Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία! / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ

 

Άδοξος ποιητής στο νησί της Αφροδίτης, διαβάζοντας τις απόψεις και τις γνώμες για την απονομή των κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, ειδικότερα στην ποίηση και την αντιπαράθεση που ακολούθησε, ξεκίνησε να γράφει μια νέα ποιητική συλλογή με την κρυφή ελπίδα να κερδίσει κρατικό βραβείο λογοτεχνίας στην Κύπρο την επόμενη χρονιά!

 

Παρακάτω το πρώτο ποίημα της συλλογής!

 
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
 
Γράφω, φτωχός ο ποιητής, μια συλλογή αθλία,
μήπως του χρόνου διακριθώ στα κρατικά βραβεία,
λογοτεχνίας βέβαια. Να σκάσουνε κι οι φίλοι
κι όσοι με απαρνήθηκαν μακριά στο ένα μίλι!
 
Γράφω για ένστικτα βαθέως του ανθρώπου,
για δυο ελιές που φύτρωσαν στο κάτω του προσώπου.
Γράφω για τα όμορφα βυζιά της θείας θεοδώρας,
που τα ΄ξερε κι ο Μανολιός εντός της ενδοχώρας!
 
Την έστειλα στο Chatbot App μου είπε με καμάρι,
πως είναι αριστούργημα! Έχει περίσσεια χάρη.
Ουδείς στραβός δεν θα τη δει, μα κείνοι θα την δούνε,
γιατί έχουνε μεγάλο νου και μέσα που μπορούνε!
 
Μιλώ για την επιτροπή που είναι παινεμένη
γνωρίζουν από ποίηση κι ειν΄ όλοι τους κρουσμένοι!
Μα εγώ δεν τα πιστεύω αυτά ω! νέε καλλιτέχνη.
Πες μας πως θα πηδήξουμε, γιατί κι αυτό είναι τέχνη!
 
Εννοώ, τα εμπόδια που στη ζωή θα βρούμε,
γιατί η Κύπρος καίγεται, μαζί της θα καούμε.
Λένε πως κάποιος σοφιστής πάντα τ΄ απίδια ξύνει
και γρίφους εις την ποίηση μαζί με κείνους λύνει!
 
Ποιητική η συλλογή που γράφω για να μείνει
εις τους αιώνες πάντοτε τροφή και νου να δίνει.
Και αν ποτέ κανείς θα πει, πως ήταν για τα μπάζα
εγώ σαν μια βοήθεια την στέλνω ως την Γάζα!
 
Έτσι λοιπόν αγαπητοί, άδοξοι ποιητές μου
αφού εγώ θα βραβευτώ, λατρέψτε τις γραφές μου!
Και σεις, λιβέλους γράψετε, καπνίστε κι ένα μπάφο
Έτσι κι αλλιώς να ξέρετε, στα «κάκαλα» σας γράφω!

Η ΦΟΝΙΣΣΑ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ (Ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό)

 

 

Έβγαλα ένα αχ και μία φόνισσα

πρόβαλλε. Mια ζοφερή γερόντισσα.

«Δεν έφταιγε που έκανε το τάμα της!»

που κάπνιζε την νύχτα η καμινάδα της.

 

Ονόματα στο κίτρινο τεφτέρι της,

της τ΄ άρπαξα με μιας από το χέρι της,

της είπα: πως τελειώνει το κερί της

αγέλαστη φροντίζει την φυγή της.

 

Τσεμπέρι μαύρο, άφησε στην πλάτη της,

πάτησε το αχ στο σκαλοπάτι της,

παράδεισους την είδα να σκουπίζει,

ανέμους με μια σκούπα να σκορπίζει!

 

Προσπάθησε να φύγει για τον Άδη,

κατηφορίζοντας  σ΄ ένα πηγάδι,

εκεί που πίστευε πως οι Αγγέλοι,

με ζάχαρη ζούνε και άγριο μέλι!

 

Και μια Αυγούλα, μια κακή γειτόνισσα,

της είπε με οργή πως: «είσαι φόνισσα»

Τα βήματα την πήγανε στην θάλασσα,

εκεί που τις φτερούγες της τις άπλωσα.

 

Τις πήρα υγρές, στεγνώσαν και σου χάρισα

αυτό το αχ, που πάτησε μια μάγισσα.

Στα σύννεφα  σαν άγγελοι ανθίσανε

και μυρωδιές στον κόσμο μας σκορπίσανε

ΧΕΙΜΩΝΑ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ / Δημήτριος Γκόγκας από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό

 

Ρωτώ σιγά ποιον δρόμο θα διαλέξεις

κι εσύ κοιτάς ψηλά τον ουρανό.

Γυμνά τα πόδια σου και πως τρέξεις,

κρεμιέται τ΄ όνειρο σ΄ ένα γκρεμό.

 

Στης γης σ΄ ένα δωμάτιο, πεθαίνεις.

Ο ήλιος πώς να φτάσει να σε δει.

Τη μέρα δεν μιλάς κι όλο σωπαίνεις,

τη νύχτα φεγγαράκι σε κλουβί.

 

Ρωτώ ξανά: μπορώ να περιμένω;

Και βάζω στο ποτήρι μου νερό.

Στους ουρανούς σε έχουν πεθαμένο.

Μια μάνα κελαηδάει σ΄ αγαπώ.

 

Φοβάσαι μα ελπίζω να πετάξεις,

γεμίζω τα ποιήματα μ΄ ευχές.

Ελπίζω το Φθινόπωρο ν΄ αλλάξεις,

Χειμώνα να βρεθούμε στις γιορτές.

 

 

[Τώρα η καρδιά μου χτυπά] από την ποιητική συλλογή: ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ του Δημητρίου Γκόγκα

 

Τώρα, το ξέρω η καρδιά μου χτυπά,

για κείνο τον όμορφο τόπο,

για κείνη την γέρικη ιτιά,

πού ΄σπειρε η μάννα με κόπο.

 

Στης αυλής τη μεγάλη ροδιά,

κάποτε έκατσα λίγο.

Στη σκιά της να βρω τη δροσιά

και κατόπι σαν ξένος να φύγω.

 

Μα πάλι η καρδιά μου χτυπά

και γυρίζει η σκέψη στο σπίτι.

Στην πέτρινη εκείνη φωλιά

που πετούσα σαν το σπουργίτι.

ΜΑΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ (Ποιητική Συλλογή: ξέρω εναν τόπο)

 
Μανούλα μην κλαις. Στο υγρό προσκεφάλι
κουφέτα έχω απλώσει, (νύχτα) σφαίρες κενές.
Δεν μιλώ για ημέρες που θεός θα μας βάλλει
να χορεύουμε σπίθες, σ΄ απλωμένες φωτιές.
 
Αχ μανούλα…το κρυφό χτυποκάρδι
είναι πόνος σε πόνο που δεν έχει γιατρειά
σαν την αύρα που απλώνει στα μαλλιά σου ένα χάδι
και πριν ξημερώσει  είναι στάλα, δροσιά.
 
Ναι μανούλα, μην κλαις. Ο γιός σου εχάθη
στου πολέμου την νίκη. Κι ένα άστρο που ήρθε,
λαβωμένο απ΄ του εχθρού την ολόχαρη σπάθη
σαν χνώτο σε τζάμι, απ΄ το στόμα σου απήλθε.
 
Και τώρα; Τώρα μανούλα τα μαλλιά σου ασπρίσανε
και στα δάκτυλα έπλεξαν. Πόσο δύσκολο είναι
τους εχθρούς να δεχτείς - που κι αυτούς τους μισήσανε-
Κυριακή σε τραπέζι. «Γιε μου αστέρι έλα δίπλα και μείνε,
 
χτένισε τον Χειμώνα κι άπλωσέ μου την λύπη
να στεγνώσει στο σύρμα, που κουρνιάζουν πουλιά
πριν μετρήσω τις σφαίρες και δω πως μου λείπει
μια θα αστράψει και θα φύγουν μακριά».

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ / ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΚΟΓΚΑΣ από την ποιητική συλλογή: ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ

 

 
Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.
 
Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.
 
Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.