Η Λίζα του κ. Απόστολου

     H Λίζα καθότανε κουλουριασμένη στην άκρη του μπαλκονιού με ακίνητη τη μικρή της ουρά καθώς το μοιρολόι από τα χείλη των μαυροντυμένων γυναικών πίκραναν την καρδιά της. Ο κύριός της είχε πεθάνει και δεν πρόκαμε ούτε τα χέρια του να φιλήσει. Ακολούθησε με το δικό της βήμα την πομπή και σκάλισε κάποια κιτρινόχρωμα με τα ποδαράκια της. Έσκυψε με σεβασμό και φίλησε το ελαφρύ χώμα που σκέπασε τον Απόστολο. Κατάλαβε πως δεν θα τον έβλεπε ποτέ ξανά.

      Γύρισε στο σπίτι κουρασμένη και μόνη. Η ψυχούλα της ραγισμένη κυλίστηκε μέσα στις αναμνήσεις και αναρίγησε. Κλωθογύρισε γύρω από τον εαυτό της, πουθενά ηρεμία. Πόνος. Κάτω από το μπαλκόνι βρήκε ένα πουκάμισό του. Ξάπλωσε πάνω του κι άφησε το πνεύμα της ελεύθερο στον ουρανό.

Ο Ποιητής και το κάδρο / Δημήτριος Γκόγκας

Τις μέρες περνούσε στο πρόχειρο ραφείο της μάνας, στη χωμάτινη αυλή του πατρικού του. Έραβε, ξήλωνε  τον κόσμο του στο πολύχρωμο πουλόβερ. Κόκκινοι κεραυνοί σ΄ ένα απέραντο πράσινο με κίτρινες ανταύγειες. Τα μοναχικά βράδια, πετούσε μια κλωστή, δεμένη σ΄ ένα γάντζο και σκαρφάλωνε στο παμπάλαιο κάδρο του τοίχου. Μια σχισμάδα ήταν η μυστική πόρτα για να φυγαδεύσει την καταδικασμένη ονειροπόληση του.

Κάποιες φορές σκούπιζε μ΄ ένα ιδρωμένο στίχο το αίμα που έσταζε, ως μια ακίδα, μολυσμένη βελόνα, τρύπαγε τα άκρα του. Στο κάδρο βημάτιζε στους λόφους και τα πέτρινα γιοφύρια, κολυμπούσε στους καταρράκτες, έκαμε παρέα τα πουλιά στα δένδρα κι έβλεπε την μάνα του αιώνια να μπαλώνει τα ρούχα του. Κάθε πρωί, ένα διάφανο δάκρυ τον ξέβραζε στο πάτωμα του ραφείου. 

Η καρατόμηση της υπαλλήλου

Είχανε χαθεί μέσα στο βαθύτατο πόνο της απώλειας μιας δραχμής. Τα διοικητικά στελέχη, εμφανώς ανάστατα. Συνεχείς έλεγχοι επί ελέγχων κατέδειξαν ότι η δραχμή κλάπηκε και  έπρεπε να αποκατασταθεί το έλλειμμα και να βρεθεί ο ένοχος της καταδικαστέας πράξης.

Το πόρισμα δεν έδειξε κανέναν ένοχο, τουλάχιστον στο σκαλί των υψηλόβαθμων υπαλλήλων. Η απόφαση κόλαφος. Θα έπρεπε παραμονές των εορτών να πράξουν το σωστό. Να απολύσουν για παραδειγματισμό μια ταμία. Το Νούμερο  25 φάνταζε ιδανική περίπτωση. Πενήντα χρονών, προβλήματα υγείας, τρία παιδιά. Κανένα οίκτος!

Την κάλεσε στο γραφείο ο εκπαιδευόμενος νεαρός διευθυντής. Την κατηγόρησε για ολιγωρία και ανεπάρκεια. Κάτι πήγε να ψελλίσει… Της κούνησε το δάκτυλο. Από το βάθος ακούστηκαν τα χειροκροτήματα των υπολοίπων στελεχών. Αποκαταστάθηκε η τιμή της εταιρείας! Τηρήθηκε η τάξη.

5 ποιήματα στο περιοδικό: Ποιείν

http://www.poiein.gr/2018/11/23/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%BA%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/

Ιστορία της Φανής (Ιστορία με 121 λέξεις)

https://www.urnovl.co/?fbclid=IwAR0TQbdCtHYYLyamleAlFneVcuHymFqm9_Dx7RTa5jgCvFtlJ4r_5UdoP3U#!/?novl=kJ2ZD4wHa

Η Θυσία / Δημήτριος Γκόγκας

Μέρα του Δεκέμβρη. Ο μικρός θεός γεννήθηκε, οι τρεις μάγοι δώσανε τα δώρα και επέστρεψαν στις πατρίδες τους, το αστέρι της Βηθλεέμ χαμήλωσε τα φώτα και οι ποιμένες συνέχισαν τη ζωή τους.

Όμως, σε κάποιο πλινθόκτιστο σπιτάκι μια νεαρή μητέρα προσπαθεί ανάσταση να κρύψει το νεογέννητο της. Οι στρατιώτες του Ηρώδη πλησίαζαν στο χωριό. Ήδη, θρήνος είχε απλωθεί στη χώρα, από την άδικη σφαγή αθώων παιδιών από το σπαθί του Βασιλέα.

Σήκωσε ψηλά τα χέρια, ικέτιδα, έσκισε το κορμί και πέταξε τα σπλάχνα της. Έκρυψε στα σωθικά το βρέφος της. Οι στρατιώτες ήρθαν και έφυγαν. Η αιματοβαμμένη γυναίκα στο πάτωμα, μόνο χλευασμό του προκάλεσε. Δεν κατάλαβαν τη θυσία. Τότε ο Χριστός γεννήθηκε ξανά και το αστέρι φώτισε και πάλι τη γη.