Ο "ποιητής" συνομιλεί
με τον αποθανόντα πατέρα του.
v
v
Διάλογος.....
Πατέρα
Έψαχνα μια πατρίδα,
στο μέσο του ανέμου,
σε μίσχους ηλιαχτίδας,
πατρίδα είδα καλέ μου!
Ανοίγω πόρτα και πατώ,
το μουχλιασμένο χώμα.
Είναι πατρίδα; Ή θαρρώ,
ένα κορμί σε κώμα;
Γιέ μου
Άνοιξε το παράθυρο,
ένα κρινάκι ανθίζει,
κι ένα μικρό αετόπουλο,
δίπλα σου πεταρίζει.
Με πόνο όλα τα μάζεψα,
σε μια αγκαλιά. Ελπίζω.
Βουνά, πεδιάδες και νερά,
Πατρίδα είναι νομίζω.
Πατέρα
Δες στο μυστρί ξεράθηκε,
όλο το βιός που χτίζω,
μπήγω το όνειρο στην γη,
πατρίδα δεν καρπίζω.
Και το κορμί που λύγισε,
απ΄ τα όπλα μου στον ώμο,
φωνή της μάνας σίγησε,
μα μ΄ οδηγεί στον δρόμο.
Κάθε τριγύρω που πατώ,
ήλιος και καταιγίδα,
ξένη πατρίδα π΄ αγαπώ,
η πέτρινη πατρίδα.
Γιε μου
Όλοι οι ανθοί που φύτεψες,
σαν άνοιγες θεμέλια,
ρίζες οι λέξεις π΄ αγαπάς,
φυτρώνουν Ευαγγέλια!
Σ΄ αφήνω γη κι έναν θεό,
εκτός αυτών ουκ είδα,
όπου ανάσες για να ζεις,
είναι μικρή πατρίδα.
Όμως αυτή που άφησες,
χρίζει το ριζικό σου,
κάθε σου δάκρυ και καημός,
στον αναστεναγμό σου!
Πατέρα
Πήρα την γη που μου δωκες,
την έπλασα προζύμι
και στην καρδιάς την πυροστιά,
άπλωσα μια γαλήνη.
Ένωσα δρόμους, ποταμούς,
μπόλιασα την ελπίδα,
βήμα στο βήμα έλιωσα
μα βρήκα την πατρίδα!
