Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2024

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΕΝΑ ΤΥΠΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΧΑΙΡΕΤΗΣΩ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή: Ένα τετράδιο για το Στρυμονικό: του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-4-0) /(e-book)


 
Έφυγε κι ούτε που πρόλαβα να τον χαιρετήσω.
Όχι ότι είχα και κάποια ιδιαίτερη σχέση
συγχωριανός απλά, που σημαίνει αδελφός βέβαια
κάπου το είδα γραμμένο, σε ταφόπλακες και σκεβρωμένες πέτρες
στις απόμακρες γωνιές της περιοχής
ή θα έπρεπε να σημαίνει κάτι τέτοιο αν όχι κάτι άλλο
– έτσι, έτσι ρε μάγκα-
τριγυρνούσε αδιάκοπα ο τύπος αυτός,
με τις ρίζες του πότε στο ποτάμι και
πότε στον ουρανό.
Με το χαμόγελό του κεντημένο στον αέρα και
την αίσθηση της συμπόνιας του κόσμου στη καμπούρα του
στη καμπούρα της ζωής.
Το κενό στο σπίτι θα το γεμίσει ο χρόνος.
Ξέρει τη τέχνη του αυτός ο εφιάλτης.
Το κενό μας θα βουλώσει η καθημερινότητα, μια αδιάβροχη τάπα!
Και θα ξεχαστεί ο εκφοβισμός.
Θα ξεχαστούμε όλοι, τόσο καλοί όλοι μας,
κουβαλώντας στις καμπούρες μας τα σκεπάσματα που δεν δώσαμε
για ζεστασιά
αλλά τ΄ απλώσαμε με την αναίδεια της γλώσσας
να τα γιορτάσει ο ήλιος κι η νύχτα.
Στ΄ αδέλφια των παρείσακτων, των γελωτοποιών,
των κηλίδων των περιθωρίων, εκεί τον κατατάξαμε,
τον τύπο της γειτονιάς που έφυγε χωρίς να τον χαιρετήσω.
Που όταν φεύγουν λέμε πόσο σημαντικοί είναι
οι σημαντικότεροι της ζωής μας.
Σο καφενείο κάθονται ευπρεπώς ενδεδυμένοι φίλοι και γνωστοί.
Ως όφειλαν δηλαδή.
Και ο καφές πάντα δίνει αφορμή για ένα αστείο.
Βρε μάγκα μου, γίνεται κηδεία χωρίς γέλιο!
Καλό ταξίδι.
 
 

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2024

[Τώρα η καρδιά μου χτυπά]: Ποίημα από την ποιητική συλλογή :ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)


 

Τώρα, το ξέρω η καρδιά μου χτυπά,
για κείνο τον όμορφο τόπο,
για κείνη την γέρικη ιτιά,
πού ΄σπειρε η μάννα με κόπο.
 
Στης αυλής τη μεγάλη ροδιά,
κάποτε έκατσα λίγο.
Στη σκιά της να βρω τη δροσιά
και κατόπι σαν ξένος να φύγω.
 
Μα πάλι η καρδιά μου χτυπά
και γυρίζει η σκέψη στο σπίτι.
Στην πέτρινη εκείνη φωλιά
που πετούσα σαν το σπουργίτι.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2024

Μυστηριώδεις τρύπες στην Κύπρο ! *

     γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

Ακούω το δελτίο ειδήσεων  σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό της Κύπρου και με εξιτάρει μια είδηση.σύμφωνα με την οποία, λειτουργοί της  α΄ Δημόσιας Υπηρεσίας, βρήκαν μια "τρύπα" 600 εκατ. ευρώ, ελέγχοντας τα οικονομικά μιας β΄υπηρεσίας. Προφανώς η α΄ Δημόσια Υπηρεσία είχε το συνταγματικό δικαίωμα του οικονομικού ελέγχου. Τέτοιες μυστηριώδεις οικονομικές "τρύπες" εμφανίζονται σε τακτά χρονικά διαστήματα σε διάφορες υπηρεσίες του Δημοσίου στη Μεγαλόνησο και χαρακτηρίζονται ως ΑΤΟΕ.  (Αγνώστου Ταυτότητας Οικονομικά Εγκλήματα). Μην κάνετε συνοιρμούς με τα ΑΤΙΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα, κοινώς ΟΥΦΟ!) Γιατί χαρακτηρίζονται έτσι; Γιατί ολοι βλέπουν την υπαρξη των "τρυπών", αλλά όλοι οι εμπλεκόμενοι σφυρίζουν αδιάφορα και συνήθως επιρρίπτουν τις ευθύνες σε κάποιους τρίτους, που αδιαμαρτήρητα δέχονται και περιέργως την ευθύνη. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των υποθέσεων με αυτές τις οικονομικές τρύπες, είναι ο θόρυβος που προκαλείται συνήθως για μικρό χρονικό διάστημα και στο τέλος μια ασυνήθιστη σιωπή. Μια σιωπή που ενώ φωνάζει κανείς δεν της δίνει σημασία. 

    Σε όλο αυτό το ανεξιχνίαστο σκηνικό, ειδικά την περίοδο αυτή, συντελείται και ένας πόλεμος εν δυνάμει, με πρωταγωνιστές δύο από τους πιο σημαντικούς θεσμούς στο νησί που άπτονται του ελέγχου και τη δικαιοσύνης. Που αντί ενωμένοι να ακονίζουν τα μαχαίρια τους για την προάσπιση του κοινού δημοσίου συμφέροντος, έχουν εμπλακεί σε αλληλοκατηγορίες ήσσονος σημασίας. Και το πρόβλημα των "τρυπών" μεγαλώνει. Σε όλες τις πόλεις, στις κωμοπόλεις αλλά και στα χωριά έχουν διαπιστωθεί μικρές και μεγάλες οικονομικές ατασθαλίες και όλα φανερώνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις ο καθένας μπορεί να απλώσει το χέρι του σε δημόσιο πλούτο, αρκεί να εύρει τον κατάλληλο χρόνο και να είναι στην κατάλληλη θέση, ή να έχει τον κατάλληλο κουμπάρο κολλητό. 

    Ο λαός αναμένει λύσεις, συνήθως με ανοικτό το στόμα, καθώς οι μυστηριώδεις λύσεις έχουν επιπτώσεις στην ήδη τρύπια τσέπη του. Δηλαδή για να επιχωματωθούν αυτές οι τρύπες θα πρέπει να μπουν νέοι φόροι ή να καταργηθούν καποια επιδόματα ή παροχές. Όμως εκεί είναι και το μέγα μυστήριο. Σε όλη αυτή την διεργασία προκύπτει μια νέα οικονομική τρύπα καθώς ο νομοθέτης ή ο λειτουργός που υπογράφει την σύμβαση θα έχει αφήσει μια κερκόπορτα ανοικτή. Και όπως λέει ο σοφός πλην φτωχός λαός: Τι ειχες Γιάννη, τι είχα πάντα...

    Μυστήριο φυσικά καλύπτει και τις σχέσεις των εμπλεκομένων καθώς "σόι πάει το βασίλειο"και η ζωή, αυτή η μικρή, και για τους περισσότερους καψερή διαδρομή στην Κύπρο, θα συνεχιστεί. Στο διάβα της θα εμφανιστούν σωτήρες που θα προσπαθήσουν να προτείνουν λύσεις, αλλά μόλις μπουν στο κύκλο των ΑΤΟΕ (Αγνώστου Ταυτότητας Οικονομικοί Εγκληματίες) θα ξεχάσουν από που ξεκίνησαν και από που προήλθαν. Αυτοσκοπός η δημιουργία νέων τρυπών. 

Άκου λοιπόν και διάβασε (και φυσικά σκέψου) μικρέ και ασήμαντε Ανθρωπάκο! 

* Οποιαδήποτε ομοιότητα με γεγονότα και συναθρώπους μας είναι απλή σύμπτωση. Το παραπάνω άρθρο αποτελεί περίληψη σεναρίου! 

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2024

ΜΑΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΣ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή ΄'ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)

  


 

Μανούλα μην κλαις. Στο υγρό προσκεφάλι
κουφέτα έχω απλώσει, νύχτα. Σφαίρες κενές.
Δεν μιλώ για ημέρες που θεός θα μας βάλλει
να χορεύουμε σπίθες, σ΄ απλωμένες φωτιές.
 
Αχ μανούλα… το κρυφό χτυποκάρδι,
είναι πόνος σε πόνο που δεν έχει γιατρειά.
Σαν την αύρα που απλώνει στα μαλλιά σου ένα χάδι
και πριν ξημερώσει  είναι στάλα, δροσιά.
 
Ναι μανούλα, μην κλαις. Ο γιός σου εχάθη
στου πολέμου την νίκη. Κι ένα άστρο που ήρθε,
λαβωμένο απ΄ του εχθρού την ολόχαρη σπάθη,
σαν χνώτο σε τζάμι, απ΄ το στόμα σου απήλθε.
 


Και τώρα; Τώρα μανούλα τα μαλλιά σου ασπρίσανε
και στα δάκτυλα μπλέξαν. Πόσο δύσκολο είναι
τους εχθρούς να δεχτείς, που κι αυτούς τους μισήσανε,
Κυριακή σε τραπέζι; Και πες: «Γιε μου αστέρι έλα δίπλα και μείνε,
 
χτένισε τον Χειμώνα κι άπλωσέ μου την λύπη
να στεγνώσει στο σύρμα, που κουρνιάζουν πουλιά.
Πριν μετρήσω τις σφαίρες και δω ποιο μου λείπει,
μία θα αστράψει και θα φύγουν μακριά».

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή :ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)


 


Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.
 
Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.
 
Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.

ΑΝΕΞΟΦΛΗΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΑ: Ποίημα από την ποιητική συλλογή ΄'ΞΕΡΩ ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ" του Δημητρίου Γκόγκα που εκδόθηκε το έτος 2018 (ISBN 978-9925-7392-1-9) /(e-book)


 

Ξεκίνησε από τους μακρινούς τόπους
άφησε πίσω του ένα μαγικό σήμαντρο
και την μάνα του να το χτυπά κάθε Κυριακή
στην αυλή της.
 
Έτσι έρχονταν και οι γείτονες
σεμνοί και αγαπημένοι σύντροφοι.
Πότε για το γλυκό και
πότε γιατί ήταν καλύτεροι άνθρωποι.
Κρατώντας στα χέρια τους σμύρνα και λιβάνι.
Κρατώντας στα χέρια τους τα δώρα του δικαστή
και χρέη.
Χρέη, τόκους ψεύδους, φόρους και υποθήκες.
Τα ανεξόφλητα γραμμάτια της ιστορίας.
 
Ποιος τα θυμάται πια;
Ποιος τρέχει στις τράπεζες και στα κολαστήρια;
Η μάνα έχει μια δύναμη μόνο
Ότι  δύναμη της απόμεινε δηλαδή
να χτυπά το σήμαντρο κάθε Κυριακή.
 
Ξεκίνησε από τους μακρινούς τόπους
ξωπίσω της έκλειναν παράθυρα
σπιτιών που ύφαιναν σε αργαλειούς παραδουλεύτρες
και φτηνές εργάτριες
σκυφτές  από τους ανελέητους πόνους της μέσης
των σπονδύλων και του μεροκάματου
λίγες μπροστά στα δεκάδες τάματα
και τ΄ αναμμένα καντήλια της όμορφης Παναγιάς.
Ύφαιναν την πιεστική λύπη
κένταγαν το ατελείωτο χρέος
βελόνιαζαν τις συνεχείς πληρωμές
και τα γραμμάτια,
έμεναν γραμμάτια ανεξόφλητα.
 
Κάθε Κυριακή μια μάνα χτυπά το σήμαντρο
λαλώντας τον από τους μακρινούς τόπους.
Στα όνειρά της
Στην τύχη της
Στον χρόνο της
Στην ζωή της
 
 
Εκεί χωρίς την πληρωμή να χει φτάσει στο κόκκαλο
χωρίς την πληρωμή να χει τελειώσει  την νύχτα
χωρίς την πληρωμή να προκάμει να δώσει το φιλί της.
 
Και   οι γείτονες ν΄ απλώσουν το χέρι δίνοντας
το πιατάκι με το γλυκό πάλι πίσω.
Το πιατάκι της Κυριακής με τ  ασημοκέντητη σταυρό
και πάνω το σήμαντρο να την καλεί στον τάφο.
Κολλά το χώμα, το κοκκινόχωμα,
όπως η ζωή σε ένα ανεξόφλητο γραμμάτιο.