Σκέψεις επί μιας σκηνής

Χυτά τα μαλλιά της στους ώμους κυλάνε
τυλίγουν τους κόμπους στο καθάριο λαιμό της. 
Το χιόνι απ΄ τα μάτια με δρεπάνι τρυγάνε
εραστές που΄ ναι στάλες μες στο λυγμό της.

Μαργαρίτες και γιούλια στεφανώνουν το πόνο
και τις λέξεις αγκάθια τις στολίζουν με χάρη.
Σαν τρυπάνε, ματώνουν της καρδιάς της τον κλώνο
και ρωτά αν παγίδα ειν΄ της γης το φεγγάρι.

Κάποτε δένει τα μαλλιά της κοτσίδες
και χαιδεύει απαλά των χειλιών τις καμπύλες.
Αφαιρούν οι ληστές με ανέμων τσιμπίδες
το φως απ΄ τα μάτια και σφαλίζουν τις πύλες. 

Και τι μένει; Ρωτάω. Τι θυσίες να κάνει;
Όμορφη, γλυκιά, τα μαλλιά της πετάνε.
Στων ερώτων τη σπάθη να κραυγάξω το φτάνει;
μ΄άλλοι τόσοι τις νύχτες τις ρωγμές μας φυλάνε.