Μέσα σε ένα σκεβρωμένο βιβλίο δημόσιας βιβλιοθήκης, ταλαιπωρημένος καθότανε ένας ξεραμένος πλάτανος. Στη μέση μιας πλατείας. Εκεί κατέληγαν πετρόχτιστα σοκάκια. Στα πόδια του, μια βρύση, χτιστή με πέτρα και αυτή.
Το δέντρο ασφυκτιούσε μέσα στην εικόνα και οι ρίζες του αδύναμες. Η μπογιά ξεράθηκε και πουθενά δεν υπήρχε νερό για να δροσιστεί. Ακόμα και η βρύση είχε στερέψει.
Κάποια στιγμή ο βιβλιοθηκονόμος προσπαθώντας να ταξινομήσει τα βιβλία, έριξε από λάθος το βιβλίο στο σφουγγαρισμένο πάτωμα. Η μυρωδιά του νερού ξύπνησε το δένδρο και με όσες δυνάμεις του απέμειναν, άπλωσε ακόμα περισσότερο την μακρύτερη ρίζα του, ρούφηξε αχόρταγα λίγες όξινες σταγόνες από το δάπεδο και φωτίστηκε το χαμένο χρώμα του.
Το βιβλίο δανείστηκε. Ο πλάτανος ποτέ ξανά μόνος του.
Απίστευτα όμορφο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ζωή θέλει παραμυθία , για να αντέχει στις δύσκολες τις ώρες, για να μπορεί απ τα μικρά κι ασήμαντα πράγματα, να χρωματίζει τις στιγμές.......Εξαίρετη τούτη η παραμυθητική πινελιά.....
ΑπάντησηΔιαγραφή