Στη Μάνα του Θανάση

 

 
 
Παρακολουθώντας αυτές τις μέρες την υπόθεση της χαροκαμένης μάνας που 16 χρόνια μετά δικαιώθηκε όσο αφορά στο θάνατο του παιδιού της που δεν ήταν αυτοκτονία αλλά δολοφονία, ήρθαν στο νου μου κάποιοι αυθόρμητοι απλοϊκοί στίχοι ως ένδειξη συμπαράστασης στον αγώνα της για πλήρη δικαίωση και ανάπαυση της ψυχής του παιδιού της.

Δημήτριος Γκόγκας

 
Χρόνια με μια θηλιά γύρω απ΄ το λαιμό της
που ανθοστόλισε σεπτά την χωματένια μέρα.
Εκείνη ανέλπιδη κραυγή για τ΄ αρχοντόπουλό της
που χάθηκε στο σκιερό σαν έγειρε η εσπέρα.
 
Κόχλαζε και η βουή χανότανε μαζί της,
σαν το ξερόφυλλο πλανιόταν στον αγέρα.
Αγέλαστη ξεφούσκωνε στην έρημη πνοή της
κι ο κόσμος ήταν διαρκώς βόλι από φοβέρα.
 
Πέρασαν λυγερόκορμες οι Άνοιξες. Τα χιόνια
λιώσανε και γίνανε ποτάμια στις πεδιάδες.
Θα γλυκο-νανούριζε στα χέρια της αηδόνια.
Τον Μάη, τον Ιούλιο του χρόνου τις λιακάδες.
 
Πουρνό. Πικρο-κυλούν τα δάκρυα, χείμαρροι καταράκτες,
σπάνε τις πέτρες μα η καρδιά τ΄ ανθρώπου παγωμένη.
Τα αμπελοπούλια σιωπηλά ανάμεσα στους φράκτες
 κι η πολιτεία πιο βουβή λιώνει. Σαν πληγωμένη
 
η φάρα της ψάχνει να βρει μια λέξη
παρηγοριάς. Μα τι να πει. Ποιος φόρο θα πληρώσει.
 Αφού προδόθηκε αυτός και τώρα πριν να φέξει,
ο υποκριτής στο Δικαστή τ΄ αργύρια θα δώσει.
 
Κι η μάνα ματαίως καρτερά κρατώντας την εικόνα
του γιόκα της .Μονάκριβος. Πως χάθηκε απ΄ την κρίση
αλόγων, άνοων μικρών και ασήμαντων 
που όλο προσμένουν γελαστοί τη μέρα τους να δύσει.

Δεν έχει υπομονή μερικές φορές ο θεός ...

 

Είναι πολλές φορές που έχω εκνευριστεί με τον θεό. Τον έναν και μοναδικό. Και υπήρχαν πολλοί λόγοι που δικαιολογούσαν ή έλεγα εγω ως δικαιολογίες  από την καθημερινότητά μου και υποστήριζα: να έχω δίκαιο.  Ο μεγαλύτερος όμως λόγος είναι, που επιτρέπει -παρά το γεγονός ότι στις προσευχές μου του το έχω επισημάνει- να επιτρέπει να σκοτώνονται άδικα άνθρωποι και ειδικότερα μικρά παιδιά, αθώες ψυχές. Δεν μου αρκεί η πολύ εύκολη και βολική απάντηση ότι τους αγάπησε ο κύριος και τους ήθελε κοντά του. Θα μπορούσε να περιμένει να ολοκληρώσουν το έργο τους στη γη - διότι ένα μικρό παιδί είναι αστείο να υποστηρίζουμε ότι ολοκλήρωσε αυτά που έπρεπε να κάνει- και ύστερα όταν θα φτάσει το λεγόμενο πλήρωμα του χρόνου, να ανέβουν στην βάρκα με βαρκάρη εκείνον τον χάροντα που δεν ξέρω εάν κρατά κουπί η δρεπάνι και να πηγαίνουν κοντά του, όχι στον κάτω κόσμο αλλά στους ουρανούς. Και εκεί ας τους κάνει ότι θέλει! Αγγέλους, διαόλους! Αλλά άφησε τους να ζήσουν. Δεν έχει υπομονή μερικές φορές ο θεός και αναρωτιέμαι εάν αυτός δεν έχει, πως μπορώ να έχω εγώ; 

   Το βιβλίο του, την Αγία Γραφή την διαβάζω τακτικά. Εντάξει μου, έχω απορίες που δεν λύνονται, όπως αυτή των θαυμάτων. Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να κάνει θαύματα ο μονάκριβος γυιός του για να πεισθούν οι άνθρωποι ότι είναι ο απόγονός του επί της γης. Εμένα μου αρκούσε ο λόγος του, που όπως λέχτηκε όπως διδάχτηκε με εξέπληξε και με εκπλήττει συνεχώς. Πως να μην σταθώ στο "Αγαπάτε αλλήλους" διότι ακόμα και τώρα δεν μπορώ να το τηρήσω ή στο " Γύρνα και το άλλο μάγουλό σου σε αυτό που σε χτύπησε" Δηλαδή και να τις φάω και να τον αγαπήσω. Δεν γίνονται θεέ αυτά. Συγνώμη που το λέω και σου το γράφω αλλά πολλές φορές ζητάς δύσκολα. Θα μου πεις για να έρθει κάποιος κοντά σου πρέπει να περάσει από τα δύσκολα. Θα επανέλθω γιατί έχω και άλλα να σου πω.

Δημήτριος Γκόγκας

Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες: Ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Α. Γκόγκα εκδοθείσα το έτος 2020 (απόσπασμα)

ΓΚΟΓΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Θάνατος είναι, ότι

δεν έδωσες ενώ μπορούσες

ΠΟΙΗΣΗ

Λάρνακα 2020

**

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Α. ΓΚΟΓΚΑ

Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες

ISBN 978-9925-7392-0-2

© Δημήτριος Γκόγκας

e-mail: dimitriosgogas2991964@yahoo.com

Τίτλος Συλλογής: Θάνατος είναι, ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες

Επιμέλεια: Στρατούλα Τραμουντάνη, Δημοσιογράφος

Εικαστική δημιουργία- Πίνακας: Ιωάννα Φιλίππου, Ζωγράφος

Σελιδοποίηση: Δημήτριος Γκόγκας

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας κατά τις διατάξεις της Κυπριακής Νομοθεσίας (Ο περί του Δικαιώματος Πνευματικής Ιδιοκτησίας και Συγγενικών Δικαιωμάτων Νόμος του 1976 (Ν. 59/1976, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι και σήμερα)και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση μέρους ή ολόκληρου του βιβλίου χωρίς την έγγραφη συναίνεση από τον συγγραφέα και τον εκδότη.

**

Αφιερώνεται

στην σύζυγό μου Στρατούλα

και στο γιο μου Αντώνη

**

Πρόλογος

 του Στέφανου Ζυμπουλάκη

Ποιητή και Μουσικού

Ο ορισμός των λέξεων μαζί με τον ΚΥΚΝΟ του ΔΗΜΗΤΡΗ

    Ο Δημιουργός ποιητής Δημήτριος Γκόγκας φωτίζει με τις ΛΕΞΕΙΣ της ποίησης του την Άνοιξη της αγάπης και της περηφάνιας. Δυνατός και αυτοδύναμος χρωματίζει την ανθρωπιά με ομορφιά και αγάπη και στέλνει με αρμονική αλυσίδα το μήνυμα της Ειρήνης και της πολύμορφης ομορφιάς. Ο άνθρωπος γι αυτόν είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, στα δεδομένα της Χριστιανικής πίστης και του Θεού. Η πατρίδα γι αυτόν είναι θυσία και αγώνας και ένας καθρέφτης που δοξάζεται με τη δίδυμη προσευχή στο κερί του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ για να υπάρχει πάντοτε με τη δύναμη στην ανθρώπινη υπόσταση για επιβίωση και λευτεριά του Ελληνικού Ορίζοντα.

Με την ακολουθία του Δημήτρη με το γνήσιο γάλα των εκ γενετής των Λέξεων και του ρυθμού εκφράζουν ανελέητα το πριν, το τώρα και το μέλλον της ανθρώπινης φωνής και του Ελληνικού Γαλάζιου Πνεύματος.

**

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΑΝΑΤΟ

Με το μολύβι σβήνει ένα φως.

Έρχεται θάνατος

και σε τυλίγει σαν ένα πελώριο δένδρο με κίτρινα φύλλα.

Δεν στοχάζεται πλην των άλλων

που θα φωνάξουν με δύναμη

και θα πούνε: Αθάνατος

καθώς ένα μικρός λεμονανθός θα σβήνει.

Είναι ο Χειμώνας που λιώνει στην ζωή,

κι ανθίζει η Άνοιξη.

Η προσμονή σέρνεται με το φίδι

ανάμεσα στους στίχους του ευαγγελίου.

Είναι το ίδιο φίδι που μας έδωσε την ζωή να την ζήσουμε

και εάν προλάβουμε να ρωτήσουμε λέμε: την ζήσαμε;

Κι εσύ ζήτησες για μαξιλάρι το μπράτσο μου

και μέσα στο στρατσόχαρτο το όνειρο σου

σύννεφο να στάζει.

Η κραυγή σου πορεύεται

καθώς το ατσάλι σπάει την σιωπή

και το μαύρο την γεύεται.

Το μάτι μου κλείνει σαν πόρτα

Σαν παραθύρι με πόμολο μια πένα

Κι απλώνεται στις λιάστρες να το ξεράνει ο άνεμος.

Μέσα στο μέτρο σκάλισες την καμαρούλα σου

σε διάφανο βάζο η στάχτη κι ένα γαρύφαλλο

στην κεφαλή.

Τότε δεν μπορείς να αποφύγεις τον μέλλοντα.

Ναυαγός στη γραμμή του θανάτου.

Μ΄ ένα μολύβι κουπί ως που να φτάσεις;

**

ΦΟΒΟΣ

Λέω πως ζω                                                                                                              

κι όταν με ρωτούν πως τα πάω

απαντώ

"σπίτι - δουλειά

δουλειά - σπίτι"

Κάθε πρωί κατεβάζω τα σκουπίδια

με προσοχή μην σχιστούν οι σακούλες

Προσέχω μην συναντήσω τον γείτονα

αποφεύγω τον σκύλο που μισώ

δεν ανοίγω το γραμματοκιβώτιο

κατοικούν μέσα του Κέρβεροι

κι ένας Προκρούστης

που θέλει δουλειά.

Αν του την δώσω τι θα λέω

όταν με ρωτούν αν ζω;

Ζω σπίτι; 

**

ΟΡΑΣΗ

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε

στο καψαλισμένο μυαλό του φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα

δάφνες τα έλεγαν έγραφε στους τοίχους.

Μασώντας τα φύλλα τους,

ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς

κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ,

ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά

να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-

Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη-

απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου

με τους δαιμονισμένους γέλωτες

μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου

έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης.

Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ.

Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα

Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα

Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών

Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου

Καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο

Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-

έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους.

Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια

Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα.

Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.

 **

…ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΑΒΕΣ ΤΗΣ ΑΝΕΧΕΙΑΣ

Ο κόσμος του παντέρημος.

Βαθύ μαύρο η νύχτα, πλημμυρισμένη από θλίψη.

Οι αγκάλες σφιχτές, οι πέτρινοι τοίχοι αμίλητοι.

Ποτέ άλλοτε.

Οι  γέρικες πόρτες ακόμα πιο σφαλιστές.

Εξέλειπε το φως των κεριών.

Η μυρωδιά της πείνας,

το απάνεμα της λύπης, μια στεναχώρια.

Το χρώμα ενός ξεχασμένου ψίχουλου στην άκρη του δωματίου

και κείνος σβολιασμένος μέσα στις συλλαβές της ανέχειας.

Άνοιγε το ντουλάπι της ψυχής, δεν έβρισκε τίποτα.

Έκλεινε τις χούφτες με δύναμη,

ίσα να ματώσει των δακτύλων του το σύνορο

κι ύστερα,  βυθιζόταν άπλυτος στο βούρκο των δακρύων.

Πήρε ο καθρέφτης το πρόσωπο, άνεργο το μαράζωσε.

Γιόμισαν οι βαθιές αυλακιές ερωτήματα.

Στα έγκατα τους, χάνονταν

άνυδρες οι λέξεις κι οι εναπομείναντες ελπίδες.

Πώς να τις μιλήσει!

Τις αποχαιρετά εραστής του ελάχιστου.

Φόβος.

Αόρατη λύτρωση και σκόνη στο γύρω του.

Φόβος και βρεγμένη σκόνη λύτρωναν τη πείνα.

Ρούχο η ανέχεια, ουράνιος αδιέξοδος δρόμος.

Αστραπή τ΄ ουρανού, σκότος, λειψυδρία της ζήσης.

Θεέ μου.

Βρέξε αντάμα με τη στείρα μου ποίηση.

Βρέξε ελπίδα.

Κάμε το τέλος κλωνάρι να μυρίσουν οι χρόνοι του, 

βασιλικό και μέντα.

ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

Με τον απρόσμενο θάνατό του

Άλλαξε με μιας και τις καθημερινές συνήθειες του.

Δεν λαχταρά το φαγητό που του έδινες

Δεν ξεδιψά στο νερό που έχυνες στο πήλινο

Δεν κλωθογυρίζει από χαρά σαν έφτανες στη ξώπορτα

Δεν μυρίζει τις οσμές του κόσμου από την αγκαλιά σου

Δεν ψάχνει άλλο σκαμμένο πρόσωπο να δίνει το φίλημά του

Μέρα και νύχτα κάθεται πάνω από το μνήμα σου

Σέρνεται στο χώμα να σε γευτεί

Μ΄ ακούσει τη φωνή σου

Ψάχνει τα δάκτυλά σου

Χώνεται κάτω από τα λουλούδια και τα στεφάνια

Και σιωπά.

Η σιωπή τώρα

Είναι ο πιστότερος φίλος του.

Μόνο κάπου – κάπου βαθιά μέσα στην άμπωτη της λύπης

Ξεφεύγει ένα αλύχτισμα σαν στεναγμός θανάτου.

**

ΛΥΠΑΜΑΙ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Λυπάμαι τα ποιήματα,

που κάθονται οκλαδόν στα άσπρα σκαλοπάτια των Εκκλησιών,

στα βρώμικα πεζοδρόμια των πόλεων,

έξω από τα πολυσύχναστα καταστήματα,

γυρολόγοι στα απόμακρα χωριά και στις λασπωμένες συνοικίες,

με τους νηστικούς στίχους υψωμένους να ικετεύουν,

έναν επιθετικό προσδιορισμό, ένα καλολογικό στοιχείο,

ένα κόμμα, μία τελεία, μια ξεχασμένη απόστροφο,

μια λύση στο αδιέξοδο, μια μυστική φωλιά στον ποιητή κι ένα θάνατο.

Λυπάμαι εκείνα τα ποιήματα

που δεν βλέπουν, δεν θέλουν να δουν,

δεν ακούν, έχουν σπάσει οι σάλπιγγες

στηρίζονται σε ξύλινες πατερίτσες,

κάμουν τους ανάπηρους, ακρωτηριασμένοι στην ψυχή

γεμίζουν με συγνώμες και ευχολόγια τις ημέρες τους

σαλιαρίζοντας πάνω από τους πληγωμένους ήχους των κερμάτων.

Κέρβεροι που φιλούν τους γυμνοσάλιαγκες των κύκλων της ποιήσεως.

Τι να τα κάμω αυτά τα ποιήματα;

Ελεεινά και τρισάθλια κουρέλια,

διπλά πλυμένα, απλωμένα ρετάλια, στους ιστούς αραχνών

σκεβρωμένα οστά που εκλιπαρούν ανάνηψη, 

των ανεπαρκών λόγων, των χαλαρωτικών εικόνων, των απροσάρμοστων ήχων.

Να λοιπόν ένα πουλί, ένα νηστικό πουλί,

να μια μέλισσα, μια θυμωμένη μέλισσα,

ένα μαύρο χελιδόνι,

ένα μαύρο χελιδόνι, είναι πάντα ένα μαύρο χελιδόνι που φέρνει την Άνοιξη.

Πάνω από την φωλιά των ποιημάτων, 

παίζει με τους τόνους, τα ουσιαστικά και τα επίθετα.

Παίζει με τους επαίτες, τους ληστές, τους δωρητές. 

Παίζει με την θάλασσα, το ποτάμι, τη λίμνη και το έλος.

Παίζει με τη ζωή, παίζει και με τον θάνατο.

Κλωτσάει τη σφαίρα να γίνει πάνινο τόπι στα πόδια ενός ποιήματος.

Ανοίγει μια κονσέρβα, μαχαίρι για την αυτόχειρα μνήμη μας.

Κι ακόμα λυπάμαι για τούτα τα ποιήματα.

Λίγα ξέρω για τη στίξη και τη μυστική συμφωνία του ποιητή.

Τέλος,

ύστερα από τη σταύρωση δεν ξέρω αν είναι λάθος

η ανάσταση των ποιημάτων με αντίδωρο το ερωτηματικό.

**

ΚΡΑΥΓΕΣ ΕΝΟΣ ΣΚΥΛΟΥ

Α

Προσπάθησα, να μάθω τη γλώσσα των ανθρώπων. 

Αλήθεια!

Κάθε που ανοιγόκλειναν ασπρόμαυρα τα χείλη τους, 

κολλούσα τα δικά μου. Ανώφελο!

Στον ύπνο μου έβλεπα εφιάλτες, 

τους Κύκλωπες στους δρόμους. 

Δεν κατανοούσα,

πάλευαν να γίνουν καλύτεροι, πιστοί, 

μα όταν ξέπλεκαν το λουρί από το λαιμό μου

κι έκλειναν την πόρτα του σπιτιού μας

κυριαρχούσε η αντωνυμία του εγώ

και το ουσιαστικό του εγωισμού!

B

Ο κύριος μου μόνος πια, 

με αναμνήσεις από τεμαχισμένες εποχές.

Πότε φωτιά, πότε πάγος μέσα στη ψυχή και πάνω στο σώμα.  

Έξυνε το αριστερό πόδι,  τα δύσκολα πρωινά με τις υγρασίες, 

ένα θραύσμα πολέμου. 

Έξυνε και μένα στο κάτω μέρος της κοιλιάς.

Εγώ του έγλυφα τα χέρια, κουνούσα την ουρά. Σκυλίσιες συνήθειες! 

Αγαπούσε την ειρήνη, 

την ομορφιά των κάμπων και των βουνών.

Να είχε τη δύναμη να τα δρασκελίσει. Δίπλα του και εγώ.

Μια μέρα δεν άντεξε.

Ακούστηκαν οι σειρήνες, άρπαξε το τουφέκι του,

πήρε τα φυσίγγια του, κίνησε για τα σύνορα.

Το γαύγισμά μου απλώς αντήχησε στα βουνά και στους κάμπους του. 

Είχα ακούσει βέβαια εκείνη τη ρήση:

Αν αγαπάς την ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο 

Κουλουριάστηκα κάτω από τις σκάλες.

Δεν γρύλλισα. Κοιτούσα τα βήματα του στη λάσπη.

Γ.

Μυρίζω τη ζωή και το θάνατο

Του κυρίου μου αρνούμαι  το πένθος!

 **

ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΣΙΩΠΗ

Είναι μια απέραντη σιωπή αυτοί οι λόφοι

Τεράστιες χώρες στο μήνα Σεπτέμβρη

 Ήλιοι που γνέφουνε σεμνά μέσα στις καρδιές μας

 Είναι μια απέραντη σιωπή αυτή οι λόφοι

 Κι ας σπέρνουν στους ορίζοντες οι άνεμοι το θρόισμά τους

 Ας τινάζουν τα φτερά τους μικρά πετούμενα

 Και νικιέται ο βαθύτερος θάνατος

 Μέσα στις φοβερές αντάρες, στις αόρατες ομίχλες

 Στα χαμομήλια και τις παπαρούνες που ζυγώνουνε τα πατρικά μας

Είναι μια απέραντη σιωπή

το σοκάκι που πρώτο περπάτησες

το κλαδί που έσπασες

το πρώτο πουλί που σκότωσες

κι ανέβηκες τους σιωπηλούς λόφους

πάνω στις ράχες τους κι αγνάντεψες τον υποσχόμενο κάμπο.

Δώρα σου στείλανε: την ψευτιά, το μίσος, την εκδίκηση

Θες, μες στη σιωπή που διαρκεί ο χρόνος ενός ρόγχου

να τους τα επιστρέψεις

μα δώρα λες και δεν μοιράζονται

Κι είναι η ζωή ένα έλεος πρώτα σε σένα

κι ύστερα σαν να γελούσες, πίστεψες -σαν να γελούσες-

πως θα έσπαγε η απέραντη σιωπή

την ώρα που ράγισαν οι πλαγιές των ρημαγμένων λόφων

μα

ολότελα, αφέθηκες στην κατάρα της.

**

ΣΤΗ ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΞΥΛΩΝ

Προσπαθώ να συγκρατήσω την ορμή των εικόνων.

Μία αργά, ύστερα άλλη.

Μην τις λαθέψω

και μαζί τα χρώματα, τις μυρωδιές,

τις λέξεις μην αλλάξω, τις λεζάντες του χρόνου.

Το τσεκούρι στον ώμο κι ένα τραγούδι στη πλαγιά.

Το σχοινί στο χέρι κι ύστερα μια θηλιά στο λαιμό.

Το παγούρι στη ζώνη κι ύστερα η λειψυδρία στο σπίτι.

Το ψωμί στη πετσέτα κι η μυρωδιά της ζωής μέχρι την άβυσσο.

Δεν θέλω τώρα να παρακαλέσω

στην αναπηρία ποιος θα μου κόψει τα ξύλα,

ποιος θα τα ζυγιάσει

κι ύστερα τα στοιβάξει

κάτω από τη σόμπα.

Πυροτεχνήματα τα χρώματα,

οι μυρωδιές προσανάμματα,

οι λέξεις σπίθες.

Κι ένα ποίημα πελεκητό

ανάμεσα στα πευκόξυλα,

τις κομμένες οξιές

και τις τσακισμένες γλώσσες.

**

Η ΡΟΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΘΙΣΕ

Η μικρή Ροδιά πέρασαν τα χρόνια και γέρασε

Μεγάλωσε μαζί μας εμείς μέσα στο σπίτι στη ζεστασιά της σόμπας

Και κείνη στο περιβόλι

Μεγάλο το περιβόλι

Μεγαλύτερο από το σπίτι μας

Εμείς από τη στιγμή που περπατήσαμε σκεφτόμασταν να φύγουμε από τη λάσπη της αυλής

Αυτή έβγαλε ρίζες και έμπηγε τα πόδια της πιο πολύ στο κοκκινόχωμα, πιο βαθιά και στη καρδιά μας

Ποτέ της δεν άνθισε

Σαν τις ανύπαντρες γυναίκες που σβήνουν την ομορφιά τους μέσα σ΄ ένα καθρέφτη

Σαν φυσούσε

Εμείς κλινόμασταν στο δωμάτιο

Σαν έβρεχε το ίδιο

Σκεπαζόμασταν κι ακούγαμε τη βροχή στο τσίγκο

Η Ροδιά

Η δική μας ροδιά

Κρύωνε;

Έβηχε;

Πρέπει να κρύωνε

Τα φύλλα της έβγαζαν παράξενους ήχους;

Σαν του ανθρώπους που έχασαν δικούς τους

Και τώρα κυπαρίσσια στου  Αι Αντώνη τους λόφους

Στερνοί λόφοι που γυμνώσατε τη ψυχή μου

Ας γεμίζατε ροδιές κι όχι καιόμενους βάτους

Βασιλεία των Ουρανών / Δημήτριος Γκόγκας

Διαβάζω στην Αγία Γραφή πως για να μπει ο άνθρωπος στη Βασιλεία των ουρανών πρέπει να χαρίσει όλα τα υπάρχοντά του στους φτωχούς ως μία σοβαρή προυπόθεση. Πως να γίνει αυτό, πως να το χωρέσει ο στενός νους του ανθρώπου. Θ αργήσει πολύ μα πάρα πολύ η σωτηρία του.

Μεγαλώνεις με μια σπουδή. Να γίνεις καλύτερος από τους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή, να κερδίσεις χρήματα να έχεις μια ζωή άνετη, εσύ και τα παιδιά σου, κι έρχεται αυτό ο κανόνας να σου ανατρέψει τα πάντα. Δικαιολογημένα εξοργίζεσαι που σε βάπτισαν Χρστιανό Ορθόδοξο, δηλαδή σωστό ακόλουθο του Ιησού, του Χριστού. Εξοργίζεσαι όχι τόσο με την τυπολατρεία αλλά γιατί είσαι τόσο μικρός και ανύμπορος να ακολουθήσεις βασικές αρχές του λόγου Του.

Παρ΄ όλες τις σκέψεις που δεν οδηγούν πουθενά, ως άνθρωπος παίρνει το σκυλάκι του που το έσωσε από την ευθανασία περίπατο, χαιρετά τον γείτονα, δίνει ελεημοσύνη όπου μπορεί, ταίζει τα αδέσποτα, κάνει και τον κρυφό σταυρό, μια προσευχή όποτε μπορεί, πίσω από τα δένδρα της δημοσιάς, στο σκοτεινό δρομάκο, ανάμεσα σε ότι τον βασανίζει και θωρεί τον ζεστό ήλιο στη χούφτα του. Αισθάνεται τότε πως πλησιάζει τον σκοπό του. Τη βασιλεία των Ουρανών, μα είναι άγνωστε οι βουλές του.

Δύο [2] στιχουργήματα / Δημήτριος Γκόγκας

 

 

[1]

Πέφτει το σκοτάδι κι οι σκιές

τριγυρνούν μέσα στην καταιγίδα.

Μελαγχολικές οι Κυριακές,

τη Δευτέρα λες πως «δεν σε είδα»

 

Στους γκρεμούς φωλιάζουν οι κραυγές.

Χιόνι πέφτει μα δεν τους σκεπάζει.

Ανοικτές τα βράδια οι γραμμές

Μια πληγή στο χρόνο μας τρομάζει!

 

Πήρανε τα όνειρα φωτιά.

Μ΄ άρματα οι τσέτες στις γωνίες.

Πόνος, λύπες κι άγρια θωριά.

Λύτρωση ζητούν οι αμαρτίες.

 

Κι έρχεσαι εσύ μ΄ ένα σπαθί,

νυφικό σκισμένο σε βιτρίνα,

κόκκινη βαμμένη η ψυχή,

μ΄ ότι, σ΄ έχει μείνει λες «ξεκίνα»

 

Δάκρυα σφουγγίζονται στη γη.

Οι αυτόχθονες σε τραγωδία.

Κάθε που μιλούν πολιτικοί.

Αποτυχημένη συναυλία.

 

[2]

 

Περιπλανιέμαι μες στη ποίηση κι αρνιέμαι,

πως μ΄ έχουν αγαπήσει στη ζωή.

Στα καφενεία στο κρασί γεννιέμαι,

στο χάος  ταξιδεύει η ψυχή.

 

Μες στους καπνούς πλανιέται τ΄ άδειο βλέμμα.

Το χθες απομακρύνεται διαρκώς.

Ο ποιητής με τα κεριά στο ψέμα

πνιγμένος και τα τείχη του εμπρός.

 

Περιπλανιέμαι μες στον κόσμο και κρατιέμαι,

με νάρθηκες μη πέσω σε γκρεμό.

Τυφλός μες στο σκοτάδι συλλογιέμαι.

Σταυρώνουνε τον ήλιο μου σβηστό.

 

Ρωτώ τους σοφούς  καθώς γερνάω,

πως γίνεται ο κόσμος  ξωτικό.

Κι αν άγαλμα, το χέρι μου κουνάω

και τους παλιούς μου φίλους χαιρετώ.

Η εκλογή της 1ης γυναίκας Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων στην Κύπρο ή ο Σκοπός που αγιάζει τα μέσα;

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

 

    

Η εκλογή της 1^ης γυναίκας προέδρου της Βουλής στην Κύπρο είναι ένα ιστορικό γεγονός. Και ως ιστορικό γεγονός οφείλουμε άπαντες και να το σχολιάσουμε και να ασκήσουμε κριτική πέραν από την άποψη ορισμένων καλοθελητών ότι πρώτα θα πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα της δράσης της προέδρου και ύστερα να μιλήσουμε, διότι η πρόωρη κριτική αποτελεί ένδειξη μικρότητας. Όχι κύριοι η κριτική ενός «ιστορικού γεγονότος» είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός διότι ο μισθός και η θέση αυτή είναι δημόσιο ωφέλημα και ο πολίτης οφείλει να θέσει τους προβληματισμούς του, ακόμα και για την διαδικασία εκλογής. Πριν προχωρήσουμε αας διαβάσουμε ποια είναι τα καθήκοντα του προέδρου της Βουλής στην Μεγαλόνησο έτσι όπως αναγράφονται στην ιστοσελίδα της Βουλής των Αντιπροσώπων:

 

Ο Πρόεδρος της Βουλής είναι αρμόδιος

·         για τη διατήρηση της τάξης κατά τις συνεδριάσεις του σώματος και την τήρηση του κανονισμού,

·         διευθύνει τη συζήτηση που διεξάγεται στην ολομέλεια,

·         θέτει τα ζητήματα σε ψηφοφορία, αναγγέλλει το αποτέλεσμα,

·         διερμηνεύει τα αισθήματα της Βουλής και γενικά μεριμνά για την ομαλή διεξαγωγή των εργασιών της.

·         Αγορεύει από την έδρα, όταν συζητείται θέμα που αφορά τον Κανονισμό της Βουλής ή για να εξηγήσει σε ποια θέση βρίσκεται το ζήτημα ή για να παράσχει τις αναγκαίες πληροφορίες ή για να επαναγάγει στο θέμα της συζήτησης τους αγορεύοντες ή τους παρεκτρεπομένους στην τάξη.

·         Διορίζει επίσης τους γραμματείς και κοσμήτορες και τους επιβλέπει κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους,

·         προΐσταται των υπηρεσιών της Βουλής,

·          αντιπροσωπεύει τη Βουλή στις επίσημες εκδηλώσεις και απευθύνεται εκ μέρους της προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τους υπόλοιπους αξιωματούχους της πολιτείας.

 

  Σε περίπτωση προσωρινής απουσίας ή προσωρινού κωλύματος του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος της Βουλής τον αναπληρώνει στην άσκηση του λειτουργήματος.

 

     Όπως θα διαπιστώσετε ο ρόλος του Προέδρου της Βουλής παρ΄ ότι είναι ο δεύτερος στην ιεραρχία είναι ουσιαστικά διαδικαστικός και σε καμιά περίπτωση ρυθμιστικός. Εκπέμπει φυσικά ένα διαρκές πολιτικό μήνυμα, που αφορά στη σύμπνοια, την μετριοπάθεια, την ομαλότητα της πολιτικής σκηνής, τις αγαστές σχέσεις μεταξύ των κομμάτων της χώρας.

  Όσο αφορά την κα Αννίτα Δημητρίου, με ένα σημαντικότατο βιογραφικό,  θεωρώ ότι ως προσωπικότητα της πολιτικής σκηνής κατόρθωσε σε σύντομο σχετικά χρονικό διάστημα αυτό που για πολλούς φαντάζει ακατόρθωτο. Την άνοδό της στο δεύτερο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και αυτό από μόνο της της προσδίδει την αναγνώριση που της οφείλουμε. Κάθε θετική ευχή είναι προς όφελός της στην εκτέλεση των καθηκόντων της. Η εκλογή της σε καμιά περίπτωση δεν θα πρέπει να ληφθεί ως νίκη των γυναικών καθώς στο κοινοβουλευτικό σώμα ο αριθμός των γυναικών μειώθηκε σημαντικά αναδεικνύοντας άλλα προβλήματα που δεν είναι της παρούσας προς συζήτηση. Όσο αφορά όλους αυτούς που έχουν διαφορετική άποψη περί του συμβολισμού της εκλογής αυτής καλό είναι να συζητήσουν με τον απλό κόσμο για να διαπιστώσουν την ουδετερότητα των απόψεων, εκτός και εάν ο απλός πολίτης δεν είναι μέρος, δεν είναι η βάση της δημοκρατίας.

 

    Ας δούμε τώρα το χρονικό της εκλογής της νέας προέδρου: Μετά τις εκλογές της 30ής Μαΐου 2021, το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής για τη Δωδέκατη Βουλευτική Περίοδο διεκδίκησαν, κατά σειρά υποβολής της υποψηφιότητάς τους, ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου, εκ μέρους του Κινήματος Οικολόγων-Συνεργασία Πολιτών, ο Μάριος Καρογιάν, εκ μέρους της ΔΗ.ΠΑ., ο Μαρίνος Σιζόπουλος, εκ μέρους του Κινήματος Σοσιαλδημοκρατών ΕΔΕΚ, ο Χρίστος Χρίστου, εκ μέρους Ε.ΛΑ.Μ., ο Νικόλας Παπαδόπουλος, εκ μέρους του ΔΗ.ΚΟ., ο Άντρος Κυπριανού, εκ μέρους του Α.Κ.Ε.Λ.-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις και η Αννίτα Δημητρίου, εκ μέρους του ΔΗ.ΣΥ. Για την ανάδειξη Προέδρου του σώματος χρειάστηκε να τηρηθεί η διαδικασία που ενέκρινε και ακολούθησε η Βουλή των Αντιπροσώπων στις 30 Δεκεμβρίου 1985 για εκλογή Προέδρου του σώματος για την Πέμπτη Βουλευτική Περίοδο. Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη, στις 10 Ιουνίου 2021, κατά τη δεύτερη φάση της ψηφοφορίας και αφού το Ε.ΛΑ.Μ. απέσυρε την υποψηφιότητά του, η Αννίτα Δημητρίου, εξασφαλίζοντας 25 ψήφους, με την υποστήριξη ΔΗ.ΣΥ., Ε.ΛΑ.Μ. και ΔΗ.ΠΑ. Στην ίδια ψηφοφορία ο Χαράλαμπος Θεοπέμπτου εξασφάλισε 3 ψήφους, ο Μάριος Καρογιάν 4 ψήφους, ο Μαρίνος Σιζόπουλος 13 ψήφους, ο Νικόλας Παπαδόπουλος 13 ψήφους και ο Άντρος Κυπριανού 18 ψήφους. 

 

     Όπως μπορείτε να καταλάβετε η υποψήφια του ΔΗΣΥ απέσπασε 6 λιγότερους ψήφους από το σύνολο της αντιπολίτευσης και όμως εξελέγη πρόεδρος με τη σύμπραξη του ΕΛΑΜ και της ΔΗΠΑ. Το τι οδήγησε τα 2αυτά μικρά κόμματα να παίξουν τον ρυθμιστικό τουςρόλο θα το μάθουμε εν καιρώ. Θα θυμίζουμε απλώς ότι στις 3 μαρτίου 2021 το ΕΛΑΜ έβγαλε την παρακάτω ανακοίνωση σχετικά με την επίσκεψη του προέδρου του ΔΗΣΥ στα κατεχόμενα:  «ανήμερα της ηρωικής θυσίας του Γρηγόρη Αυξεντίου, ο πρόεδρος της πάλαι ποτέ εθνικόφρονος παράταξης, Αβέρωφ Νεοφύτου, επιλέγει να επισκεφθεί ως τουρίστας τα κατεχόμενα για να συζητήσει με τα παράνομα κόμματα, την άνευ όρων παράδοση της Κύπρου με μια "λύση" τουρκικών προδιαγραφών, προσβάλοντας με τον πιο αισχρό τρόπο τα πατριωτικά αισθήματα χιλιάδων Ελλήνων της Κύπρου». «την προκλητική επίσκεψη του προέδρου του ΔΗΣΥ, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις ανθελληνικές πολιτικές του ΑΚΕΛ». «φυσικά, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό από τον Πρόεδρο του κόμματος που έφερε στην Βουλή των Αντιπροσώπων τον περίφημο "Νόμο Ακιντζί", παραχαράζοντας την ιστορική μνήμη με την διαγραφή της διδασκαλίας του Ενωτικού Δημοψηφίσματος από τα σχολεία». Η συνεργασία λοιπόν θα φάνταζε εξωπραγματική αν κάποιος θέλει να αναλύσει περεταίρω αυτές τις απόψεις. Ουσιαστικά το ΕΛΑΜ θεωρεί προδοτική την ενέργεια του ΔΗΣΥ. Από την άλλη πλευρά η Δημοκρατική Παράταξη που γεννήθηκε από τα σπλάχνα του ΔΗΚΟ μόλις το 2018, με συναφείς ουσιαστικά σχέσεις και στάση απέναντι στο ΕΛΑΜ και σοβαρός επικριτής των θέσεων του ΔΗΣΥ σε πολλαπλά θέματα, συνεργάζεται μαζί τους στο θέμα της εκλογής προέδρου. Άβυσσος η ψυχή των πολιτικών κομμάτων εκτός εάν… Εκτός λοιπόν, υποθέτουμε ως σκεπτόμενοι πολίτες ότι υπήρξαν παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, που κανείς δεν ανέμενε αυτή την κατάληξη. Ή η πολιτική σκέψη για το καλό του τόπου και της πολιτικής σκηνής υπερκέρασε κάθε επιμέρους διαφωνία… αυτό το δεδομένο μάλλον φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

 

    Η θέση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων ήταν το λιγότερο ακατανόητη. Προτάσσοντας τις ιδεολογικές διαφορές τους επέμεναν μέχρι τέλους στους δικούς τους υποψηφίους δίνοντας γη και ύδωρ στο ΔΗΣΥ. Οι γυκαινείες οργανώσεις πανηφύρισαν χωρίς ουσίαενώ τα ΜΜΕ έδωσαν και πάλι ρεσιτάλ απογοητευτικών δηλώσεων και απόψεων. Επιδερμικά όλα φαντάζουν τέλεια. 

 

    Με αυτά και τα συναφή θα μιλάμε για αρκετό καιρό για το  «ιστορικό» γεγονός και την ανέλπιστη προσωπική επιτυχίας μιας νέας πολιτικού που η στήλη της εύχεται δημιουργική θητεία.