Μυαλό δεν θα βάλουμε ως οδηγοί στην Κύπρο! / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Είναι γνωστό ότι ως λαός στο τιμόνι δεν τηρούμε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον αυξημένο αριθμό κλήσεων από την αστυνομία, αλλά κυρίως τα τροχαία ατυχήματα, θανατηφόρα και μη. 

Ώρα 17:00 / 8 Απρ 2025 στη Λάρνακα. Η οδηγός (γυναίκα ήταν πράγματι) του αυτοκινήτου, εξήλθε από το πάρκιγκ του Κέντρου Μαστογραφίας της πόλης,  και αντί να στρίψει αριστερά καθώς ο συγκεκριμένος δρόμος είναι "μονόδρομος", στρίβει δεξιά και κατευθύνεται στην παραλιακή οδό. Η αλήθεια είναι ότι "κοντοστάθηκε" πριν πάρει αυτή την απόφαση. Έθεσε έτσι και τον εαυτό της σε κίνδυνο, αλλά και τους οδηγούς που έρχονταν και από τις δύο κατευθύνσεις της παραλιακής. 

Σε τέτοιου είδους σημεία θα έπρεπε να υπάρχουν κάμερες και να καταγράφουν παραβάσεις που αποδεδειγμένα αποτελούν επικίνδυνες οδηγήσεις και όχι στα φώτα της τροχαίας, όπου το πάτημα της λευκής γραμμής ως επί το πλείστον δεν θέτει σε κίνδυνο καμία απολύτως ζωή! 

4 Χαικού/ 4 εποχές / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

ΑΝΟΙΞΗ

 

Ανθοί λεμονιάς

Στολίζουν τα μαλλιά σου.

Να, η  Άνοιξη!

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 

Ένα καβούρι,

σεργιανίζει στο γιαλό.

Καίει ο ήλιος.

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

 

Στο πατητήρι,

ρέει πηκτό το κρασί.

Βρόχινος καιρός.

 

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

 

Ένα σπουργίτι,

τσιμπολογά στο χιόνι.

Χνώτο στο τζάμι.

ΠΕΝΤΕ ΔΑΚΡΥΑ* /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 
Χιόνι
 
Σπογγισμένο αίμα
που στράγγιξε
κι έγινε λάβα που καίει
στα σπλάχνα της.
Κάποτε,
μέσα απ΄ τις ρωγμές του σώματος της, 
γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού. 
Καίει ότι την πόνεσε.
Κι ύστερα
στάχτη
και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.
 
Βροχή
 
Κάθε χρόνο
την ίδια μέρα,
μικρή ώρα δειλινού,
βρέχει.
Επέτειος θλίψης,
απώλειας
και χωρισμού.
 
Ρίγη στα μάρμαρα.
Μια ξαφνική μπόρα,
τον ύπνο των νεκρών ταράζει.
 
Ιδρώτας
 
Της πατρίδας το χρέος ξεπληρώθηκε.
Είπες : Με το παραπάνω
και –θυμούμαι- έκανες και μια κίνηση
με το χέρι, σαν να ΄ θελες να ξεφύγεις.
Τώρα ήρθε η σειρά της.
Βάλανε κάτω όλα τα ίχνη και τις υπογραφές,
οι πέτρες και τα σίδερα έτοιμα
-είχε καλούς σιδηρουργούς η Πατρίδα-
Τα καινούργια συμβόλαια έτοιμα.
Και πάλι χρέος.
Ο Ιδρώτας κυλούσε σαν τον κόμπο στο λαιμό σου.
 
Γάλα
 
Πίσω από αυτές τις βιτρίνες δούλευες.
Εγώ στους δρόμους.
Συναντιόμασταν στο ίδιο καφενείο
με άλλους συντρόφους και δεν
ανταλλάσαμε κουβέντα.
Χαρτιά έπαιζα μόνο με τον καφετζή.
Απορούσα βέβαια ,
καθώς είχαμε πιει από το ίδιο ποτήρι, γάλα.
 
Αίμα
 
Είναι στη μοίρα μας.
Έτσι να πεθάνουμε.
Σε κάποιο χρόνο ανομβρίας.
Όταν τα δένδρα θα διψούν,
θα μας φυτέψουνε στις ρίζες τους,
το αίμα  μας να πιούνε.

 

* Το 2015 έλαβε το 3ο βραβείο, του 4ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ για το ποίημα: «Πέντε Δάκρυα»

ΦΟΒΟΣ * /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

Λέω πως ζω

κι όταν με ρωτούν πως τα πάω

απαντώ

"σπίτι - δουλειά

δουλειά-σπίτι"

Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια

με προσοχή μην σχιστούν οι σακκούλες

Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα

αποφεύγω τον σκύλο που μισώ

δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο

κατοικούν μέσα του Κέρβεροι

κι ένας Προκρούστης

που θέλει δουλειά.

Αν του την δώσω τι θα λέω

όταν με ρωτούν αν ζω;

Ζω σπίτι;

*Το παραπάνω ποίημα έλαβε το Α΄Βραβείο στην κατηγορία :

(ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ) ΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

του ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ "ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ 2014"

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ /ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

 
Οι Έλληνες στρατιωτικοί, όταν πρωί ξυπνήσουν
βλέπουν ψηλά στον ουρανό, μιλούν για τ΄ όνειρά τους.
Αναζητούν κάποιον θεό, λίγο να του μιλήσουν.
Ισιώνουν με το χέρι τους τα λιγοστά μαλλιά τους.
 
Από τα ξημερώματα στη στάση περιμένουν
μαζί με συναδέλφους τους, το stayr να περάσει.
Οι χαρακτήρες τους, σαν κούτσουρα σκληραίνουν
και το χακί που φόρεσαν στο χθες θα τους γεράσει.
 
Μες στα στρατόπεδα σκυφτοί μετρούν τα βήματά τους.
Φορούν σταυρό στο στήθος τους, στους ώμους η πατρίδα!
Κάπου εκεί σε μια γωνιά κάθονται τα μικρά τους.  
Στα μάτια τους γεννήματα:  λυγμός και καταιγίδα!
 
Σαν φεύγουν από τη ζωή, σημαία τους σκεπάζει.
Κάποιοι μιλούν για ήρωες που χάθηκαν και πάνε.
Μα στο μετά η φήμη τους από μια τρύπα μπάζει,
ριπές από αυτόματα που κλαίν΄ κι αχολογάνε!
 
 

Στο μισό του δρόμου το τέλος αργεί ακόμη */ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 
 

 
1.        
 
Στο μικρό δωμάτιο,
μέτρησε τέσσερις
άσπρους τοίχους.
Ψηλά ο ουρανός.
«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.
Τους έβαψε γαλάζιους
και πνίγηκε στη θάλασσα.
 
2.        
 
Στο σκονισμένο κομοδίνο
είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.
Με χάλκινες ζωγραφιές.
               Σε κλουβί,
μικρά πουλιά
είχαν τα φτερά της.
Το ίδιο βράδυ
πέταξαν μακριά.
 
3.        
 
Ήθελε πάντα
να περπατήσει
κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,
με μια ομπρέλα να γέρνει
στον κυρτό της ώμο.
Κάποια ημέρα
έβρεχε πολύ
από το χάραμα,
πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,
την έβαλε με προσοχή στον ώμο,
η βροχή σταμάτησε ευθύς.
 
4.        
 
Η δουλειά που είχε
δεν τον ευχαριστούσε απόλυτα.
Κρύφτηκε με επιμέλεια
πίσω από τη φράση: δόξα τω θεώ
που έχω δουλειά.
«Αυτονόητο»,
μονολόγησε,
και συνέχισε να μαζεύει
τα σκουπίδια του Δήμου.
Κάπου – κάπου κοίταζε
τον κόσμο που περνούσε
βαδίζοντας
στην κορυφογραμμή των βλεφάρων.
 
 
5.        
 
Το είχε αποφασίσει από βραδύς.
Μόλις ξημερώσει θα συγυρίσει
το σπίτι.
Σηκώθηκε,
ήπιε κρύο καφέ,
έκανε ζεστό μπάνιο,
έβαψε είκοσι νύχια,
είδε τηλεόραση,
ντύθηκε αργά,
βγήκε έξω στην πόλη.
Συγύρισε τον εαυτό της,
δεν ήθελε να λερωθεί.
 

*το 2014 Έλαβε το 2ο Βραβείο του 3ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ «Στο μισό του δρόμου το τέλος αργεί ακόμη»