Καταραμένοι Ποιητές

Ας μιλήσουμε σήμερα για τους καταραμένους ποιητές. Ας αναφερθούμε σε εκείνους τους ποιητές που κατά κύριο λόγο, ζούσαν στο περιθώριο, στιγματισμένοι από ανθρώπινα πάθη όπως : το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, το έγκλημα, η βία η τρέλα,η Ομοφυλοφιλία,η αθεΐα και τελικά ο  θάνατος. Διαβάσαμε ότι το τυπικότερο ίσως στοιχείο ενός καταραμένου ποιητή δεν είναι παρά ο πρόωρος θάνατος. Αυτό μας οδηγεί στη σκέψη ενός μεγάλου Έλληνα Ποιητή, του Κων/νου Καρυωτάκη, που ο πρόωρος θάνατος (αυτοκτονία) έθεσε τέλος σε μια σπουδαία πορεία στον ποιητικό στίβο.

Πως όμως επικράτησε ο όρος Καταραμένος ποιητής; Στις αρχές του 19ου αιώνα και πιο συγκεκριμένα το 1832 ο Αλφρέντ ντε Βινύ ρομαντικός ποιητής, μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, στο δραματουργικό του έργο του Stello (έργο που αποτελείται από τρεις νουβέλες)  αποκαλεί συλλογικά τους ποιητές ως τη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης. 

Ως καταραμένους ποιητές η ιστορία έχει καταγράψει:

• Σαρλ Μπωντλαίρ ( Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 9 Απρ του 1821 και πέθανε στις 31 Αυγούστου 1867) 
• Πωλς Βερλαίν (Γεννήθηκε στο Μετζ στις 30 Μαρτίου 1844 και πέθανε στο Παρίσι στις 8 Ιαν 1896) 
• Αρθούρος Ρεμπώ ( Γεννήθηκε 20 Οκτ 1854 και πέθανε στις 10 Νοεμβρίου 1891) 
• Λωτρεαμόν (Ιζιντόρ Ντυκάς ) ( Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου 1846 και πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1870),
•  Φρανσουά Βιγιόν ( Γεννήθηκε το  1431  και  εξαφανίστηκε το 1463)

Σε κάποιο ποίημά του  ο Βιγιόν αναφέρει 

"Στον τόπο μου ενώ ζω, είμαι πλέρια ξένος" 

ενώ σε άλλο :

είθε ο Θεός να λυπηθεί

έναν μας και όλους,  πιά νεκρούς.

Στον Ελλάδα ως καταραμένοι ποιητές αναφέρονται :

• Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ο οποίος γεννήθηκε το 1888  στην Αθήνα και αυτοκτόνησε τον Γενάρη του 1944. Σε κάποιο ποίημά του αναφέρει: 

λυπήσου αυτούς, που, μια φορά,

με φτερά ζούσαν, και τα χάνουν,

και δεν τους μένει άλλη χαρά,

παρά η χαρά πως θα πεθάνουν…

ενώ στο ποίημα του ΘΑΝΑΤΟΣ γράφει:«Κι όπως κυλά στα βάθη του κενού μου, σαν άστρο φλογερό στον άξονα του, δε νιώθω πια παρά το Νου μου στην Απεραντοσύνη του Θανάτου».

• Ο Κων/νος Καρυωτάκης:  Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896 και αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα την 21ης Ιουλίου 1928 

Στο ποίημά του ΠΟΙΗΤΕΣ  γράφει:

 Πώς σβήνετε, πικροί ξενιτεμένοι!

Ανθάκια μου χλωμά, που σας επήραν

σε κήπους μακρινούς να σας φυτέψουν...

• Ο Κωνσταντίνος Καβάφης (Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1863 - Αλεξάνδρεια, 29 Απριλίου 1933) (Για πολλούς ο σημαντικότερος Έλληνας ποιητής και για άλλους ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου)

Θα θυμίσω στίχους από το ποίημά του : 

Κεριά

....

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

     

 Η ποίησή τους, άλλοτε σκοτεινή, άλλοτε δυσνόητη και μυστηριώδης, αναμοχλεύει τα ανθρώπινα πάθη και οδηγεί τις σκέψεις των ανθρώπων  σε δύσβατα μονοπάτια.

 

• Ο Γιώργος Μακρής ειλικρινά δεν μπορώ να ξέρω εάν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανάλογα. Υπάρχουν αναφορές που τον φέρνουν ως μια προβληματική προσωπικότητα που όμως με τον χαρισματικό τρόπο σκέψης επηρέασε τον περίγυρό του, τις συναναστροφές του σημαντικά. Γεννήθηκε το 1923 και έθεσε τέρμα στη ζωή του το 1968. 

Γράφει στο ποίημά του: Εμείς οι λίγοι (1950) 

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

μ τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες το αίμα μας

Κι ολούθε μας κυνηγά το όραμα του απείρου.

Η φόρμα δεν μπορεί να μας δαμάσει.

πηγή: α.Βικιπαίδεια

     β. Άρθρο: Καταραμένοι Ποιητές οι Θεμελιωτές που συντάχθηκε από τον κο Σερδαρίδη Σωτήρη στις 16 Φεν 2013 http://inaoussa.gr/index.php/columns/skepseis/1226-kataramenoi-poiites-oi-themeliwtes