπιση της φερόμενης ως νόμιμης κυβέρνησης βρίσκονται οι ΗΠΑ
4.    Μεξικό: Πάνω από 250.000 νεκροί σε έναν ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ του Κράτους του Μεξικού και των διαφόρων οργανώσεων διακίνησης ναρκωτικών.
5.    Σομαλία: Εμφύλιος πόλεμος που ξεκίνησε το 1980. Πάνω από 500.000 νεκροί.
6.    Νιγηρία: Συγκρούσεις θρησκευτικών μειονοτήτων, με σφαγές κυρίως χριστιανών. Πάνω από 20.000 νεκροί.
7.    Μπόκο χαράμ, Ισλαμικό Κράτος. Πόλεμος σε διάφορες χώρες του κόσμου. Πάνω από 60.000 νεκροί.
8.    Ινδία: Πόλεμος στη περιοχή του Κασμίρ με κατά καιρούς διαμάχες. Ξεκίνησε το 1947 και μέχρι σήμερα μετρά πάνω από 60.000 νεκρούς.
9.    Ισραήλ- Παλαιστίνη: Ένας αιώνιος πόλεμος που η διεθνής κοινότητα αδυνατεί να ελέγξει. Οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τις 30.000 και η ίδρυση του Παλαιστινιακού κράτους ίσως είναι η μόνη λύση για ειρήνη, κάτι που το Ισραήλ αρνείται κατηγορηματικά.

10.  Τουρκία- Κούρδοι. Διαμάχη για την ίδρυση κουρδικού κράτους ή παραχώρηση αυτονομίας. Οι Κούρδοι μάχονται από το 1925 και μέχρι σήμερα ο στόχος τους δεν επετεύχθη. Νεκροί πάνω από 50.000  

11. Λιβύη: Εμφύλιος πόλεμος. Ξεκίνησε το 2011 για την κατάκτηση της εξουσίας. Γαλλία, ΗΠΑ και Αγγλία πίσω από τον πόλεμο αυτό.

12.  Αρμενία- Αζαρμπαιτζάν: Οι νεκροί ξεπέρασαν τις 30.000 χιλιάδες. Οι παίκτες του πολέμου συνεχώς ανακοινώνουν εκεχειρία που δεν τηρείται από κανέναν.

13.  Κύπρος: Η κατάληψη του βόρειου τμήματος της χώρας συνεχίζεται και η Διεθνής Κοινότητα δεν μπορεί να επιβάλλει τη θέλησή της στην Τουρκία εδώ και μισό αιώνα

 

         Ανέφερα ενδεικτικά 13 περιπτώσεις έντονων διαμαχών ανά την Υφήλιο, όπου σήμερα οι πολιτισμένες χώρες απλώς στέκονται και παρακολουθούν χωρίς να μπορούν να επέμβουν είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί τα συμφέροντά τους έχουν μετατοπιστεί. Ποια μπορεί να είναι αυτά: Γεωπολιτική αντιπαλότητα, σφαίρες επιρροής, οικονομικοί λόγοι, ηγεμονισμός, φυλετικές διακρίσεις, θρησκευτικές διακρίσεις, προσωπικές φιλοδοξίες κτλ
 
         Όποιοι όμως  και να είναι οι λόγοι, δεν δικαιολογείται η επιλεκτική ευαισθησία και το ενδιαφέρον κυρίως των προηγμένων χωρών για συγκεκριμένες περιοχές και χώρες. Ή θα προσπαθεί η Διεθνής Κοινότητα να επιβάλλει το δίκαιο σύμφωνα με τους ισχύοντες νόμους και διατάξεις του ΟΗΕ ή θα πρέπει να πάψει να εμπλέκεται στα εσωτερικά των κρατών της υφηλίου. Διαφορετικά εκτίθεται και η εμπιστοσύνη προς τους οργανισμούς και κυβερνήσεις εκπίπτει και λαμβάνει το φαινόμενο ανεξέλεγκτες διαστάσεις. 

         Και παίρνει ήδη. Η Δύση με συντονισμένες προσπάθειες, ενώ προκαλεί ασφυξία στις οικονομίες των πολιτών της, λαμβάνει πρόσθετα μέτρα πίεσης όχι γιατί απέναντι έχει ένα οικονομικό κολοσσό αλλά πρωτίστως γιατί απέναντι έχει μια πολεμκή δύναμη που μπορεί να μην έχει την αίγλη του παρελθόντος κατέχει όμως πυρηνικά. Η πίεση λοιπόν στον οικονομικό τομέα θα φέρει και την σταδιακή εξόντωση του μεγαθηρίου που ονομάζεται Ρωσία. Και ενώ αντιλαμβανόμαστε πλήρως τις ενέργειες των ΗΠΑ, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις ανόητες ενέργειες της ΕΕ. Που πετάει στο κάλαθο των αχρήστων την πάγια τακτική της οικοδόμησης καλών σχέσεων με τους γείτονες. 

         Το έχω πει πολλές φορές, ο πόλεμος της Ουκρανίας με την Ρωσία θα μπορούσε να αποφευχθεί. Η Ουκρανία θα μπορούσε να παραμείνει στρατιωτικά ουδέτερη και να συνάψει μια ειδική σχέση με την ΕΕ και να δοθεί μερική αυτονομία στους ρωσόφωνους της. Δηστυχώς με τις ανώφελες προτροπές των σοφών της Δύσης οδηγήθηκε ο Πούτιν σε ενέργειες που βλάπτουν βάναυσα την χώρα του. Που σημαίνει ότι έπεσε στην παγίδα που του στήθηκε. Το πως θα βγει κανείς δεν γνωρίζει. Το σίγουρο είναι πως και οι δύο χώρες έχουν εξαιρετικά σοβαρές απώλειες κυρίως στο ανθρώπινο δυναμικό. Η Ουκρανία δε θυσιάζει και αμάχους. Πόνος, θλίψη, απογοήητευση.