29 Μαρτίου 2020: Ταξίδι το άπειρο με την άδεια ενός θανατηφόρου ιού!

Τα κρούσματα πΛέον είναι πάνω από 200. 214 στην μεγαλόνησο, όπου πνέουν άνεμοι ανευθυνότητας. Το ποσοστό νοσηρότητας έφτασε το 0,024%. Προχωράμε να ανεβούμε και άλλο. 

Από το μπαλκόνι βλέπω στην απέναντι πολυκατοικία ότι μια οικογένεια έχει επισκέψεις. Κυριακή βλέπετε και έχουμε συνηθίσει να τρώμε όλοι μαζί. Την περίπτωση να ασθενήσουμε όλοι μαζί κανείς μα κανείς δεν την υπολογίζει. Παίρνω άδεια να πάω σε ένα κατάστημα τροφίμων και ακούω έναν πολίτη να γελά με ένα φίλο του που εμφανίστηκε με γάντια και μάσκα. "Μαλάκα,πελέ αυτά είναι για τα γερόντια με το μπαστουνάκι" ! Ανατρίχιασα και γέλασα πικρά, γυρίζοντας το πρόσωπο μη με δει. Ντράπηκα για μένα, ντράπηκα και για εκείνον. Τέτοιοι είμαστε, τέτοια πράγματα αξίζουμε! 

Μια φίλη ποιήτρια, δίνει ραντεβού με τον πατέρα της κάθε δυο μέρες. Θάρρος θέλει και φαίνεται η ψυχραιμία στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με την σοβαρότητα και άλλοτε με ποιητική διάθεση, δίνει τη δική της μάχη στο παρόν. Το μέλλον κανείς δεν το ξέρει. 

Ξημερώματα και είδα έναν εφιάλτη. Ένα μικρό ταξίδι, στιγμιαίο, πόσο διαρκούν οι εφιάλτες; Ένα ταξίδι στο άπειρο. Συνάντησα αγαπημένα πρόσωπα, συγγενικά πρόσωπα, χαμένα στο παρελθόν, με τις φωτογραφίες τους στη βιβλιοθήκη και ένα μικρό καντηλάκι στο κέντρο. Πρόσωπα που μας άφησαν και η θύμησή τους εν μέσω κρίσης μόνο ευωδιά σκορπίζει. 

Κοιτάς το πρόσωπο της γυναίκας που αγαπάς και λες πως αξίζει να μάχεσαι...

Θα έρθει ξανά η Άνοιξη; Το Καλοκαίρι; Θα έρθουν και οι άλλες εποχές; Ή θα μάθουμε να ζούμε μονόχνωτα μόνο σε μία; 

28 Μαρτίου 2020: Ιδιότυπη φυλακή ελέω Κορωνοιού...

   

Με την ανακοίνωση των 179 ήδη κρουσμάτων στην Κύπρο το ποσοστό νοσηρότητας από τον κορωνοιό έφτασε στο 0,020%. Και όπως φαίνεται, όπως τουλάχιστον λένε όσοι φέρουν τον τίτλο του ειδικού ήρθε, θα μείνει και θα μας παιδεύσει ακόμα για μεγάλο χρονικό διάστημα. 

   Κλειστήκαμε στα σπίτια μας. όμοια πλέον με κελιά πολυτελείας. Με κουζίνες, σαλίνια, υπνοδωμάτια. Με την ματαιότητα να μας κατακλύει μέσα σε 100 τετραγωνικά. "όποιος δεν έκαμε φυλακή, δεν ξέρει..." είχα ακούσει παλιαότερα να λένε. Τώρα ακόμα και μέσα σε τούτη την τεράστια διαφορά καταλαβαίνω ή αρχίζω να καταλαβαίνω, την στέρηση της ελευθερίας. Αρχίζω να νιώθω όπως οι φυλακισμένοι... Τα παράθυρα κάγκελα, το μπαλκόνι προαύλιο φυλακής. Πόσες δραστηριότητες να κάμεις μέσα σε ένα δωμάτιο; Δεν θα αναφερθώ στις ελαφρότητες των ανθρώπων που για λίγη δημοσιότητα παρουσιάζονται να ψαρεύουν, να κάνουν υποβρύχια κατάδυση, να κολυμπούν δήθεν στην μπανιέρα, να βγαίνουν στα μπαλκόνια με πιάνα και άλλα όργανα, να κάνουν συναυλίες κατά παραγγελία κτλ. Μέσα στην απελπισία ο άνθρωπος μηχανεύεται. Και η ελαφρότητα προσδίδει ρινίδες ελπίδας, ότι οι υγιείς άνθρωποι μπορούν να παράγουν γέλιο μέσα στην καταστροφή. Μα μήπως και οι φυλακισμένοι δεν γελούν; 

   Έστειλα στο 8998 το πρώτο μύνημα. Να μεταβώ μέχρι το φαρμακείο να πάρω χάπια. Εγκρίθηκε αμέσως ..."...για εύλογο χρονικό διάστημα" ενθουσιάστηκα. Ντύθηκα γρήγορα και εκτέλεσα την εντολή, πειθήνιος στρατιώτης πολίτης. Επί των επάλξεων, χωρίς καμία πλέον περιττή μετακίνηση. Τι είναι περιττή μετακίνηση; Όλα, εκτός από αυτά που ορίζει ο κρατικός μηχανισμός. 

  Οι ειδήσεις μυρίζουν θάνατο. 'Ολα τα νέα αναδύουν μια μπόχα, έναν μειωτικό τόνο των ανθρώπων και τι περίεργο! Μάθαμε αυτή την ταπείνωση, να την παρουσιάζουμε ως πόλεμο και όχι μάταιο για έναν αόρατο εχθρό. Οι ηγέτες του κόσμου, πελαγοδρομούν ανάμεσα στο σωστό, το δίκαιο, το άδικο και φυσικά ανάμεσα στις ζωγραφιές των χαρτονομισμάτων. Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα. Ο λεγόμενος Δυτικός προηγμένος Κόσμος πανικοβλημένος από μια κατάρα, στέκεται χάσκοντας μπροστά στα παιδιά του που χάνονται. Δεν είναι τούτα που λιμοκτονούν από έλλειψη τροφής, εκείνα ήταν στην Αφρική, με λίγο χυλό επιζούν, τα παιδιά μας τώρα χαροπαλεύουν στις καθαρές κλίνες...

Πόσο πράγματι λυπάμαι να σκέφτομαι όλα τούτα μέσα στην ιδιότυπη φυλακή των 100 τετραγωνικών! 

Κορωνοϊόυ έργα: 27 Μαρτίου 2020

Κοιτάζω στον καθρέφτη. Θέλω κούρεμα. Αρπάζω το μικρό ψαλίδι και κόβω τις φαβορίτες. Δεν τολμώ ν ακόψω τα υπόλοιπα μαλλιά. Τ΄ αφήνω λοιπόν στη μοίρα τους που είναι να φυτρώνουν ακόμα και όταν δεν τα θέλεις. Αφήνω τις άσπρες τρίχες να μεγαλώνουν και να μου θυμίζουν ακόμα περισσότερο την γοητεία της μέσης ηλικίας και τον ερχομό μια άλλης. Ειδήσεις - ειδήσεις θανάτου με γυροφέρνουν και δεν μπορώ να σταθώ στην τόση αισιοδοξία του συνόλου των ανθρώπων που μένουν στο σπίτι και διασκεδάζουν με τόσες ελαφρότητες για να αντικαταστήσουν δήθεν τις δραστηριότητές τους. Στέκομαι όμως με σεβασμό απέναντι στα μικρά παιδιά που κάνουν γενέθλια στο μπαλκόνι, τραγουδούν, γελούν με τους γειτόνους, στέλνουν μυνήματα. Αναρωτιέμαι εάν θέλουν έναν κόσμο καινούργιο, γιατί από μόνα τους δεν μπορούν. Προσπερνώ ταχύτατα την υποκρισία των μεγάλων και μαζί με αυτούς και την πιθανότητα να είμαι και εγώ κομμάτι της. 

Οι δείκτες  νοσηρότητας στη δεύτερη πατρίδα μου αυξάνονται. Έφτασαν στο 0,018% και όλα δείχνουν ότι θα πάνε ακόμα πιο πάνω. Λες και το βάλανε στοίχημα να αγγίξουν την κορυφή. Οι ηγέτες της λεγόμενης ενωμένης Ευρώπης ανύμποροι κοιτούν τα νούμερα, βγαίνουν στους δέκτες και χασκογελούν, άλλοτε λίγο τρομαγμένοι, άλλοτε αποφασισμένοι να χτυπήσουν άλλο ένα κακό στη ρίζα τους. Και κάποιες μεγάλες εταιρείες τρίβουν τα χέρια κάτω από το τραπέζι. Πόσο λείπουν από την αθρωπότητα οι χαρισματικοί ηγέτες. Αυτοί που προβλέπουν το κακό και που δεν αφήνουν απροστάτευτο με ανθρώπινη ειλικρίνεια τους λαούς τους. 

Σήμερα έστειλα και το πρώτο μύνημα στο νούμερο 8998 με την ένδειξη ότι βγάζω το σκυλάκι μου βόλτα κάπου κοντά στο σπίτι μου. Μου το ενέκριναν. Λέω ακόμα ένα βήμα έγινε. Πρώτα σε περιορίζουν και ύστερα σου δίνουν ανάσες με το σταγονόμετρο. Κι έτσι καθώς δεν χάνεται η ελπίδα όλα τα πιθανά μέτρα στο μέλλον θα φαντάζουν μια έξοδο, ρινίδες ελευθερίας που θα διασκορπίζονται τριγύρω μας. Κι όλοι οι άνθρωποι, δούλοι της δημοκρατίας θα κινούμαστε σαν μια γροθιά ενωμένοι να νικήσουμε τη συμφορά. Δεν είναι κακό, καθόλου μάλιστα. Σου δίνει την αίσθηση του πολέμου και πως είσαι ένας από τους πρωταγωνιστές. 

Ίσως αν έβρεχε δυνατά...

26 Μαρτίου 2020: Στο ημερολόγιο η φωνή δεν μπορεί να σωπάσει

καθώς ο Κορωνοιός εδραιώνει όλο και περισσότερο την παρουσία του ανά τον κόσμο. Μακάβριες σκηνές μεταδίδονται από τους δείκτες των τηλεοράσεων. Ακόμα περισσότερα κρούσματα, ακόμα περισσότεροι θάνατοι και αυτοπεριορισμένοι. Οι δρόμοι έρημοι, οι πλατείες άδειες, οι πόλεις φαντάσματα με τα παράθυρα μάτια ανθρώπινων ψυχών που φέγγουν τη νύχτα σαν τετράγωνα και παραλληλόγραμμα φεγγάρια. Το απέναντι περίπτερο έκλεισε μετά από χρόνια πριν από το μέσο της νύχτας. Κοράστηκαν τα αφεντικά να περιμένουν τον κανένα. Τα ποσοστά νοσηρότητας αρχίζουν να παίρνουν μια ανησυχητική μορφή και η καμπύλη των στατιστικών κοκκινίζει. ίσως και από την απύθμενη ντροπή αυτού του μάταιου κόσμου. Και άν είναι μάταιος ο κόσμος,  γιατί όλος αυτός ο πόλεμος να κρατηθεί η ζωή εν τη ζωή; Μια λανθασμένη πορεία θεοποίησης! Δεν ξέρω εάν η προσωπική μου ευθύνη θα βοηθήσει. Τουλάχιστον θα αφήσει μια αίσθηση γλυκάδας στην ψυχή μου. Θα πω στο παιδί μου: "Έκαμα το σωστό, δεν ξέρω εάν έσωσα και τον κόσμο!" 

Σήμερα τα διαγνωσμένα κρούσματα στην Κύπρο έφτασαν τα 146 και το ποσοστό επί του πληθυσμού στο 0,016%. Μου αρέσει να κρατώ στατιστικά για την δική μου νυχτερινή συντροφιά, παρέα με τα ακούσματα από την Loreena Mckennitt. Να ανακουφίζω κάπως την σκέψη ότι όλα πάνε κατά διαόλου. Μια χωή χωρίς ηρεμία, σαν να σε καλούν όλα τα κακά του κόσμου να συμμετάσχεις, σαν να υπάρχει μια αόρετη απάνθρωπη ηγεσία που σε θέλουν έρμαιο των δικών της αποφάσεων, δούλο των ανίερων πράξεων της. 

Κουλουριάζεσαι μέσα στην ομίχλη και την υγρασία ενός κυκλικού φόβου, που αρχίζει και τελειώνει σε μια δυο συμπονετικές κουβέντες, ανάμεσα στους ήχους και τους παλμούς της καρδιάς του παιδιού σου, του κουρασμένου παιδιού σου που ο κόσμος που τον έφερες να ζήσει δεν του προσφέρει παρά αγωνίες και θλίψεις. 

Οι σειρήνες και οι φάροι της αστυνομίας σε περιμένουν και απόψε στους κυκλικούς κόμβους και τα μυστικά περάσματα, να σου προσφέρουν τις υπηρεσίες ελέγχου που δεν πεθύμησες ποτέ και σου τις παρουσιάζουν ως το πλέον απαραίτητο μέτρο για την δική σου ασφάλεια. Μήπως ξέρεις τελικά τι είναι ασφάλεια, ποια είναι η καλύτερη δική σου ασφάλεια; 

Θα κοιμηθείς μέσα στο σπίτι, σκύλος που υπηρέτησες και υπηρετείς πιστά. 

Εκτιμώντας την ατέλεια του κόσμου

Δημήτρης Γκόγκας

περί Φόβου του Δημητρίου Γκόγκα

όσο πιο πολύ προσπαθείς να μεγαλώσεις τον φόβο των ανθρώπων, όσο κατορθώνεις να τον γιγαντώσεις, τόσο πιο πολύ έχεις επιτύχει να τους χειραγωγήσεις, να τους ελέγξεις, να τους κατευθύνεις προς τους σκοπούς που εσύ θέλεις να επιτύχεις. Και συνήθως τους πετυχαίνεις. Ο φόβος τρέφεται από τους ίδιους τους ανθρώπους και γογαντώνεται στις κοινωνίες τους. Όταν οι ηγέτες το καταλαβαίνουν αυτό, ρίχνουν όλο και περισσόετρη τροφή, μέχρι που η τροφή μετατρέπεται και η ίδια σε φόβο!  

Ημερολόγιο αυτοπεριορισμού [ 25 Μαρ 2019] Χωρίς άλλο χρόνο

132 κρούσματα ανήμερα του Ευαγγελισμού αλλά και των εορτασμών της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.Ποσοστό δηλαδή: 0,015% επί του συνόλου του πληθυσμού. 0,01% πάνω από την χθεσινή μέρα.  

Η Λάρνακα έμοιαζε σαν πόλη φάντασμα. Βγαλμένη μέσα από ταινίες και μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Τα μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας άρχισαν να αποδίδουν αλλά ο εγκλεισμός στα σπίτια μας, μόνο κακό δημιουργεί στην ψυχολογία. Ο κόσμος μας καταρρέει, η καθημερινότητα παίρνει μια διαρκώς αρνητική κλίση, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα τραυματικό σοκ, ίσως μεγαλύτερο και από αυτό των συνεχόμενων ανθρωπίνων απωλειών. Το μετατραυματικό σοκ από αυτή την περιπέτεια και η αντιμετώπισή του θα είναι μία διαρκή πληγή που δεν θα κλείνει με τίποτα. 

Η παρουσιάστρια των ειδήσεων επέμενε και το επαναλάμβανε ότι αλλάζουν τα πάντα στη ζωή μας και πως θ απρέπει να προσαρμοζόμαστε. Μου φάνηκε ολίγο τρελλή ή και χαζή. Σαν να ήταν ένα παπαγαλάκι χωρίς νου. Είναι δυνατόν να χαμογελά λέγοντας ότι θα πρέπει να ενταφιαζόμαστε μέσα σε μια πραγματικότητα που θα κινείται από δηλώσει sms και υπευθύνων δηλώσεων ανά χείρας! 

Κλείνω τα μάτια, μα δεν θέλω να κοιμηθώ. Κοιμήθηκα αρκετά, με κοίμησαν τα παραμύθια. Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσω τους δράκους και τα τέρατα που βρήκαν κερκόπορτες, ξέφυγαν και μας κυνηγούν ανελέητα. 

Δεν υπάρχει χρόνος, κινούνται οι δείκτες στο ρολόι του τοίχου αλλά είναι όλα χθες, όπως χθες θα είναι και αύριο.