Ποιητής να σου τύχει! του Δημητρίου Γκόγκα

 

Κατηφόριζε το μονοπάτι των αλυκών

σέρνοντας ξωπίσω του μια χούφτα σκόνη.

Τόση ήταν η πληρωμή ενός περιπάτου.

Μονολογούσε διαρκώς, τρελλός ως άνθρωπος. 

Θεωρούσε αχάριστη τη πρόωρη συνταξιοδότηση

μα κατείχε το πλεονέκτημα το αιφνιδιασμού στον θάνατο. 

Έλεγε και βαριές κουβέντες. 

Στις δειλινές αποχρώσεις, 

κάποιες αχτίνες τον φώτιζαν.

Να πάει σε άλλο βασίλειο ούτε που το σκεφτόταν,

πλην του κάτω κόσμου 

και κείνο 

ταξίδι στα στερνά.  

Μα οι επίγειες ηδονές; 

θα ήταν φιλόξενη η κάψα της κόλασης;

Περί παραδείσου μόνο στα γραπτά

καθώς γνωστό είναι: αυτά μένουν!

Τα βράδυα συνομοτούσε με τις λέξεις. 

Έχτιζε πέτρινα ποιήματα.

Ξεχνούσε τη ψυχή μέσα του.

Τα μάτια του θύμιζαν μανιασμένους αγέρες.

Φυλάκιζαν τις προοπτικές και τους αδύναμους στόχους. 

Ποιητικές εκθέσεις, τετράδια 

και μια ηλιοπεραπεία της φαιάς, 

ήσαν οι μόνοι ευσεβείς πόθοι του. 

Σ ένα κυνήγι αλόγων, άγνωστο πως, αστόχησε!

Ποιητής να σου τύχει!