Η μεγάλη ληστεία στο Στρυμονικό Σερρών... γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

Στις 11 Δεκεμβρίου του 1924 στην περιοχή του Στρυμονικού Σερρών (Όρλιακο ονομαζότανε μέχρι και τo 1927) σημειώνεται μία από τις μεγαλύτερες ληστείες της εποχής εκείνης με λεία πάνω από 200.000 δραχμές. Ήταν ένα από τα πλέον εντυπωσιακά χτυπήματα ληστειών που σημειώθηκαν ποτέ.

Δράστες είναι:

• ο Δημήτριος (Μήτρος) Τζατζάς (επικεφαλής της ομάδας)*

• ο Δημήτριος Μπουρλής,

• ο Σπύρος Γκανάτσιος ή Γκάτσιος,

• ο Βασίλης Μπούτος ή Μπότσαρος

oι οποίοι με τις οδηγίες του Δημητρίου Τζατζά σταμάτησαν στην επαρχιακή οδό Στρυμονικού – Θεσνίκης πέντε (5) αυτοκίνητα και κατόρθωσαν ανενόχλητοι να ληστέψουν τους επιβαίνοντες σε αυτά

Πιο συγκεκριμένα ο προαναφερόμενος λήσταρχος με τους συνεργάτες του, πλήρως ενήμεροι για την αυτοκινητοπομπή, έκλεισαν το πρωί της ημέρας με συρματόπλεγμα την οδό και ακινητοποίησαν τα αμάξια, στα οποία επέβαιναν επιφανείς έμποροι καπνού,, άλλοι επαγγελματίες ιατροί και μέλη των οικογενειών τους, συνολικά είκοσι εννέα (29) άτομα. Τα αυτοκίνητα είχαν ξεκινήσει από την Νιγρίτα με προορισμό την πόλη της Θες/νίκης. Οι ληστές διάλεξαν ένα ανηφορικό σημείο όπου τα αυτοκίνητα μείωναν ταχύτητα. Διάλεξε μια στροφή με μικρή ορατότητα, έστησε το συρματόπλεγμα κόβοντας τον δρόμο στα δύο. Το ύψος των τιμαλφή αλλά και των χρημάτων που κλάπηκαν ανήρχετο στο υπέρογκο για την εποχή εκείνη ποσό των 200.000 δραχμών. Οι ληστές άδειασαν τα ρεζερβουάρ των αυτοκινήτων και ανενόχλητοι διέφυγαν προς την γύρω περιοχή. Μέσω της Δοιράνης έφτασαν στην Σερβία όπου σύμφωνα με τον ιστορικό βρήκαν καταφύγιο σε γνωστούς τους ληστοτρόφους. Είναι γνωστό ότι η οικογένεια του Τζατζά διέμενε στο Μοναστήρι μια κωμόπολη κοντά στα Σκόπια. Στην Σερβία προσπαθώντας να κερδίσουν χρόνο για να ξεχαστεί το γεγονός και να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, αγόρασαν ορισμένα αιγοπρόβατα και προσπάθησαν να ζήσουν για λίγο διάστημα ως κτηνοτρόφοι. Οι επιβάτες των αυτοκινήτων μετά την ληστεία κατόρθωσαν και έφτασαν στην κωμόπολη του Λαγκαδά και ύστερα στην Θεσσαλονίκη όπου και κατήγγειλαν το γεγονός. Η τότε χωροφυλακή ξεκίνησε μια τεράστια επιχείρηση για τον εντοπισμό των ληστών, τόσο στον κάμπο των Σερρών, στην Κοινότητα του Όρλιακο και των παρακείμενων χωριών, όπως και στο όρος Μπέλλες χωρίς όμως αποτελέσματα. Στην επιχείρηση εντοπισμού βοηθούσε και ο στρατός ξηράς με αποσπάσματα στρατιωτών. Η όλη προσπάθεια τους επικεντρώθηκε στο κλείσιμο των στενών της Κρέσνας προκειμένου να αποκλείσουν τους δρόμους διαφυγής προς τα σύνορα. Όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα οι ληστές κατόρθωσαν να ξεφύγουν και να φτάσουν στην Σερβία από την λίμνη της Δοιράνης.

  Σύμφωνα με τον γιατρό Τζηρίδη, ο οποίος επέβαινε σε ένα από τα πέντε αυτοκίνητα και ήταν ένας εκ των ληστευθέντων, ο επικεφαλής των ληστών «έφερε γαλλικόν στρατιωτικόν μανδύαν γαλάζιου χρώματος, δύο σταυρωτές τελαμώνες που κρατούσαν και συνεκράτουν επί της μέσης του μεγάλην φυσιογγιοθήκην πλήρη φυσιγγίων και εις τας χείρας του εκράτει βουλγαρικόν όπλον μάνλιχερ»

Ένα μήνα αργότερα, τον Ιανουάριο του 1925, οι ληστοτρόφοι κατέδωσαν του ληστές και οι Σερβικές αρχές τους συνέλαβαν και τους παρέδωσαν στις Ελληνικές αστυνομικές αρχές (Φλώρινας), εκτός από τον Βασίλη Μπούτο που καθ΄ οδόν προς την πόλη του Μοναστηρίου κατόρθωσε να δραπετεύσει. Φέρεται ιστορικά ότι ανθυπομοίραρχος Φλωρίνης Στεφανάκης συνόδευσε σιδηροδέσμιους και μέχρι τις φυλακές του Γεντί Κουλέ τους ληστές. Τον Μάρτιο του 1925 ο Δημήτριος Τζατζάς κατόρθωσε σε συνεργασία με τον Δημήτριο Μπουρλή γνωστός με το παρατσούκλι «γερο-Σκοτίδας»,να δραπετεύσει από τις φυλακές πηδώντας από ύψος 8 μέτρων. Στην προσπάθεια αυτή ο ίδιος χρησιμοποίησε και μια ομπρέλα ως ….αερόστατο, ενώ ο φίλος του τραυματίστηκε βαριά, χτυπώντας στην σπονδυλική στήλη. Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς ο Δημήτριος Τζατζάς τον κουβάλησε με τους ώμους του μέχρι και το δάσος του Σέιχ Σου όπου και τον εγκατέλειψε σε παρακείμενο ρέμα, για να τον βρουν αργότερα οι χωροφύλακες που τους κυνηγούσαν. Τελικά η σύλληψη από τις καταδιωκτικές αρχές του Δημητρίου Μπουρλή πραγματοποιήθηκε στις 7 Ιουλίου 1925. Όλοι τους θα καθίσουν στο εδώλιο του Γ΄ Διαρκούς Στρατοδικείου της Θεσσαλονίκης (πλην του Δημήτριου Τζατζά) και θα δικαστούν με αυστηρότητα και με συνοπτικές διαδικασίες.

 Η απόφαση του δικαστηρίου ήταν η ακόλουθη:

• Ο Δημήτριος Μπουρλής καταδικάστηκε σε θάνατο και η απόφαση εκτελέστηκε ύστερα από λίγες ημέρες.
• Ο Σπύρος Γκανάτσιος ή Γκάτσιος καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά
• Ο Νικόλαος Κοζάρας* (άλλος ληστής της εποχής) απαλλάχτηκε λόγω αμφιβολιών, στην συμμετοχή του στην ληστεία(;).

Βιβλιογραφία:

  1. Βικιπαίδεια

2. Βασίλη Τζανακάρη «Τα παλληκάρια τα καλά σύντροφοι τα σκοτώνουν»-Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2002.

3. http://www.serrelib.gr/pdf/imerologio.pdf

4. http://www.katakali.net/drupal/?q=listarxoi/o-oraios-ton-oreon

Σημειώσεις

• Ο Δημήτριος Τζατζάς, γεννήθηκε το 1888. Κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας το 1914 (σε ηλικία 26 χρονών) δεν του δόθηκε άδεια για να φροντίσει τα της κηδείας του αδελφού του που πέθανε στις φυλακές, λιποτάκτησε και ξεκίνησε την δράση του ως ληστής. Αρχικά ως ζωοκλέφτης. Το 1917 παραδόθηκε προκειμένου να του δοθεί χάρη αλλά κατέληξε στις φυλακές της Λάρισας από τις οποίες δραπέτευσε ξεκινώντας εκ νέου δράση ως ληστής. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός για την απαγωγή του γερουσιαστή Σωτηρίου Χατζηγάκη το 1929 στη Θεσσαλία. ήταν επικηρυγμένος για 700.000 δρχ., σκοτώθηκε σε συμπλοκή με καταδιωκτικά αποσπάσματα στις 23 Μαρτίου του 1930, κοντά στο χωριό Ελάτεια λίγο έξω από την Λάρισα.

• ο Νικόλαος Κοζάρας δεν αναφέρεται συγκεκριμένα  ότι συμμετείχε στην ληστεία αλλά δικάστηκε και καταδικάστηκε στην ίδια δίκη

Η Ιστορία της Εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου Στρυμονικού Σερρών

 

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας


Η Εκκλησία χτίστηκε το 1703. Εκείνη την εποχή όπως όλος ο νομός Σερρών έτσι και το Στρυμονικό ήταν υπό την κατοχή Τούρκων.

Παρά την τουρκική κατοχή υπήρχε στο χωριό Εκκλησία. Στην περίοδο του Μακεδονικού αγώνα η Εκκλησία χρησιμοποιήθηκε ως τόπος  αποθήκευσης υλικού, συναντήσεων αγωνιστών, ξενώνα κτλ. 

Η επιτροπή του ναού του Αγίου Αντωνίου χρημάτισε κάποιους για να δολοφονήσουν τον έναν από τους δύο Βουλγαρόφωνους κατοίκους Ξυλουπόλεως ως εκδίκηση στη δολοφονία του τότε προέδρου κοινότητας Ξυλουπόλεως.

Η Εκκλησία του Αγίου Αντωνίου είναι χτισμένη σε οικόπεδο που δωρήθηκε από κάποιον Τούρκο που κατοικούσε στο χωριό, επειδή ο θαυματουργός Άγιος Αντώνιος γιάτρεψε την παράλυτη γυναίκα του. Η εικόνα του Αγίου Αντωνίου μέχρι το χτίσμα της εκκλησίας ήταν κρεμασμένη σ'ένα δένδρο φτελιά, (καραγάτσι).Κάηκε το 1982 και αναστηλώθηκε τον ίδιο χρόνο. Το 1972 δίπλα στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου, χτίστηκε η μεγάλη εκκλησία που εορτάζει την ημέρα των Αγίων Κυρίλλου και Μεθόδιου. 

Το 1918 κατά την περίοδο της Αγγλικής κυριαρχίας στο χωριό έγινε κάποιο θαύμα στην εκκλησία : κάποιος Άγγλος αξιωματικός ακουμπώντας το χέρι του στη δεξιά πλευρά του τοίχου της εκκλησίας του Αγίου Αντωνίου, διέταξε τους Κυπρίους στρατιώτες να ανοίξουν τις πόρτες της εκκλησίας, να βάλουν τα άλογα μέσα.

Οι Κύπριοι στρατιώτες αρνήθηκαν κι ο αξιωματικός θέλησε να τους χτυπήσει. Δεν μπόρεσε όμως να σηκώσει το χέρι του από τον τοίχο γιατί είχε κολλήσει. Γιατροί του αγγλικού στρατού του έκοψαν το χέρι το οποίο έμεινε κρεμασμένο στον τοίχο. Ο Αξιωματικός πέθανε και θάφτηκε στην αυλή της εκκλησίας. Ο τάφος δεν υπάρχει σήμερα γιατί παρασύρθηκε από τα νερά του χειμάρρου. Το περιστατικό είναι πραγματικό και συντελέστηκε μπροστά στα μάτια όχι μόνο των κατοίκων που παραβρεθήκαν αλλά και στη Μεραρχία Αρχιπελάγους των Σερρών. 
Η Εκκλησία γιορτάζει την 17 Ιαν την μνήμη του Αγίου Αντωνίου και πραγματοποιείται κάθε χρόνο εμποροπανήγυρη, ενώ τον μήνα Μαίο τελείται 3ήμερος εορτασμός στην μνήμη των Κυρίλλου και Μεθοδίου.

Ο Πέτρiνος ή πλινθοχτιστος Φούρνος της γειτονιάς και οι μυρωδιές του Κυριακάτικου φαγητού

 

του Δημητρίου Α. Γκόγκα

Μια από τις ωραιότερες θύμησες ο πέτρινο φούρνος της γειτονιάς και οι μυρωδιές από τα διαφορετικά φαγητά που ανέδυαν μέσα απότα τεράστια ταψιά και τις λαμαρίνες, ειδικά την Κυριακή, μετά την Εκκλησία.

Ο Φούρνος

Ο φούρνος ήταν ένας λιτός τετράγωνος όγκος, με μια θολωτή καμάρα, συνήθως πλινθόχτιστος ή και πέτρινος. Άλλοι διατηρούσαν την τετράγωνη όψη τους και στην κορυφή. Δεν κατασκεύαζαν σε όλους καμινάδα. Αρχικά οι φούρνοι ήταν τελείως κλειστοί για να κρατούν όλη την θερμότητα. Στην πρόσωψη υπήρχε μια πλατιά υποδοχή για την στήριξη των ταψιών και των λαμαρινών. Δίπλα στο στόμιο του φούρνου, μια μικρή υποδοχή για την τοποθέτηση των σπίρτων και του πετρελαίου, και μερικές φορές στο κάτω μέρος του μια μεγάλη εσοχή για τα προσανάματα.

Ο φούρνος συνήθως χτιζότανε σε κάποιο κλειστό μέρος της αυλής του σπιτιού με κατεύθυνση προς το νότο. Ίσως σε κάποιο πρόχειρο υπόστεγο. Αν η αυλή του σπιτιού ήταν απάνεμη τότε χτιζότανε σε οποιδήποτε μέρος της. Πολλές γειτονιές στο χωριό, είχανε κοινό φούρνο, όπως η γειτονιά, των οικογένειων Γκόγκα, Καραβασιλείου, Πιτικόπουλου ΚΤΛ Το ίδιο και στην γειτονιά των οικογενειών Τεγγελίδη, Παγώνη κτλ.

Με το πέρασμα των χρόνων και την εμφάνιση των σομπών με ενσωματωμένο φούρνο (αρχικά οι ξυλόσομπες και μετά οι ηλεκτρικοί φούρνοι) οι πέτρινοι ή πλινθόχτιστοι φούρνοι δεν χρησιμοποιούνταν. Το άσχημο είναι ότι εκείνη την εποχή κανείς δεν σκεφτόταν την συντήρηση τους, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να εγκαταληφθούν στο έλεος του χρόνου και σταδιακά να γκρεμιστούν. Σήμερα στο Στρυμονικό δεν υπάρχουν πολλοί διατηρηταίοι και αν υπάρχουν δεν χρησιμοποιούνται από τις σύγχρονες νοικοκυρές.

Οι φούρνοι, δεν χρησιμοποιούνταν για την καθημερινή παρασκευή του φαγητού, εξάλλου έψηναν μόνο και η οικονομική δυνατότητα των οικογενειών την εποχή εκείνη (1950- 1980) δεν επέτρεπε παρά μία με δύο φορές κρέας την εβδομάδα. Έτσι το Κυριακάτικο φαγητό, έμοιαζε να είναι μια γιορτή. Από την προηγούμνη ημέρα οι νοικοκυρές και φίλες, συνεννοούνταν για το ποια θα ανάψει τον φούρνο, ποια θα προσέχει τα φαγητά, θα τα αλλάζει θέσεις για να μην καούν και θα τα ξεφουρνίσει. Οι υπόλοιπες πήγαιναν στην Εκκλησιά, παραδίδοντας τα φαγητά τους και όταν επέστρεφαν ήταν έτοιμα.

Η νοικοκυρά που άναβε τον φούρνο, από νωρίς είχε προετοιμάσει τα προσανάματα( ξερά ξύλα, πουρνάρια, κλιματσίδες, κτλ ) και φυσικά και τα απαραίτητα μεγάλα. Αφού καρβούνιαζε ο φούρνος, τοποθετούσε μέσα του, τις πηρουσιές (κατάλληλα σιδερένια υποθέματα με τρία ή τέσσερα πόδια) και με το φουρναρόφτυαρο έβαζε πάνω σε αυτά τα φαγητά ή τις πίτες. Σε τακτά χρονικά διαστήματα άλλαζε τις θέσεις για να μην ....αρπάξουν.

Μύριζε όλη η γειτονιά, από κρέατα με πατάτες,κοτόπουλα, γεμιστά και πίτες. Ποτέ δεν κατάλαβα, τόσε μυρωδιές πως και δεν ανακατεύονταν. Ήταν ένα Κυριακάτικο θαύμα.

Ένα Περιστέρι στο Στρυμονικό* ....του Δημητρίου Γκόγκα

 

 
Στου Στρυμονικού τα μέρη,
βρίσκεται ένα περιστέρι,
που χει γκρίζα τα φτερά του
και λευκή ειν΄ η ουρά του.
 
Και στη ζέστη και στο κρύο,
γελαστό μας λέει αντίο.
Μέχρι τη Μαγκίλα* πάει
και στ΄ ονείρατα γυρνάει.
 
Κυριακές στον Αι Αντώνη*,
στο καμπαναριό ζυγώνει,
στο σταυρό και στο ψαλτήρι,
στ ασπρισμένο κοιμητήρι.
 
Μες στο Πέγκο* ξαποσταίνει,
κει που το νερό ζεσταίνει.
Στο Σιβρί* ψηλά κραυγάζει,
πότε ο Αι Λιας* γιορτάζει.
 
Τα αγόρια το κοιτούνε,
 να το πιάσουν λαχταρούνε.
Μα εκείνο τους ξεφεύγει
 και στη ποταμιά* μας φεύγει.
 
Τα κορίτσια το βραδάκι,
μέσα στο καλοκαιράκι,
ψάχνοντας για κάποιο ταίρι,
βρίσκουνε το περιστέρι.
 
Το φιλάνε, τ΄ αγαπάνε,  
χάμω ψίχουλα πετάνε.
Να κατέβει να τσιμπήσει
και στο Κρίστο* πάει να ζήσει.
 
Στου Στρυμονικού τα μέρη,
κάθε που φυσά αγέρι,
έρχεται το περιστέρι
και μας πιάνει απ΄ το χέρι.
 
Όλο συμβουλές μας δίνει,
ρίγανη και δυόσμο  πίνει
κι όταν στη πλατεία βγαίνει,
όλο το χωριό ομορφαίνει!

 
*Στρυμονικό= Χωριό του Ν. Σερρών
*Μαγκίλα, Κρίστο, Σιβρί= Οι λόφοι και τα βουνά της περιοχής
*Ποταμιά= ο ξεροπόταμος
*Πέγκο= περιοχή της Κοινότητας
*Αι Αντώνης= Η Εκκλησία της Κοινότητας, ο πολιούχος της
*Αι Λιας= Ο Άγιος και το σχετικό εκκλησάκι στο Σιβρί

Στρυμονικό Σερρών: Ο ιερός ναός του Αγίου Αντωνίου ... / [Φωτογραφίες]Δημήτριος Γκόγκας

 

 Ο ιερός ναός του Αγίου Αντωνίου στο Στρυμονικό Σερρών έχει τη δική του σημαντική ιστορία. 

Ας δούμε τώρα κάποιες πρόσφατες φωτογραφίες του ιερού αυτού χώρου

Στη φωτογραφία αυτή βλέπεται τον κυρίως ναό. Διακρίνεται καθαρά το επιβλητικό τέμπλο, ο Σολέας, ο χώρος δηλαδή όπου τελούνται μυστήρια και τελετές, ο άμβωνας, το ψαλτήριο, ο θρόνος, μέρος από τα στασίδια. 

Κεντρικό μέρος του τέμπλου. Η κεντρική του θύρα, με την εικόνα του θεανθρώπου

Η δεξιά πλευρά του Τέμπλου 

*

Η αριστερή πλευρά του Τέμπλου

*

Ο επισκοπικός θρόνος

*

Ο Θόλος της Εκκλησίας 

*

Άποψη της οροφής της εκκλησίας με τον όμορφο πολυέλαιο, στο βάθος ψηλά ο γυναικωνίτης. 

*

Ο χώρος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής με το αναλόγιο των κεριών 

*

Στασίδια πιστών και αγιογραφίες στη δεξιά πτέρυγα

*

Αναλόγιο με την εικόνα της Παναγίας και του θείου βρέφους

*

Η Επιβλητική εικόνα του Αγίου Αντωνίου

*

Ο χώρος των κεριών στο εξωτερικό της εκκλησίας. 

Στρυμονικό Σερρών: Η ιστορία της Κοινότητας από τον Δημήτριο Γκόγκα

 

Το 1000- 1100 μ.χ η αστάθεια στην  Δυτική Μακεδονία, αναγκάζει 20 – 25 οικογένειες να εγκαταλείψουν την περιοχή του όρους Όρλιακα των Γρεβενών, το Μέτσοβο  και παίρνοντας τον δρόμο προς τον βορρά, ύστερα από μια στάση, που χρονικά δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, στην Καρατζόβα της Αριδαίας, να φτάσουν στην περιοχή του Κορφοβουνίου (Σιβρί) όπου δημιουργούν τον πρώτο τους οικισμό, δίνοντας και το όνομα της γενέθλιας περιοχής: Όρλιακο. Η ορεινή τοποθεσία, προφανώς επιλέχτηκε, λόγω των ασχολιών τους στην κτηνοτροφία. Με τον καιρό, οι ανάγκες μεγάλωναν και αναγκάστηκαν να κατέβουν στην πεδινή περιοχή, όπου το έδαφος και κάμπος τους έδινε την δυνατότητα να παράγουν και γεωργικά προϊόντα.
Το 1204 μ.χ η περιοχή πέρασε στα χέρια των φράγκων και παρέμεινε μέχρι και το 1230, οπότε την κατέλαβαν οι Βούλγαροι. 
Το 1245 οι Βυζαντινοί υπό την εξουσία των Παλαιολόγων ανακαταλαμβάνουν την πόλη των Σερρών και την γύρω περιοχή. 
Μέχρι και το 1300-1320 μ.χ  οι κάτοικοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν άλλους σοβαρούς  κινδύνους, ώσπου οι Τούρκοι  στην προσπάθεια τους να καταλάβουν το Βυζάντιο, κατακτούν την περιοχή και εγκαθίστανται στο χωριό, δημιουργώντας ένα ακόμα τσιφλίκι. Εκεί παραμένουν μέχρι και το 1878- 1880, όπου οι Τούρκοι αποφασίζουν να πουλήσουν το Τσιφλίκι στον Έλληνα Γεώργιο Χατζηγεωργίου. Σημαντική είναι η προσπάθεια του Γεωργίου Χατζηγεωργίου να αλλάξει την αναλογία του πληθυσμού στο Όρλιακο και στρέφεται για τον σκοπό αυτό σε όμορες κοινότητες όπως αυτή της Μαγκριώτισσας (Τουρμπέσι ή Τουλμπέσι) με σκοπό να προσελκύσει άλλους Έλληνες, δίνοντας κυρίως οικονομικά κίνητρα (εργασία και αργότερα γη)  Τα κατορθώνει και σε λίγα χρόνια οι Έλληνες αποτελούν την πλειονότητα. Ο πληθυσμός της Κοινότητας  στο τέλος του 19^ου αιώνα αγγίζει τους 1000 κατοίκους. Το 1909 περίπου, ο Χατζηγεωργίου Γεώργιος, στην δύση πλέον της ζωής του και για ανεξακρίβωτους λόγους, αποφασίζει και πουλά το τσιφλίκι στους ντόπιους ακτήμονες- γεωργούς και κτηνοτρόφους.

Το 1913, το χωριό όπως και όλη η περιοχή καταλαμβάνεται από τους Βουλγάρους. Οι κάτοικοι συμμετέχουν στην μάχη του Λαχανά, στην οποία νίκησαν τους βουλγάρους. Την επόμενη χρονιά 1914, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, η περιοχή αποτελούσε μέρος του θεάτρου επιχειρήσεων και της πρώτης γραμμής του μετώπου. Την Διοίκηση των συμμαχικών δυνάμεων είχε ο Γάλλλος στρατηγός Φος. Οι κάτοικοι της Κοινότητας, πλην ελαχίστων, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν το χωριό για την ασφάλειά τους, μετακινούνται στην περιοχή της Ξυλούπολης και του Λαγκαδά, για να επιστρέψουν με το τέλος του πολέμου το 1918.

Στις 28 Δεκ 1919 αναγνωρίζεται από το ελληνικό κράτος η κοινότητα με την ονομασία Όρλιακο και η σύστασή του επισημοποιείται με το υπ αριθμ: ΦΕΚ 2Α - 04/01/1920. Για την δημιουργία την κοινότητας απαιτήθηκε η συνένωση και άλλων οικισμών. Το Όρλιακο πλέον (1007 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 1920) αποτελείται από:

·       Όρλιακο: 669 κάτ.

·       Τσακαρλή ( Τσακιρλή) : 10 κάτ.

·       Γενή Μαχαλέ: 38 κάτ.

·       Σαλτικλή : 180 κάτ.

·       Σιβρή: 110 κάτ. 

(οι παραπάνω οικισμοί προσαρτήθηκαν  με το υπ αριθμ:ΦΕΚ 2Α - 04/01/1920)

Το 1922, μετά την Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών, αναχώρησαν όλοι οι Τούρκοι από το χωριό και εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, Πόντο (50-60 οικογένειες) (ακριβείς περιοχές από τις οποίες προήλθαν: Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Σμύρνη, Ζίγδη και Κιουτάχεια) και Ανατολική Ρωμυλία και Δυτική Θράκη. ( Κοινότητα Κωστί). Ο πληθυσμός του Οικισμού Όρλιακο αγγίζει τους 911 κατοίκους και η Κοινότητα τους 1249 κατ.  

Στις 14/01/1927 με το υπ΄αριθμ: ΦΕΚ 7Α στην Κοινότητα του Όρλιακο προσαρτάται ο οικισμός του Κορφοβουνίου  ενώ  ο οικισμός Σαλτικλή μετονομάζεται σε Καλό Κάστρο (Καλόκαστρο). Παράλληλα καταργούνται οι οικισμοί στην περιοχή Σιβρί και Γενή Μαχαλέ. Πέντε περίπου μήνε αργότερα την 7 Μαίου 1920, ο οικισμός Καλό Κάστρο (Καλόκαστρο) αποσπάται και δημιουργείται ξεχωριστή Κοινότητα, ενώ ο οικισμός του Κορφοβουνίου συμπληρώνει τις αποσπάσεις και προσαρτάται στην Κοινότητα του Καλού Κάστρου (Καλοκάστρου)

Στις 30 Αυγ 1927 αλλάζει η ονομασία του Όρλιακου  σε Στρυμονικό (ή Στρυμωνινό) σύμφωνα με το υπ΄ αριθμ: 179/ΦΕΚ. Η Κοινότητα συνεχίζει να παραμένει γνωστή με το πρώτη της όνομα ( Όρλιακο) το 1936-1937 με την άνοδο του Μεταξά στην εξουσία ήρθε διαταγή στο χωριό για να χρησιμοποιείται πλέον αμετάκλητα η νέα ονομασία: Στρυμονικό (λόγω της γειτνίασής του με τον ποταμό Στρυμόνα) 

Το όνομα Στρυμω(ο)νικό οφείλεται στον  τότε γραμματέα της κοινότητας, Πασχάλη Παπαγεωργίου. 

Ο πληθυσμός σταθεροποιείται στους 1238 κατοίκους.

Στις  16 Μαίου 1928 ο οικισμός Τσακαρλή ή Τσακιρλή καταργείται

Στις 3-4-1930 η κοινότητα εντάχθηκε στην επαρχία Σερρών εκ της επαρχίας Βισαλτίας

Στις αρχές του Β΄ παγκοσμίου πολέμου κάτοικοι επιστρατεύονται και συμμετέχουν ενεργά. Το Στρυμονικό λόγω της θέσης του την περιοχή, γίνεται έδρα του Στρατηγείου με διοικητή τον Δέδε, επιτελάρχες τον Στεργιόπουλο και τον συνταγματάρχη Πάζη.

Η Γερμανική κατοχή στην χωριό ξεκίνησε την 6 Απριλίου του 1941, μετά από ατυχή μάχη στην τοποθεσία Μπέλλες. Οι Γερμανοί στις 9 Σεπτεμβρίου του 1942  σκοτώνουν 9 κατοίκους και καίνε δύο σπίτια, επειδή σε μία από τις τακτικές εφόδους ανακαλύπτουν πολεμικό υλικό φυλαγμένο σε αμπάρια. 

 Παράλληλα στα πλαίσια των Διοικητικών μεταρυθμίσεων την 23/07/1942 η Κοινότητα υπάγεται από την Επαρχία Σερρών του Νομού, στην Επαρχία Βισαλτίας του Νομού Θεσσαλονίκης με το υπ εριθμ: ΦΕΚ 185Α για να επιστρέχει στον Νομό Σερρών και στην επαρχία Βισαλτίας λίγους μήνες αργότερα την 14/11/1942 (ΦΕΚ 292Α). 

Τον Οκτώβριο του 1944 το χωριό απελευθερώθηκε από τους Γερμανούς, καταλήφθηκε όμως από την οργάνωση ΕΛ.Α.Σ που είχε ξεκινήσει δράση στα γύρω βουνά σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς την τότε κυβέρνηση. Μια κατάληψη που διήρκησε μέχρι το Μάιο του 1945.

Με την είσοδο του ΕΛ.Α.Σ στο χωριό οι κάτοικοι αντιστάθηκαν και σκοτώθηκαν δύο άτομα από το χωριό : ο Χρήστος Φράντζας και ο Πασχάλης Βέλκος. 

 Στις 08/02/1946 (ΦΕΚ 29Α )η κοινότητα υπάγεται από την Επαρχία Βισαλτίας του Νομού, στην Επαρχία Σερρών του Νομού Σερρών

Το 1949 έπαψε να ενεργεί ο ΕΛ.Α.Σ και από το 1950 και μετά το χωριό ζεί ειρηνικά. 

Ο πληθυσμός

1940: 1238 κάτοικοι

1951 : 1647 κάτοικοι

1961 : 1911 κάτοικοι.

1971 : 1342 κάτοικοι

1981 : 1111 κάτοικοι

1991 : 1152 κάτοικοι
2001 : 1645 κάτοικοι

και ως Δήμος Στρυμονικού: 4532 κάτοικοι

Το 4 Δεκ 1997 με την  Νόμο "" Καποδίστριας"" γίνεται Δήμος και περιλαμβάνει τα χωριά και τους οικισμούς:

·       Στρυμονικό,

·       Ζευγολατειό,

·        Λιβαδοχώρι,

·       Τριάδα,

·       Χείμαρος,

·       Βαρυκό,

·       Κεφαλοχώρι

·        Καλόκαστρο.

Από 1-1-2011 και με τον νέο νόμο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ, εντάσσεται ως Δημοτικό διαμέρισμα, στον νέο Διευρυμένο Δήμο της Ηράκλειας Σερρών

Παρατήρηση: η Αρχαιολογική σκαπάνη έχει ανακαλύψει  στη θέση «Καλές» στο Στρυμονικό,  υπολείμματα κάστρου στην κορυφή οχυρού υψώματος που βρίσκεται τρία περίπου χλμ. δυτικά –νοτιοδυτικά του σύγχρονου οικισμού. Σώζεται σε μερικά σημεία η οχύρωση σε μεγάλο ύψος. Τα επιφανειακά ευρήματα είναι κυρίως ρωμαϊκών χρόνων. Η ανακάλυψη αυτή υποδηλώνει την ύπαρξη οικισμών πολύ πριν την ημερομηνία κατά την οποία ο Ιστορικός τοποθετεί την γέννηση του Στρυμονικού. Επίσης έχει ανακαλυφθεί και σώζεται μέχρι και τις μέρες μας φυσικό οχυρό ύψωμα, ένα χλμ. περίπου νοτιοανατολικά του σύγχρονου χωιού και στη θέση «Καστρί» στο Στρυμονικό, σημείο συνέχειας της Ιστορίας της περιοχής από τα ρωμαικά μέχρι και τα βυζαντινά χρόνια.


Παραπομπές: 

1. Διοικητική Εξέλιξη. Δήμος Στρυμονικού.
2. Διοικητικές μεταβολές / ΟΤΑ - Στρυμονικό Σερρών. Ελληνική Εταιρεία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης.
3. Πρόγραμμα Καλλικράτης - ΦΕΚ Α87 της 07/06/2010
4. ΠΑΣ Στρυμών Στρυμονικού. ΕΠΣ Σερρών.
5. Ιστορία Συλλόγου. Πολιτιστικός Αθλητικός Σύλλογος Στρυμών Στρυμονικού.
6. Σκοπευτικός Όμιλος Στρυμονικού Κένταυρος.
7. Στρυμονικό Σερρών. Δήμος Στρυμονικού.  
8. http://strimoniko.gr