Άνθρωπος πρώτα ή ποιητής; Ποιος κρατά τα σκήπτρα; (Ποιητική Συλλογή: Με τα μάτια των άλλων) /Δημήτριος Γκόγκας

 

[1]
Αν θέλει, τι να πει ο ποιητής,
παραλείπει τα αποσιωπητικά.
Εμπόδια είναι.
Πλην της στιγμής που μεταναστεύει!
 
[2]
 
Επάγγελμα ποιητής;
Γέλασε.
Κατηγορήθηκε πολλάκις ως βιαστής λέξεων.
Καταδικάστηκε στην εσχάτη των ποινών.                   
Θάνατος μαζί με τις λέξεις.
Δήλωσε αθώος!
Καίγεται στην κόλαση.
 
[3]
 
Ήταν μέτριος, σεμνός ποιητής.
Έτσι τον θυμούνται οι περισσότεροι
στο καφέ της πλατείας
όπου γλεντοκοπούσαν οι διανοούμενοι
κι άλλα λεβεντόπαιδα της τέχνης.
Όταν σιωπούσε, ένα πουλί κελαηδούσε.
Όταν απήγγειλε, σιωπούσε η φύση.
Όταν πέθανε, έβρεξε λάσπη.
 
[4]
 
Τον παρότρυναν ν΄ αυτοκτονήσει,
μπήγοντας το μαχαίρι στη πλάτη του.
Μα όσο κι αν προσπαθούσε, αποτύγχανε.
Έτσι το κάρφωσε στη καρδιά του.
 
[5]
 
Ποτέ μου δεν κατάλαβα,
γιατί καθότανε πάνω στο λευκό μάρμαρο ενός τάφου.
Του τάφου του!
 
[6]
 
Όταν μου μιλούν,
δεν ακούω,
δεν απαντώ,
σιωπώ.
Ζω στο σώμα μου.
Είμαι Ποιητής!
 
[7]
 
Πόρνη λέξη!
Α - λιθοβόλητη.
Του ζήτησε συγνώμη.
Αφαίρεση, πρόσθεση.
Χώμα και νερό.
Πράξεις της γέννησης.
Ιδού ο ποιητής!
 
[8]
 
Μαντάρει το εργόχειρο.
Θηλιές ανθρώπων.
Δάκτυλο - δεικτούμενοι.
Ο μόνος αθώος αυτός!
 
[9]
 
Κλείστηκε στο θαμπό των βλεφάρων.
Να ονειρευτεί αδύνατο.
Μόνο στην ηρεμία του κενού.
Ποθεί,
θα υποστήριζε,
ως μια ανείπωτη ηδονή,
τη σύνθεση του ωραιότατου στίχου.
 
[10]
 
Γράφει, γράφει, γράφει,
και σκέφτεται την απογοήτευση
στο βλέμμα των κληρονόμων.
Όλα τα περιουσιακά στοιχεία, ποιήσεις!