Όταν έσβησε ο πατέρας

Όταν  έσβησε ο πατέρας,

                                              έπεσε στο έδαφος,

ένα δένδρο στην αυλή

που γεννήθηκα.

Κοίταζα το ταβάνι,

πατούσα το πάτωμα,

λείψανε τα κλαδιά,

                                    λείψανε

ο κορμός και τα φύλλα,

οι ρίζες μου.

Ήρθαν συγγενείς, φίλοι

ξενιτεμένα αδέλφια,

μοιρολογίστρες,

από τον πέρα μαχαλά,

                                         ήρθαν οι μοίρες.

«Θα γίνεις εσύ ένα δένδρο

θ΄ απλώσεις τις δικές σου ρίζες»

Εγώ όμως το ήξερα,

βαθειά μέσα στην γη μου,

ένα δένδρο έπεσε

                              και χάθηκε το δάσος.

Ήμασταν φτωχοί πάντα

Ήμασταν φτωχοί πάντα

έλεγε ο παππούς στο χαγιάτι
και έβαζε την στάμνα με το κρύο
καθαρό νερό
στο γόνατο.

Γέμιζε το ποτήρι.
Από το ίδιο ποτήρι πίναμε όλοι.
Όταν ακούγαμε πως έφυγε κάποιος
φωνάζαμε όλοι πως
τον αγάπησε ο θεός.
Οι φράκτες στην αυλή μας
ήταν δένδρα.
Οι πιο νέοι έσκουζαν να πάρουμε
περισσότερα ποτήρια.
Στο παζάρι της Τρίτης
αγοράσαμε δώδεκα γυάλινα.
Ο καθένας να έχει το δικό του.
Γέμιζε ο νεροχύτης άπλυτα ποτήρια
φώναζε η μαμά
γκρίνιαζε ο παππούς
δεν μπορούσε πια να
δίνει νερό από το ίδιο ποτήρι.

Αυτός κράτησε την παλιά συνήθεια
για τον ίδιο.
Σήκωνε την στάμνα
γέμιζε πάλι το ποτήρι
ρουφούσε το νερό
του πηγαδιού!

 Ποιητική Συλλογή: Κάμπος μιας νιότης