Σκέψεις για τους άστεγους και άνεργους συνανθρώπους μας / Δημήτριος Γκόγκας

α. Άρθρο 21 παράγραφος 4 του συντάγματος: Σύμφωνα με το περιεχόμενο του δικαιώματος του πολίτη είναι η παροχή στέγης από το κράτος. Με αντίστροφο συλλογισμό δημιουργείται συνταγματικά η υποχρέωση του κράτους να εξασφαλίσει στέγη σε όλους όσους δεν μπορούν να καλύψουν αυτή την ανάγκη με ιδία μέσα....όπως χαρακτηριστικά γράφει ο καθηγητής Α.Γ. Δημητρόοπουλος σε εργασία του που έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυοhttp://www.greeklaws.com/pubs/uploads/697.pdf

β. Σύμφωνα με το άρθρο 22 του Συντάγματος :

« Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το κράτος, που

μέριμνα για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. όπως διαβάζουμε σε εργασία του κ Σκανδαλή Γεωργίου http://www.greeklaws.com/pubs/uploads/2980.pdf

Από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι τόσο η κατοικία όσο και η εργασία είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη και υποχρέωση του κράτους. Δεν θα σχολιάσω τις καταστάσεις που ανάγκασαν κάποιους συνανθρώπους μας να βρεθούνε τόσο άνεργοι, όσο και άστεγοι. Είναι όμως ανεπίτρεπτο για ένα κράτος να θέλει να φέρει τον τίτλο του Κοινωνικού κράτος όταν κυκλοφορούν στους δρόμους του, άνθρωποι άστεγοι,μόνοι,παγωμένοι διψασμένοι και πεινασμένοι και όταν υπάρχουν κάθε ηλικίας άνεργοι που ζούνε (λέμε τώρα ) με επιδόματα. Όλοι μας τι ζητάμε; Ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας και μια εργασία με έναν αξιοπρεπή μισθό και αργότερα σύνταξη προκειμένου η ζωή να κυλήσει μέχρι το σημείο του θανάτου με το κεφάλι ψηλά. Εάν ένα κράτος δεν μπορεί να καλύψει αυτές τις δύο ανάγκες κυβερνάται από ανύμπορους ηγέτες να αφουγκραστούν την ανάσα του λαού τους και δεν τους πρέπει ουδένας σεβασμός. Δεν μπορεί να καυχώμαστε ότι έχουμε δημιουργήσει δομές για την υποστήριξη της ανεργίας και την περίθαλψη των αστέγων από τη στιγμή που στέλνουμε εμείς (το κράτος με τις πολιτικές του) ανθρώπους στον δρόμο και ανθρώπους στα ταμεία ανέργων.

"Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες"

 

 

Κυρίες και Κύριοι

Αγαπητοί φίλοι

Ποιητές και Ποιήτριες 

 Αυτές τις ημέρες εκδόθηκε η ποιητική μου συλλογή: «Θάνατος είναι ότι δεν έδωσες ενώ μπορούσες». (Εκτύπωση και βιβλιοδεσία: topquark/Δράμα). Αποτελείται από ποιήματα που αντιπροσωπεύουν διάφορες περιόδους της ζωής μου. Οι εικαστικές δημιουργίες είναι της ζωγράφου Ιωάννας Φιλίππου. Η ποιητική Συλλογή διατίθεται και από το βιβλιοπωλείο:  Academic & General, Ερμού 41, τηλ: 24628401 στην πόλη της Λάρνακας.

 

Θάνατος, θάνατος...θάνατος του Δημητρίου Γκόγκα

 Θάνατοι ανδρών, γυναικών και παιδιών, όχι από φυσικά αίτια αλλά από το δόρυ του πολέμου, από τα όπλα των πολέμων, από εκείνους που με το διεστραμμένο τους μυαλό, ξεκινούν πολέμους και σκορπούν τον όλεθρο, τη δυστυχία και τον αφανισμό. Προσπαθούσα αυτές τις μέρες να φέρω στο μυαλό μου, εξαίρετες ταινίες που είδ τα τελευταία χρόνια. Και αβίστα έρχονταν στο μυαλό μου, ίσως και λόγο ... σταδιοδρομίας ταινίες με πολεμικό χαρακτήρα. Η διάσωση του στρη Ραίαν, Ουδέν νεώτερο από το δυτικό μέτωπο, Οι σύμμαχοι, η ξεχασμένη μάχη, Δουκέρνη, είναι μερικές από τις ταινίες που συμπεριλαμβάνω στις καλύτερες ταινίες που έχω δει. Και όλες δείχνουν την φρίκη του πολέμου και τις ανατριχιαστικές παραμέτρους του. Όλες καταδεικνύουν τη φαυλότητα του ανθρώπινου νου, που μπορεί να πετά στα ουράνια και να μεγαλουργεί λογοτεχνικά, αλλά στο βωμό του όποιου κέρδους λυσσαλέα μπορεί να αφαιρέσει ζωή, ζωές και να μεταμορφωθεί σε κτήνος. Κατανοώ πλήρως την ανάγκη μιας χώρας να υπερασπιστεί τα εδάφη της και τον λαό της από ξένο επίδοξο κατακτητή. Δεν κατανοώ την επιθυμία του επίδοξου κατακτητή να ξεκινήσει έναν πόλεμο, να εισβάλλει σε ένα άλλο τόπο με διάφορα προσχήματα προκειμένου να έχει κέρδος. Ενώ δημιουργώντας συγγενικές αγαστές σχέσεις μπορεί να ευημερεί και να προοδεύει ο λαός του. 

Και δεν είναι που ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο και μηδενίζει την ζωή του, είναι που χαίρεται όταν το κάνει και παραγκωνίζει την ύπαρξη ακόμα και του θεού. Ή κάνοντάς το πιο σκληρό, επικαλείται τον θεό για την επιβράβευση του καταστροφικού έργου του. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει, δεν έχουμε διαβάσει πως με τη βοήθεια του Θεού, κατορθώσαμε σε καιρό πολέμου να σκοτώσουμε τον εχθρό ή να εκπορθήσουμε τους αντιπάλους. Και το οξύμωρο σχήμα. Ο κάθε ένας ρίχνει το σφάλμα στον άλλον. Ο καθένας είναι ο εχθρός του άλλου. Και αν επέλθει η συμφωνία, πάλι μέσω του κέρδους θα επέλθει. Και από εχθροί γίνονται σύμμαχοι και προσπαθούν να ξεχάσουν το παρελθόν και δεν δυναται τούτο, διότι ο πόλεμος με τις καταστροφές που κουβαλά, ριζώνει μέσα στη μνήμη και η μνήμη πέρνει τη μορφή εκδίκησης και καταστρώνει σχέδια, νέα σχέδια πολέμου, ώστε να επαναλάβει τη φρίκη. 

Θάνατος, θάνατος, θάνατος ...που δεν σταματά και γίνεται ένα αιώνιο παιχνίδι. Το μαθαίνουμε κυρίως στους νεαρούς για να το κάνουν πλήρως κτήμα τους μόλις ανδρωθούν. Φρίκη!

Αν ο ποιητής δεν έχει τον θάνατο...

 

Εις τον αφρό της θάλασσας... κείτεται η Αφροδίτη / του Δημητρίου Γκόγκα

Με στεναχωρεί ιδιαίτερα η άποψη που ορθώνεται από ορισμένους φίλους και φίλες της Κύπρου σχετικά με την Ελλάδα, την ελληνική σημαία, τον ελληνισμό γενικότερα, αλλά και τον χριστιανισμό. Αμφισβητούν την αναγκαιότητα του αγώνα του 55-59 θεωρώντας πως αν έμενε το νησί στην αγκάλη της Αγγλίας το πιο πιθανό, αν και μιλούν μετά βεβαιότητας, θα ήμασταν ανεξάρτητοι πλήρως ως την Μάλτα. Άποψη τους και δικαίωμα να την εκφράζουν. Διαβάζοντας όμως την ιστορία και τη θέση της Κύπρου δεν βρίσκω τίποτα άλλο παρά άρωμα Ελλάδας και ελληνισμού γενικότερα. Όσο για τον απελευθερωτικό αγώνα του 55-59 που είχε τη στήριξη του συνόλου του λαού της Κύπρου, μόνο να κλάψω μπορώ πάνω από τους τάφους τόσων ανθρώπων που έδωσαν τις ζωές τους για τούτη τη γη, για ένα όραμα που τελικά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν ευοδώθηκε, και βλέπουν να αμφισβητείται η θυσία τους.

Όσο αφορά τη θρησκεία του Χριστιανισμού ας μας πούνε τι ακριβώς επιθυμούν; Αθεϊσμό; Συμπαντική θρησκεία;, Επιστροφή στο δωδεκάθεο; Ειδωλολατρικά συμπλέγματα; Κουμφουκισμο; Μωαμεθανισμό; Διότι αν αναζητούν τον καλό άνθρωπο θα τον βρούμε στην Αγία Γραφή...η επιλογή να μην είμαστε καλοί άνθρωποι είναι δική μας.

Χρόνια τώρα, αιώνες ελληνισμός και χριστιανισμός προχωρούν μαζί με όλα τα λάθη, τα μιση, τα πάθη, τους συμφεροντολογικους πολέμους, τους μεγάλους σταυρούς, την εκμετάλλευση κτλ όμως όλα αυτά κατακρίνονται από τον Χριστιανισμό και από τον ιδρυτή του. Στο χέρι μας είναι η διαμόρφωση της σωστής ανθρώπινης χριστιανικής πορείας.

Αυτά προς το παρόν...η ιστορία και η σκέψη...η ανταλλαγή των απόψεων συνεχιζεται

Κυπριακό Πρόβλημα: Γενικές σκέψεις και μια ανεφάρμοστη πρόταση για λύση του προβλήματος.

  

γράφει ο Δημήτριος Γκόγκας

    Το Κυπριακό πρόβλημα, συγκαταλέγεται ανάμεσα σε άλλα διεθνή προβλήματα (Ρωσική εισβολή στην Ανατολική Ουκρανία, προσάρτηση Κριμαίας, Δημιουργία Ισλαμικού κράτους, διχοτόμηση Συρίας, Παλαιστινιακό κτλ ) που χρήζουν επίλυσης, μέσω των  αποφάσεων και των διαταγμάτων που έχουν ψηφιστεί τόσο από τον ΟΗΕ, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και από άλλους συνασπισμούς κρατών αλλά και μεμονωμένων χωρών.

    Η μη λύση του Κυπριακού προβλήματος, έχει περάσει ήδη στην 5η δεκαετία και όπως όλα δείχνουν θα διαρκέσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, άγνωστο πόσο, καθώς οι προτεινόμενες λύσεις σκοντάφτουν συνεχώς στην απόλυτα αρνητική στάση της Τουρκίας που βρίσκει (και εάν δεν υπάρχουν τις δημιουργεί) πάντα αιτίες και προφάσεις είτε να ακυρώνει τις συνομιλίες, είτε να τις αποδομεί, είτε τέλος να δημιουργεί μια άλλη παράπλευρη κατάσταση, οδηγώντας στην τελμάτωση το πρόβλημα και κερδίζοντας χρόνο που είναι ο καλύτερος παράγοντας παγιοποίησης ενός θέματος και λειτουργεί υπέρ αυτού που κατέχει το άδικο. Καθορίζει με ακρίβεια τη θέση της Τουρκοκυπριακής πλευράς και υποκινεί κάθε ενέργειά της σε τέτοιο σημείο που μηδενίζει την κοινότητα των Τουρκοκυπρίων, την περιθωριοποιεί. Την καταστεί μαριονέττα.

    Φυσικά οι ιστορικοί σκαπανείς και άλλοι περιφερόμενοι εργάτες των γεγονότων και αναλυτές μπορούν με ευχέρεια να διαπιστώσουν λάθη και μάλιστα αρκετά στην Ελληνοκυπριακή πλευρά, όμως δεν μπορούν να παραβλέψουν το συνεχή αγώνα της Ελεύθερης Κύπρου να ενώσει τα δύο κομμάτια της. Ίσως είναι μάταιος ο αγώνας αλλά είναι ένα σημαντικό αγώνας. Είναι αγώνας επιβίωσης.

    Η Κύπρος ως ελεύθερο κράτος αδυνατεί να επιβάλλει μία από τις προτεινόμενες λύσεις ή να οικοδομήσει με τους Τουρκοκυπρίους τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία που φέρεται ως η καλύτερη λύση (υποστηρίζεται από την Κυβερνητική Πολιτική) μέσα στο χάος των συνεχών κι ανεδαφικών συνομιλιών. Γιατί όμως δεν μπορεί να επιβληθεί μία λύση; Η απάντηση (εάν ξεφύγουμε από το ρομαντισμό της πολιτικής) είναι απλή. Η Κύπρος δεν έχει την Στρατιωτική Ισχύ και ως εκ τούτου περιορίζεται η προσπάθειά της μέσω της διπλωματίας που όμως (το επιβεβαιώνει ο χρόνιος παράγοντας) δεν είναι αρκετή. Έτσι «πάει περίπατο» και η λαϊκή ρήση που λέει: «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος».

   Αντίθετα η Τουρκία ως χώρα παρουσιάζεται όλα αυτά τα χρόνια ως μεγάλη περιφερειακή δύναμη που παρά τα όποια προβλήματά της (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, στρατιωτικά κτλ) κατορθώνει να παίζει ηγετικό ρόλο και παίρνει μόνη της δικαιώματα χωρίς να υπολογίζει κανέναν και τίποτα, χωρίς να σέβεται διεθνείς κανόνες και οργανισμούς. Της δώσανε το δικαίωμα, δεν της το πήρανε ποτέ, της μάθανε να συμπεριφέρεται ως ταραξίας και το εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Εξάλλου για να έχει και η ζωή ενδιαφέρον κάθε γειτονιά θέλει τον ταραξία της, τον τζάμπα μάγκα. Η Στρατιωτική της ισχύ δεν είναι αμελητέα αν σκεφτεί κανείς ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές πολεμά σε 3 μέτωπα με (μερική ή ολική ) επιτυχία (Λιβύη, Συρία, Κουρδιστάν). Είναι ακραίο θορυβώδες μέλος του ΝΑΤΟ, τελεί υπό ειδική σχέση με την ΕΕ, αναλαμβάνει τον ρόλο του αστυνομικού της γειτονιάς όταν της ζητηθεί και είναι φυσικό να αξιώνει (και αξιώνει συνεχώς με απειλές) κέρδη και τώρα τελευταία κέρδη από το ενεργειακό παιχνίδι στην ανατολική Μεσόγειο. Και δεν θα σταματήσει γιατί δεν μπορεί. Έχει προπονηθεί και πρέπει να τρέξει για να τερματίσει νικητήρια. Οι θέσεις της παρουσιάζονται με περίσσιο θράσος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των διεθνών σχέσεων και δεν θα ήταν παράδοξο να υποστηρίξουμε ότι ευλογούνται αυτές οι θέσεις, από την ΗΠΑ (πολιτικά, οικονομικά, προσωπικά συμφέροντα) αλλά και από την ανοχή της ΕΕ(παγίως οικονομικά συμφέροντα, πολιτικά οφέλη σε κράτη όπως η Γερμανία και η Ολλανδία) και την μη τυχαία Ρωσική ουδετερότητα (εμπορικές συναλλαγές δις). Ως που μπορεί να φτάσει; Υποθέτω ως το τέρμα!

     Και τελευταία, μέσα σε όλο αυτό το περίεργο σκηνικό διεθνών σχέσεων είμαστε και εμείς η μικρή Κύπρος που χωρίς να έχουμε μετρήσει το μέγεθός μας, ή εάν το έχουμε μετρήσει δεν έχουμε κατανοήσει τη μικρότητά μας, προσπαθούμε να παίξουμε σπουδαίο ρόλο, πρωταγωνιστικό, αλλά μέλλον περιοριζόμαστε στο ρόλο του κομπάρσου και μάλιστα χωρίς αμοιβή, ούτε λαμβάνουμε  τον κατώτερο μισθό της Κυβέρνησης, εξάλλου ποιος ζει με κείνο τον μισθό πλέον. Οι πολιτικοί μας ηγέτες όλα αυτά τα χρόνια με γνώμονα το συμφέρον του Κυπριακού λαού, προσπαθούν βασιζόμενοι στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, της συμμετοχής μας στην γερμανοποιημένη ΕΕ και λαμβάνοντας υπ όψη τη διεθνή νομιμότητα, προσπαθούν για το καλύτερο. Κανείς δεν μπορεί να μην τους καταλογίσει τη σεβαστή προσπάθεια που καταβάλλουν όλοι τους. Για την επιθυμητή λύση,  που αργεί όπως και ο ταχυδρόμος πολλές φορές.

     Το πρόβλημα της Κύπρου είναι πρόβλημα εισβολής και παράνομης κατοχής μέρους της από την Τουρκία, η οποία είναι μία από τις τρεις εγγυήτριες χώρες (Τουρκία, Αγγλία, Ελλάδα) της ύπαρξής της. Όσο σκληρό και εάν ακούγεται αυτό, αυτό ισχύει. Ύστερα λοιπόν από το υποκινούμενο (ΗΠΑ, Αγγλία) πραξικόπημα της Ελλάδας (Χούντα των Αθηνών) και την απαράδεκτη ανοχή της Αγγλίας, επενέβη η Τουρκία (ύστερα και από σχετικό κάλεσμα για τη αποκατάσταση της Δημοκρατίας των εγγυητριών δυνάμεων) και τα αποτελέσματα αυτής της επέμβασης τα βιώνουμε μέχρι και σήμερα. Επί της ουσίας και οι τρεις χώρες φάνηκαν ανεπαρκείς στο ρόλο τους και οι ευθύνες βαρύνουν άπαντες. Φυσικά το μερίδιο του λέοντος αποδίδεται στους Τούρκους που δεν κατανοούν τίποτα μα τίποτα.  Οι ενδείξεις και οι αποδείξεις που υπάρχουν προφητεύουν μια δύσκολη μελλοντική περίοδο για την Μεγαλόνησο και τον ελληνισμό της.

     Ωραία θα πούνε ορισμένοι. Και τι θα πρέπει να γίνει, τι θα πρέπει να κάνουμε. Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι θα πρέπει να παρατήσουμε τη στάση της κλαίουσας κόρης. Επιδίωξη οι απ΄ ευθείας συνομιλίες με την χώρα που παίζει το ρόλο του κατακτητή. Την Τουρκία δηλαδή. Η κοινότητα των Τουρκοκυπρίων απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια την ανεπάρκειά της ως συνομιλητής. Πέτυχε το ρόλο της ως υπερσύχρονο φερέφωνο της Τουρκίας, της μητέρας πατρίδας της όπως την αποκαλούν.

   Με δεδομένο, ότι το σύνολο των παραμέτρων του Κυπριακού προβλήματος έχουν συζητηθεί και υπάρχει η σύγκλιση στο σύνολο των επιδιώξεων των αντιμαχόμενων πλευρών θα πρέπει: Να τεθεί υπό τη μορφή δημοψηφίσματος η προτεινόμενη λύση (Ενιαίο κράτος, Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, Συνομοσπονδία Δύο Κρατών, Δύο κράτη στο ίδιο νησί κ.ο.κ) μέσα σε ένα χρονοδιάγραμμα 5-6 ετών. Το χρονοδιάγραμμα αυτό υπό τη μορφή νόμου του Κυπριακού κράτους θα κατατεθεί στον ΟΗΕ, στην ΕΕ και σε άλλους διεθνείς οργανισμούς με ορισθείσα επακριβώς την καταλυτική ημερομηνία. Την τελική ημερομηνία θα έχουμε τη λύση όποια και να είναι αυτή.

Παράλληλα θα προωθηθεί:

α. Η απομάκρυνση των Αγγλικών Βάσεων με τη μορφή που έχουν ή παραμονή με υπογραφή συμφωνίας για πλήρη στρατιωτική υποστήριξη στη περίπτωση παραβιάσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στη περίπτωση αθετήσεως της συμφωνίας τίθεται αυτομάτως θέμα οριστικής απομάκρυνση τους.

β. Κατάργηση των καθεστώτος εγγυητριών δυνάμεων.

γ. Παύση των διλημμάτων εάν ανήκουμε στη Δύση ή στην Ανατολή (ΗΠΑ, ΕΕ ή Ρωσία). Κάποια στιγμή θα πρέπει να το αποφασίσουμε και να το τηρούμε.

    Σίγουρα οι αποφάσεις αυτές θα ασκήσουν πίεση και στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Όμως θα δείξουν την επιθετική αποφασιστικότητα της Λευκωσίας για τερματισμό του προβλήματος που κρατά όμηρο τη χώρα και τους πολίτες της μισό αιώνα πλέον.

    Πλέον των παραπάνω θα πρέπει επιτέλους να ασκηθεί ολοκληρωτική πίεση στους Τουρκοκύπριους να επιλέξουν με ποιους θα πρέπει να είναι. Τον τρόπο επιλογής θα τους βρούνε εκείνοι μέσα και πάλι σε ένα αυστηρά χρονικό πλαίσιο. Πέραν εκείνου του χρονικού πλαισίου και εφ΄ όσον η επιλογή τους θα είναι η απομάκρυνση τους από την Κυπριακή οντότητα και κυριαρχία τότε θα πρέπει σταδιακά αλλά σύντομα να αποφασιστεί:

α. Η κατάργηση της Κυπριακής Ιθαγένειας και Ταυτότητας των Τουρκοκυπρίων

β. Η παύση κάθε είδους επιδομάτων προς την Τουρκοκυπριακή Πλευρά

γ. Η παύση κάθε είδους δωρεάν παροχής αγαθών (πχ ρεύματος, νερού κτλ)

και η λήψη και άλλων δυνατών μέτρων που θα καθορίσει και την αυτόνομη πορεία πλέον της Κυπριακής Δημοκρατίας.

    Αγαπητοί φίλοι,  φτάσαμε σε ένα επικίνδυνο σημείο να δικαιολογούμε τις συμπεριφορές της Τουρκίας ως αποτέλεσμα της δικής μας αναποτελεσματικότητας ή γιατί πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση, αγνοώντας ότι συνεχώς κερδίζει έδαφος και εμείς με τη παθητική ανωτερότητά μας της το επιτρέπουμε. Πολλές φορές εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε, κρύβουμε για να περάσουμε και τα προβλήματα διογκώνονται και πολλαπλασιάζονται. Βρισκόμαστε μέσα σε ένα έλος που συνεχώς μεγαλώνει και θα μας πνίξει. Εάν δεν μπορεί να υπάρξει κοινό μέλλον πρέπει να αποφασίσουμε για το βελούδινο διαζύγιο που θα επιτρέψει απεγκλωβισμό (όσο οδυνηρός μπορεί να είναι) από το αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που μπορεί να αλλάξει εάν η πράσινη γραμμή βαφεί άσπρη.

*Τουρκοκύπριοι:

Οι Τούρκοι της Κύπρου. Πριν από το 1571,χρονιά κατάκτησης της Κύπρου από τους Οθωμανούς, οι Τούρκοι της Κύπρου δεν αποτελούσαν παρά μια μικρή μειονότητα, κυρίως αιχμάλωτοι επιδρομών που ορισμένοι μάλιστα εξ αυτών είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Το 1571 εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο περί τις 30.000 Τούρκοι (αναμεμειγμένοι με Έλληνες και Αρμένιους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήσαν Μουσουλμάνοι, ενώ πολλοί έφεραν το στίγμα του άπιστου. Κάποιους ονόμαζαν και ραγιάδες.

Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας; / Δημήτριος Γκόγκας

Είναι η ευτυχία με την απόκτηση πολλών υλικών αγαθών ή τελικά είναι η σταύρωση; Ερχόμαστε στη ζωή με κεντημένο στο πεπρωμένο, τη μοίρα μας τον σκοπό μας που πρέπει να εκπληρώσουμε ή ο σκοπός αλλάζει κατά το πέρασμά μας μέσα από τη ζωή. Και ολοκληρώνεται με την αποχώρησή μας; Ολοκληρώνεται όταν φύγουμε και περάσουμε τη πύλη του θανάτου; Μάλλον όχι; Δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι όταν φεύγει ένας άνθρωπος από τη ζωή ξαφνικά, ένα παιδί έχει ολοκληρώσει την αποστολή του στη γη. Θα ήταν άδικο και παράτολμο να ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο αφού δεν γνωρίζουμε τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε. Εκτός και αν, εκτός και αν είμαστε απλή ενέργεια που καλούμαστε να συμπληρώνουμε το ρεζερβουάρ του διαστήματος όταν αυτό έχει ανάγκη. Ή κατά την πλέον λαική και θρησκευτική προσέγγιση, ο θεός ολοκληρώνει το σχέδιό του για κάθε άνθρωπο και τον παίρνει κοντά του όταν αυτός κρίνει αναγκαίο. 

Μόνο θλίψη

 μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι υπάρχουν αόρατες λέξεις που δεν μπορείς να δεις που βρίσκονται. Δίπλα σου, πίσω σου, που. Ψάχνεις να τις βρεις και δεν κατορθώνεις παρά να απογοητεύεσαι διαρκώς. Μήπως η καύτερη λύση σε αυτή την περιπλάνηση, σε αυτό τον αγώνα είναι να γίνεις και εσύ αόρατος; 

Πως άραγε θα πρέπει να θυμόμαστε τους ποιητές

 ακόμα και όταν δεν θα έχουν αλλάξει τον κόσμο; Σίγουρα με σεβασμό και εκτίμηση καθώς στο ταξίδι της ζωής, στην πορεία του κόσμου έχει μείνει το αποτύπωμα της προσπάθειά τους. 

Δημήτριος Γκόγκας

Αλίμονο στους ποιητές

 που αγνοούν το εμείς και προτάσουν το εγώ

Οι ποιητές

 δεν είναι μόνο στους στίχους

Χειρούργησε ένα ποίημα... / Δημήτριος Γκόγκας

Χειρούργησε ένα ποίημα, αφαίρεσε το ποιείν από τους στίχους του και θα δεις να απομένει απλώς ένα ερωτηματικό.

Γιατί γράφω ποίηση; / Δημήτριος Γκόγκας

Πολύ δύσκολο να απαντήσω. Πολλές φορές δεν γνωρίζω τον σκοπό αυτής της γραφής. Δεν μπορώ να εξακριβώσω τα αίτια αλλά ούτε να προσδιορίσω τις αφορμές. Θυμάμαι που όταν ήμουν μαθητής λυκείου, χωρίς πολλούς ιδαίτερα φίλους, εύρησκα ένα καταφύγιο στη σύνθεση ωραίων προτάσεων στο μπαλκόνι του πατρικού μου σπιτιού,αγναντεύοντας τον ξεροπόταμο. Προσπαθούσα μάταια να μπω μέσα σε ένα σύννεφο, να χτίσω γέφυρες ανάμεσα σε μένα και σε μια χελιδονοφωλιά, να πετάξω με ένα φύλλο Φθινοπώρου. Με τον καιρό, λες και η γλώσσα έβγαλε φτερά και άρχισε να γεννάει λέξεις περίεργες και προτάσεις τόσο όμορφα στρωμμένες, όπως η γιαγιά όταν έπλεκε όταν κένταγε κάτι όμορφο. Όμορφα φυσικά μου φαίνονταν εμένα. 

Τα χρόνια πέρασαν και κατάλαβα πως για ορισμένους το να διαβάζεις ποίηση ή ακόμα καλύτερα το να γράφεις ποίηση εμπεριείχε μια δόση ντροπής. Ίσως γιατί η ποίηση περιείχε χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω έννοιες και όρους όπως απόδραση, αντίσταση, αντίρρηση και ίσως γιατί εννοούσε σε μεγαλύτερο βαθμό την αγάπη για όλους και για όλα. Είχε λοιπόν η ποίηση μία δύναμη που λίγοι μπορούν να δούν. Να συνδυάζει το όχι με το ναι, να εναρμονίζει το λίγο με το πολύ, να πλάθει μέσα μου τη μνήμη, το παρελθόν με το παρόν. Να μου γνωρίσει τη γέννηση και τον προορισμό μου. 

Κι έφτασα εδώ, στο σημείο που λες είμαι ποιητής και διαπιστώνεις ότι είσαι τόσο μικρός μπροστά στην σκέψη του κόσμου, μπροστά στην κορυφή ενός βουνού, κάτω από έναν ουρανό, μικρότερο και από έναν κόκκο άμμου. Και λες, το είχες ήδη αποφασίσει, να γι αυτό πρέπει να γράφω ποίηση, για να γνωρίσω τη σκέψη των ανθρώπων, για να λακτίσω μαζί με τα ζωντανά του δάσους, για να πετάξω με εκείνα τα χελιδονόπουλα που πάντα πεθυμούσα, για να γίνω καλύτερος και εγώ σαν άνθρωπος. Και πάνω απ΄ όλα ταξιδεύοντας πάνω σε ένα χαλί, σε ένα σύννεφο, σε ένα φύλλο, στο φτερό ενός πελαργού, βλέποντας τα νερά του ξεροπόταμου, πηγαίνοντας στο παρελθόν, ριγώντας από ένα φύσημα ανέμου, γράφω για μένα και προσπαθώ, συνεχώς προσπαθώ να ακουμπίσω τον άνθρωπο με το δικό μου τρόπο, την δική μου καρδιά και ψυχή. Για αυτό γράφω. 

Μην προσπερνάς την ποίηση.

Είναι ασέβεια να αδιαφορείς για ένα νεκρό καταμεσής του δρόμου.

Εικόνα ματαιότητας

Αν κάποια στιγμή στο μέλλον, ο κόσμος οδηγηθεί στην ολική καταστροφή, τότε καμία απολύτως αξία δεν θα έχουν όλες αυτές οι σοφίες του κόσμου που έχουν αναδυθεί εδώ και αιώνες.  Θα είναι μια οδυνηρή στιγμή, καθώς ο Σωκράτης, ο Αλκιβιάδης, Ο Ιησούς , ο Βούδας και όλοι όσοι δημιούργησαν τη γνώση κα αποτέλεσαν πηγή της, θα αποτελούν πλέον μια μηδενική χρονική στιγμή τόσο ασήμαντη, καθώς δεν θα έχει απομείνει ίχνος της. Τραγικό, ολέθριο, καταλυτικό, απάνθρωπο!

περί Φόβου του Δημητρίου Γκόγκα

όσο πιο πολύ προσπαθείς να μεγαλώσεις τον φόβο των ανθρώπων, όσο κατορθώνεις να τον γιγαντώσεις, τόσο πιο πολύ έχεις επιτύχει να τους χειραγωγήσεις, να τους ελέγξεις, να τους κατευθύνεις προς τους σκοπούς που εσύ θέλεις να επιτύχεις. Και συνήθως τους πετυχαίνεις. Ο φόβος τρέφεται από τους ίδιους τους ανθρώπους και γογαντώνεται στις κοινωνίες τους. Όταν οι ηγέτες το καταλαβαίνουν αυτό, ρίχνουν όλο και περισσόετρη τροφή, μέχρι που η τροφή μετατρέπεται και η ίδια σε φόβο!  

Ένας από τους φόβους

είναι η αδυναμία της Πολιτείας να αφουγκραστεί την οργή και τον θυμό του πολίτη. Έτσι μη μπορώντας να δώσει λύσεις σε ότι προκαλεί την αγανάκτηση, την οργή και δεν είναι άλλες από τις δικές της αποφάσεις που περιορίζουν τον πολίτη, δημιουργεί, ψηφίζει, κατασκευάζει νόμους εμπόδια σε κάθε δράση του πολίτη. Τον σακουλιάζει, τον χαστουκίζει, τον ραπίζει του στείνη τείζη και οδοφράγματα σε κάθε του βήμα. Και εκείνος ζει μέσα σε μια συνεχή εξάντληση. 

Εξελισσόμαστε

ως κοινωνικά όντα μέσα σε μια αυταρχική Δημοκρατία. Σχεδόν ανίκανοι να αντιδράσουμε σε ότι επιτάσει η δικαιοσύνη καθώς αυτή εκφράζεται ως το δίκαιο του πλούτου και μιας άρχουσας τάξης που δεν προβλέπεται από τους σοφούς αυτού του κόσμου αλλά από την μη σοφία των λαών. 

Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο ... Δημήτριος Γκόγκας

Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο τώρα, αυτή τη στιγμή, σήμερα, λίγο πριν... Ύστερα όμως, μετά από αυτό το βήμα, αν διαβάσω δυο στίχους, αν γράψω άλλους τρεις, ίσως κάτι μπορεί να γίνει...