Μονόλογος ενός Ποιητή

Πεθαίνω κι ανασταίνομαι μέσα από τους στίχους και το δάκρυ της πένας.

Αναζητώ καθημερινά λίγα λεπτά από τον χαμένο χρόνο μου, ίσως από τον θάνατο του χρόνου, τον δικό μου, που αναλογεί για να συνθέσω τα χίλια μύρια κύματα του αίματος μου.

Μια διαρκής αναζήτηση φθόγγων και λέξεων σ΄ ένα χορό, αρμονικό και ήσυχο, πάνω σε ένα πάλλευκο χαρτί, όμοιο με την ειρήνη κι άλλοτε πάνω σε ένα γυαλιστερό ξίφος έτοιμο να κόψει γόρδιους δεσμούς αλήθειας και ψέματος.

Ο ήχος του όπλου μου, είναι η φωνή της σιωπής καθώς βηματίζει ένα μολύβι.

Πικρά ερωτευμένος με την ουσία της ζωής, τον αληθή παράδεισο και τη σαγήνη του θανάτου.

Και κάπως έτσι θα καρφωθεί ένας φαρμακερό βέλος στα στήθη και στη καρδιά μου.

Αποχαιρετισμός του Δημητρίου Γκόγκα

Συνάχτηκαν οι χωριανοί γύρω από τη κεντρική γέφυρα να δούνε την εκτέλεση της. Μικρή «εξώλης και προώλης» διαμένουσα σ΄ ένα φτωχόσπιτο στην άκρη του ξεροπόταμου. Εκεί ξεκίνησαν όλα. Μόνη υποδέχτηκε τη μοίρα που της έλαχε, πρώτα με τα καλωσορίσματα του μουχτάρη, ύστερα ο αστυνόμος, ο δάσκαλος. Ο ιερέας της έγνεψε τη σιωπή. Την κοινωνού σε συχνά, κάθε Κυριακή και την έπιανε ένας κόμπος στο λαιμό.

Όταν κυρώθηκε το «ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου» έτρεξε μα δεν πρόλαβε. Το «ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τα πρόσωπα». Κι αυτή πρόσωπο δεν είχε.

Έσφιξε το μίσος στα στήθη της, έπιασε το σχοινί, το έσφιξε πιότερο στο λαιμό της. Ήτανε καλό κορίτσι είπανε στο δείλι της μέρας, πίνοντας τον καφέ της συγχώρεσης.  

Εξαιρούνται από τη ζωή

τα μικρά αθώα που καλύπτουν τις πικρές αλήθειες και μας κάνουν να συνεχίσουμε ως ορθόδοξοι το διάβα μας

Ερώτημα

Ειλικρινά πιστεύετε ότι μας διοικούν σώφρονες άνθρωποι; Αν όχι γιατί τόσοι τους ακολουθούν; Αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν γιατί; Μάλλον λοιπόν το αντίθετο. Πίσω από την τυφλή υπακοή άφρονων ανθρώπων στην πολιτική, δεν κρύβεται, είναι ολοφάνερο πως διοικεί το κέρδος. 

Η γλώσσα των ελλήνων

έχει ένα μοναδικό χάρισμα. Να αφομοιώνει με επιτυχία τις λέξεις άλλων γλωσσών και να τις εντάσσει στο λεξιλόγιό της.Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί να γίνεται σε λέξεις που δεν έχω καμία απολύτως αξία σε σχέση με αυτές που ήδη υπάρχουν. Ένα απλό παράδειγμα:  Goodbye ή bye σε Goodbyeη σας ή byeη σας αντί του υπέροχου: αντίο σας


Δημήτριος Γκόγκας

Το μεγαλύτερο δώρο

που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος σε κάποιον άλλο είναι να μην τον κρατάει στην αμάθεια και τον σκοταδισμό. Θα πρέπει να τον παροτρύνει στη μάθηση και να τον διδάσκει. Να τον παρασέρνει στο καλό και στην αγάπη. 

Δημήτριος Γκόγκας