Αναζητώντας την αγάπη μου για σένα

Αναζητώντας την αγάπη μου για σένα

Στέναξα πάνω στο στήθος μια πέρδικας που σε γέννησε

πέταξα με τα φτερά μιας πεταλούδας στους λόφους

που ηδονιζόσουνα με τα όνειρα που έχτιζες

Αναζητώντας την αγάπη μου

φίλησα τ’ αυλακωμένα  χέρια του πατέρα

που έσπειρε το στάρι πάνω σε κείνη την όαση

και θύμωσα με το Θεό, ναι θύμωσα με τον έναν που σε έντυσε,

πριν εγώ κλείσω το φόρεμα.

Ένα περίβολο – εγωιστικό ακούγεται-

για να καρπίσει  εντός του, όλη σου τη ζωή.

Αναζητώντας

Σκουπίζω ακόμα τα δάκρυά σου

Μαζεύω τους εγωισμούς σου

Φτυαρίζω τις λύπες

Καρφιτσώνω τις χαρές στους πίνακες του σπιτιού μας

Αναζητώντας την αγάπη μου για σένα. 

Κρυφτό

Ήταν απόγευμα , μου χτύπαγες την πόρτα

έσφιγγες μες στα χέρια ουρανό

πίσω απ΄ τα μάτια σου, κρυφτήκαν δυό ραπόρτα

για της Πατρίδας τον μηχανισμό.

Σε κυνηγούσανε, από νωρίς οι τύψεις

και χτύπησες το χέρι καταγής

μες στης πλατείας τα σοκάκια, οι ενδείξεις

και οι δυνάμεις μας, ανασταλτικές.

Μ΄ αγκάλιασες ,και έκλαψες θυμάμαι

και έπλυνες το δάκρυ με νερό

μου ψέλλισες , δεν ξέρω που θα πάμε

και σου έπνιξα το αναφιλητό.

Τα βράδια τώρα γίνεσαι σκοτάδι

τη μέρα ο ήλιος είναι κατηφής

το φίδι που δωσε το χέρι για τον Άδη

ήταν η φλόγα μιας άλλης εποχής

Χτύπησες το ταμπούρλο στον αιώνα

στην Αλαμάνα έγινες φτερό

στο Ζάλλογο πετούσες σαν αηδόνα

και το σαράντα έπαιζες κρυφτό.

Σήμερα πίνεις τον καφέ σου και λυπάσαι

ρωτάς τι έγινε, κρυφά χαμογελάς

την ευκαιρία της Πατρίδας τώρα πιάσε

κρεμάσου απ΄ την σημαία που κρατάς

2 Χαικού

Το μεσημέρι, 
ο ήλιος στα χείλη σου
αναπαύεται! 

Στο ζεστό βράδυ
λαμπρή πυγολαμπίδα 
αναβοσβήνει! 

Απογοήτευση κι ελπίδα

http://sfragismena.blogspot.com.cy/2014/09/blog-post_26.html

Πέντε Χαϊκού με αρχή το ΔΕΝ, Αγάπη μου…., Τρία τραύματα

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τη συντακτική ομάδα του Ιστοτόπου: http://filomatheia.blogspot.com.cy/2016/03/21_61.html  (ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΓΟΡΓΟΓΥΡΙΟΥ) που επέλεξε και ανάρτησε τρία ποιήματά μου στις σελίδες τους. Αποτελεί τιμή για εμένα. 

Δημήτριος Γκόγκας

Τρεις ημέρες στον Παράδεισο της Σκέψης σου

Της Στρατούλας

Ημέρα πρώτη με τα μάτια κλειστά κι ένα αόρατο βλέμμα αφήνω να χαθεί πάνω από τους παιδικούς λόφους γεμάτους από ανεμώνες και άσπρακρινάκια, ακολουθώντας τα βήματά μου ανάμεσα στα πουρνάρια που πλήγωναν ταασθενικά άκρα. Παρακολουθώ το μικρό μυρμήγκι και το πατώ για να κατανοήσω τη δύναμη μου κι αφήνω την αγάπη μου εκεί σιμά, δίπλα από το νερόλακκο. Εξάλλου οι αγάπες πρώτα μαθαίνουνε να κολυμπούν σε νερόλακκους με το φόβο της βδέλλας και την αποστράγγιση της καρδιάς κι ύστερα παρέα με τα δελφίνια και τις αχιβάδες του πελάγους.

Ημέρα δεύτερη κι ένα στεναγμός βαθειά μέσα στα στήθη μου σκάει. Το πρώτο αηδόνι της μέρας γλυκά που κελαηδάει καλή μου για τον κεραυνό που καίει κατάσαρκα μέσα στον πόθο. Χειμώνας είναι, μια ώρα παγωμένης εποχής στην Άνοιξη και το δάκρυ σου λιώνει τις νιφάδες στο πρόσωπό σου. Ψάχνω το δενδρολίβανο και στην αγκαλιά σου το άρωμα της Πασχαλιάς.

Ημέρα τρίτη κι ένα κρύο νερό κυλά στα καμπυλωτά χείλη σου. Διάφανο ως είναι στο ζητώ, εκλιπαρώ, να ξεδιψάσω. Κάνω να πιάσω τα σύννεφα και πέφτω κοιτώντας  τον αγέρα να γλιστρά από τις μεμβράνες ων δακτύλων. Καλή μου σαν βρεθώ στ΄ ακρογιάλι, να είσαι σίγουρη σαν την μοίρα,  πως θα ΄ρθει η θάλασσα γλυφή κι αδέσποτη, μέσα μου να κυλήσει.

Πίστεψέ με έχω το δενδρολίβανο και πλέκω στην αγκαλιά σου τα στέφανα. Μετά καμιά θνητή ώρα δεν θα μας ορίζει,  παρά εμείς.  Θα είμαστε οι ώρες, οι μέρες, οι χρόνοι.