Την αυλή του σπιτιού μου την κλείνει ένας τοίχος
που έχτισε πριν χρόνια ο καλός μας πατέρας.
Σαν αγκύλη που μέσα πλανιόταν ο στίχος.
Σαν τα στήθη που κλείνουν την καρδιά της μητέρας.
Στην αρχή δεν φαινόταν πως θα ψήλωνε άλλο.
Μα ο πατέρας το είχε και καημό και τιμή.
Κι έτσι λίγο νερό, λίγο χώμα, και τον κάνει μεγάλο
αγαπούσε να βλέπει πιο κλειστή την αυλή.
Οι γειτόνοι κοιτάζαν με πελώρια μάτια.
Δε ρωτούσαν. Δέος τους κρατούσε μακριά.
Ίσως θέλαν μια μέρα να τον δούνε κομμάτια
μα τα χέρια απ΄ τον φόβο είχαν πιάσει σκουριά.
Η αυλή και ο τοίχος του καλού μας πατέρα
κεντημένοι με τάξη, με κλωστή με βελόνα.
Κάπου – κάπου στην πόρτα μια γλυκιά καλημέρα
και το βράδυ το φως που ΄ριχνε η κολόνα.
Τι κι αν ήρθαν δασκάλοι που κρατούν τα πρωτεία.
Τι κι αν ήρθαν του κόσμου, με την σμύρνα, οι σοφοί.
Τι κι αν ήρθαν οι άλλοι που αντλούν εξουσία.
Ο πατέρας γελούσε: είν΄ δική μου η αυλή.
ΚΙ έτσι ο τοίχος κρατούσε. Και περίεργο ήταν,
ο καλός μας πατέρας μια αυλή διοικούσε.
Ειν΄ δικός μου ο κόσμος έχω γη κι ουρανό
δεν μπορεί να τα πάρει της ζωής το θεριό.
