Στίχοι στα αβαθή θαλάσσης

Στίχοι στα αβαθή θαλάσσης
-----------------------------------

Για να σε μάθω όπως είπα και παλιά,
πρέπει ν΄ αλλάξεις στίχους στη ζωή σου. 
Μου λες γεννήθηκες με φάλτσα ιδανικά.
Κι άλλα ζητάει η ψυχή και το κορμί σου!

Βάλε τους στίχους σ΄ ένα τοίχο από γυαλί.
Στήσε απέναντι τόξα και πολυβόλα.
Αν θες κρατήρας να γενεί μία ρωγμή,
ξεκίνα να χτυπάς και πυροβόλα.

Για να γευτώ δροσιά της χαραυγής,
 πες καλημέρα κι άνοιξέ μου την καρδιά σου.
Μου τραγουδάς: όλοι οι στίχοι επί γης,
 σου λένε πως δεν χωράω στην αγκαλιά σου.

Αυτούς τους στίχους που θα πέσουνε νεκροί.
Χωρίς αξία θα τους θάψω στη γωνία.
Καμία μπάντα δεν θα παίξει μουσική,
 και η ζωή σου θα γευτεί την τραγωδία.

Στον επικήδειο ίσως να ακουστεί,
πως κάποιοι στίχοι σου, μιλούσαν και για μένα.
Μα μες στα δάκρυα κανείς δεν θα νοιαστεί,
 αν ήταν μέσα στην Πατρίδα ή στα ξένα.

Κι αν έστω αργά, τη σκέψη ενδυθείς,
πως λίγους στίχους σου θα πρέπει να αλλάξεις.
Πάνω απ΄ το μνήμα τους με μύρο να πλυθείς.
Με λόγο λάβα, να τους ανατινάξεις.

Στις χούφτες σου, όλες τις στάχτες να κρατάς.
Περίμενε γλυκός αέρας να φυσήξει.
Μαζί μ΄ αυτές, διώξε και μένα. Μην κοιτάς.
Το παρελθόν παραφυλάει να χυμήξει.

Με όλα αυτά ξέχασα κάτι να σου πω.
Στίχος που ξέμεινα στα αβαθή θαλάσσης,
ήμουν και είμαι. Μ΄ ακόμα σ΄ αγαπώ,
 ένα στιχάκι που αν το φας δεν θα χορτάσεις!