Θάνατος, θάνατος...θάνατος του Δημητρίου Γκόγκα

 Θάνατοι ανδρών, γυναικών και παιδιών, όχι από φυσικά αίτια αλλά από το δόρυ του πολέμου, από τα όπλα των πολέμων, από εκείνους που με το διεστραμμένο τους μυαλό, ξεκινούν πολέμους και σκορπούν τον όλεθρο, τη δυστυχία και τον αφανισμό. Προσπαθούσα αυτές τις μέρες να φέρω στο μυαλό μου, εξαίρετες ταινίες που είδ τα τελευταία χρόνια. Και αβίστα έρχονταν στο μυαλό μου, ίσως και λόγο ... σταδιοδρομίας ταινίες με πολεμικό χαρακτήρα. Η διάσωση του στρη Ραίαν, Ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο, Οι σύμμαχοι, η ξεχασμένη μάχη, Δουκέρνη, είναι μερικές από τις ταινίες που συμπεριλαμβάνω στις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Και όλες δείχνουν την φρίκη του πολέμου και τις ανατριχιαστικές παραμέτρους του. Όλες καταδεικνύουν τη φαυλότητα του ανθρώπινου νου, που μπορεί να πετά στα ουράνια και να μεγαλουργεί λογοτεχνικά, αλλά στο βωμό του όποιου κέρδους λυσσαλέα μπορεί να αφαιρέσει ζωή, ζωές και να μεταμορφωθεί σε κτήνος. Κατανοώ πλήρως την ανάγκη μιας χώρας να υπερασπιστεί τα εδάφη της και τον λαό της από ξένο επίδοξο κατακτητή. Δεν κατανοώ την επιθυμία του επίδοξου κατακτητή να ξεκινήσει έναν πόλεμο, να εισβάλλει σε ένα άλλο τόπο με διάφορα προσχήματα προκειμένου να έχει κέρδος. Ενώ δημιουργώντας συγγενικές αγαστές σχέσεις μπορεί να ευημερεί και να προοδεύει ο λαός του. 

Και δεν είναι που ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο και μηδενίζει την ζωή του, είναι που χαίρεται όταν το κάνει και παραγκωνίζει την ύπαρξη ακόμα και του θεού. Ή κάνοντάς το πιο σκληρό, επικαλείται τον θεό για την επιβράβευση του καταστροφικού έργου του. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, δεν έχουμε διαβάσει πως με τη βοήθεια του Θεού, κατορθώσαμε σε καιρό πολέμου να σκοτώσουμε τον εχθρό ή να εκπορθήσουμε τους αντιπάλους. Και το οξύμωρο σχήμα. Ο κάθε ένας ρίχνει το σφάλμα στον άλλον. Ο καθένας είναι ο εχθρός του άλλου. Και αν επέλθει η συμφωνία, πάλι μέσω του κέρδους θα επέλθει. Και από εχθροί γίνονται σύμμαχοι και προσπαθούν να ξεχάσουν το παρελθόν και δεν δυναται τούτο, διότι ο πόλεμος με τις καταστροφές που κουβαλά, ριζώνει μέσα στη μνήμη και η μνήμη πέρνει τη μορφή εκδίκησης και καταστρώνει σχέδια, νέα σχέδια πολέμου, ώστε να επαναλάβει τη φρίκη. 

Θάνατος, θάνατος, θάνατος ...που δεν σταματά και γίνεται ένα αιώνιο παιχνίδι. Το μαθαίνουμε κυρίως στους νεαρούς για να το κάνουν πλήρως κτήμα τους μόλις ανδρωθούν. Φρίκη!