[Πουλί που αποδημεί η αγάπη μας] / Δημήτριος Γκόγκας

Στην Στρατούλα

Πουλί που αποδημεί η αγάπη μας

Φωτιά, αέρας, θάλασσα,

Ράμφισμα και άχρωμο αίμα στα στήθη μας.

Του Προμηθέα εικόνα αιώνια.

Στον υγρό βράχο ένας ο κρίνος που φύτεψες!

Ασκόπως αναμένουμε το ύστερο βέλος

Να φέρει τη λύτρωση

Ένα θυμίαμα το υπέρλαμπρο φως στα μάτια σου

Ένα νάμα ο σπόρος που χορεύει στον κτύπο του ράμφους

Ένας καπνός από κερί δέσμιος στην οροφή του εικονοστασίου.

Μία η λύτρωση!

Μα… λέμε σιμά κι αντάμα στα χείλη

Έτσι είναι η ζωή, μια μαύρη ευθεία

Στην αρχή το μολύβι και στο τέλος η γόμα

Αγάπη μου, ιδού η αγάπη μας

Τρεμάμενη ζεστή σκέψη

Ανεκπλήρωτα όνειρα

Ανεφάρμοστο στο σώμα σκήνωμα

Άσημος σεμνός ήχος

Αδύναμη και σθεναρή μνήμη

Άσβεστος πόθος το συναπάντημα

Άγγιγμα των δακτύλων

Χώμα και νερό

Ποίηση εγώ για σένα

Να σε ταξιδεύω στις οάσεις του κόσμου.

Είθε!

Αποδημητικό πουλί η αγάπη μας

Κοιτάμε πίσω

Βλέπουμε μπροστά

Ξέρα και βροχή

Στη φωλιά που χτίσαμε

Χώμα και νερό

Στην αυλή ένα το τριαντάφυλλο που φύτεψες