Η ταφόπλακα του Κυπριακού Προβλήματος

 γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

      Κοντεύουμε να φτάσουμε τα χρόνια του μισού αιώνα και η πολυπόθητη λύση , ένα κράτος στο νησί της Αφροδίτης, ακόμα και με διάφορες τραγικές μορφές όπως αυτή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ή οποιασδήποτε άλλης ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας, δεν έχει βρεθεί ακόμα. Η πεποίθηση ότι η Κύπρος ολόκληρη μπορεί να αποτελέσει ένα ολόκληρο κράτος κάτω από το πρίσμα των αρχών μιας πλήρους Δημοκρατίας, όπως τουλάχιστον αυτή εννοούν οι δυτικότερες  χώρες της Υφηλίου , αρχίζει και εκλείπει πλέον έντονα και εξασθενεί κάθε δυνατή προσπάθεια να καθίσουν στο λεγόμενο τραπέζι των διαπραγματεύσεων οι ενδιαφερόμενες δυνάμεις για την εύρεση κοινών συντεταγμένων.

   Ακόμα και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, που κάποια στιγμή θα έπρεπε να αντιληφθούμε ότι μόνο γραμματέας είναι, ταυτίζεται υπογείως με την τελευταία θέση και τις πρόσφατες προτάσεις της Τουρκίας. Δεν είναι τυχαίες οι δηλώσεις ανώτερων αξιωματούχων της Κυβέρνησης ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ θα πρέπει να είναι πιο συγκεκριμένος όταν αναφέρεται στο Κυπριακό πρόβλημα Η στάση του δεν αντικατοπτρίζει παρά την κούραση της Διεθνούς Κοινότητας και την πλήρης αποδοχής της Παγκόσμιας Πραγματικότητας ότι τελικά το δίκαιο είναι του ισχυρότερου. Και στο πρόβλημά μας, παρά τα εν ζωή ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ,  η ισχυρή χώρα είναι η Τουρκία. Ο ΟΗΕ με τους απεσταλμένους της δείχνει μια απίστευτη νηφαλιότητα στις προτάσεις της Ε/Κ πλευράς και μια υποχωρητικότητα, δεκτικότητα στις απαιτήσεις της Τ/Κ, της Τουρκίας δηλαδή, που διαρκώς αυξάνονται τόσο σε όγκο όσο και σε ποιότητα.

  Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίζει το υποκριτικό της έργο αξιοποιώντας το ιδιαίτερο ταλέντο της να ευλογεί τα γένια των μεγάλων δυνάμεων. Γερμανία, Ολλανδία και οι πλείστες των Σκανδιναβικό χωρών που η πολιτική τους επηρεάζεται από τα εκατομμύρια των Τούρκων ή Τουρκογενών ή Μουσουλμάνων μεταναστών, σιγοντάρουν εμμέσως πλην σαφώς στις θέσεις της γείτονα χώρας. Χρόνια τώρα λένε ότι θα επιβάλλον κυρώσεις στη Τουρκία αλλά πάντοτε τις αναβάλλουν διότι λαμβάνουν σοβαρά τις υποσχέσεις της ότι θα σταματήσει επιτέλους τις προκλήσεις. Ανιστόρητοι λαοί βουτηγμένοι στο χρήμα και το συμφέρον. Ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης μπορεί να καταλάβει το παιχνίδι της υποκρισίας, όταν μάλιστα απροκάλυπτα η ΕΕ επιβάλλει κυρώσεις μέσα σε μία νύχτα σε χώρες όπως η Ρωσία ή η Λευκορωσία για παραβιάσεις που θέτουν σε κίνδυνο τρίτες χώρες ή τα πολιτεύματά τους. Εμείς πάλι ούτε που διανοούμαστε να χρησιμοποιήσουμε το δικαίωμα του βέτο, φοβούμενοι προφανώς μια οργισμένη αντίδραση των κεφαλών της Ευρώπης. Της Ευρώπης της αλληλεγγύης (στο σημείο αυτό το γέλιο να μην ακουστεί παρακαλώ) Ούτε φυσικά και η μάνα (αχ βρε μάνα) Ελλάδα που πλέον μετά το 2010 και με την επιβολή των μνημονίων που είναι σε διαρκή ισχύ, έχει καταντήσει υπόδουλη και βολοδέρνει μεταξύ της φθοράς και της αφθαρσίας. Υπερήφανη μεν αλλά «όλα τα έχει η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε»

  Ύστερα λοιπόν από συζητήσεις, συνεδριάσεις, απορρίψεις σχεδίων, χωριστά δημοψηφίσματα και δείπνα σε στρογγυλές τράπεζες, ήρθε και το πλήρωμα του χρόνου να χορεύουμε στο ρυθμό των Τούρκων ηγητόρων και να αναφωνούμε «Ηττηθήκαμε» Και αναρωτιέται κανείς, δικαίως και ευλόγως, πως είναι δυνατόν μετά από τόσους διπλωματικούς ελιγμούς του αντιπάλου, τις συνεχείς οπισθοχωρήσεις, σημαντικό ποσοστό του πολιτικού μας κόσμου να πιστεύει ακόμα στην αγαστή σύμπραξη σε ένα νησί με μια διεθνή ταυτότητα,  Ιθαγένεια,  κτλ [ωραίο εκείνο το ποιηματάκι] με τους Τουρκοκυπρίους, που αλήθεια που βρίσκονται επιτέλους ή δεν υπάρχουν καθώς έχουν εξαφανιστεί κάτω από τη μπότα του Δυνάστη. Πόσοι έποικοι υπάρχουν μετά την πάροδο 3-4 γενεών από την Τουρκική Εισβολή του 1974.

   Πρέπει η κάθε εξουσία στο πολύπαθο νησί μας να έχει την δύναμη να δει κατάματα την πραγματικότητα. Στη σφαίρα της πολιτικής δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας, ας διαφυλάξουμε τα εναπομείναντα. Δεν είναι ντροπή να δέχεσαι την ήττα, ντροπή είναι να πουλάς αξίες και ιδεώδη κυνηγώντας μια ουτοπία.  Ενδεχομένως να υπάρχει ένας ανάμεσα σε τόσους άριστους (βεβαίως- βεβαίως)  που θα ξεστομίσει κάποια χρονική στιγμή πως είμαστε στο τέλος της κηδείας, όπου το μάρμαρο θα τεθεί επί του μνήματος και πως το σκήνωμα ήδη σαπίζει.

  Ψηλά το κεφάλι λοιπόν, ψηλά να χαιρετούμε τη σημαία μας και αν πρέπει να κλάψουμε διότι στο τραπέζι του ακολουθεί και μοιράζουν καφέ και κουλουράκι εμείς παρευρισκόμαστε, ας το κάνουμε με όλη τη δυνατή αξιοπρέπεια που μας έχει απομείνει. Και θα δείτε πως εκείνη τη στιγμή ακόμα και από τους διεθνείς υποκριτές θα λάβουμε το χειροκρότημα, διότι «είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή»