[Ποιείν την λύτρωση στα βήματά μας]

Αποστρέφομαι την άποψη 
πως 
επειδή περπατάτε 
πρέπει να περπατώ κι εγώ 
και μάλιστα στους δρόμους σας. 

Λογική με σοι.   
Πλήρωσα τα τέλη 
ο Δήμος στρώνει το χαλί του να περάσω.

Κάμετε πως δεν βλέπετε
το κοίλο του οδοστρώματος 
την προχειρότητα της κατασκευής 
το ψέμα (πληθυντικός τα ψέματα) 
των δεκάδων καλοδολεμένων. 
Δεν είναι αθώο το ψέμα 
κι όσο το ψέμα τους πολλαπλασιάζεται 
γιγνώσκεται ως αλήθεια. 

Πτώση στη πρώτη τρύπα που άνοιξε.  
Δεν ήταν τυχαίο για όσους αυτό πιστεύουν 
Ο ποιητής πάντα πέφτει στις παγίδες που στήνουν 
οι εργολάβοι και οι νυκτερινές κουστωδίες των βρυκολάκων.  

Κι εκείνη η φωνή 
στα έγκατα. 
Ποιειν το σύνολο.
Ποιείν τους δρόμους.
Ποιείν τις πλατείες.
Ποιείν τη ζωή μας.
Στους δρόμους και στις πλατείες.
Ποιείν την λύτρωση στα βήματά μας. 

Ένα βιβλίο Ποίησης σε καλάθι με προσφορές τευχών του "playboy" και ενός "φίλησε με"

Είχα βγάλει τον σκύλο μου βόλτα στην Παραλιακή οδό της Λάρνακας. Σκεφτόμουν πως χρειαζότανε και αυτό ένα περίπατο , παρ΄ όλο που υπήρχε ο κίνδυνος των ... περιττωμάτων και το αηδιαστικό εκείνο βλέμμα των ανθρώπων που σου καταλογίζουν στη στιγμή όλα τα δεινά της Παραλιακής. Ασχέτως εάν οι άνθρωποι τα βράδια κατουρούν, πετούν τα σκουπίδια τους μέσα σε σχισμένες σακούλες, αφήνουν στα κράσπεδα κουτάκια μπύρας και αναψυκτικών, πατούν και λιώνουν τα αποτσίγαρα τους κ.α Εφοδιάστηκα με όλα τα σύνεργα, ειδικό σακουλάκι, χαρτομάντιλα υγρά και ξεκίνησα. Μετά τις δύο πρώτες ψαροταβέρνες, έστριψα δεξιά και ακολουθώντας τη ροή του δρόμου, βρέθηκα σε ένα μπροστά σε ένα κατάστημα, λίγα μέτρα από το ησυχαστήριο, αναρρωτήριο της περιοχής Μακεντζυ, όπου μου κίνησε την περιέργεια το καλάθι με τις προσφορές, που δεν είχε τίποτα άλλο παρά βιβλία και περιοδικά. Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. 

Πλησίασα και άρχισα έχοντας και στην αγκαλιά μου το σκυλάκι, να ψάχνω ανάμεσα στους τίτλους για οτιδήποτε θα μου τραβούσε την προσοχή μου.. Εκτός από ένα- δύο τόμους της Εγκυκλοπαίδειας του Χάρη Πάτση, κάποια βιβλία σχεδόν κατεστραμμένα τάξεων Δημοτικού και Γυμνασίου, βιβλία με αναφορές στην Κυπριακή Ιστορία, υπήρχαν διάσπαρτα τεύχη των περιοδικών playboy, με εξώφυλλα που λίγο ή πολύ όλοι έχουμε δει και θαυμάσει, αφού το γυμνό και το ημίγυμνο έγινε παγκοσμίως γνωστό από τους συντάκτες αυτού του περιοδικού. Μην ξεχάσω και το ελληνικό περιοδικό που είδα με τίτλο φίλησε με, όπου στην πρώτη σελίδα φιγούραρε γνωστή τηλεπαρουσιάστρια σε πόζα θεάς ή τέλος πάντως ημίθεας.  

Κάτω λοιπόν από αυτό τον όγκο των σεμνών περιοδικών και των κατεστραμμένων λοιπών βιβλίων βρήκα ένα βιβλίο Ποίησης. Τα Ποιητικά Άπαντα του Κύπριου ποιητή Παύλου Ξιούτα. (1908-1991) Σε άθλια κατάσταση, λερωμένο, τσαλακωμένο, γαριασμένο από την υγρασία, ουσιαστικά ετοιμοθάνατο. Πως βρέθηκε σε εκείνη την κατάσταση αναρωτιόμουνα. Ο κάτοχος θα έπρεπε να το είχα παρατήσει έκθετο στον ήλιο και τη βροχή ή να το είχε για αρκετό καιρό πεταμένο σε κάποια γωνιά του μπαλκονιού του. Το βιβλίο όπως ενημέρωνε η σύνταξη, είχε εκδοθεί τον Ιούλιο του 2008 από την εφημερίδα ΧΑΡΑΥΓΗ σε 15 χιλιάδες αντίτυπα.  Επειδή δεν είχα στη βιβλιοθήκη μου κάποιο βιβλίο αυτού του ποιητή, αποφάσισα ευθύς να το πάρω, αλλά του κάκου διαπίστωσα ότι δεν είχα μαζί μου χρήματα. Κάλεσα την πωλήτρια, μία κυρία που από τις κουβέντες που ανταλλάξαμε έδειχνε να κατάγεται από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μου είπε ότι το βιβλίο κοστίζει 3 ευρώ. Όταν την ρώτησα γιατί το έχει στον καλάθι με τα υπόλοιπα βιβλία η απάντησή της ήταν καταπέλτης. "Και που θέλεις να το έχω, σε ειδικό ράφι"  Της εξήγησα ότι θα το ήθελα και να μου το κρατήσει. "Δεν κάνουμε κρατήσεις μου είπε, άμα το θες πάρε το τώρα" 

Σηκώθηκα και έφυγα απογοητευμένος

Την επομένη πήγα και πάλι στο ίδιο κατάστημα ακολουθώντας τη συνηθισμένη διαδρομή. Στο καλάθι τα βιβλία και τα περιοδικά μου έδιναν την εντύπωση ότι δεν τα πείραξε κανείς. Ήταν στην ίδια θέση που τα είχα αφήσει και την προηγούμενη. Πήρα το βιβλίο ποίησης και ρώτησα την κυρία. Χθές μου είπατε ότι κοστίζει 2 ευρώ; ' Κάνεις λάθος" μου απάντησε "σου είπα 2, 95!" Της έδωσα τα 3 ευρώ και πήρα μαζί μου ουσιαστικά ένα νεκρό σωματικά βιβλίο. Αυτό που χρειάζεται είναι μια σωστή περιποίηση και ένα καλό διάβασμα. Η περιποίηση του έγινε και πήρε και τη θέση που του αξίζει. Τώρα δεν απομένει παρά η ανάγνωσή του. Έτσι θα αναστηθεί ....... σκέφτηκα. 

Μια ερώτηση σχετικά με την τελειότητα του Θεού, σε σχέση κυρίως με τη δημιουργία του ανθρώπου (αφελές και βλάσφημο;)

Ο Θεός είναι ο Κύριος και Θεός των Θεών και ο Κύριος των Κυρίων, ο Μέγας Θεός, ισχυρός και φοβερός.O Θεός είναι φως, είναι αόρατος, είναι παντοδύναμος, είναι  αναμάρτητος,  άγιος, άκακος, αψεγάδιαστος, είναι άπειρος…..θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα τόσα πολλά επίθετα που του έχουν προσδώσει οι επιφανείς της Ορθοδοξίας. Το ερώτημά μου λοιπόν είναι προσπαθώντας να βάλω και τον εαυτό μου στη θέση του (αμαρτία; ) σε μια προσπάθεια του "καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" και σκεπόμενος ότι «Στο τέλος της έκτης ημέρας, ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, ο οποίος υπήρξε το τελευταίο και το τελειότερο δημιούργημα του Θεού» γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στη γη. Γιατί υπάρχει το κακό; Γιατί ο τέλειος Θεός δεν αποφάσισε, δεν αποφασίζει ή δεν μας έχει δείξει ότι θα προβεί στο μέλλον στη λήψη αποφάσεων για να σταματήσουν τα φρικτά δεινά, αλλά και τα απείρως ηλίθια πράγματα, του τελειότερου δημιουργήματός του, του ανθρώπου.

Διότι όταν έφτασα στον θρόνο του (είπα ότι προσπάθησα να δω από τη θέση του τον άνθρωπο) και κοίταξα τη γη, ειλικρινά δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να σκοτώνει, να είναι ζηλόφθονος, να βιάζει, να κοροϊδεύει, να αισχροκερδεί, να ψεύδεται, να φιμώνει, να σκλαβώνει, να τρέφει οργή, να είναι αλαζόνας, άπληστος, να επιθυμεί τη λαγνεία, να χλευάζει, και τόσα άλλα κακά και άσχημα. Κατέβηκα φυσικά πολύ γρήγορα από τον θρόνο του, διότι ήμουν ανάξιος να κρίνω το πιο τέλειο δημιούργημά του, στο οποίο έδωσε και την ελευθερία του λόγου και των πράξεων για να δικαιολογήσει τις ατέλειες που όπως καταλαβαίνετε δεν είναι και λίγες. Έχω την αίσθηση ότι περισσότερες είναι οι ατέλειες, περισσότερα τα κακά στοιχεία του ανθρώπου παρά τα καλά. Ειλικρινά ως ένα τέλειο δημιούργημα δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί δεν μπορώ να δω, να διαβάσω, να παρακολουθήσω,  το σχέδιο του θεού. Που οδηγούμαστε; Εκνευρίζομαι όταν πεθαίνει ένα παιδί και μου λένε πως το αγάπησε ο θεός και το πήρε στον παράδεισο. Αν το αγαπούσε τέλεια, δεν θα έπρεπε να μείνει με τους δικούς του. Δεν θα έπρεπε να κρατηθεί η ισορροπία πρώτα οι γονείς και μετά τα παιδιά στη ροή αυτού του κόσμου; Μας άφησε βέβαια παρακαταθήκη την είσοδο στην επόμενη τελειότητα (βλασφημία;) αλλά μέχρι τότε τι; Πώς να αντέξεις τόσους πολέμους σε όλες τις φάσεις της ζωής του τελειότερου δημιουργήματός του;

Κάτι δεν πάει καλά με τον ένα και μοναδικό θεό, με την πίστη μας, με τα κτίσματά του (έχω κουραστεί δε να αναλώνομαι σε αναγνώσεις τόσων διαφορετικών ερμηνειών από τόσους και τόσους εξέχοντες παράγοντες της…..θρησκείας) Και αρχίζω το καλοκαίρι να ξεφλουδίζομαι. Αλλάζω δέρμα ως… τέλειο δημιούργημα του πρώτου και μοναδικού κτίστη του σύμπαντος ( και άλλη βλασφημία) 

Συνομιλία με ένα τύπο που έφυγε χωρίς να τον χαιρετήσω

Έφυγε κι ούτε που πρόλαβα να τον χαιρετήσω

όχι ότι είχα και κάποια ιδιαίτερη σχέση

συγχωριανός απλά,  που σημαίνει αδελφός

ή θα έπρεπε να σημαίνει – έτσι, έτσι ρε μάγκα-

τριγυρνούσε αδιάκοπα με τις ρίζες του πότε στο ποτάμι και

πότε στον ουρανό

με το χαμόγελό του κεντημένο στον αέρα και

την αίσθηση της συμπόνιας του κόσμου στη καμπούρα του

στη καμπούρα της ζωής.

Το κενό στο σπίτι θα το γεμίσει ο χρόνος

Ξέρει τη τέχνη του

Το κενό μας θα βουλώσει η καθημερινότητα

Και θα ξεχαστεί ο εκφοβισμός

Θα ξεχαστούμε όλοι  

Κουβαλώντας στις καμπούρες μας τα σκεπάσματα που δεν δώσαμε

για ζεστασιά αλλά  τ΄ απλώσαμε με την αναίδεια της γλώσσας

να τα γιορτάσει ο ήλιος κι η νύχτα

τ΄αδέλφια των παρείσακτων

των γελωτοποιών

που όταν φεύγουν λέμε πόσο σημαντικοί είναι

οι σημαντικότεροι της ζωής μας.

Σο καφενείο κάθονται ευπρεπώς ενδεδειμένοι φίλοι και γνωστοί

Ως όφειλαν δηλαδή

Και ο καφές πάντα δίνει αφορμή για ένα αστείο.

Βρε μάγκα μου, γίνεται κηδεία χωρίς γέλιο!

Καλό ταξίδι 

ΤΑΞΙΔΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΤΟΥ ΝΟΥ (Συλλογικό έργο) (Ποίημα ΣΚΙΑ του Δημητρίου Γκόγκα)

Συγγραφείς: 

ΒΕΛΛΟΥ-ΣΚΟΥΛΙΚΑ ΣΟΦΙΑ , 
ΒΛΑΧΙΩΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ , 
ΓΚΟΓΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ , 
ΔΡΑΤΣΕΛΟΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ 

ΣΚΙΑ

Στο λιτό γραφείο μια λάμπα πετρελαίου
Ήταν η πολυτέλεια που επιζητούσε
Η σκιά στο τοίχο έλαμπε από χαρά 
Μια λιπόσαρκη σκιά 
Ενός άδοξου ποιητή
Που πέθανε πάνω στη πένα του 
και άλλαξε χρώμα από μελάνι
Λυπήθηκε πολύ
Κι η στεναχώρια του πιο λύπη 
Έκαμε τη λιπόσαρκη σκιά να δακρύσει.

Ότι αγάπησε 
Ήτανε σκιές σε ένα τοίχο.

Ποίημα για τα τους Άρχοντες της χώρας του Φωτός *

Λέτε κονδυλοφόροι της Ιστορίας, λέτε συχνά-πυκνά

Καθώς το δείλι σκεπάζει τη χώρα κι απομακρύνεται στη πράξη ο ήλιος ο πρώτος του Ελύτη

Καθώς κλείνετε τα μάτια σας στις βουλές των πολιτών 

Λέτε, κραυγάζετε ότι έρχεται η Άνοιξη

Ποιο μέλλον μας έχετε ορίσει;

Ποια χώρα αναλογικά διαμοιράζεται;

Ποια στείρα αποφασιστικότητα προτάσσεται και

προπάντων ποια μετριοφροσύνη  καλύπτει τα όμορφα μάτια σας;

Απαστράπτουσες μορφές ηγεμονίσκων

έχετε μπερδέψει τις έννοιες και τους ορισμούς

έχετε λαθέψει στη ρότα της χώρας.

Πως μπορείτε να αισθάνεστε περηφάνια;

Πως  μπορείτε να αναφωνείτε ζήτω και εμπρός.

Πως μπορείτε να δέχεστε τα χειροκροτήματα

Άρχοντες και αρχοντόπουλα

Υπηρετώντας πεζά την φθαρτή εξουσία;

Συναντώντας  τους παλιούς συγγενείς,

στα οράματα πριν το κλείσιμο των ματιών στο γήινο ή επουράνιο ύπνο,

τον ύπνο το δικαίου σας,

ανακαλύπτω  την καμία ομοιότητα, ούτε στη σκέψη ούτε στη πράξη.

Ούτε στον τρόπο των αγαλμάτων

Εκείνοι ακίνητοι στο δέος

Εσείς ακίνητοι ενώπιων των ανάπηρων γεγονότων

Ακίνητοι μπροστά στη θέα του πολέμου

Νεκροί πριν τον θάνατο.

Έτσι λοιπόν, αυτή είναι η χώρα μας;

Αυτοί είμαστε ; Νεκροί;

Χωρίς μία δάδα από το παρελθόν!

Τόσες αφορμές κι ούτε μια σπίθα;

Τόσες επάρσεις κι ούτε μία επανάσταση από τη χώρα της δόξας ;

Εμπρός παίδες, εμπρός…

*Εμπνευσμένο από στίχους του ποιητή:  Owen Seaman