Αγαπημένη Αιωνιότητα / Σοφία Σκουλίκα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Άνομη αγάπη

Αρνούμαι πεισματικά την Άνοιξη, σαν να ήμουν τυφλή

κείνους τους πορφυρούς μήνες που στέγνωναν στους χρόνους μας.

Η αλήθεια είναι πως

με την πρώτη εντύπωση

έγινες αγαπημένη συνήθεια

για μένα

που λέω θα γίνω ποιητής ξανά

και πάλι θα γίνω ποιητής

να σου πω πως είσαι εσύ, είσαι

μια ευχάριστη έμπνευσης πηγή

είσαι ατελεύτητη περιπέτεια

γλυκό άκουσμα με λίγα λόγια…

Ποιητικό πέλαγος

που κάθε αρσενική καρδιά θέλει να κολυμπήσει ,

να εξερευνήσει ... ,

βούισμα πάθους

αερικό στις αμμουδιές που πλανηθήκαμε

εσύ κι εγώ.

Άνομη αγάπη

Χαμόγελο πάθους

απρόσμενη  παραμυθένια ανάσα ζωής

πάνω από θάλασσες με γλάρους να μας βρέχουν τα χείλη στο υγρό αυτό πανηγύρι. … όταν ο ήλιος πυρώσει για καλά να με έχεις ακόμα αγκαλιά ..

με Αλμυρονερού κρυφά φιλιά στα δικά μου πικραμένα χείλη

Ναι αγάπη μου άνομη

στο φιλί μας η ουσία αναζήτησης…..

Θα συντάξω λοιπόν τις εποχές που αφήσαμε στις χαρές και τις λύπες

Στις δικές μας μυστικές χαρές, λύπες και ελπίδες.

Στη δική μας αγαπημένη αιωνιότητα σε ένα μικρό κοχύλι.

Σοφία Σκουλίκα- Βέλλου και Δημήτριος Γκόγκας

Απώλειες του έρωτα / Δημήτριος Γκόγκας

1.

Περίμενε κοιτάζοντας τη βροχή σπασμένη σε δάκρυα
ήταν φρικτή η νύχτα
Απουσία Φεγγαριού, αυτόφωτων αστεριών και κομητών σε πίεση
Είχε χάσει τη σκέψη του
Τον πείραζε πιότερο τούτο κι όχι ο θύελλα στο άπειρο. 

2.

Κουνούσε το χέρι συνεχώς
είχε ξεχάσει το άσπρο μαντήλι στο κρεβάτι του
Αυτή κυκλωμένη από μια Άνοιξη
Αυτός πότε Φθινόπωρο, πότε Χειμώνας
Για το χαμένο Καλοκαίρι ούτε λόγος!

3.

Εισχώρησε μέσα της
γλυκύς ποταμός σ΄ αλμυρή θάλασσα
Κι ύστερα χάθηκε στης ηδονής το κλάμα
και στην υστερία του τέλους.

22 Απρ 2020: Covid - 19

Άλλα 6 κρούσματα, φτάσαμε του 790 συναθρώπους μας που έχουν μολυνθεί. Το ποσοστό στο 0,090% παρέμεινε και παρ΄ όλα αυτά μιλάμε για πανδημία. Θεωρητικά δεν ισχύει, πρακτικά ο ιός εξαπλώνεται αργά μα σταθερά. Και παρ΄ όλο που εξαπλώνεται αρχίζουν και οι πρώτες σκέψεις για άνοιγμα κάποιων επιχειρήσεων. Το νρίσκω λογικό μα επικίνδυνο εάν δεχτούμε τον όρο της πανδημίας. Διότι εν όσο είναι ενεργή η ...πανδημία, δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι ωσάν να την έχεις προσπεράσει. Βέβαια οι πιέσεις είναι σημαντικές και αφορούν κυρίως στην αποτελμάτωση της οικονομίας, αλλά...

Φίλε μου ημερολόγιο δεν ξέρω πόση υπομονή κάνω να σε ενημερώνω κάθε μέρα....Έβαλα και 4 κιλά και τώρα άντε να απαλλαγώ από αυτά. 4 κιλά σε ένα μήνα, ελπίζω να μην κρατήσει άλλο η καραντίνα γιατί έχω φορτωθεί και το άγχος να παρακολουθώ τα ηλίθια βιντεάκια που ανεβάζουν ορισμένοι.... 

Γιατί γράφω ποίηση; / Δημήτριος Γκόγκας

Πολύ δύσκολο να απαντήσω. Πολλές φορές δεν γνωρίζω τον σκοπό αυτής της γραφής. Δεν μπορώ να εξακριβώσω τα αίτια αλλά ούτε να προσδιορίσω τις αφορμές. Θυμάμαι που όταν ήμουν μαθητής λυκείου, χωρίς πολλούς ιδαίτερα φίλους, εύρησκα ένα καταφύγιο στη σύνθεση ωραίων προτάσεων στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού,αγναντεύοντας τον ξεροπόταμο. Προσπαθούσα μάταια να μπω μέσα σε ένα σύννεφο, να χτίσω γέφυρες ανάμεσα σε μένα και σε μια χελιδονοφωλιά, να πετάξω με ένα φύλλο Φθινοπώρου. Με τον καιρό, λες και η γλώσσα έβγαλε φτερά και άρχισε να γεννάει λέξεις περίεργες και προτάσεις τόσο όμορφα στρωμμένες, όπως η γιαγιά όταν έπλεκε όταν κένταγε κάτι όμορφο. Όμορφα φυσικά μου φαίνονταν εμένα. 

Τα χρόνια πέρασαν και κατάλαβα πως για ορισμένους το να διαβάζεις ποίηση ή ακόμα καλύτερα το να γράφεις ποίηση εμπεριείχε μια δόση ντροπής. Ίσως γιατί η ποίηση περιείχε χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω έννοιες και όρους όπως απόδραση, αντίσταση, αντίρρηση και ίσως γιατί εννοούσε σε μεγαλύτερο βαθμό την αγάπη για όλους και για όλα. Είχε λοιπόν η ποίηση μία δύναμη που λίγοι μπορούν να δούν. Να συνδυάζει το όχι με το ναι, να εναρμονίζει το λίγο με το πολύ, να πλάθει μέσα μου τη μνήμη, το παρελθόν με το παρόν. Να μου γνωρίσει τη γέννηση και τον προορισμό μου. 

Κι έφτασα εδώ, στο σημείο που λες είμαι ποιητής και διαπιστώνεις ότι είσαι τόσο μικρός μπροστά στην σκέψη του κόσμου, μπροστά στην κορυφή ενός βουνού, κάτω από έναν ουρανό, μικρότερο και από έναν κόκκο άμμου. Και λες, το είχες ήδη αποφασίσει, να γι αυτό πρέπει να γράφω ποίηση, για να γνωρίσω τη σκέψη των ανθρώπων, για να λακτίσω μαζί με τα ζωντανά του δάσους, για να πετάξω με εκείνα τα χελιδονόπουλα που πάντα πεθυμούσα, για να γίνω καλύτερος και εγώ σαν άνθρωπος. Και πάνω απ΄ όλα ταξιδεύοντας πάνω σε ένα χαλί, σε ένα σύννεφο, σε ένα φύλλο, στο φτερό ενός πελαργού, βλέποντας τα νερά του ξεροπόταμου, πηγαίνοντας στο παρελθόν, ριγώντας από ένα φύσημα ανέμου, γράφω για μένα και προσπαθώ, συνεχώς προσπαθώ να ακουμπίσω τον άνθρωπο με το δικό μου τρόπο, την δική μου καρδιά και ψυχή. Για αυτό γράφω. 

21 Apr 2020: 784, 0,090%, covid-19

Το ποσοστό ανεβαίνει, μα τα νέα είναι καλύτερα. Όχι για μένα αλλά για την παραπαίουσα κοινωνία. Ο κύβος ερίφθει εδώ και καιρό και αυτό που απομένει είναι: το αποτέλεσμα να βγει το θετικό της χειραγώγησης. Νομίζω έχει γίνει κατορθωτό. Μια παράδοση άνευ όρων. 

Απαγορευμένος Έρωτας*

Τι ήθελε και μίλησε για απαγορευμένο έρωτα; Κανείς δεν τον πίστεψε. Τον κοίταζαν ειρωνικά, χλευαστικά και γύριζαν αλλού τα πρόσωπά τους. Χρόνια λειτουργούσε με ένα ενδεδυμένο εγώ, σαν προστατευτική πανοπλία. Το αποτύπωμα στον καθρέφτη ήταν το είδωλό του. Τη σκιά του ακολουθούσε.

Δεν ήξερε πώς να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Μοναδικά ο εαυτός του ανταποκρινόταν στον έρωτά του. Με τέτοιο τρόπο που θύμιζε δίδυμη ψυχή. Ίδια έντονα  συναισθήματα, όμοιο αξιολάτρευτο κορμί, κοινούς φίλους, μαζί στη  δουλειά. Δεν θα μπορούσε να του συμβεί στη ζωή τίποτα καλύτερο. Ο εαυτός του, ήταν το άλλο μισό της ζωής του.

Απορούσε βέβαια με τη στάση των αγαπημένων του ανθρώπων; Ζήλεια; Φθόνος; Κακία; Πώς να εξηγήσει το ρήμα «απαγορεύεται», αφού το είχε διαγράψει από το λεξιλόγιό του;

Δημήτριος Γκόγκας

*Συμμετοχή στον 8ο διαγωνισμό διηγήματος 121 λέξεων